Το άρθρο του υπουργού Αμυνας σε κυριακάτικη εφημερίδα είναι αποκαλυπτικό της στρατηγικής που υπηρετεί η κυβέρνηση στην εξωτερική της πολιτική, για να προωθήσει στις σύγχρονες συνθήκες τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας. Ο Δ. Αβραμόπουλος αντιπαραβάλλει τη «σταθερότητα» στην Ελλάδα με την «αστάθεια» σε άλλους παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ (Τουρκία, Αίγυπτος κ.ά.) και διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο στα σχέδια των ΑμερικανοΝΑΤΟικών στην περιοχή σε όφελος και της αστικής τάξης της Ελλάδας. Προβάλλει, επίσης, το γεγονός ότι η ΕΕ αντιμετωπίζει προβλήματα με την κρίση και τις εσωτερικές της αντιθέσεις, για να παρουσιάσει την Ελλάδα ως σύμμαχο, με τον οποίον οι ΗΠΑ έχουν συμφέρον να αναβαθμίσουν τις σχέσεις τους και να προωθήσουν τα συμφέροντά τους ανταγωνιστικά στην ΕΕ.
Ανεξάρτητα από το ιμπεριαλιστικό κέντρο στο οποίο προσέδενε κάθε φορά τα συμφέροντά της, η αστική τάξη στην Ελλάδα υπήρξε πάντα επιθετική και έχει συμβολή στην εμπέδωση της ιμπεριαλιστικής «σταθερότητας» στην περιοχή. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι πολλά. Η Ελλάδα συμμετείχε στο εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία, που προσπάθησε το 1919 να καταπνίξει τη νεαρή σοβιετική εξουσία. Λίγα χρόνια αργότερα, με την ενθάρρυνση των κυρίαρχων δυνάμεων που κέρδισαν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η κυβέρνηση Βενιζέλου οργάνωσε τη Μικρασιατική Εκστρατεία, προωθώντας τους στόχους της Συνθήκης των Παρισίων που αποτύπωνε τα αποτελέσματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και επέβαλλε διαμελισμό των υπολειμμάτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από την οποία διεκδικούσε κομμάτι για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξης.
Την περίοδο μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αποτελούσε την αιχμή του ιμπεριαλισμού ενάντια στις σοσιαλιστικές χώρες κυρίως στα Βαλκάνια. Το διάστημα 1950 - 1955, μαζί με 21 ακόμα χώρες, μονάδες του ελληνικού στρατού έφτασαν μέχρι την Κορέα, για να συμμετάσχουν σ' έναν πόλεμο με καθαρά επιθετικά - ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Στη σύγχρονη Ιστορία, η συμβολή της Ελλάδας υπήρξε καθοριστική στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, στην επαναχάραξη των συνόρων στα Βαλκάνια, στις επεμβάσεις στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, στην πρόσφατη επέμβαση σε βάρος του λαού της Λιβύης. Καθόλου τυχαία, η σημασία που έχει η βάση της Σούδας για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή υπογραμμίστηκε από τον υπουργό Αμυνας και τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, στην πρόσφατη επίσκεψη των Σαμαρά - Αβραμόπουλου στην Ουάσιγκτον.
Τώρα, με ανοιχτά τα μέτωπα της Β. Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και της Ανατ. Μεσογείου, με τους υδρογονάνθρακες να οξύνουν τις αντιθέσεις, η αστική τάξη στην Ελλάδα διεκδικεί να αναβαθμίσει το ρόλο της έναντι των ανταγωνιστών της στην περιοχή, βάζοντας σε νέες περιπέτειες το λαό, που δεν έχει τίποτα να κερδίσει. Αντίθετα, κινδυνεύει να μετατραπεί σε θύτη και θύμα, όπως έγινε και στο παρελθόν, μετρώντας χιλιάδες νεκρούς στα ιμπεριαλιστικά μέτωπα, συμμετέχοντας ο ίδιος κάτω από τις σημαίες των αστών, στο ξεκλήρισμα άλλων λαών. Κανένα συμφέρον δεν έχουν τα λαϊκά στρώματα να ταυτίζονται με τον έναν ή τον άλλον ιμπεριαλιστή. Πολύ περισσότερο, να ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με αυτά της αστικής τάξης. Συμφέρον του λαού είναι να χαράξει το δικό του αυτοτελή δρόμο, που θα οδηγεί στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, στην αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στη λαϊκή ευημερία με λαϊκή εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου