Είσαι στην ΕΟΚ, μάθε για την ΕΟΚ". Τώρα ξέρεις...

Πέρασαν 23 χρόνια από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και 33 από την ένταξη της χώρας στην τότε ΕΟΚ

Πρωτοσέλιδο του "Ριζοσπάστη" 

στις 3/1/1981

Στις 10 Δεκέμβρη, συμπληρώθηκαν 23 χρόνια από όταν το Συμβούλιο Κορυφής στο Μάαστριχτ υιοθέτησε το 1991 το κείμενο για την ένωση της Ευρώπης (Συνθήκη του Μάαστριχτ). Τον Ιούλη του 1992, στη Βουλή, τη Συνθήκη υπερψήφισαν 286 βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του τότε «Συνασπισμού». Κατά ψήφισαν οι 7 βουλευτές του ΚΚΕ και η μία βουλευτής των τότε «Οικολόγων - Εναλλακτικών», με διαφορετικό σκεπτικό.

Στη συζήτηση που προηγήθηκε, ο εισηγητής του ΣΥΝ υπερασπίστηκε τη Συνθήκη, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Επιλέγουμε την πορεία προς την ενωμένη Ευρώπη και θέλουμε να συμβάλλουμε στη συνειδητή αποδοχή της από την κοινή γνώμη». Στην ίδια συζήτηση, ο Λεωνίδας Κύρκος χαρακτήρισε το ΚΚΕ για τη στάση του απέναντι στη Συνθήκη «παλαιοημερολογίτικη πλευρά του αριστερού κινήματος»!

Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που τάχθηκε κατά της Συνθήκης και προσπάθησε με κάθε τρόπο να αποκαλύψει την ουσία της στο λαό. Πρότεινε, μάλιστα, να γίνει δημοψήφισμα, όπως έγινε σε άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ, για την αποδοχή ή την απόρριψη της Συνθήκης. Η πρόταση απορρίφθηκε από τα υπόλοιπα κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ). Ακόμα και μετά την επικύρωση της Συνθήκης, το ΚΚΕ επανέφερε την πρόταση για δημοψήφισμα.

Το ΚΚΕ με σταθερότητα πολέμησε την ΕΕ σαν διακρατική Ενωση των μονοπωλίων, από την οποία ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα καλό. Οπως αποδείχτηκε, η Συνθήκη του Μάαστριχτ και οι μετέπειτα Συνθήκες, θωράκισαν παραπέρα την εξουσία των μονοπωλίων, όξυναν την ανισομετρία στο εσωτερικό της ΕΕ και τις αντιθέσεις, συνέβαλαν καθοριστικά στη διάλυση των κατακτήσεων που είχαν οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια, κάτω από την επίδραση και του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και σε άλλες χώρες.

Σε εποχές δύσκολες, που η κυρίαρχη προπαγάνδα παρουσίαζε την ΕΕ σαν το «κοινό μας σπίτι», που οργίαζαν οι υποσχέσεις προς το λαό ότι «θα φάει με χρυσά κουτάλια», που κάθε αντι-ΕΕ φωνή ταυτιζόταν με τον «δογματισμό», τον «απομονωτισμό» και τον «αναχρονισμό», το ΚΚΕ αποκάλυψε το ρόλο και το χαρακτήρα της Ευρωένωσης, πάλεψε για να κοντράρει οργανωμένα ο λαός τις συνέπειες της πολιτικής της στην Ελλάδα, να δυναμώσει η κοινή πάλη και η αλληλεγγύη με τους λαούς στα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ.

Για την «πλύση εγκεφάλου» του λαού, ότι τάχα τον συμφέρει η ένταξη στην ΕΟΚ (μετέπειτα ΕΕ), η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της δεν λυπήθηκαν κόπο και χρήμα. Οπως έγραφε ο «Ριζοσπάστης», η τότε κυβέρνηση της ΝΔ δαπάνησε περίπου 50 εκ. δραχμές τον Γενάρη του 1981 και πολλαπλάσια τους επόμενους μήνες, σε διαφημίσεις για την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, που έγινε την 1η Γενάρη 1981. Το «κλασικό» σλόγκαν «Είσαι στην ΕΟΚ, μάθε για την ΕΟΚ» υπολογίζεται ότι κόστιζε 200.000 δραχμές κάθε φορά που προβαλλόταν.

Εκείνη την περίοδο, το ΠΑΣΟΚ δήλωνε αντίθετο με την ένταξη στην ΕΟΚ, μιλούσε για «ειδική σχέση» και αργότερα, σαν κυβέρνηση, προσαρμόστηκε πλήρως στα δεδομένα της ένταξης. Το τότε «ΚΚΕ Εσωτερικού» τάχθηκε αναφανδόν υπέρ της ένταξης. Εγραφε η «Αυγή» στις 31 Δεκεμβρίου 1980: «Πατώντας στέρεα στο έδαφος της πραγματικότητας και των δυνατοτήτων που υπάρχουν ταχθήκαμε υπέρ της ένταξης μας στην ΕΟΚ. Ρίξαμε το βάρος μας για μια επιλογή που ανοίγει τις καλύτερες δυνατότητες για την πετυχημένη διεξαγωγή του αγώνα για τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό στην Ελλάδα».

Ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κ. Καραμανλής, ήταν πιο ειλικρινής, μιλώντας απευθείας τη γλώσσα της τάξης που υπηρέτησε διαχρονικά ο ίδιος και το κόμμα του. Στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα (1 Γενάρη 1981), «στάθηκε στην "ατυχή συζήτηση" η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ να γίνει σε μια στιγμή που "ιδιαίτερα η Ευρώπη διέρχεται βαθιά και πολύμορφη κρίση (...) θα χρειαστεί να υποβληθούμε σε ορισμένες θυσίες (...) Να δουλέψουμε περισσότερο και να ξοδεύουμε λιγότερα από όσα κερδίζουμε"»...

Αλλαγές σε λωρίδες και σαπίλα!

Κ

αι η διαδικασία ανάδειξης νέου Προέδρου της Δημοκρατίας (ΠτΔ) λειτουργεί καταλυτικά στις επιταχυνόμενες διεργασίες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού. Ταυτόχρονα, οι μετακινήσεις που ψήνονται προς τη μία ή την άλλη στοίχιση (Στ. Δήμας ή «παρών») οδηγούν σε μια σειρά συμπεράσματα σχετικά με τα ψευτοδιλήμματα και τις ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές που στήνουν οι αστοί, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Να διασφαλίσουν την εξουσία τους, εγκλωβίζοντας το λαό σε ρόλο θεατή, να μετρά «κουκιά» και να αποδέχεται ως μονόδρομο τα δεσμά της ΕΕ και των μνημονίων διαρκείας που επιβάλλει το μεγάλο κεφάλαιο.

Επιδεικνύοντας το τελευταίο διάστημα εξαιρετική ...ευλυγισία και ευκολία μετακίνησης από παλαιότερες θέσεις σε άλλες, ήδη 5 «ανεξάρτητοι» βουλευτές (τρεις αποχωρήσαντες από τη ΔΗΜΑΡ, οι Σπ. Λυκούδης, Γρ. Ψαριανός, Χρ. Μάρκου με τους δυο τελευταίους να φλερτάρουν ανοιχτά με το Ποτάμι, ένας πρ. ΠΑΣΟΚ, ο Χρ. Αηδόνης, κι ένας πρ. ΑΝΕΛ, ο Γ. Νταβρής), συντάχθηκαν ήδη με τους βουλευτές της συγκυβέρνησης, στην πρώτη ψηφοφορία, για εκλογή ΠτΔ.

Μάλιστα, μια σειρά από βουλευτές εξέφρασαν εμμέσως και παράπονα ότι η κυβέρνηση δεν πρότεινε έναν άλλον, «ευρύτερης αποδοχής», υποψήφιο, λ.χ. έναν «κεντροαριστερό», ώστε να τους διευκολύνει στην υπερψήφιση της κυβερνητικής πρότασης! Περίπου εκπροσωπώντας τους, ο Ψαριανός έλεγε, όταν πρωτοανακοινώθηκε η υποψηφιότητα Δήμα, ότι δεν ήταν η καλύτερη ώστε να ...διευκολυνθούν κάποιοι βουλευτές να πουν «ΝΑΙ».

Σε κάθε περίπτωση, για τη δεύτερη ψηφοφορία που γίνεται μεθαύριο, και καθώς παζάρια, εκβιασμοί και αλισβερίσια είναι σε πλήρη ανάπτυξη, άλλος ένας πρ. ΑΝΕΛ, ο Π. Μελάς έχει ήδη διαμηνύσει ότι θα υπερψηφίσει κι αυτός.

Βρωμάει η σήψη τους

Το γεγονός ότι η διαδικασία για την εκλογή ΠτΔ εξελίσσεται σε ένα παρασκήνιο μεθοδεύσεων εντελώς αποκρουστικό και ξένο προς το λαό και τα προβλήματά του, αποδεικτικό της αγιάτρευτης σήψης του συστήματός τους, φαίνεται κι απ' τις καταγγελίες του βουλευτή των ΑΝΕΛ, Π. Χαϊκάλη, για προσπάθεια χρηματισμού του, ώστε να υπερψηφίσει ΠτΔ.

Σύμφωνα με όσα ειπώθηκαν την Παρασκευή, ο «μεσάζοντας» που τον πλησίασε, Γ. Αποστολόπουλος, επισκεπτόταν παλαιότερα το γραφείο του Αντ. Σαμαρά, όταν αυτός ήταν απλός βουλευτής της ΝΔ, είχε διατελέσει σύμβουλος του πρ. πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, εντάχθηκε για ένα διάστημα και στους ΑΝΕΛ, «συμβουλεύοντας» τον Π. Καμμένο για οικονομικά ζητήματα. Κυκλοφόρησαν και φωτογραφίες από συνάντηση του Καμμένου με τον Αλ. Τσίπρα, όπου απεικονίζονται οι δυο τους στο ίδιο τραπέζι με τον Γ. Αποστολόπουλο. Ενα γαϊτανάκι «γνωριμιών» και «συνεννοήσεων» που βρωμάει απ' όπου κι αν το πιάσει κανείς.

Ολοι μαζί, "καρατζαφέρηδες" και "αντιμνημονιακοί"

Ταυτόχρονα, δίνουν και παίρνουν οι προτάσεις για σχηματισμό «κυβέρνησης ειδικού σκοπού» ή «εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης», ώστε όλοι οι αστοί μαζί, σε άλλο ένα ρεσιτάλ κυβίστησης, να προσέλθουν από κοινού σε παζάρια με τους δανειστές.

Σε αυτήν τη φάση, άλλωστε, είναι σε ζύμωση και η πρόταση 8 «ανεξάρτητων» βουλευτών (προερχόμενοι από διάφορα αστικά κόμματα κι αποκόμματα) για συναινετική εκλογή ΠτΔ, εκκίνηση συνταγματικής αναθεώρησης πάνω στα σύγχρονα ζητούμενα του κεφαλαίου και καθορισμό συναινετικά ημερομηνίας εκλογών μέσα στο 2015.

Παραπέρα, και με το βλέμμα στις κάλπες, στη ΔΗΜΑΡ κλωθογυρίζουν τη σύμπραξη στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Ασχετα, αν παλαιότερα, όταν μετείχε ο Φ. Κουβέλης στη συγκυβέρνηση με ΝΔ - ΠΑΣΟΚ δεχόταν τα πυρά της Κουμουνδούρου ότι κάνει τον «αριστερό Καρατζαφέρη».

Στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζονται να βρουν νέα στέγη και άλλοι «μνημονιακοί» βουλευτές, όπως ηΘεοδώρα Τζάκρη, υφυπουργός της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, η οποία ψήφισε όλους τους «μνημονιακούς» νόμους και το «μεσοπρόθεσμο». Μαζί και οι «αντιμνημονιακές» Ραχήλ Μακρή καιΧρυσούλα Γιαταγάνα, πρ. ΑΝΕΛ.

Σημειωτέον, την Χρ. Γιαταγάνα και τον επίσης «ανεξάρτητο» - πρ. ΑΝΕΛ Κ. Γιοβανόπουλο, σε πηγαδάκι τον Οκτώβρη στη Βουλή, βουλευτές της ΝΔ τους παρουσίασαν στον Αντ. Σαμαρά με τη φράση «αυτοί είναι καθαρόαιμοι δικοί μας»!

Η δε αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ, που επισκέφτηκε πρόσφατα το Λονδίνο, για να καθησυχάσει τους «γύπες των αγορών» ότι μια διακυβέρνησή του δεν θα θίξει το μερίδιο από τη λεία τους, είπε ότι μετεκλογικά θα συνεργαστούν με ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι.

Το γεγονός οδήγησε τον Στ. Θεοδωράκη να καταγγείλει την Κουμουνδούρου για διγλωσσία: «Οι κύριοιΜηλιός και Σταθάκης είπαν στο Λονδίνο ότι θα συνεργαστούν με το Ποτάμι. Στο Λονδίνο δεν λένε για τον Καμμένο, λένε για τον Θεοδωράκη, δηλαδή ότι έχουν έναν ευρωπαϊκό εταίρο στην Αθήνα. Αυτή είναι η διγλωσσία τους: στο εξωτερικό ο ΣΥΡΙΖΑ λέει για Ποτάμι, και στο εσωτερικό που θέλει να συγκινήσει ένα λαϊκίστικο κοινό, λένε "Καμμένος"»...

Κάλπικες διαχωριστικές γραμμές

Ολες αυτές οι συνδιαλλαγές, που στήνονται και ξεστήνονται ταχέως και προς όλες τις κατευθύνσεις, δεν γίνονται κατά τύχη ή ευκαιριακά. Γίνονται και θα γίνονται επειδή υπάρχει γι' αυτούς η κοινή βάση εξυπηρέτησης των αναγκών του μεγάλου κεφαλαίου, επειδή υπάρχει ο κοινός στρατηγικός τους στόχος για καπιταλιστική ανάκαμψη με όποιο κόστος και μόνο θύμα το λαό.

Εξ ου και το ενιαίο κριτήριο, με βάση το οποίο οι βουλευτές του αστικού πολιτικού συστήματος στέκονται απέναντι στο ζήτημα εκλογής ΠτΔ, που είναι: Διασφάλιση της σταθερότητας του αντιλαϊκού δρόμου της ΕΕ και του κεφαλαίου, προχώρημα των αναδιαρθρώσεων, στήριξη της ανάκαμψης του κεφαλαίου, και «κοινωνική συνοχή», δηλαδή εξασφάλιση της εργατικής - λαϊκής συναίνεσης σε αυτόν το δρόμο.

Η διαφωνία τους βρίσκεται στο πώς αυτά θα επιτευχθούν, με ποιο μείγμα διαχείρισης, ποιος θα έχει το πάνω χέρι σε αυτήν τη διαδικασία, αν χρειάζεται να προηγηθούν οι εκλογές, ώστε να προκύψει μια νέα κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ ή αν μπορούν να επιτευχθούν με παράταση ζωής αυτής της κυβέρνησης με κορμό τη ΝΔ.

Γι' αυτό και υπάρχει πιθανότητα τις επόμενες μέρες να δούμε αλλαγές στις τοποθετήσεις και τις στάσεις όλων όσοι έχουν τοποθετηθεί έτσι ή αλλιώς σήμερα. Γιατί οι διαφορές και αντιθέσεις τους βρίσκονται στον «αφρό», δεν είναι ουσιαστικές, δεν είναι βαθιές. Αντίθετα, βαθιά είναι η συμφωνία τους στους κρίσιμους στόχους του κεφαλαίου.

Οι διαχωριστικές γραμμές τους εύκολα μετατοπίζονται, ξεπερνιούνται, αλλάζουν αν αυτό κριθεί σκόπιμο για το καλό και το συμφέρον της τάξης που εκπροσωπούν. Σε αυτό το πλαίσιο, πηδούν απ' όχημα σ' όχημα κι αλλάζουν λωρίδες στον ίδιο μονόδρομο, αυτόν της προώθησης των μονοπωλιακών συμφερόντων.

Και για να εγκλωβίζουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα στα ζητούμενα του κεφαλαίου, προβάλλουν κάλπικους διαχωρισμούς. Οπως:

-- Οι «μνημονιακές» και «αντιμνημονιακές» δυνάμεις, διαχωρισμός που στήθηκε για να αποκρύψει την ταξική φύση των μέτρων που επιβλήθηκαν, και επιταχύνθηκαν με αφορμή την κρίση, στο πλαίσιο της ΕΕ και των μνημονίων διαρκείας που επιβάλλει το μεγάλο κεφάλαιο σε όλα ανεξαιρέτως τα κράτη - μέλη με μηχανισμούς όπως το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο», η «Ευρωπαϊκή Οικονομική Διακυβέρνηση», το «Σύμφωνο για το ευρώ +» και το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο».

-- Τα «άκρα» που πήραν «κεφάλι», οι «λαϊκιστές», οι «δημαγωγοί», κόντρα στις «υπεύθυνες» και «συνετές» δυνάμεις. Την ίδια στιγμή, όλοι αυτοί είναι σε συνεννοήσεις, στήνουν και ξεστήνουν μεταξύ τους κολεγιές.

-- «Ο νότος της Ευρώπης, οι σοσιαλδημοκρατικές και αριστερές, οι προοδευτικές δυνάμεις της ΕΕ που θα συσπειρωθούν ενάντια στη Μέρκελ και το μερκελισμό», άλλο ένα παραμύθι που πλασάρεται, έχοντας μάλιστα και διεθνή χροιά, ευρωπαϊκή. Σε αυτήν την αποπροσανατολιστική βάση, προβλήθηκε εντόνως και η υποψηφιότητα του Γάλλου σοσιαλδημοκράτη Π. Μοσκοβισί για τη θέση του επιτρόπου Οικονομικών στην Κομισιόν, τάχα ως κάρφος στο μάτι της Γερμανίδας καγκελαρίου.

Αρχές της βδομάδας, επισκεπτόμενος την Αθήνα, ο Γάλλος σοσιαλδημοκράτης υποστήριξε δίχως περιστροφές ότι υπάρχει ανάγκη για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά όλα τα κράτη της Ευρωζώνης. Στόχος, όπως είπε, είναι η «ανταγωνιστική οικονομία», η «ανάπτυξη» και οι «θέσεις εργασίας», καταπώς αποκαλούν κατ' ευφημισμό οι θιασώτες της ΕΕ τις συνθήκες ειλωτείας που επιφυλάσσουν για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Επιπλέον, ο Μοσκοβισί φρόντισε να «υπενθυμίσει» ότι ήλθε στην Ελλάδα ως επίτροπος της ΕΕ και όχι με την ιδιότητα του «σοσιαλιστή» και μέλους του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος όπου ανήκει.

Ωρα για συμπεράσματα

Αυτά και πολλά ακόμα παραδείγματα, όπως το γεγονός ότι ειδικά ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ επιδίδονται σε ένα ρεσιτάλ αλληλοκατηγοριών για το ποιος αποσταθεροποιεί την καπιταλιστική οικονομία, δίνουν ευκαιρία στο λαό για εξαγωγή αναγκαίων συμπερασμάτων:

Ολες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις δίνουν εξετάσεις στην ΕΕ, στις αγορές, στο μεγάλο κεφάλαιο, θέλουν το λαό στη γωνία, παροπλισμένο, να αναμένει λύσεις «από τα πάνω», να αποδέχεται άκριτα τα μνημόνια διαρκείας και τα δεσμά της ΕΕ.

Ακόμα κι όταν κινούνται από διαφορετικές αφετηρίες, και προτείνουν διαφορετική διαχείριση, επιδιώκουν να εξασφαλίσουν τη συναίνεση του λαού σε αυτήν την πολιτική, που διασφαλίζει τα καπιταλιστικά κέρδη, πάνω στα ερείπια λαϊκών δικαιωμάτων.

Ανεξάρτητα από το ποιος φορτώνει σε ποιον τις ευθύνες για τους κινδύνους της καπιταλιστικής οικονομίας, ο πραγματικός κίνδυνος είναι η συνέχιση μιας πορείας στο σημερινό αντιλαϊκό δρόμο ανάπτυξης του κεφαλαίου και της ΕΕ, που θα φέρει είτε μια «ματωμένη» για το λαό ανάκαμψη των κερδών των μονοπωλίων, είτε μια νέα κρίση με νέες μεγαλύτερες απώλειες για τους εργαζόμενους.

Εκεί βρίσκεται η πραγματική διαχωριστική γραμμή: Από τη μια το εργατικό - λαϊκό αίτημα για ανάκαμψη δικαιωμάτων, για αποκατάσταση απωλειών, για ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών. Και από την άλλη η συνέχιση του σημερινού αντιλαϊκού δρόμου στις διάφορες παραλλαγές του.

Με βάση αυτό το κριτήριο θα πρέπει να σταθούν οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα στις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις και στις ενδεχόμενες εκλογές.

Με βάση αυτό το κριτήριο θα πρέπει να γυρίσουν την πλάτη σε όλους τους επίδοξους διαχειριστές της εξουσίας του κεφαλαίου, όποια προβιά κι αν φοράνε.

Να ενισχύσουν την πολιτική δύναμη που σταθερά και με συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια βρίσκεται στο πλευρό τους, το ΚΚΕ. Το Κόμμα που εναντιώνεται στην αντιλαϊκή πολιτική διαρκείας, προτάσσει το ξήλωμα όλου του αντιλαϊκού - αντεργατικού πλαισίου. Το Κόμμα που είναι ο μοναδικός πραγματικός αντίπαλος του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, της ΕΕ, των αντιλαϊκών κυβερνήσεων. Που παλεύει ώστε ο λαός να αποκτήσει πίστη στη δύναμή του για να φέρει μέσα από την οργανωμένη πάλη την πραγματική ανατροπή αυτής της κατάστασης, που είναι η ανάδειξη του ίδιου του λαού σε εξουσία.

″Ρ″

Συμπλεύσεις με πυξίδα την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων

Τ

ις πρώτες τροχιοδεικτικές βολές για τα αντιλαϊκά μέτρα και για το μείγμα πολιτικής που θα εφαρμοστεί στην «επόμενη μέρα» εκτοξεύουν, το ένα μετά το άλλο, τα αστικά επιτελεία. Ταυτόχρονα και παράλληλα, τα κόμματα της διαχείρισης, ολοένα και περισσότερο, κατεβάζουν τον πήχη των προσδοκιών σχετικά με την όποια ανάκτηση των τεράστιων απωλειών που είχαν τα λαϊκά στρώματα από τη φάση της καπιταλιστικής κρίσης. Η όποια ανάκαμψη, θα είναι εξαιρετικά εύθραυστη, ο πυρήνας των «έκτακτων» μέτρων θα παραμένει σε ισχύ, ως μόνιμη παρακαταθήκη στην ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, ενώ και το όποιο μείγμα πολιτικής, θα είναι προσαρμοσμένο στους κανόνες των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, των αναγκών αποπληρωμής του χρέους και αντιμετώπισης των «ελλειμμάτων», στα μνημόνια διαρκείας που επιβάλλονται στο πλαίσιο της ΕΕ.

Στο εσωτερικό μέτωπο, η συγκυβέρνηση, από τη μια πλευρά, και ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, επιχειρούν να στήσουν σειρά από κάλπικα διλήμματα, σε μια διαπάλη που εξελίσσεται κάτω από τις ανάγκες και τις απαιτήσεις του κεφαλαίου, των «αγορών» και της ΕΕ, στους οποίους και παραδίδουν αλλεπάλληλα διαπιστευτήρια, αποκρύβοντας το κύριο ζήτημα στη σημερινή πραγματικότητα της ζωής του λαού, ότι δηλαδή με την πολιτική τους τη θυσιάζουν για να ενισχύεται το κεφάλαιο.

«Σέβομαι τις διαφορετικές απόψεις (...) Φυσικά έχουμε τις προτιμήσεις μας και αυτές είναι η ακεραιότητα της Ευρωζώνης και οι ισχυρές μεταρρυθμίσεις», δήλωσε, την περασμένη βδομάδα, στο πλαίσιο συνέντευξης Τύπου που παρέθεσε στην Αθήνα, ο επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, προσθέτοντας ότι «δεν είναι εύλογο να λέει κάποιος ότι ένα μεγάλο χρέος δεν μπορεί να αποπληρωθεί. Αυτό είναι χρεοκοπία»... Προαναγγέλλοντας τα επόμενα βήματα της αντιλαϊκής επίθεσης αναφέρθηκε τόσο στα μέτρα κάλυψης του «δημοσιονομικού κενού» όσο και στις μεταρρυθμίσεις στην «αγορά εργασίας», καθώς επίσης και στη «βελτίωση», όπως είπε, της ρύθμισης για την τμηματική εξόφληση των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς την εφορία μέχρι και σε 100 δόσεις. Με αυτόν τον τρόπο, ο κοιναγορίτης Επίτροπος υπενθύμισε το δικαίωμα της ΕΕ, τους υπάρχοντες κανονισμούς στη συνδιαμόρφωση, προληπτική εποπτεία και έλεγχο των κρατικών προϋπολογισμών, ακόμη και στη «λεπτομέρειά» τους, όπως για τον αριθμό των δόσεων για τα δυσβάστακτα χαράτσια προς την Εφορία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, σφύριζε αδιάφορα για το κύριο, ανακαλύπτοντας αίφνης «παρεμβάσεις» στο πολιτικό σκηνικό, «ξεχνώντας» (άλλωστε αυτό το κάνει σκόπιμα για να θολώνει τα νερά στους εργαζόμενους ως προς την ταξικότητα και της οικονομίας και της πολιτικής και ότι αυτή που ασκείται από τις κυβερνήσεις διαχείρισης του σημερινού συστήματος είναι αντιλαϊκή) τη σύνδεση της πολιτικής με την οικονομία, όπου το «πάνω χέρι» έχουν τα μονοπώλια και οι ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι. Καθώς τα παραπάνω συνδυάζονται με την ολοκλήρωση της τρέχουσας αντιλαϊκής αξιολόγησης, είναι φανερό ότι ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2015 θα συνοδευτεί και με πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα, ανεξάρτητα από την όποια κυβερνητική διαχείριση εντός των τειχών της ΕΕ και του κεφαλαίου. Ο Π. Μοσκοβισί «υπενθύμισε» τα αυτονόητα, ότι ήρθε στην Ελλάδα ως επίτροπος της ΕΕ και όχι με την... ιδιότητα του «σοσιαλιστή» και μέλους του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, όπου και ανήκει.

Ζητούμενο οι κερδοφόρες επενδύσεις

Η τόνωση των επενδύσεων στην ΕΕ, η δέσμευση για τις διαρθρωτικές αλλαγές και η δημοσιονομική υπευθυνότητα είναι οι τρεις κύριοι πυλώνες της αντιλαϊκής πολιτικής που σχεδιάζεται για το 2015, σύμφωνα με την «ετήσια επισκόπηση ανάπτυξης» που εγκρίθηκε από την Κομισιόν, στο πλαίσιο της διαδικασίας του «ευρωπαϊκού εξαμήνου», των ενισχυμένων μέτρων δημοσιονομικής εποπτείας, που ισχύουν για όλα ανεξαιρέτως τα κράτη - μέλη. Την ίδια ώρα, συνεχίζουν να χαρακτηρίζουν την καπιταλιστική οικονομική κρίση ως κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και του κρατικού χρέους, συγκαλύπτοντας το χαρακτήρα της με ζητήματα τα οποία αποτελούν φαινόμενα για τις καπιταλιστικές οικονομίες που διαπλέκονται με την κρίση δυσκολεύοντας τη διαχείρισή της. Σε αυτό το πλαίσιο, το λεγόμενο «πακέτο Γιούνκερ» δεν αφορά μόνο τα προς μοιρασιά κεφάλαια (εκτιμώμενου ύψους 315 δισ. ευρώ στη 3ετία 2015 - 2017) αλλά και την κλιμάκωση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που αποτελούν προϋπόθεση για την προσέλκυση των «επενδυτών».

Σύμφωνα με τις πρόσφατες οικονομικές προβλέψεις της Κομισιόν και ενώ το ΑΕΠ και η ιδιωτική κατανάλωση στην ΕΕ βρίσκονταν στο β' τρίμηνο του 2014 στα επίπεδα του 2007, οι συνολικές επενδύσεις ήταν περίπου 15% κάτω από τα επίπεδα του 2007. Σε απόλυτα μεγέθη, η πτώση των νέων επενδύσεων στην ΕΕ φτάνει στα 430 δισ. ευρώ, ενώ σύμφωνα με την Κομισιόν 5 κράτη - μέλη της ΕΕ (Γαλλία, Βρετανία, Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία) καλύπτουν το 75% της μείωσης, είτε λόγω μεγέθους της οικονομίας τους είτε της τεράστιας υποχώρησης των επενδύσεων ή και με συνδυασμό των δυο παραγόντων. Χαρακτηριστικές είναι οι πρόσφατες δηλώσεις του προέδρου της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕτΕΠ, επενδυτικού βραχίονα της ΕΕ), Β. Χόγερ: «Ενώ διαθέτουμε άφθονη ρευστότητα στην Ευρώπη, δεν έχουμε αρκετές επενδύσεις. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κρίση εμπιστοσύνης και, ως εκ τούτου, το στοίχημα είναι να επανασυνδεθούν οι ιδιωτικές επενδύσεις με ελκυστικά έργα».

Επομένως, το «πρόβλημα» δεν είναι η ανεπάρκεια κεφαλαίων αλλά, αντίστροφα, τα υπερσυσωρευμένα κεφάλαια, που σήμερα λιμνάζουν και αδυνατούν να βρουν κερδοφόρα διέξοδο στο πεδίο της παραγωγής. Σε αυτό το σημείο, αποφασιστικό παράγοντα για την προσέλκυση επενδύσεων αποτελούν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, για μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, απελευθέρωση τομέων οικονομίας, ιδιωτικοποιήσεις, η κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής με αλλεπάλληλα νέα μέτρα και διαρκή μνημόνια. Μόνο που αυτά τα μέτρα, ενώ αυξάνουν το ποσοστό κέρδους τους, δυσκολεύουν την αύξηση της ζήτησης. Βεβαίως τους ανησυχεί η στασιμότητα στην οικονομία της Ευρωζώνης. Είναι μια αντίφαση του καπιταλισμού αξεπέραστη, ενώ φαίνεται πως η καταστροφή κεφαλαίου δεν έχει φτάσει ακόμη στο επίπεδο που να επιτρέψει μεγάλες επενδύσεις. Αλλωστε και η ΕΚΤ δανείζει τις τράπεζες των κρατών - μελών της ΕΕ με φτηνό χρήμα αλλά οι τράπεζες ελάχιστα ανταποκρίνονται, αφού και οι ίδιες δεν έχουν ζήτηση δανεισμού από τα μονοπώλια στην παραγωγή.

Σε αυτό το πλαίσιο, το «επενδυτικό πακέτο» της ΕΕ δίνει την προτεραιότητα στην «άρση των φραγμών που εξακολουθούν να υπάρχουν σε όλους τους βασικούς τομείς υποδομών, όπως η Ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, τα ψηφιακά μέσα και οι μεταφορές, καθώς και των φραγμών στις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών».

Αντιλαϊκά μέτρα με φόντο τις αναδιαρθρώσεις

Την κλιμάκωση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων σε συνδυασμό με πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα «προτείνει» και η Τράπεζα της Ελλάδας (ΤτΕ), ο διοικητής της οποίας, Γ. Στουρνάρας, παρέδωσε στη Βουλή την «Ενδιάμεση έκθεση για τη νομισματική πολιτική». Ανάγλυφα προκύπτουν οι ταυτίσεις, οι ομοιότητες και οι εξειδικεύσεις για την Ελλάδα τόσο με τις «υποδείξεις» της Κομισιόν και του επιτρόπου Οικονομικών Υποθέσεων, Π. Μοσκοβισί, όσο και με αυτές των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Σε αυτό το πλαίσιο, η ΤτΕ βάζει ως επιτακτική ανάγκη την εφαρμογή των πάγιων αξιώσεων του κεφαλαίου, που αφορούν τις σαρωτικές ανατροπές στην εργασία και στο ασφαλιστικό σύστημα, τις «απελευθερώσεις» κλάδων και τομέων της οικονομίας, τη συνέχιση της «δημοσιονομικής προσπάθειας», με στόχο, όπως αναφέρει, την οικονομική ανάκαμψη. Παράλληλα, το προεδρείο των Ευρωπαίων βιομηχάνων της BUSINESSEUROPE, μαζί και ο ΣΕΒ, σε συνδυασμό με το «πακέτο Γιούνκερ», έχουν καταθέσει «πρόταση» για νέες φοροελαφρύνσεις, προκειμένου «να ενθαρρυνθούν η καινοτομία, η νέα επιχειρηματικότητα και η ανάληψη επιχειρηματικού ρίσκου», ενώ σε κάθε περίπτωση χαρακτηρίζουν το επενδυτικό πακέτο ως μια «καλή αρχή».

Κάθε άλλο παρά τυχαία, τα κόμματα της αστικής διαχείρισης, με πρώτο και καλύτερο το ΣΥΡΙΖΑ, προσαρμόζουν την πολιτική και τα προγράμματά τους. Ολοένα και περισσότερο επιχειρούν να «κόψουν το βήχα» σε κάθε αποκατάσταση του λαϊκού εισοδήματος και των δικαιωμάτων, ούτε καν στα επίπεδα που διαμορφώθηκαν ακόμη και μετά την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου.

Σύμφωνα με την έκθεση από την ΤτΕ, η λεγόμενη «βιωσιμότητα» των ασφαλιστικών ταμείων έχει ως προϋπόθεση «να επανεξεταστεί το καθεστώς των ποικίλων εξαιρέσεων από τις γενικές διατάξεις»,σε μια εξέλιξη που σημαίνει την παραπέρα αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης. Αντίστοιχο μείγμα πολιτικής προτείνεται και για την παραπέρα διόγκωση των αντιλαϊκών φόρων, μέσω «επανεξέτασης των εξαιρέσεων από τις γενικές διατάξεις άμεσης και έμμεσης φορολογίας, οι οποίες δε δικαιολογούνται με κριτήρια κοινωνικά ή αναπτυξιακά». Με το συγκεκριμένο υποδεικνύουν αντιλαϊκά μέτρα, όπως η διόγκωση του «χαμηλού» συντελεστή ΦΠΑ που ισχύει σήμερα σε ειδικές κατηγορίες εμπορευμάτων μαζικής κατανάλωσης στα νησιά του Αιγαίου κ.ά. Την ίδια ώρα, στο πνεύμα των απαιτήσεων των μονοπωλίων για παραπέρα μείωση των φορολογικών συντελεστών στα κέρδη των ομίλων και τα υψηλά εισοδήματα, σύμφωνα με την ΤτΕ, μέτρα όπως τα παραπάνω θα «επιτρέψουν τη σταδιακή μείωση των συντελεστών φορολογίας εισοδήματος φυσικών και νομικών προσώπων, προκειμένου να τονωθεί η οικονομική δραστηριότητα». Ουσιαστικά πασχίζουν για φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο.

Α. Σ.

Με λαϊκή παρέμβαση να σαρωθεί η σαπίλα

Σαπίλα! Αυτή και μόνο η λέξη αρκεί να δείξει τι συμβαίνει καθώς η διαδικασία για την εκλογή ή μη Προέδρου της Δημοκρατίας εξελίσσεται σε ένα παρασκήνιο μεθοδεύσεων, παζαριών και πολιτικών παιχνιδιών, εντελώς αποκρουστικό και ξένο απ' το λαό και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Και ενώ η μπόχα απλώνεται, ο λαός σπρώχνεται να χαζεύει -το ένα μετά το άλλο τα επεισόδια αυτού του βρωμερού θεάτρου (καμιά σχέση με το θέατρο των ανθρώπων που με την τέχνη τους ποιούν ήθος) - από τον καναπέ. Να μένει άλαλος και, κατά συνέπεια, χειραγωγημένος. Και, όπως ισχυρίζονται αυτοί που δηλώνουν ότι ξέρουν κάτι παραπάνω, ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα...

Ευτυχώς που ο χειμώνας -στις πόλεις τουλάχιστον που είναι οι μεγάλες μάζες του πληθυσμού- δεν έχει δείξει ακόμα τα δόντια του. Και έτσι μπορούν οι άνθρωποι να ζουν με την ψευδαίσθηση μιας άνοιξης και ας είναι μπροστά ο χειμώνας. Οχι ο χειμώνας των χαμηλών βαρομετρικών, ο άλλος, των εξαθλιωμένων εισοδημάτων και των πετσοκομμένων δικαιωμάτων.

Από μια άλλη σκοπιά, κοιτώντας τα πράγματα αναρωτιέται κάποιος αν βρισκόμαστε ήδη στην επομένη των εκλογών. Βρισκόμαστε, απαντούν με τον τρόπο τους διάφοροι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου, σίγουροι πως έχουν στο τσεπάκι το λαό, ότι εντέλει και από τις εκλογές θα αναδειχτεί νικητής αυτός που η άρχουσα τάξη έχει ήδη προεπιλέξει.

Μόνιμη η ανασφάλεια για το λαό

Εντείνονται οι εκβιασμοί συγκυβέρνησης και παραγόντων της ΕΕ απέναντι στο λαό και τους εργαζόμενους για τον κίνδυνο «αποσταθεροποίησης», ενώ, την ίδια στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να διαβεβαιώνει το κεφάλαιο για τις καλές προθέσεις του, σπέρνοντας αυταπάτες στους εργαζόμενους. Και οι δύο προσπαθούν να μας πείσουν ότι σταθερότητα και ασφάλεια για το λαό διασφαλίζεται στο «μαντρί» της ΕΕ και τον αντιλαϊκό δρόμο ανάπτυξης του κεφαλαίου, εννοώντας τη σταθερότητα και την ασφάλεια μόνο για τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, που σημαίνει μόνιμη αστάθεια και ανασφάλεια.

Οι εκβιασμοί και τα τρομοκρατικά διλήμματα της κυβέρνησης και παραγόντων της ΕΕ απευθύνονται στο λαό και έχουν ως στόχο να αποσπάσουν τη συναίνεσή του στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής. Δεν αφορούν κυρίως το δικομματικό καβγά της κυβέρνησης με το ΣΥΡΙΖΑ, που «σκίζει τα ρούχα του» για να αποδείξει τη νομιμοφροσύνη του στο αντιλαϊκό πλαίσιο της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, σπέρνοντας αυταπάτες ότι μια κυβερνητική εναλλαγή μέσα σ' αυτόν το δρόμο θα «σώσει το λαό». Εσχάτως μάλιστα στελέχη του «οικονομικού του επιτελείου» του ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησαν τη θέση για 5ετές πάγωμα της αποπληρωμής των τοκοχρεολυσίων, έτσι ώστε να διαμορφωθούν προϋποθέσεις ανάπτυξης και να μπορεί να ξεκινήσουν ο επαναδανεισμός και η κανονική αποπληρωμή των χρεών. Συγκλίνουν, δηλαδή, ακόμα περισσότερο με θέσεις που διατυπώνονται και από την κυβέρνηση. Με ένα το κρατούμενο: Οτι ο λαός σε κάθε περίπτωση στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου θα πληρώνει σταθερά τις δόσεις...

Η διαχωριστική γραμμή

Ανεξάρτητα από την κατάληξη, ο πραγματικός κίνδυνος για το λαό είναι η συνέχιση του σημερινού αντιλαϊκού δρόμου ανάπτυξης, που θα φέρει είτε μια «ματωμένη» για το λαό ανάκαμψη των κερδών των μονοπωλίων είτε μια νέα κρίση με νέες μεγαλύτερες απώλειες για τους εργαζόμενους. Η πραγματική διαχωριστική γραμμή βρίσκεται, λοιπόν, εκεί. Από τη μια, είναι το εργατικό - λαϊκό αίτημα για ανάκαμψη δικαιωμάτων, για αποκατάσταση απωλειών, για ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών και, από την άλλη, η συνέχιση του σημερινού αντιλαϊκού δρόμου με διάφορες παραλλαγές. Με βάση αυτό το κριτήριο θα πρέπει να σταθούν οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα στις πολιτικές εξελίξεις και στις ενδεχόμενες εκλογές.

Αυτό που πρέπει να 'ναι καθαρό είναι πως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ εδώ και χρόνια έχουν υπογράψει συμφωνία με το ίδιο το σύστημα. Αυτό είναι το πρώτο και μεγαλύτερο μνημόνιο, που φέρνει μόνιμα βάσανα στο λαό. Συμφωνία με το σύστημα υπογράφει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που ολοκληρώνει τη μετάλλαξή του στον άλλο πόλο της αστικής διαχείρισης, τη γνωστή μας από παλιά σοσιαλδημοκρατία.

Αυτό το σύστημα, όμως, δεν παίρνει γιατρειά, δε σώζεται με τα γιατροσόφια της μιας ή της άλλης διαχείρισης. Οι υπαρκτές διαφορές μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ αφορούν τον τρόπο για την επίτευξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης, εξωραΐζοντας και οι δύο το αντιλαϊκό και ταξικό της περιεχόμενο. Κατά συνέπεια, η απάντηση στους εκβιασμούς και την τρομοκρατία της κυβέρνησης δεν είναι οι εφησυχασμοί του ΣΥΡΙΖΑ ότι με μια άλλη διαπραγμάτευση η «επόμενη μέρα» μπορεί να είναι διαφορετική για το λαό.

Αμεση λαϊκή παρέμβαση με ισχυρό ΚΚΕ

Ο ελληνικός λαός θα πρέπει να αντιτάξει ένα αποφασιστικό ΟΧΙ σε όλα αυτά, να γυρίσει την πλάτη σε όλους αυτούς, να ενισχύσει την πολιτική δύναμη που με σταθερότητα, με συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια βρίσκεται στο πλευρό του, το ΚΚΕ, και που θα βρίσκεται και την άλλη μέρα, την επόμενη μέρα από τις ερχόμενες εκλογές, από τις οποιεσδήποτε εξελίξεις. Την επόμενη μέρα από τις εκλογές ο λαός χρειάζεται ακόμα πιο δυνατό το ΚΚΕ παντού, γιατί αποτελεί τον πραγματικό, γνήσιο αντίπαλο στα μονοπώλια, στην ΕΕ των μνημονίων διαρκείας, στις αντιλαϊκές κυβερνήσεις και είναι σταθερά στο πλευρό λαού και νεολαίας.

Ηδη με μια πλατιά πολιτική εξόρμηση στελέχη του ΚΚΕ τονίζουν ότι οι λεγόμενες «αγορές», δηλαδή το κεφάλαιο, ούτε «πείθονται» ούτε «εξευμενίζονται», μόνο ανατρέπονται, αυτό και η εξουσία του. Οι συνθήκες επιβάλλουν άμεση λαϊκή παρέμβαση τώρα, για να ανακτηθούν οι απώλειες, πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες για ζωή χωρίς «αγορές», ΕΕ και μονοπώλια, με το λαό πραγματικό αφεντικό στον τόπο του.

Ταξική απάντηση στη κοκορομαχία

Μ

ονοθεματική η βδομάδα που πέρασε για τα κόμματα της αστικής τάξης και την προπαγανδιστική μηχανή τους, ηλεκτρονική και έντυπη: Εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και στο επόμενο βήμα εκλογές με το λαό στη γωνία στο φόντο μιας «διαπραγμάτευσης» με την τρόικα για τις παραλλαγές διαχείρισης ενός βαθιά αντιλαϊκού δρόμου, που όλοι μαζί θεωρούν δεδομένο.

Πολυτραυματική η βδομάδα που πέρασε για τα λαϊκά στρώματα, που έχουν φτάσει στο αμήν και θα παραμείνουν στο αμήν ακόμα και αν δεν υπάρξει κανένα καινούργιο μέτρο, ακόμα και αν αύριο, με ένα μαγικό ραβδάκι, έρθει η ανάπτυξη και αυγατίσουν τα κέρδη των καπιταλιστών (πέντε νεκροί από μια πλημμύρα, μια ματωμένη καραμπόλα σ' ένα δρόμο ακριβοπληρωμένο καθημερινά, δεν είναι λεπτομέρειες αλλά καθρέφτης μιας πολιτικής που αυγατίζει κέρδη ματώνοντας το λαό).

Τα κόμματα της αστικής τάξης, παριστάνοντας τα κοκόρια που μάχονται, διαγωνίζονται για την τριχιά στο λαιμό του λαού, καθώς γνωρίζουν πως ό,τι αντιλαϊκό έχει περάσει ως τώρα, έχει δεθεί τόσο με τους εφαρμοστικούς νόμους όσο και με τους μηχανισμούς επιτήρησης της ΕΕ, έτσι που να καθίσταται υποχρεωτική η υλοποίησή του με όποια κυβέρνηση εντός της ΕΕ.

Η εντολή και τα διαπιστευτήρια

Πεντακάθαρη η απόφαση του τελευταίου Γιούρογκρουπ: «Μετά τη λήξη του μνημονίου με τη σημερινή μορφή, προβλέπεται η δυνατότητα της "προληπτικής πιστωτικής γραμμής", κρατικής χρηματοδότησης προς την Ελλάδα. Ορος και προϋπόθεση (...) είναι να ολοκληρωθούν τα "μεταρρυθμιστικά μέτρα της τρέχουσας αξιολόγησης που εκκρεμούν", καθώς επίσης και η συμμετοχή του ΔΝΤ και στο νέο μηχανισμό χρηματοδότησης. Το Γιούρογκρουπ "καλεί τις ελληνικές αρχές να διασφαλίσουν τη γρήγορη και πλήρη εφαρμογή όλων των μεταρρυθμιστικών μέτρων που είναι αναγκαία για την ολοκλήρωση της πέμπτης αξιολόγησης"».

Δηλαδή; Δηλαδή, μέχρι τη λήξη της δίμηνης παράτασης, ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση, θα πρέπει να προχωρήσουν τα μέτρα που συζητιούνται και πριν την επίσπευση της προεδρικής εκλογής. Ποια ήταν αυτά; Η αύξηση από τα 4.500 στα 6.000 των ελάχιστων ενσήμων για την κατοχύρωση της κατώτατης σύνταξης, οι αντιδραστικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, νέοι φόροι, κατασχέσεις και άλλα παρόμοια.

Με αυτό το δεδομένο, τα αστικά κόμματα δίνουν διαπιστευτήρια στο μεγάλο κεφάλαιο ότι εγγυώνται τη σταθερότητα και την ομαλότητα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ότι αυτή δηλαδή δε θα παρεμποδιστεί από ανεπιθύμητους παράγοντες, όπως η λαϊκή πάλη. Σ' αυτήν την κατεύθυνση επιχειρούν να κάνουν συνένοχο το λαό, να τον εγκλωβίσουν σ' αυτήν ή την άλλη εκδοχή της αστικής διαχείρισης. Μιας διαχείρισης που, είτε δηλώνει στους ξενοδόχους ότι τους συμπονά για την πιθανότητα να χάσουν κέρδη από την αύξηση του ΦΠΑ είτε παρακρατεί την κρατική επιδότηση από το Κέντρο Εκπαίδευσης Τυφλών για να πληρωθεί ο ΕΝΦΙΑ, είναι παραλλαγή μιας πολιτικής από και για το μεγάλο κεφάλαιο.

Το γεγονός ότι σ' αυτόν το διαγωνισμό παρεμβαίνουν ευθέως διεθνή οικονομικά κέντρα και άλλοι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες του κεφαλαίου επιβεβαιώνει το κοινό υπόβαθρο: Να εξασφαλιστεί - διαβεβαιωθεί ότι, όποιος και αν είναι στην κυβέρνηση από τα αστικά κόμματα (σημερινά ή υπό κατασκευή), ο αντιλαϊκός δρόμος θα μείνει ανέγγιχτος, με το λαό μάλιστα να έχει δηλώσει και εκλογικά το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» (αυτήν τη συναίνεση αξιώνουν).

Γι' αυτήν τη συναίνεση σηκώνουν διάφορα σκιάχτρα, να φοβηθούν και άλλο όσοι, ήδη τρομοκρατημένοι από τα πάθη τους, αναζητούν κάποια, έστω φρούδα, ελπίδα διεξόδου. Αρκεί να μείνει στο απυρόβλητο το γεγονός ότι και η κυβέρνηση των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ με τους δορυφόρους τους αντιμετωπίζουν με εξαιρετική ωριμότητα (σ.σ. αυτή είναι η λέξη της βδομάδας) τις αξιώσεις του κεφαλαίου για αταλάντευτη συνέχιση του αντιλαϊκού δρόμου.

Με το λαό στον καναπέ

Για το θέατρο που παίζεται με το λαό θεατή απ' την αρχή της βδομάδας, σημειώναμε: «Θα είναι 180», «θα είναι 121», «μήπως είναι 177 και 118»; «Είναι αποστάτες», «πρέπει να γίνουν τώρα εκλογές ή αργότερα»; «Θα παραταθεί ή όχι το μνημόνιο»; Και το αποπροσανατολιστικό γαϊτανάκι συνεχίζεται, θολώνοντας το τοπίο. Οσο και αν αυτά τα ερωτήματα για το αστικό πολιτικό σύστημα και τα στελέχη του έχουν ουσία, γιατί αφορούν διεργασίες και ανακατατάξεις που συντελούνται στο εσωτερικό του με στόχο την αναμόρφωσή του, τη διαμόρφωση νέων συμμαχιών που θα διεκδικήσουν τη διακυβέρνηση, άλλο τόσο είναι αποπροσανατολιστικά για το λαό, που καλείται στη γωνιά του, στον καναπέ του να παρακολουθεί αυτές τις εξελίξεις, τρομοκρατημένος για την «πολιτική αστάθεια» ή αυτοαπατώμενος ότι η κυβερνητική εναλλαγή κάτι θετικό θα φέρει γι' αυτόν, όταν είναι δεδομένο ότι η αντιλαϊκή πολιτική θα είναι εδώ είτε παραταθεί είτε όχι το μνημόνιο.

Διδάσκουν χαμοζωή

Δεν είναι τυχαία η αναφορά και επικέντρωση του συνόλου των αστικών κομμάτων σε «φαινόμενα ακραίας φτώχειας», σα να πρόκειται για το «ολίγον έγκυος»... Μοιράζουν το λαό σ' αυτούς που λιμοκτονούν και εκείνους που τα κουτσοβολεύουν. Επιλέγουν πελατεία και υπόσχονται ασπιρίνες, όταν καμιά αντιβίωση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τόση σαπίλα. Ξεπερνά τα όρια της υποκρισίας η ...υποκρισία τους.

Το έβαλε απλά στη Βουλή το ΚΚΕ, στη διάρκεια συζήτησης του προϋπολογισμού: Μεγάλη κουβέντα γίνεται απ' όλους για τις τεράστιες θυσίες που έχει υποστεί ο ελληνικός λαός κατά τη διάρκεια της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης. Μέχρι δακρύων εμφανίζονται διάφοροι να αναγνωρίζουν τις θυσίες του λαού για να ζητήσουν «να μην πάνε χαμένες», διακηρύσσουν μάλιστα «όχι άλλες θυσίες» γιατί «δεν αντέχει άλλο ο λαός» κλπ. Το ερώτημα, όμως, παραμένει αναπάντητο: Εχετε δει στο πρόγραμμα της ΝΔ, που είναι ο ηγέτης του ενός πόλου, να γίνεται λόγος για ανάκτηση των απωλειών, έστω σε ένα σχετικό βάθος χρόνου; Εχετε δει στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι η κορυφή του άλλου πόλου, να υπάρχει θέση για ανάκτηση των απωλειών; Οχι βέβαια, αφού ακόμα και η κάλυψη των απωλειών σημαίνει σύγκρουση με τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο.

Αντίθετα, ορισμένοι προκαλούν μιλώντας ακόμα και για άνεμο αλλαγής (κοπανιστό αλλά άνεμο). Αφού, όμως, υπάρχει άνεμος αλλαγής, και μάλιστα αριστερής, δε θα έπρεπε αυτήν τη στιγμή να ετοιμάζεται ο λαός για τη σύγκρουση που θα γίνει με τα μεγάλα συμφέροντα, με τους κολλητούς και με την ΕΕ; Ποιος προετοιμάζει το λαό για μια τέτοια σύγκρουση; Κανείς απ' όσους δεσμεύονται από την υπογραφή τους στην ΕΕ, κανείς απ' όσους καθημερινά καθησυχάζουν το κεφάλαιο ότι δεν κινδυνεύει από την ύπαρξή τους, κανείς απ' όσους καλούν, εν τέλει, το λαό ν' αλλάξει απλά κυβέρνηση και όλα μέλι - γάλα.

Θέλουν το λαό να βράζει στο ζουμί του, να μην ξέρει πού ν' ακουμπήσει τις αγωνίες και τις ανάγκες του. Για να δεχτεί εκ των υστέρων -μέσα από την περίφημη δημοκρατική εκλογική διαδικασία- ως αυτονόητο όποιον εκλεκτό έχει ήδη προεπιλέξει το κεφάλαιο ως ικανότερο να εκφράσει τα συμφέροντά του στη συγκεκριμένη συγκυρία. Αυτό τους καίει, γι' αυτό ο καβγάς, αυτό δείχνει ο κουρνιαχτός που σηκώνουν την ώρα που πίσω απ' τον μπερντέ δίνουν εξετάσεις στο κεφάλαιο.

Επείγει η απάντηση

Η απάντηση σ' αυτό το αίσχος επείγει. Και αυτήν την απάντηση μπορεί να τη δώσει μόνο ένα εργατικό - λαϊκό κίνημα πραγματική αντιπολίτευση σε κεφάλαιο, μονοπώλια, κυβερνήσεις τους, ΕΕ, που ανοίγει ταυτόχρονα την προοπτική να γίνει ο ίδιος ο λαός εξουσία και κυρίαρχος του πλούτου που παράγει. Αυτός είναι ο μονόδρομος για το λαό. Τα ζητήματα που αφορούν το πώς θα οργανώσει την αντεπίθεσή του πρέπει να τον απασχολήσουν και όχι τα διάφορα παιχνίδια που παίζονται μέσα στο αστικό πολιτικό σύστημα. Αυτή η γραμμή είναι όπλο του λαού. Και αυτήν τη γραμμή το ΚΚΕ στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις στην πράξη.

″Ρ″

Να χαλάσουν σχέδια

Τ

ο έχουμε πει από την αρχή της βδομάδας ότι αυτήν την περίοδο τα ψευτοδιλήμματα, οι εκβιασμοί, η τρομοκρατία και οι αυταπάτες θα δώσουν και θα πάρουν με βάση τις πολιτικές εξελίξεις και μπροστά στο ενδεχόμενο εκλογών. Συγκυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ θα δώσουν ρέστα, προκειμένου να συντηρήσουν ένα διπολικό κλίμα, έχοντας δύο στόχους. Να δώσει ο καθένας διαπιστευτήρια στο κεφάλαιο ως εγγυητής της «σταθερότητας» και της «ομαλότητας» της ανάκαμψης για το κεφάλαιο. Ταυτόχρονα, να στρατεύσουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα στη δική τους εκδοχή αυτού του κοινού στόχου. Στην όλη διαδικασία παρεμβαίνουν παράγοντες του κεφαλαίου, διάφορα διεθνή οικονομικά κέντρα, στελέχη της ΕΕ, ακριβώς για τον ίδιο σκοπό: Να πάρουν σαφείς διαβεβαιώσεις από τα κόμματα της αστικής κυβερνητικής εναλλαγής ότι θα συνεχίσουν αμετάκλητα στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο, εξασφαλίζοντας, ταυτόχρονα, την εργατική - λαϊκή συναίνεση.

Σ

ε αυτό το παιχνίδι δε διστάζουν να κατασκευάζουν και μπαμπούλες που τροφοδοτούν το διπολισμό. Είναι αστείο το σκηνικό, π.χ., ο Γιούνκερ να ανησυχεί για το δήθεν ριζοσπαστισμό του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε αναφανδόν τα σχέδια του Γιούνκερ για χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής στην ΕΕ, με σκοπό την εξασφάλιση ρευστού στο κεφάλαιο, και ο ΣΥΡΙΖΑ την ίδια στιγμή να σκίζει τα ιμάτιά του ότι έχει ωριμάσει, είναι «ρεαλιστής», ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για τις επενδύσεις, για τη σταθερότητα και ομαλότητα του σημερινού αντιλαϊκού δρόμου ανάπτυξης αν έρθει ο ίδιος στην κυβέρνηση. Εξω από όλη αυτήν τη συζήτηση βρίσκεται ο λαός, η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα των πόλεων και της επαρχίας, τα δικαιώματά τους, οι αγωνίες τους, οι ανάγκες τους. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο, θα κληθούν εκ των υστέρων να επιλέξουν -γι' άλλη μια φορά- στις επόμενες εκλογές αυτόν που ήδη θα έχει προαποφασίσει το κεφάλαιο ότι του κάνει, του ταιριάζει περισσότερο για να διαχειριστεί τις υποθέσεις του, που θα θεωρήσει πιο ικανό στο να συνεχίζει να κοιμίζει τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, στην κούρσα των επόμενων ημερών κρίνεται το ποιος θα είναι ο εκλεκτός του κεφαλαίου. Οι εργαζόμενοι, ο λαός έχουν τη δυνατότητα να τους χαλάσουν τα σχέδια: Να βγουν από τη γωνία και το περιθώριο στο οποίο τους θέλουν, να γράψουν στις σημαίες τους την απαίτηση για ανάκτηση απωλειών, τις σύγχρονες ανάγκες τους, τη θέληση να μη συνεχίζουν να πληρώνουν την κρίση και την ανάκαμψη για λογαριασμό του κεφαλαίου, να δηλώσουν πως δε ζουν με ψίχουλα, να διαλέξουν το δρόμο της ταξικής πάλης, του εργατικού κινήματος, της Λαϊκής Συμμαχίας. Να ενισχύσουν με όλους τους τρόπους και στις ενδεχόμενες εκλογές το ΚΚΕ.

″Ρ″

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ: Στο απόσπασμα των ανατροπών η νέα γενιά

Κ

Για παλιούς και νέους ασφαλισμένους, 

για εργαζόμενους, άνεργους και συνταξιούχους, 

οι επερχόμενες ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση

 πρέπει να σημάνουν συναγερμό!

αθώς συνεχίζονται οι διαβουλεύσεις κυβέρνησης - τρόικας και παρά τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς, γίνεται όλο και πιο καθαρό το εύρος και το βάθος των νέων αντιλαϊκών ανατροπών. Αιχμή των παρεμβάσεων που ήδη έχουν αποφασιστεί, είναι και πάλι η Κοινωνική Ασφάλιση, επιβεβαιώνοντας ότι η επίθεση σ' αυτή αποτελεί στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Και δεν είναι τυχαίο ότι η ομάδα που, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μπαίνει στο στόχαστρο, είναι η νέα γενιά. Τους νέους, δηλαδή αυτούς που σήμερα βρίσκονται στην ηλικία των 40 ετών και κάτω, βάζει στο σημάδι η κυβέρνηση, καταδικάζοντας ένα μεγάλο τμήμα τους, μετά το τέλος του εργάσιμου βίου τους, να μην μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε μια σύνταξη.

Εκεί ακριβώς οδηγεί η δραστική αύξηση του ελάχιστου αριθμού ενσήμων για την κατοχύρωση του δικαιώματος στη σύνταξη από τα 4.500 σήμερα στα 6.000 ένσημα, γι' αυτούς που γεννήθηκαν μετά το 1975 και άρχισαν να εργάζονται μετά το 1993, δηλαδή θεωρούνται «νέοι» ασφαλισμένοι. Πρόκειται για τη δεύτερη αύξηση του ελάχιστου χρόνου ασφάλισης, προκειμένου να έχει κάποιος σύνταξη, μέσα στα τελευταία 20 χρόνια και αθροιστικά αγγίζει το 50%: Από τα 4.050 ένσημα (πριν το 1993), στα 6.000 τώρα. Αφορά μάλιστα τους ασφαλισμένους όλων των Ταμείων, μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες, επιστήμονες, άντρες και γυναίκες.

Το μέτρο αυτό γίνεται ακόμα πιο επώδυνο σε συνθήκες όπου τα ποσοστά ανεργίας των νέων ήταν και είναι πολύ μεγαλύτερα από τον πανεθνικό μέσο όρο, η πρόσβαση και ένταξη στην εργασία γίνεται σε μεγαλύτερη ηλικία απ' ότι παλιότερα, ενώ η νέα γενιά δοκιμάζεται από την επέκταση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης και μάλιστα σε ορισμένους κλάδους (εμπόριο, τουρισμός, γενικά στις υπηρεσίες) έχουν γίνει καθεστώς.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρώτο τρίμηνο του 2014, με ποσοστό ανεργίας στο 27,8%, η ανεργία των νέων 15 έως 24 ετών ήταν 56,7%, δηλαδή διπλάσια, ενώ στην ηλικία 25 έως 29 ετών ήταν στο 42,4%. Μάλιστα στις γυναίκες, τα ποσοστά ανεργίας είναι 61,5% και 44,2% αντίστοιχα. Που σημαίνει ότι για τις γυναίκες η ανατροπή αυτή, μαζί με όλα τα άλλα βάρη που φέρνει και δυσκολεύουν την πρόσβασή τους στην εργασία, ισοδυναμεί με γεράματα χωρίς κανένα εισόδημα! Αλλά και γι' αυτούς που εργάζονται, το 5θήμερο και το 8ωρο, δηλαδή το ολόκληρο ένσημο για 300 ημέρες ασφάλισης το χρόνο, είναι ένα μακρινό όνειρο.

Δουλειά μέχρι τον τάφο

Αν για τη νέα γενιά οι συνέπειες των νέων μέτρων είναι καταστροφικές, δεν είναι λιγότερο επώδυνες για τις μεγαλύτερες ηλικίες που έχουν ήδη διανύσει μεγάλο μέρος του εργάσιμου βίου τους. Ετσι η κυβέρνηση σχεδιάζει την κατάργηση όλων των ειδικών ορίων συνταξιοδότησης πριν το 62ο έτος, αλλά και πριν το 67ο έτος.

Το μέτρο αυτό επιφέρει νέες αυξήσεις στα ειδικά όρια ηλικίας που ίσχυαν για ορισμένες ομάδες ασφαλισμένων. Στοχεύει ιδιαίτερα στους ασφαλισμένους στο καθεστώς των ΒΑΕ, στις γυναίκες με ανήλικα παιδιά που είχαν συμπληρώσει το 2011 και 2012 τα χρόνια ασφάλισης, αλλά δεν είχαν το όριο ηλικίας, όπως και στους εργαζόμενους στο Δημόσιο με 25ετία αλλά και στις τράπεζες και πρώην ΔΕΚΟ, καθώς και στους ένστολους που συνταξιοδοτούνταν με τα ειδικά όρια. Σύμφωνα με το σχέδιο, θα προστεθούν δύο επιπλέον χρόνια εργασίας για όσους «έκλειναν» τις προϋποθέσεις το 2019 και 4 χρόνια επιπλέον σε όσους είχαν τις προϋποθέσεις το 2020.

Αυτό σημαίνει ότι μετά το 2021, κανένας εργαζόμενος, όπου και να είναι ασφαλισμένος, δε θα μπορεί να συνταξιοδοτείται πριν το 67ο έτος. Νωρίτερα (και μέχρι το 62ο έτος) θα μπορούν να συνταξιοδοτούνται μόνο όσοι έχουν 12.000 ένσημα, δηλαδή 40 χρόνια πλήρους και συνεχούς ασφάλισης, κάτι που είναι περισσότερο μια «θεωρητική δυνατότητα» και όχι κάτι που θα αφορά έναν ικανό αριθμό ασφαλισμένων.

Εξαίρεση αποτελεί μόνο η σύνταξη αναπηρίας που και αυτή όμως έχει γίνει πλέον μια πραγματική «Οδύσσεια», για όσους είχαν την ατυχία να προσβληθούν από ασθένεια ή να έχουν ατύχημα, καθώς και οι ασφαλισμένοι που οι κλάδοι τους και το επάγγελμά τους θα συνεχίσουν να υπάγονται και τα επόμενα χρόνια στο καθεστώς των ΒΑΕ. Αλλά και γι' αυτούς, οι συνθήκες έχουν δραματικά χειροτερέψει, καθώς τα επαγγέλματα αυτά σχετίζονται με κλάδους που έχουν συρρικνωθεί και ως εκ τούτου η συμπλήρωση του απαραίτητου αριθμού ενσήμων, ειδικά μάλιστα τα τελευταία χρόνια της εργασίας τους, έχει γίνει σχεδόν αδύνατη.

   

Δε βλέπουν σύνταξη ούτε με το κιάλι!

Το μέτρο που σχεδιάζει η κυβέρνηση, πλήττει ταυτόχρονα και ορισμένα επαγγέλματα και κλάδους, τα οποία χαρακτηρίζονται από εποχικότητα ή έντονες διακυμάνσεις στην απασχόληση εξαιτίας των συνθηκών που ασκούνται.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι στον κλάδο της κατασκευής και των οικοδομών, η μέση ετήσια απασχόληση, όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία του ΙΚΑ, δεν ξεπερνά τα 120 ένσημα το χρόνο, που σημαίνει ότι ένας οικοδόμος για να συμπληρώσει τα 6.000 ένσημα και να κατοχυρώσει το δικαίωμα στη σύνταξη, απαιτείται να μείνει «ενεργός» στο επάγγελμα 50 ολόκληρα χρόνια!

Αντίστοιχα, ανυπέρβλητο θα είναι το πρόβλημα και σε κλάδους της μεταποίησης, όπως οι εργαζόμενοι στην επεξεργασία φρούτων, των οποίων η απασχόληση δεν ξεπερνά τους 3 με 4 μήνες και άρα ο αριθμός των ενσήμων δεν ξεπερνά τα 100 το χρόνο.

Για να μη μιλήσουμε για τον κλάδο του τουρισμού, όπου τα δίωρα και τα τρίωρα, ή η εργασία μιας μέρας αφορούν κυρίως τους νέους και κάνουν θραύση. Μαζί με τις δεκάδες χιλιάδες «καταρτιζόμενους» από πάσης φύσης σχολές κατάρτισης και μαθητείας, που κάθε χρόνο τους παρέχουν στους μεγαλοξενοδόχους χωρίς ασφάλιση. Μια γενιά δηλαδή, που αν και δουλεύει, δεν εξασφαλίζει ένσημο, όπως γινόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό και για τη γενιά των παππούδων τους.

Οπως και για τον κλάδο του μετάλλου και της ναυπηγικής βιομηχανίας, όπου εξαιτίας της φθίνουσας πορείας τους, ο μέσος αριθμός ημερών ασφάλισης, ακόμα και πριν την κρίση, δεν ξεπερνούσε τις 150, ενώ μετά το 2009 δεν ξεπερνά τα 50 ένσημα το χρόνο, ειδικά σε χώρους όπως η «Ζώνη». Αλλά και σε μια σειρά βιοτεχνίες και μηχανουργεία, τα οποία είχαν συνδέσει τη δουλειά τους με τη λειτουργία των μεγάλων ναυπηγείων που έχουν οδηγηθεί σε κλείσιμο και χρόνια υπολειτουργία.

Με μια κουβέντα, για τους νέους, η υπόθεση της συνταξιοδότησης μετατρέπεται σε ένα μακρόχρονο αγώνα χωρίς τίποτα να θεωρείται δεδομένο και που για να την εξασφαλίσουν, θα οδηγούνται με τη βία να παραμένουν στην παραγωγή, πέραν και του 67ου έτους ηλικίας συνταξιοδότησης.

   

Η κομπίνα με τη λεγόμενη "βασική σύνταξη"

Οσον αφορά στον τρόπο εφαρμογής της 20ετίας, απ' ότι μέχρι τώρα έχει γίνει γνωστό, αλλά και τη σχετική αποστροφή από την τοποθέτηση του υπουργού Εργασίας Γ. Βρούτση στη Βουλή, προκύπτει ότι η λεγόμενη «βασική σύνταξη» που θεσμοθετήθηκε με το ν. 3863/2010, θα δίνεται μόνο μετά από 20 έτη ασφάλισης (6.000 ένσημα) και αυτή ανάλογα με τα έτη εισφορών. Για όσους έχουν ασφάλιση από 4.500 έως 6.000 ένσημα, δε θα καταβάλλεται ούτε μέρος της «βασικής», αλλά μόνο η σύνταξη που θα προκύπτει από τις εισφορές.

Ομως, ακόμα και όσοι από τους νέους εργαζόμενους καταφέρνουν να σπάσουν το φράγμα των 6.000 ημερών ασφάλισης, θα λαμβάνουν μια ελάχιστη σύνταξη, πολύ μικρότερη από τη σημερινή κατώτερη σύνταξη (486 ευρώ) που εξασφαλίζεται με τα 4.500 ένσημα, καθώς πλέον ο συντελεστής αναπλήρωσης για κάθε χρόνο ασφάλισης είναι 0,80% έως 0,92%, αντί του 2% που ίσχυε πριν την ψήφιση του ν. 3863.

Οσο για τους «νέους» ασφαλισμένους που δε θα συμπληρώνουν ούτε τα 4.500 ένσημα, αυτοί δε θα λαμβάνουν καμία σύνταξη, αλλά θα παραπέμπονται στο «Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα», δηλαδή στο πτωχοκομείο των 200 ευρώ το μήνα και αυτό υπό την προϋπόθεση των εισοδηματικών κριτηρίων που θα τίθενται κάθε φορά!

Από τα παραπάνω προκύπτει η παραπέρα μείωση της κρατικής χρηματοδότησης προς τα Ταμεία, που βέβαια πηγαίνει μαζί με τις απαλλαγές προς τους εργοδότες. Καθώς η κρατική χρηματοδότηση τα επόμενα χρόνια σταδιακά περιορίζεται μόνο στη λεγόμενη «βασική σύνταξη» (νόμος 3863), την οποία μάλιστα θα λαμβάνουν μόνο οι ασφαλισμένοι που έχουν συμπληρώσει τα 6.000 ένσημα, γίνεται φανερό ότι το κράτος αποσύρεται από τη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης και το βάρος της σύνταξης, που έτσι κι αλλιώς θα είναι σε ακόμα χαμηλότερα επίπεδα από τις σημερινές, φορτώνεται στις πλάτες του εργαζόμενου, του αυτοαπασχολούμενου και του αγρότη.

Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ