Κυριακή 14 Ιουνίου 2015

Συζητάμε την πείρα των συλλαλητηρίων, οργανώνουμε την κλιμάκωση του αγώνα

Το ευρηματικό γιγαντοπανό που ανάρτησε το ΠΑΜΕ την
Πέμπτη στην πρόσοψη του υπουργείου Οικονομικών
Οι 700 και πλέον συνδικαλιστικές οργανώσεις και φορείς του λαϊκού κινήματος, που πήραν αποφάσεις και συμμετείχαν στα συλλαλητήρια της περασμένης Πέμπτης, έχουν τώρα την ευθύνη να πρωτοστατήσουν για να πάει ο αγώνας ένα βήμα πιο πέρα.
Η συσπείρωση που επιτεύχθηκε για τα συλλαλητήρια, με Ομοσπονδίες και σωματεία που δεν συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ συνειδητοποιούν όμως την ανάγκη να σπάσει το κλίμα της ανοχής και της αναμονής, είναι μια σοβαρή παρακαταθήκη.
Υπάρχουν δυνατότητες η συσπείρωση αυτή να διευρυνθεί το επόμενο διάστημα, κάτω και από το βάρος των εξελίξεων που επιταχύνονται και της δράσης των ταξικών δυνάμεων.
Αυτό που χρειάζεται είναι να δυναμώσει το ρεύμα της αντίστασης και της αντεπίθεσης, που δε θα βάζει μόνο επιτακτικά το ζήτημα της κλιμάκωσης, αλλά θα συζητάει και την κατεύθυνση που πρέπει να έχει η πάλη των εργαζομένων και του λαού στις σημερινές συνθήκες.
Τόσο το πανελλαδικό συλλαλητήριο την 1η του Νοέμβρη, όσο και τα συλλαλητήρια της περασμένης Πέμπτης, έδειξαν ότι υπάρχουν συνδικαλιστές και σωματεία που αναγνωρίζουν τον καθοριστικό ρόλο του ΠΑΜΕ στην οργάνωση της λαϊκής πάλης, τη συνέπεια και τη σταθερότητά του.
Αντιλαμβάνονται ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν μπορούν να μείνουν θεατές σε όσα εξελίσσονται σε βάρος τους. Ανησυχούν για το πού πάνε τα πράγματα, προβληματίζονται για τη διαλυτική τακτική που ακολουθεί ο παλιός και νέος εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός.
Σε πολλές περιπτώσεις, έχουν διάθεση να αντιδράσουν και μπορούν να ακουμπήσουν στο συνεπές ταξικό κίνημα, γι' αυτό συμμετέχουν σε πρωτοβουλίες του, κάτω και από τη δυναμική που αυτές δημιουργούν. Με τις δυνάμεις αυτές χρειάζεται να δυναμώσει η συζήτηση και η επαφή, ιδιαίτερα τώρα που από τις ίδιες τις εξελίξεις προκύπτει η ανάγκη να υπάρξει σθεναρή πανεργατική πανελλαδική απάντηση με απεργία.
Προμηνύονται και νέες αρνητικές εξελίξεις...
Η ελπίδα που έλεγε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ,
έγινε ...λεπίδα για τους εργαζόμενους, όπως εύστοχα
γράφει το πανό του Συνδικάτου ΟΤΑ Αττικής
Το «δεν πάει άλλο», που κυριάρχησε και στα συλλαλητήρια της Πέμπτης, δεν είναι ένα απλό σύνθημα, αλλά μια πραγματικότητα που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Η κατάσταση αυτή θα επιδεινωθεί κι άλλο, όπως φαίνεται καθαρά από το περιεχόμενο της συμφωνίας που ετοιμάζουν κυβέρνηση - δανειστές.
Σήμερα, κανείς δεν δικαιούται να λέει «περίμενε να δούμε τη συμφωνία και μετά να αποφασίσουμε αν θα κινητοποιηθούμε». Η κυβέρνηση ετοιμάζει ένα πρώτο σαρωτικό πακέτο μέτρων και από πίσω ακολουθούν νέες γενικευμένες αλλαγές σε Εργασιακά και Ασφαλιστικό, μέσα και από τον «κοινωνικό διάλογο».
Τα επιχειρήματα για τη «βιωσιμότητα» του Ασφαλιστικού και για τις «αντοχές της οικονομίας» έχουν ακουστεί ξανά και ξανά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, για να δικαιολογήσουν τις ανατροπές που αποφασίζουν για το κεφάλαιο.
Τα πρωτογενή πλεονάσματα, που αποδέχεται και αυτή η κυβέρνηση, είναι πηγή νέων μέτρων και θα κρέμονται διαρκώς σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι του λαού.
Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιηθεί είναι ότι στο μέλλον προμηνύονται και νέες αρνητικές εξελίξεις. Η περίφημη ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου που αποτελεί διακηρυγμένο στόχο και της σημερινής κυβέρνησης προϋποθέτει ο λαός, οι εργαζόμενοι να ματώσουν κι άλλο, να φορτωθούν στις πλάτες τους και νέα αντιλαϊκά μέτρα, πρόσθετα σε αυτά που πάρθηκαν τα προηγούμενα χρόνια.
Η κυβέρνηση, αξιοποιώντας ένα προπαγανδιστικό παιχνίδι εκφοβισμού, εκβιασμών και προσδοκιών ότι αποτρέπει τα χειρότερα, επιδιώκει την εργατική - λαϊκή συναίνεση που συμπυκνώνεται στο κάλεσμα για υποχώρηση των εργαζομένων, για νέα παραίτηση από διεκδικήσεις, για ακόμα πιο βαθύ συμβιβασμό σε μια ζωή χωρίς δικαιώματα και με τεράστιες απώλειες.
Απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση κρίνονται όλοι. Πρώτα απ' όλα, εκείνες οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες που όλο το προηγούμενο διάστημα συνέδραμαν στη καλλιέργεια κλίματος ανοχής και αναμονής, δίνοντας χρόνο στην κυβέρνηση και στην εργοδοσία να διαμορφώσουν τελεσίγραφα και ψευτοδιλήμματα στο λαό.
Τα πράγματα, βέβαια, θα ήταν ακόμα χειρότερα, και τώρα και για το μέλλον, αν το ταξικό κίνημα δεν είχε βγει μπροστά από την πρώτη ώρα, για να οργανώσει την πάλη των εργαζομένων, να αποκαλύψει το χαρακτήρα της πολιτικής και της νέας κυβέρνησης.
Αν δεν προειδοποιούσε και δεν άνοιγε έγκαιρα την αντιπαράθεση με το νέο κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό, αν δεν αποκάλυπτε το ρόλο του. Αν δεν υπονόμευε αγωνιστικά το κλίμα της αναμονής και δεν συγκρούονταν με την κυρίαρχη λογική τού «περίμενε και θα δούμε».
Σταθερός προσανατολισμός στην ανασύνταξη
Με τέτοια κριτήρια πρέπει να ιδωθεί και το ζήτημα της αποτελεσματικότητας των αγώνων στις σημερινές συνθήκες.
Μέσα στο γενικότερο κλίμα της ηττοπάθειας και της προσμονής για λύσεις από τα πάνω, με την καταλυτική παρέμβαση του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού και των άλλων μηχανισμών της εργοδοσίας, είναι αναμενόμενο πολλοί εργαζόμενοι να αναρωτιούνται τι νόημα έχουν οι αγώνες όταν δεν βλέπουν άμεσο αποτέλεσμα.
Κατ' αρχήν, εκεί που αναπτύσσονται αντιστάσεις, με καθοριστική συμβολή των ταξικών δυνάμεων, καταγράφονται μικρές, αλλά σημαντικές, υποχωρήσεις της εργοδοσίας, ακόμα και στα αυτονόητα, όπως η καταβολή δεδουλευμένων, η ανάκληση ή η αποτροπή απολύσεων και άλλα.
Αλλο παράδειγμα είναι οι κινητοποιήσεις για την Υγεία, που αναγκάζουν την κυβέρνηση και τα στελέχη της στις κρατικές δομές να απολογούνται και να δεσμεύονται για άμεσες λύσεις.
Αν δεν υπήρχαν οι αγώνες, στους οποίους πρωτοστατούν οι υγειονομικοί του ΠΑΜΕ, οι Λαϊκές Επιτροπές, τα σωματεία, αν δεν «κουνιόταν φύλλο» στο χώρο της Υγείας, η κατάσταση θα ήταν ακόμα χειρότερη.
Το βασικό όμως είναι το εξής: Η αποτελεσματικότητα κάθε μάχης κρίνεται από το κατά πόσο βοηθάει να ανεβαίνει ο βαθμός συσπείρωσης της εργατικής τάξης, να δυναμώνει η ταξική γραμμή στο κίνημα, να γίνονται βήματα στην ανασύνταξη του κινήματος και στο δυνάμωμα της συμμαχίας των εργαζομένων με τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Από αυτήν τη σκοπιά, σημαντική κάθε φορά δεν είναι μόνο η μάχη του συλλαλητηρίου και της απεργίας, αλλά και η δράση που αναπτύσσει το σωματείο σε περίοδο που δεν υπάρχει κάποιος κεντρικός ή κλαδικός αγωνιστικός σταθμός, η περίοδος του απολογισμού και του παραπέρα σχεδιασμού μετά από έναν αγώνα.
Για παράδειγμα, η παρακαταθήκη που άφησε στο κίνημα το πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη, δεν είναι μόνο η αγωνιστική ανάταση από τη μαζικότητα και τον παλμό του, αλλά κυρίως η δουλειά που προηγήθηκε για την προετοιμασία του, ο τρόπος δράσης στον οποίο «εκπαιδεύτηκαν» δεκάδες σωματεία και συνδικαλιστές, κατακτώντας ένα σημαντικό βήμα στη δράση συνολικά του ταξικού κινήματος.
Με «μπούσουλα» αυτήν τη δουλειά οργανώθηκαν τα συλλαλητήρια της Πέμπτης και εκεί που αξιοποιήθηκε καλύτερα η πείρα της 1ης Νοέμβρη, τα αποτελέσματα ήταν εμφανή.
Να δυναμώσουν οι διεργασίες
Τώρα από τα πράγματα προκύπτει η ανάγκη να δυναμώσουν οι διεργασίες στο κίνημα, με καλό σχέδιο από κάθε συνδικαλιστική οργάνωση για το χώρο ευθύνης της. Να συζητηθεί η πείρα από τα συλλαλητήρια σε ΔΣ και Γενικές Συνελεύσεις, να μπει πιο επιτακτικά το ζήτημα της συνέχειας, με τη συμμετοχή περισσότερων εργαζομένων στις αποφάσεις και στο σχεδιασμό κάθε σωματείου.
Τώρα που οι εξελίξεις δείχνουν ότι έρχεται ένα τρίτο μνημόνιο, εκείνες οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που πουλούσαν στο λαό αυταπάτες και «φύκια για μεταξωτές κορδέλες», λέγοντας ότι μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα τους έλυνε όλα τους τα προβλήματα, πρέπει να απολογηθούν μπροστά στους εργαζόμενους.
Να μην τους αφήσουν σε χλωρό κλαρί στις Γενικές Συνελεύσεις, σε περιοδείες, σε ενημερώσεις, όπου τους βρουν. Να απαιτήσουν εξηγήσεις για τα ψέματα που τους είπαν, να τους βάλουν στην άκρη.
Να τονωθεί το πνεύμα της πρωτοβουλίας «από τα κάτω» στους κλάδους και στους τόπους δουλειάς, ιδιαίτερα εκεί όπου τα προβλήματα οξύνονται δραματικά και το προηγούμενο διάστημα ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός έδινε με λύσσα τη μάχη για να μπουν εμπόδια στην οργάνωση της πάλης των εργαζομένων.
Ετοιμαζόμαστε για πιο δυναμικούς, πιο αποφασιστικούς ταξικούς αγώνες, για απεργιακή κινητοποίηση, όπως έχουν ήδη αποφασίσει δεκάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Τα ανοιχτά μέτωπα των Συλλογικών Συμβάσεων, των ουσιαστικών αυξήσεων στους μισθούς, του Ασφαλιστικού, της Υγείας, της απληρωσιάς, των απολύσεων, του φορολογικού και των χρεών για τους αγρότες και τους μικρούς ΕΒΕ, «δένουν» με την ανάγκη να βρει ισχυρές αντιστάσεις το νέο μνημόνιο που ετοιμάζουν να φορέσουν «καπέλο» στο λαό κυβέρνηση και δανειστές.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου