Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Κλιμακώνουμε με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα

Θ
Η πορεία της Αθήνας ανεβαίνει την Πανεπιστημίου
ετικό «ταμείο» κάνουν οι εργαζόμενοι και το ταξικό τους κίνημα από την πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 27 Νοέμβρη. Παρά τα εμπόδια που έβαλαν στην οργάνωση της απεργίας η εργοδοσία και ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, παλιός και νέος, σε αρκετούς κλάδους τα ποσοστά συμμετοχής ήταν καλύτερα από προηγούμενες απεργίες, ενώ αρκετά μεγάλα εργοστάσια είτε έκλεισαν εντελώς, είτε είχαν μεγάλα ποσοστά συμμετοχής.
Στα θετικά της απεργίας συγκαταλέγεται ακόμα - για παράδειγμα - το γεγονός ότι στα λεωφορεία και τα τρόλεϊ της Αθήνας ένας σημαντικός αριθμός εργαζομένων έκανε απεργία, παρά την απόφαση της πλειοψηφίας να κηρύξει μόνο στάσεις εργασίας. Σε κάθε περίπτωση, οι μαζικές απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ ήταν αυτές που έδωσαν το στίγμα ανήμερα της απεργίας.
Για τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα και τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, η απεργία ήταν ενταγμένη στο γενικότερο σχέδιο ανασύνταξης του κινήματος και οργάνωσης της αντίστασης στην επίθεση του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων. Προετοιμάστηκε ως βήμα κλιμάκωσης μετά το μεγάλο πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη, με διαφορετικά όμως χαρακτηριστικά από ό,τι το συλλαλητήριο και με μεγαλύτερες δυσκολίες, καθώς εδώ εκφραζόταν άμεσα η σύγκρουση με τους εργοδότες και το κράτος, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Η δυσκολία αυτή εκφράστηκε τόσο στον ιδιωτικό τομέα, με τις απειλές και τους εκβιασμούς των εργοδοτών, με μέτρα και παρεμβάσεις για μη συμμετοχή των εργαζομένων, όσο και στο δημόσιο τομέα.

Αναδείχτηκε η υπεροχή του ΠΑΜΕ

Από τη συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη
Η απεργία μαζί με το συλλαλητήριο αποτέλεσαν σχεδιασμένη οργανωτική ιδεολογική πολιτική παρέμβαση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος σε μια φάση προώθησης αντιλαϊκών μέτρων, έντονων παρεμβάσεων από τις δυνάμεις του κεφαλαίου και ζυμώσεων για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος.
Η μάχη για την επιτυχία τους δόθηκε σε μια περίοδο σύγκρουσης ανάμεσα σε αστικά κόμματα και ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου, σε εθνικό και ευρύτερο επίπεδο, για το μείγμα της αστικής διαχείρισης, για την επιστροφή της καπιταλιστικής οικονομίας σε ρυθμούς ανάπτυξης.
Η προετοιμασία των δύο κινητοποιήσεων έδωσε την ευκαιρία να διευρυνθεί η συζήτηση με τους εργαζόμενους, να οξυνθεί η αντιπαράθεση με τα επιχειρήματα των κεφαλαιοκρατών, των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων. Αναδείχτηκε για μια ακόμα φορά η υπεροχή του ΠΑΜΕ και ενός σημαντικού τμήματος εργαζομένων, που παρά τις δυσκολίες συγκρούστηκε με την εργοδοσία και διατηρεί αγωνιστικές διαθέσεις.
Σε αρκετούς κλάδους, οι ταξικές δυνάμεις κατάφεραν να πάνε στους περισσότερους χώρους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έγινε συζήτηση με την πλειοψηφία των εργαζομένων, ή ότι έχουν σταθεροποιήσει κάποιες μορφές επαφής μαζί τους, έγιναν όμως βήματα.

Να μονιμοποιηθούν τα θετικά στοιχεία

Η πορεία στον Πειραιά
Σε όλη αυτή τη φάση υπήρξαν θετικά στοιχεία, αλλά και αδυναμίες, που πρέπει να συζητηθούν και να αποτελέσουν στοιχεία της δουλειάς από δω και πέρα. Για παράδειγμα, τέτοια στοιχεία είναι:

  • Η επιμονή στη συζήτηση για το χαρακτήρα των μέτρων, την ανάπτυξη, την αποκάλυψη του χαρακτήρα της σύγκρουσης ανάμεσα στις μερίδες του κεφαλαίου και των αστικών κομμάτων.
  • Η επιμονή για σύγκληση των ΔΣ και για συζήτηση σε αυτά, να γίνουν Γενικές Συνελεύσεις και συγκεντρώσεις στους τόπους δουλειάς. Εδώ αναδείχτηκαν δυσκολίες, ενώ τροχοπέδη έβαζε και η άρνηση των άλλων δυνάμεων να πάρουν αποφάσεις έγκαιρα, να κάνουν Γενικές Συνελεύσεις.
  • Η προσπάθεια των σωματείων να δράσουν αξιοποιώντας τα μέλη των ΔΣ και των ψηφοδελτίων. Τέτοια βήματα έγιναν σε αρκετά σωματεία, όμως αυτό δεν έχει γίνει τρόπος δουλειάς και σε καμία περίπτωση δεν έχει γενικευμένα χαρακτηριστικά, δεν αποτελεί παγιωμένη κατάκτηση.
  • Η προσπάθεια να απευθυνθούν οι ταξικές δυνάμεις πλατιά για την ευθύνη στην οργάνωση της απεργίας, αξιοποιώντας το κεκτημένο του συλλαλητηρίου, έστω κι αν δεν υπήρξε το ίδιο αποτέλεσμα, αφού η απεργία είχε περισσότερες αντικειμενικές δυσκολίες.

Συζητάμε πλατιά τη νέα πείρα

Μαζικά και μαχητικά τα μπλοκ των μαθητών
Από το συλλαλητήριο και την απεργία, από την αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, παλιό και νέο, σε όλα τα επίπεδα, το ΠΑΜΕ βγαίνει με μεγαλύτερο κύρος, με ένα κομμάτι εργαζομένων πιο ατσαλωμένο γύρω του. Αντίστροφα, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός βγαίνει ακόμα πιο αναξιόπιστος.
Μπροστά στις ταξικές δυνάμεις ανοίγεται τώρα το ζήτημα της συνέχειας, που συνδυάζεται με ένταση της ιδεολογικής και πολιτικής διαπάλης, συζήτηση των συμπερασμάτων και της πείρας, μαζικοποίηση των συνδικάτων. Η συνέχεια μπορεί και πρέπει να στηριχτεί σε πρωτοβουλίες και δράσεις για μέτωπα όπως το Ασφαλιστικό, με στόχο τη δημιουργία ενός πλατιού κινήματος ακύρωσης των αντιασφαλιστικών ρυθμίσεων, κατάργησης των αντιασφαλιστικών νόμων κ.ά.
Χρειάζεται επίσης να στηριχτεί σε δράσεις για την υπογραφή Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, με επαναφορά των κατώτερων μισθών στα 751 ευρώ και κατάργηση των διαχωρισμών σε νεότερους και παλιότερους, καθώς και υπογραφή κλαδικών και επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας. Τέλος, χρειάζεται να συνεχιστεί και να διευρυνθεί η πρωτοβουλία ενάντια στην αλλαγή προς το χειρότερο του νόμου για τα συνδικάτα.

Ολα αυτά τα ζητήματα, συνδυασμένα με τη συζήτηση για το τι κίνημα έχουν ανάγκη σήμερα οι εργαζόμενοι και ο λαός, πρέπει να βρεθούν στην προμετωπίδα της δράσης των συνδικάτων.

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Συνεχίζουμε

Η
 προχτεσινή απεργία ήταν μια σκληρή μάχη. Η μαζική συμμετοχή των εργαζομένων, νέων, αυτοαπασχολουμένων, γυναικών, συνταξιούχων, φτωχών αγροτών στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ δίνει το στίγμα. Συσπειρώθηκαν δυνάμεις που έδωσαν τη μάχη το τελευταίο δίμηνο, που συμμετείχαν και συνδιοργάνωσαν το πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη.
Η προσπάθεια που κατέβαλαν οι ταξικές δυνάμεις αναμετρήθηκε με πολλές δυσκολίες και εμπόδια. Αναμετρήθηκε με το γεγονός ότι ακόμα, σε μεγάλο τμήμα των εργαζομένων, δεν έχει συνειδητοποιηθεί ότι τον πραγματικό τους αντίπαλο τον συναντούν καθημερινά στους χώρους δουλειάς τους, είναι η εργοδοσία, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, το κεφάλαιο. Οτι για δικό τους λογαριασμό κυβερνήσεις, κόμματα, η ΕΕ παίρνουν αντιλαϊκές αποφάσεις, μέτρα που τους τσακίζουν δικαιώματα και κατακτήσεις. Οτι η περίφημη ανάκαμψη των κερδών τους απαιτεί ζωή με υποβαθμισμένες εργατικές - λαϊκές ανάγκες, ζωή με ψίχουλα. Οτι αυτούς υπερασπίζονται τα μνημόνια διαρκείας, οι δανειακές συμβάσεις κ.λπ. Αναμετρήθηκε με την εργοδοτική τρομοκρατία, την προειδοποίηση της απόλυσης, το φάσμα της μεγάλης ανεργίας, που βρίσκεται απειλητικό πάνω από τα κεφάλια όλων των εργαζομένων. Αναμετρήθηκε με τις τρικλοποδιές του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, των θιασωτών της κοινωνικής συναίνεσης αλλά και με την υπονόμευση των συνδικαλιστικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, της λογικής της ανάθεσης και της αναμονής, που προσπάθησαν με «ξένα κόλλυβα» να αξιοποιήσουν τις απεργιακές συγκεντρώσεις στα δικά τους κυβερνητικά παιχνίδια, στο στόχο της ανάδειξής τους σε νέους διαχειριστές της αντιλαϊκής πολιτικής.
Αναμετρήθηκε με την προσπάθεια των αστικών ΜΜΕ να πνίξουν τη φωνή των εργαζομένων, να θάψουν με κάθε τρόπο την εργατική κινητοποίηση και, πρώτα απ' όλα, τη δράση των ταξικών δυνάμεων.
Σε κάθε περίπτωση, η απεργιακή μάχη βοηθάει να βγουν συμπεράσματα και, πρώτα απ' όλα, ότι σήμερα στην ελληνική κοινωνία, όπως και σε κάθε καπιταλιστική κοινωνία, υπάρχουν δύο κόσμοι: Από τη μια, ο κόσμος του κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων, του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος, των κομμάτων αστικής διαχείρισης και της ΕΕ, παλιών και νέων, του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, των αστικών ΜΜΕ. Από την άλλη, ο κόσμος της δουλειάς, των βιομηχανικών εργατών, των νέων μισθωτών, των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, γυναικών, μαθητών, φοιτητών, με τα σωματεία, τα συνδικάτα, τους συλλόγους τους, τους φορείς του λαϊκού κινήματος και, βεβαίως, το Κόμμα τους, το ΚΚΕ. Στην αντιλαϊκή πολιτική, που θα συνεχιστεί αμείωτη ό,τι και να γίνει στις διαπραγματεύσεις, όποια κυβέρνηση και αν έρθει, οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να εμπιστεύονται, να στηρίζονται στην οργανωμένη τους δύναμη, στο εργατικό κίνημα, στη Λαϊκή Συμμαχία και σε ένα πανίσχυρο ΚΚΕ. Είναι οι μόνες προϋποθέσεις για να μπει στο στόχαστρο ο πραγματικός αντίπαλος, για να μπορέσει ο λαός να ορθώσει τη δικιά του αντιπολίτευση και να μπορέσει να διαμορφώσει τους όρους για να ανατρέψει αυτήν την κατάσταση, παίρνοντας ο ίδιος την εξουσία. Εχουμε ακόμα πολύ δρόμο.
Οι εργαζόμενοι να δώσουν, με την ακόμα μεγαλύτερη οργάνωσή τους στα σωματεία, άμεση και μαχητική απάντηση στη νέα αντιλαϊκή επίθεση που ετοιμάζουν. Να τσακίσουν το κλίμα της αδράνειας και της ηττοπάθειας που σπέρνει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός.

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

Πρωτοπόρα και πολύμορφη δράση μέσα στη νεολαία για τη διάδοση των ιδανικών μας

Η
 ιστορική πείρα είναι πολύτιμη. Είναι γνωστή η δράση της θρυλικής ΕΠΟΝ, που, μαζί με τη συμμετοχή της στις στρατιωτικές επιχειρήσεις, στις διαδηλώσεις των πόλεων, στην ενημέρωση και διαφώτιση του λαού και της νεολαίας παρενέβαινε με πολύμορφη δράση. Δημιουργία αθλητικών ομάδων και διάδοση των αθλητικών ιδεωδών, διεξαγωγή του πρώτου πανελλήνιου ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος νέων, δράση ενάντια στους τεκέδες, γιγάντια εκπολιτιστική δραστηριότητά, εκατοντάδες θέατρα και θεατρικοί όμιλοι, χορωδίες νέων, εκπολιτιστικά συνεργεία. Σε άλλες συνθήκες, μετά το 1974 ιδρύονται με την πρωτοπόρα δράση των μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ εκατοντάδες μορφωτικοί, πολιτιστικοί σύλλογοι που εκεί για πρώτη φορά αρκετοί νέοι αποκτάνε επαφή με τον προοδευτικό κινηματογράφο, το βιβλίο, το θέατρο, το σκάκι. Εχουμε και σήμερα πείρα που πρέπει να αξιοποιηθεί.
Παίρνουμε υπόψιν ότι τα τελευταία χρόνια έχει μεγαλώσει η μάζα των νέων ηλικίας 15 - 29 ετών οι οποίοι βρίσκονται εκτός απασχόλησης, κατάρτισης ή εκπαίδευσης. Ερευνες επί ερευνών έχουν γίνει (Eurofound, ΚΑΝΕΠ ΓΣΕΕ), πολλαπλασιάζονται τα δημοσιεύματα για να εξεταστεί το φαινόμενο αυτής της «χαμένης» γενιάς, όπως λένε τα επιτελεία του συστήματος.
Οι νέοι που, από μικρή ηλικία, «πετιούνται» εκτός σχολείου ή επαγγελματικής εκπαίδευσης, που οι οικογένειές τους δεν μπορούν να πληρώνουν για σπουδές ή φροντιστήρια, που δε βρίσκουν ούτε μεροκάματο, συναντιούνται στις ουρές της ανεργίας και των κακοπληρωμένων προγραμμάτων με το μεγάλο μέρος αυτών που τελικά κατάφεραν να τελειώσουν το σχολείο και να σπουδάσουν. Αυτό κανείς τους δεν το επέλεξε. Η ανεργία, η φτώχεια, η αμορφωσιά είναι κάποια από τα πολλά αποστήματα του συστήματος που τα προσφέρει «απλόχερα» στη νεολαία όπως και στα μέλη και τους φίλους της ΚΝΕ, ενώ της στερεί τη μόνιμη σταθερή δουλειά, την ολόπλευρη μόρφωση, το μαζικό λαϊκό αθλητισμό, την πρωτοπόρα πολιτιστική δημιουργία.
Εχει τους νόμους της αυτή η ιστορία
Ο αντίπαλος δεν ενδιαφέρεται μόνο για το κορμί της εργατικής τάξης και των παιδιών της. Εχει στήσει ένα ολόκληρο πλέγμα, έναν πολυπλόκαμο μηχανισμό για να επιδράσει στο μυαλό και την ψυχή των παιδιών της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Αξιοποιεί ΜΚΟ, την εκκλησία, Δήμους, ΚΟΙΝΣΕΠ, κρατικές, ιδιωτικές και επιχειρηματικές δομές στον τομέα του αθλητισμού και του πολιτισμού. Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ διαγωνίζονται για το ποιος είναι καλύτερος διαχειριστής της βαρβαρότητας. Ποιος θα μπουκώσει ψίχουλα το στόμα για να αφήσει τις αλυσίδες στα πόδια. Τάζουν 5μηνες ανάσες που ούτε και αυτές ανακουφίζουν για να διαιωνίσουν το σύστημα της εκμετάλλευσης. Υπόσχονται, κοροϊδεύουν. Τα αφεντικά τρίβουν τα χέρια τους.
Η παρέμβασή μας στη νεολαία των εργατικών λαϊκών οικογενειών είναι δουλειά που θέλει υπομονή, πρωτοβουλία, σταθερό σχέδιο, αντιπαλεύοντας τις δυσκολίες. Η προχειρότητα και η ρουτίνα είναι ο μεγάλος μας εχθρός, ενώ πρέπει να επιμένουμε στη δράση, στην πρωτοβουλία, στην κουβέντα και την πείρα κρατώντας ψηλά τον πήχη.
Δίπλα και μαζί με το κύριο μέτωπο παρέμβασης της κάθε ΟΒ, τους εργασιακούς χώρους, τις σχολές μαθητείας και κατάρτισης, τα σχολεία, τις σχολές πανεπιστημίων - ΤΕΙ υπάρχουν μια σειρά πολιτιστικοί σύλλογοι, αθλητικοί φορείς, χώροι που συγκεντρώνονται νέοι άνεργοι ή νέοι των χώρων που ιεραρχούμε να παρέμβουμε, που τελείωσαν το βάουτσερ και «περιμένουν το επόμενο», νέοι που δεν μπορούν άλλο να κάθονται σπίτι, κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους, κάνουν κάτι, αθλούνται, ψυχαγωγούνται, έχουν ενδιαφέροντα.
Εχουμε σοβαρά περιθώρια, ώστε να πρωτοστατούμε, να ζωντανεύουμε, να δημιουργούμε κινήσεις συλλογικής δραστηριότητας.
Εχουμε μια υποδομή, ήδη αρκετοί συμμετέχουν σε λαϊκά φροντιστήρια, πολιτιστικούς συλλόγους και αθλητικά σωματεία.
Εχουμε σοβαρές δυνατότητες οι σύντροφοι και οι φίλοι της Οργάνωσης, ευρύτερα νέοι και νέες που έχουν κλίσεις, ενδιαφέροντα, μεράκι, έχουν κάνει έως και σπουδές πάνω σε αυτά τα ζητήματα να συμβάλουν ώστε αυτή η δουλειά να απλώσει, να μη μένει σε λίγα χέρια, να ακουμπήσουμε σε περισσότερους νέους.
Για να καλλιεργήσουμε τη συλλογικότητα κόντρα στον ατομισμό, την ενεργητική συμμετοχή κόντρα στην απάθεια, να δώσουμε περιεχόμενο στη συμμετοχή, να δεθεί με τη διεκδίκηση. Να προβάλλουμε την ιδεολογία μας μέσα από περισσότερους δρόμους.
Αναβάθμιση της δραστηριότητάς μας με στέκια συλλογικής δράσης, ενίσχυση της λαϊκής αλληλεγγύης
Σήμερα είναι ώριμο σε κάθε πόλη και εργατογειτονιά να φτιαχτεί ένας χώρος, να διεκδικηθεί κάποιος αναξιοποίητος και να μετατραπεί σε πραγματικό στολίδι. Να συναντηθεί εκεί η αναζήτηση δημιουργικής απασχόλησης και δημιουργίας με τη διεκδίκηση, τη μαχητική στάση ζωής, την κατεύθυνση ανατροπής. Χώροι καλαίσθητοι, ανάσα και σπίτι αλληλεγγύης για τους νέους και τη γειτονιά, με υποδομή, καλαισθησία, πρόγραμμα εκδηλώσεων και συζητήσεων, γλέντια και άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες. Εκεί μπορούν τα τμήματα της νεολαίας και ιδιαίτερα οι νέοι που δε δουλεύουν ούτε σπουδάζουν να συναντιούνται με τη συλλογική δράση και οργάνωση, με τα σωματεία, τις Επιτροπές Ανέργων, τους Συλλόγους Γυναικών της ΟΓΕ, τις Λαϊκές Επιτροπές.
Με τη συμβολή των μελών της ΚΝΕ θέλουμε να ενταθούν οι δραστηριότητες συνολικά στον τομέα της λαϊκής αλληλεγγύης, όπως τα ενισχυτικά μαθήματα για μαθητές που έχουν ξεκινήσει από λαϊκές επιτροπές και το ΜΑΣ αλλά και με άλλους τρόπους σε επίπεδο σχολείων, σχολών, γειτονιάς, για ό,τι μπορεί να ανακουφίσει τις λαϊκές οικογένειες και να σπείρει την αμφισβήτηση και τη διεκδίκηση.
Το έργο των λαϊκών φροντιστηρίων είναι μέχρι στιγμής συγκλονιστικό. Η πείρα που σιγά-σιγά και βασανιστικά διαμορφώσαμε γύρω από την οργανωμένη αλληλεγγύη βοήθησε να δουν αρκετοί νέοι καλύτερα το ρόλο των οργάνων του κινήματος, βοήθησε να ανοίγουμε το ενιαίο της επίθεσης και άρα της απάντησης. Εχουμε πλήθος παραδειγμάτων. Από το μεγάλο αγώνα των εργατών της Χαλυβουργίας, των σεισμόπληκτων της Κεφαλονιάς, των μπλόκων των αγροτών, των λαών που αγωνίζονται, το διπλανό συμμαθητή που λιποθυμάει από την ασιτία ή που πρέπει να εγχειρηθεί, άλλες μεμονωμένες πρωτοβουλίες που δείχνουν την αλληλεγγύη ως όμοιος προς όμοιο, δείχνουν τις αξίες και τον τρόπο της τάξης μας, των φτωχών, χωρίς πολλά λόγια. Η αλληλεγγύη ξεχώρισε και ως μορφή που ευαισθητοποιεί και ανοίγει την κουβέντα πιο βαθιά, δίνει καλύτερα τη σημασία της οργάνωσης για να μη μένει κανείς μόνος του απέναντι στην επίθεση.
Δράση σε πολιτιστικούς συλλόγους, πολιτιστική δραστηριότητα μέσα στους μαζικούς φορείς
Η πείρα μας από τα Φεστιβάλ είναι σημαντική, αλλά περιορισμένη στο χρόνο. Επιβεβαιώνει ότι μπορούμε να παρέμβουμε μέσα στη νεολαία, στηρίζοντας και δρώντας μέσα σε πολιτιστικούς συλλόγους. Εκατοντάδες τέτοιοι σύλλογοι συμμετέχουν, παρουσιάζουν το έργο τους. Από την επαφή που έχουμε με τα Διοικητικά τους Συμβούλια και επικεφαλής πολιτιστικών συλλόγων και άλλων ομάδων, φαίνεται ότι υπάρχει πολύς φτωχόκοσμος που δουλεύει με μεράκι, με προσωπικές θυσίες και οικονομικό κόστος για να τις κρατήσει ζωντανές.
Πάνω σε αυτήν την αφετηρία, μπορούμε να δουλέψουμε, να δράσουμε δυναμώνοντας τις διεκδικήσεις για δωρεάν παραχώρηση δημοτικών και δημόσιων χώρων, χρηματοδότηση, υποδομές. Διευρύνοντας τη δράση τους και σε άλλα μέτωπα πάλης. Ενισχύοντας τη συμμετοχή σε θεατρικές ομάδες, μουσικά σχήματα, κινηματογραφικές λέσχες. Ταυτόχρονα, είμαστε σήμερα πιο ικανοί να φτιάξουμε πολιτιστικές ομάδες σε σχολεία, φοιτητικούς συλλόγους, σωματεία, εργατικά κέντρα, γειτονιές. Υπάρχουν λίγα αλλά αξιόλογα παραδείγματα. Υπάρχει ένας σπουδαστικός σύλλογος που προχώρησε σε συγκρότηση θεατρικής, χορευτικής, κινηματογραφικής, φωτογραφικής ομάδας με συμμετοχή 100 σπουδαστών. Η δημιουργία των ομάδων αυτών έδειξε ότι είναι μορφή που πατάει πάνω σε ανάγκες, ανοίγει τη συζήτηση και για το περιεχόμενό τους. Πρέπει να πάρουμε και άλλες πρωτοβουλίες σε αυτήν την κατεύθυνση και παράλληλα να μπούμε και να δράσουμε στις πιο μαζικές από αυτές τις συλλογικότητες.
Να αναπτυχθεί η αθλητική δραστηριότητα Παλεύουμε για μαζικό λαϊκό αθλητισμό
Τα μαθητικά και τα φοιτητικά τουρνουά που οργανώνουμε κάθε χρόνο με αφορμή την 26η του Ιούνη (ημέρα κατά των ναρκωτικών) αλλά και κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης χρονιάς ή πριν τα Φεστιβάλ είχαν επιτυχία στην πλειοψηφία τους.
Μπορεί σήμερα να ανέβει η αθλητική δραστηριότητα μέσα στους μαζικούς φορείς. Ενα παράδειγμα από τον ίδιο σπουδαστικό σύλλογο είναι ότι συγκρότησε αθλητική επιτροπή, έβγαλε ανακοινώσεις, οργάνωσε τουρνουά με συμμετοχή πάνω από 400 άτομα. Στην αθλητική επιτροπή μπήκαν σπουδαστές που δυσκολεύονταν μέχρι χθες να κινητοποιηθούν, που το πολύ-πολύ ψήφιζαν στις εκλογές, αξιοποιήθηκαν ικανότητες που είχαν.
Μπορούμε να συνεχίσουμε στο ίδιο πνεύμα και να το διευρύνουμε με πιο οργανωμένα τουρνουά από μαθητικά συμβούλια και συλλόγους, συλλόγους ΙΕΚ, ΟΑΕΔ, σωματείων.
Το πρωτάθλημα του ΠΑΜΕ είναι ένα καλό παράδειγμα για το πώς μπορούμε να ανοίξουμε τη δουλειά μας. Μπορεί να αξιοποιηθεί σαν πείρα για την οργάνωση ομάδων, αγώνων και τουρνουά στους χώρους εκπαίδευσης και κατάρτισης έτσι ώστε να δημιουργήσουμε και άλλο ένα κανάλι επαφής και επικοινωνίας με νέους.
Ταυτόχρονα, σε κάθε νομό η κατάσταση στον ερασιτεχνικό αθλητισμό είναι τραγική. Χιλιάδες νέοι, χωρίς υποδομές, χρηματοδότηση, τσακίζονται για να κάνουν αυτό που αγαπάνε. Είναι ώριμο πλέον να βοηθηθούν καλύτερα οι σύντροφοι αθλητές, να δούμε τη δυνατότητα να παρέμβουμε σε ομάδες και να παίξουμε ενεργότερο ρόλο στα σωματεία ερασιτεχνών αθλητών που υπάρχουν.
Να ανοίξουμε μαζί με τα ζητήματα της υποχρηματοδότησης, τα ζητήματα της εμπορευματοποίησης, της επιχειρηματικής δράσης στον αθλητισμό, τον πρωταθλητισμό, να προβάλουμε τη δική μας πρόταση και τους πολιτικούς όρους για την ικανοποίησή της.
Σήμερα μπορούμε να αποκτήσουμε την ικανότητα να χωθούμε πιο βαθιά μέσα στη νεολαία, από περισσότερους δρόμους
Οπως αναφέρουμε και στις Θέσεις του 11ου Συνεδρίου: «...Χρειάζεται ακόμα δουλειά ώστε να κατανοηθεί ότι η ανάπτυξη των δεσμών μας με αυτούς τους νέους και τις νέες θα επιτευχθεί, αν ο κάθε ΚΝίτης και ΚΝίτισσα από κοινού με τους φίλους της Οργάνωσης πρωτοστατούν δρώντας στα σωματεία και στους μαζικούς φορείς που συσπειρώνουν νεολαία, αν είμαστε μέσα στις συλλογικές δραστηριότητες που αναπτύσσονται, αγωνιστικές, αθλητικές, πολιτιστικές, βοηθάμε να δυναμώνει το κύρος του Κόμματος και της ΚΝΕ με το παράδειγμα της αφοσιωμένης ανυποχώρητης δράσης, με την υπεροχή των ιδεών μας, με την ικανότητα συσπείρωσης».
Να δρούμε, λοιπόν, πιο πρωτόβουλα και δημιουργικά, να ανεβάσουμε τον πήχη πιο ψηλά. Μπορούμε να το κάνουμε.


Γιώργος  ΣΙΔΕΡΗΣ
Μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Για ποιον δουλεύουν οι "συνεταιριστικές επιχειρήσεις";

Μ
Με την πτώχευσή της το 2013, η... συνεταιριστική Fagor 
άφησε χωρίς δουλειά 5.600 εργαζόμενους.
ε σειρά δημοσιευμάτων, ο «Ριζοσπάστης» ανέδειξε το χαρακτήρα και τον ρόλο των Κοινωνικών Συνεταιριστικών Επιχειρήσεων (ΚΟΙΝΣΕΠ), οι οποίες φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και παρουσιάζονται από τους απολογητές της «κοινωνικής οικονομίας» σαν η μαγική λύση για την ανεργία.
«Είναι βολικό για το σύστημα της εκμετάλλευσης να μην αμφισβητείται ριζικά ως τέτοιο, αλλά να καλλιεργείται μαζικά η άποψη ότι ο εργάτης μπορεί να γίνει συλλογικός εργοδότης»1, του εαυτού του και όχι μόνο. Ετσι καλλιεργείται η ψευδαίσθηση της «αυτοδιαχείρισης», ότι ο άνεργος γίνεται αφεντικό του εαυτού του, που δεν εξαρτάται πλέον από τις ορέξεις της καπιταλιστικής οικονομίας.
Ταυτόχρονα, δίνεται ιδιαίτερo βάρος στην ανάπτυξη της «κοινωνικής οικονομίας» σε τομείς κοινωνικών παροχών και κοινωνικής φροντίδας που μέχρι πριν λίγα χρόνια βρίσκονταν στην αποκλειστική ευθύνη του κράτους και σε δράσεις που στοχεύουν στη συγκράτηση της ανεργίας.
Σε εκπαιδευτικό υλικό του υπουργείου Παιδείας για τα Κέντρα Διά βίου Μάθησης, επισημαίνεται: «Οι αλλαγές στο πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον οδήγησαν τις σύγχρονες οικονομίες σε συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας και σε μεταβίβαση τμήματος της περιουσίας που ήταν υπό την ιδιοκτησία του κράτους σε ιδιώτες (privatization ή corporatization).
Σε αυτό το συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, ορισμένες νέες μορφές επιχειρηματικότητας, επιχειρήσεων και επιχειρηματιών αναδείχτηκαν, που ουσιαστικά αποπειράθηκαν να καλύψουν το κενό της κρατικής πολιτικής στην αντιμετώπιση των ζητημάτων κοινωνικής πρόνοιας. Οι επιχειρήσεις αυτού του είδους δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στην κοινωνική αποτελεσματικότητα και λιγότερο ενδιαφέρον στην οικονομική κερδοφορία».2

Ο ΣΥΡΙΖΑ σκορπάει αυταπάτες

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που επιδιώκει να αναβαθμίσει τη θέση του στη διαχείριση και ξέρει ότι η πολιτική του δεν μπορεί να υψωθεί πάνω από τις αντιφάσεις του συστήματος, ούτε καν να αμβλύνει τις συνέπειες που έχει για το λαό το ολοένα και μεγαλύτερο σάπισμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, σε οικονομική ανάπτυξη και κρίση (μεγάλη ανεργία, μικροί μισθοί, συρρίκνωση των κρατικών υπηρεσιών Υγείας - Πρόνοιας, λειτουργία τους με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια), παρουσιάζει κι αυτός σαν «σωτηρία» την «κοινωνική οικονομία».
Την χαρακτηρίζει μάλιστα «βασικό μοχλό της παραγωγικής ανασυγκρότησης και της ανάπτυξης, και, ταυτόχρονα, μια διαδικασία αμφισβήτησης του κυρίαρχου μοντέλου παραγωγής για το κέρδος και όχι για την κάλυψη των αναγκών. Η ΚΑΟ (σ.σ.: Κοινωνική Αλληλέγγυα Οικονομία) δε συμπληρώνει την ιδιωτική στο περιθώριο της αγοράς, επιχειρώντας στους μη κερδοφόρους τομείς, αλλά αντιτάσσει ένα διαφορετικό μοντέλο οργάνωσης της παραγωγής και διανομής των αποτελεσμάτων.
Τα εγχειρήματα Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας προτάσσουν τη συμμετοχή των εργαζομένων σε όλα τα στάδια της παραγωγής, από το σχεδιασμό μέχρι τη διαχείριση των πλεονασμάτων, τη δημοκρατική λήψη αποφάσεων και το δημοκρατικό έλεγχο των μελών, τη δίκαιη κατανομή του οικονομικού αποτελέσματος ώστε να διασφαλίζουν αξιοπρεπή εισοδήματα, την επανεπένδυση των πλεονασμάτων για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, τη χρηματοδότηση άλλων εγχειρημάτων και τη μεταξύ τους συνεργασία.
Κεντρικός μας στόχος είναι η διεύρυνση του τομέα της ΚΑΟ, ώστε να αποτελέσει ισότιμο, ως προς τον ιδιωτικό, τομέα της οικονομίας και να συνεισφέρει σημαντικό μερίδιο του ΑΕΠ».3 Ο ΣΥΡΙΖΑ σκορπάει αυταπάτες ότι είναι δυνατό στο πλαίσιο του καπιταλισμού να λειτουργήσει ανεξάρτητα από τους νόμους του η παραγωγή και η διανομή μιας «κοινωνικής οικονομίας», η οποία επιπλέον δε θα έχει για σκοπό το κέρδος, αλλά την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Ο... "παράδεισος" της «Mondragon»

Μπορεί στην Ελλάδα να είναι ακόμα δύσκολο να κατανοηθεί πλατιά ο ρόλος και η αποστολή της «κοινωνικής οικονομίας», επειδή βρίσκεται στα σπάργανα. Για παράδειγμα, οι λεγόμενες ΚΟΙΝΣΕΠ είναι ακόμα μικρές σε μέγεθος επιχειρήσεις, που στην πλειοψηφία τους λειτουργούν εντελώς συμπληρωματικά στην παροχή υπηρεσιών, συνήθως μέσα από συμβάσεις με το κράτος (π.χ., δήμους - περιφέρειες). Ωστόσο, τα παραδείγματα από χώρες όπου ο λεγόμενος «τρίτος τομέας» της οικονομίας είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένος, είναι αυτά που αποκαλύπτουν την ουσία του.
Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι η εταιρεία Mondragon Corporation. Δεν είναι μια ακόμα κοινωνική επιχείρηση, αλλά ένας τεράστιος Ομιλος επιχειρήσεων, η 7η μεγαλύτερη εταιρεία στην Ισπανία. Πρόκειται για μια συνομοσπονδία εργατικών συνεταιρισμών, που ξεκίνησε από μια βιοτεχνία ειδών θέρμανσης το 1956. Σήμερα απασχολεί δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, περιλαμβάνει 257 επιχειρήσεις (οι 110 συνεταιριστικές) και δραστηριοποιείται στους τομείς της βιομηχανίας, της διανομής, στο χρηματοπιστωτικό και στην εκπαίδευση.
Στην περίπτωση της Mondragon Corporation, οι εργαζόμενοι που είναι και συνεταιριστικά μέλη του Ομίλου είναι λιγότεροι από το ένα τρίτο του συνόλου των εργαζομένων. Δηλαδή, περισσότερο από τα 2/3 των εργαζομένων είναι μισθωτοί, όπως σε οποιαδήποτε άλλη καπιταλιστική επιχείρηση.
Ωστόσο, σε όλους τους εργαζόμενους της εταιρείας καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι είναι συνιδιοκτήτες και γι' αυτό η συνδικαλιστική δράση είναι αχρείαστη. Να τι γράφεται στο επίσημο site της Mondragon: «Στους συνεταιρισμούς μας, οι εργαζόμενοι μπορεί να είναι μέλη ενός συγκεκριμένου συνδικάτου σε ατομική βάση, αλλά δεν υπάρχει συνδικαλιστική εκπροσώπηση στο σύνολο της εταιρείας (σ.σ.: σε ελεύθερη μετάφραση, δεν υπάρχουν σωματεία σε επίπεδο επιχείρησης), καθώς οι εργάτες είναι και ιδιοκτήτες, ο ρόλος που παίζουν τα συνδικάτα στις συμβατικές επιχειρήσεις καθίσταται περιττός».4
Αλλά και για να γίνει κάποιος συνεταιριστικό μέλος στη Mondragon, θα πρέπει να έχει τα επαγγελματικά προσόντα που απαιτούνται για τη θέση εργασίας που ζητάει και η προσχώρησή του να εγκριθεί από το Διοικητικό Συμβούλιο της εταιρείας. Από εκεί και πέρα, χρειάζεται να καταβάλει ένα ποσό για την εγγραφή του, το οποίο το 2009 άγγιζε τις 13.000 ευρώ! Η λειτουργία αυτή ελάχιστα διαφέρει από την αγορά μετοχών μιας «καθωσπρέπει» καπιταλιστικής επιχείρισης.
Το 1992 η εταιρεία απασχολούσε 25.322 εργαζόμενους και 92.773 το 2008. Μέχρι το 2009, πάνω από 7.000 εργαζόμενοι είχαν χάσει τη δουλειά τους, ενώ σήμερα η Mondragon απασχολεί 74.060 εργαζόμενους. Δηλαδή, μέσα σε έξι χρόνια έχασαν τη δουλειά τους 18.713 εργαζόμενοι και το προσωπικό μειώθηκε κατά 20%.
Είναι προφανές ότι οι αυξομοιώσεις στο προσωπικό δεν μπορούν να σχετίζονται παρά μόνο με τις αυξομοιώσεις στην παραγωγή ή με την αναδιάρθρωση του ομίλου προκειμένου να αυξήσει την ανταγωνιστικότητά του. Ο,τι δηλαδή συμβαίνει σε κάθε καπιταλιστική επιχείρηση, ιδιαίτερα αυτού του μεγέθους.

Τη "ρούφηξαν" η κρίση και η αγορά

Ιδιαίτερη αξία έχει να αναφέρουμε την περίπτωση της «Fagor Electrodomsticos», που κατά πολλούς αποτελούσε τη ναυαρχίδα του Ομίλου Mondragon. Η Fagor, επιχείρηση κατασκευής ηλεκτρικών οικιακών συσκευών, πτώχευσε το Νοέμβρη του 2013 λόγω της καπιταλιστικής κρίσης, συμπαρέσυρε τον κλάδο των κατασκευών και μαζί την αγορά ηλεκτρικών ειδών. Μέχρι τότε, η Fagor ήταν η μεγαλύτερη εταιρεία ηλεκτρικών συσκευών στην Ισπανία και η πέμπτη στην Ευρώπη!
Το σκεπτικό που το Συνεταιριστικό Γενικό Συμβούλιο της Mondragon αποφάσισε ομόφωνα να κλείσει την εταιρεία είναι αποκαλυπτικό.
Καταρχήν επισημαίνεται πως «η εταιρεία δεν ανταποκρίνεται πλέον στις ανάγκες της αγοράς και η χρηματοδότηση που απαιτεί δε διασφαλίζει το επιχειρηματικό της μέλλον».5 Πιο κάτω σημειώνεται: «Ενα από τα θέματα - κλειδιά αφορούν την ικανότητα της Fagor να ανταγωνιστεί στην παγκόσμια αγορά και να προσαρμοστεί σε όλες τις αλλαγές που συμβαίνουν σε έναν τομέα ο οποίος διακρίνεται για τους νέους ανταγωνιστές και τις νέες επιχειρησιακές στρατηγικές. Αυτό ισχύει για κάθε επιχείρηση, ανεξαρτήτως του νομικού της καθεστώτος».6
Στο πλαίσιο αυτό, επισημαίνεται επίσης πως η Mondragon είναι μεν «μια ένωση ανεξάρτητων αυτοδιαχειριζόμενων συνεταιρισμών» και πως «η εταιρεία προστατεύει τα συμφέροντων όλων των συνεταιριστικών μελών της»7, ωστόσο «η ευθύνη για τη διαχείριση της επιχείρησής τους (σ.σ.: εννοεί τα συνεταιριστικά μέλη της Fagor) βρίσκεται στον καθένα ατομικάΑυτό σημαίνει ότι οι συνθήκες που επηρεάζουν τη Fagor δεν έχουν καμία σχέση με τους άλλους συνεταιρισμούς εντός της εταιρείας»8! Πάει και η αλληλεγγύη...
Αλήθεια, τι παραπάνω από τις παραδοχές αυτές χρειάζεται για να αποδειχτεί πως για όλες τις επιχειρήσεις στον καπιταλισμό, «ανεξαρτήτως νομικού καθεστώς», ισχύουν οι ίδιοι αδήριτοι νόμοι της καπιταλιστικής οικονομίας, από τους οποίους κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει;
Μία ακόμα πλευρά: Τον καιρό που πτώχευσε η Fagor, απασχολούσε 5.600 εργαζόμενους. Λιγότεροι από 2.000 ήταν συνεταιριστικά μέλη. Σύμφωνα με το Διεθνή Οργανισμό Συνεταιριστικών Βιομηχανιών και Υπηρεσιών (COOP)9, από το σύνολο των 5.600 εργαζομένων, η Mondragon επανατοποθέτησε μόλις τους 937 σε θέσεις προσωρινής ή μόνιμης απασχόλησης, σε άλλους συνεταιρισμούς της. Και οι 937 ήταν συνεταιριστές, δείχνοντας ότι δεν είναι όλοι «ίσοι» σε μια συνεταιριστική οργάνωση.
Μάλιστα, σε άρθρο του Vincent Navarro, καθηγητή Πολιτικών Επιστημών στα Πανεπιστήμια «Johns Hopkins» και «Pompeu Fabra»10, υποστηρικτή της «κοινωνικής οικονομίας», βρίσκουμε την εξής σημείωση: «Στην αλυσίδα σούπερ μάρκετ της Mondragon, από τους 38.420 εργαζόμενους μόνο οι 12.260 είναι εργαζόμενοι - συνεταιριστές, γεγονός που καθιερώνει μια διαφορά για το ποιος θα σωθεί σε περίπτωση κατάρρευσης»...

Συμπέρασμα

Για τις λεγόμενες συνεταιριστικές επιχειρήσεις στον καπιταλισμό, ισχύει ότι «η νομοτελειακή εξέλιξη τέτοιων επιχειρήσεων είναι τελικά η μετατροπή τους σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις, η μετατροπή της συλλογικής ιδιοκτησίας σε μετοχική, σε συγκέντρωση της ιδιοκτησίας σε ορισμένους μεγαλομετόχους, ανεξάρτητα από τον πραγματικό τρόπο με τον οποίο πραγματοποιείται η συγκεκριμένη εξέλιξη, που μπορεί να σχετίζεται είτε με την αναγκαία σε κάποια φάση εισροή κεφαλαίου είτε με την παγιοποίηση και τη σταδιακή μετατροπή του διευθυντικού μηχανισμού σε ιδιοκτήτες της επιχείρησης είτε με την πτώχευση και διάλυσή τους».11

Παραπομπές

[1] «Για τη λεγόμενη αυτοδιαχείριση των εργοστασίων. Η λεγόμενη περίπτωση της ΒΙΟ.ΜΕ.», Ιδεολογική Επιτροπή της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, ΚΟΜΕΠ, τεύχ. 5, 2013.
[6] Ο.π.
[7] Ο.π.
[8] Ο.π.
[11] «Για τις εξελίξεις στην "κοινωνική οικονομία"», Γρ. Λιονής, ΚΟΜΕΠ, τεύχ. 5, 2011.

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Με "κόκκινη γραμμή" τα συμφέροντα του κεφαλαίου

Μ
πόλικος κουρνιαχτός σηκώνεται και με ιδιαίτερη ένταση τις τελευταίες μέρες γύρω από τα αντιλαϊκά παζάρια ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και την τρόικα. Στο προσκήνιο επανέρχονται οι «κόκκινες γραμμές» και τα «αγκάθια», η «καλή» και η «κακή» διαχείριση, η «ικανότητα» για διαπραγμάτευση, οι «διαχωρισμοί» ανάμεσα σε καταστάσεις και μορφώματα, τα οποία, ανεξάρτητα από ειδικά γνωρίσματα και άλλες διαφορές, αποτελούν δομικά στοιχεία του ίδιου υλικού. Η τέτοια συζήτηση και διαπάλη, με τη συμμετοχή και του ΣΥΡΙΖΑ, εξελίσσεται σε έδαφος απόλυτα εχθρικό για το λαό, είναι απόλυτα ξεκομμένη από τις ανάγκες του και ταυτόχρονα βαθιά επικίνδυνη. Οι κάθε είδους διαχειριστές του εκμεταλλευτικού συστήματος, ο καθένας από την πλευρά του και όλοι μαζί από κοινού, σπέρνουν ψεύτικες ελπίδες και αυταπάτες γύρω από την «επόμενη μέρα», για τη λεγόμενη μετά-μνημόνιο εποχή, για την «έξοδο στις αγορές» και την ανάκαμψη και πάει λέγοντας...
Την ίδια ώρα, πάνω από τις οικονομίες της Ευρωζώνης εξαπλώνονται σειρά από αβεβαιότητες και ρίσκα, ενώ τα ίδια τα επίσημα στοιχεία εμφανίζουν σημάδια ραγδαίας κόπωσης της οικονομικής δραστηριότητας, στασιμότητα, ακόμη και ρυθμούς πτώσης του παραγόμενου ΑΕΠ, δηλαδή σημάδια δρόμου προς νέα κρίση. Αυτά τα φαινόμενα έχουν εκδηλωθεί και μάλιστα συγχρονισμένα και στο σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και αλλού), ανεξάρτητα από τα μείγματα πολιτικής και τις κυβερνήσεις, είτε αυτές είναι «σοσιαλιστικές» ή «κεντροαριστερές», είτε ακόμη και των πολιτικών δυνάμεων που μετέχουν στο «μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό» της Γερμανίας, όπου, βέβαια, εκτός από τους χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ λόγο έχουν και οι σοσιαλδημοκράτες.
Σε ενιαία στρατηγική κατεύθυνση, ταυτόχρονα με τους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς, εκδηλώνεται η σφοδρή επίθεση κυβερνήσεων και κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς της ΕΕ. Την καπιταλιστική ανάκαμψη, όπως επίσης και την προσπάθεια αποτροπής και τιθάσευσης της νέας κρίσης, αντιμετωπίζουν με μνημόνια διαρκείας, διαδοχικά αντιλαϊκά μέτρα, μπαράζ από αναδιαρθρώσεις ενίσχυσης των μονοπωλίων και της ανταγωνιστικότητάς τους. Τροχιοδεικτικά πυρά εμφανίζονται και από το λεγόμενο πακέτο Γιούνκερ, το οποίο περιέχει τους 10 επεξεργασμένους άξονες της αντιλαϊκής πολιτικής της Κομισιόν. Και δεν πρόκειται μόνο για τα300 δισ. ευρώ που θα μοιράσουν στα μονοπώλια του ζωτικού χώρου τους, αλλά και για την παραπέρα ενίσχυση των κανόνων της ενισχυμένης δημοσιονομικής εποπτείας (μνημόνια διαρκείας) που ισχύουν για όλα ανεξαιρέτως τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Οι αντιλαϊκοί άξονες της πολιτικής που θα εφαρμοστεί αφορούν σε συνδυασμό μέτρων ενίσχυσης των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, προσπάθεια για συμφωνίες με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (π.χ. ΗΠΑ και ευρωατλαντική συνεργασία για το εμπόριο και τις επενδύσεις), ενεργότερη συμμετοχή στους πολεμικούς ανταγωνισμούς, πρόσθετα μέτρα και διαμόρφωση αναβαθμισμένων κατασταλτικών μηχανισμών στο εσωτερικό της ΕΕ. Από την άλλη πλευρά, το ΔΝΤ - όπου προσβλέπει λοξοκοιτάζοντας κατά καιρούς και ο ΣΥΡΙΖΑ - σχετικά με τηνΙρλανδία προειδοποιεί: «Η αδύναμη ευρωπαϊκή ανάπτυξη θέτει πλήθος κινδύνων, που μπορεί να οδηγήσουν σε σημαντική μείωση των ιρλανδικών εξαγωγών». Παράλληλα, σημειώνει πως η «ανάπτυξη» στην Ιρλανδία είναι η μεγαλύτερη στην Ευρωζώνη. Η Ιρλανδία ήταν η πρώτη που βγήκε από τα προγράμματα «διάσωσης», ενώ τυχαία ή όχι η σχετική «προειδοποίηση» του ΔΝΤ ήρθε προχτές, Παρασκευή, στη φάση «εμπλοκής» της διαβούλευσης με την ελληνική κυβέρνηση.
Παζάρια για το κεφάλαιο
Προχτές, Παρασκευή, το προεδρείο των Ευρωπαίων βιομηχάνων της BUSINESSEUROPE, μαζί και οι επικεφαλής του ΣΕΒ (Θ. Φέσσας, Δ. Δασκαλόπουλος) συναντήθηκαν με τον πρωθυπουργό της Ιταλίας, Μ. Ρέντσι. Σύμφωνα με ανακοίνωση του ΣΕΒ, οι προτάσεις για την «αποτελεσματική αξιοποίηση του επενδυτικού πακέτου των 300 δισ. ευρώ του προέδρου Γιούνκερ» είναι οι παρακάτω:
-- Να αναληφθούν σαφείς δεσμεύσεις από τις κυβερνήσεις της Ευρώπης για την προώθηση των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών, τη δημοσιονομική σταθερότητα, την καλύτερη νομοθέτηση και τη διαμόρφωση ενός ασφαλούς και σταθερού ρυθμιστικού περιβάλλοντος που θα διευκολύνει τις επενδυτικές αποφάσεις.
-- Να ληφθούν άμεσα μέτρα για τη μείωση του υψηλού ενεργειακού κόστους, των υπέρμετρων φορολογικών επιβαρύνσεων καθώς και του μη μισθολογικού κόστους στις επιχειρήσεις.
-- Να προωθηθούν εναλλακτικές χρηματοδοτικές λύσεις πέρα από τον παραδοσιακό τραπεζικό δανεισμό, όπως είναι η αξιοποίηση των πόρων των Ευρωπαϊκών Ταμείων και ειδικότερα της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων.
-- Να υποστηριχθούν πιο ενεργητικά η ενίσχυση της ενιαίας αγοράς και το άνοιγμα σε αγορές πέραν των ευρωπαϊκών συνόρων ως κρίσιμες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη.
-- Να ενθαρρυνθούν η καινοτομία, η νέα επιχειρηματικότητα και η ανάληψη ρίσκου προκειμένου η Ευρώπη να δημιουργήσει περισσότερες δουλειές και νέες επιχειρήσεις.
Στο ίδιο κάδρο εντάσσεται και ο ΣΥΡΙΖΑ, με ανάλογες ή και ολόιδιες προτάσεις με αυτές των βιομηχάνων, ακόμη και υπερθεματίζοντας, βάζοντας στο τραπέζι μέχρι και τη διοχέτευση κεφαλαίων στους επιχειρηματίες μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Στο εσωτερικό της χώρας και σε συνδυασμό με τα προηγούμενα, ο ΣΕΒ είναι από τους πρωτοστάτες στην κατεδάφιση εργατικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Χαρακτηριστική είναι και η παρέμβαση από τον τραπεζικό όμιλο της Alpha, που εστιάζει στη σημερινή στάση των «εκπροσώπων της τρόικας», σημειώνοντας ότι είναι «παντελώς ασύμμετρη απέναντι σε μια χώρα που είναι πρωταθλήτρια στη δημοσιονομική προσαρμογή». Τονίζουν πως «αμήχανη η κοινή γνώμη παρακολουθεί την πορεία των διαπραγματεύσεων», από τις οποίες «αναδύεται μια άγονη αντιπαράθεση σε ήσσονος σημασίας θέματα». Προσθέτουν ότι επικρέμανται νέα μέτρα για δευτερεύουσας σημασίας διαρθρωτικές αλλαγές και για την «κάλυψη ανύπαρκτων δημοσιονομικών κενών».
Και, βέβαια, η πρεμούρα του κεφαλαίου (τραπεζιτών, βιομηχάνων και των άλλων τμημάτων) αφορά στην επιτυχή κατάληξη της διαβούλευσης, προκειμένου να ανακτήσουν «βαθμούς ελευθερίας» και μεγαλύτερη ευχέρεια στη διαμόρφωση του κατάλληλου μείγματος της αντιλαϊκής πολιτικής και με φόντο τα μνημόνια διαρκείας.
Καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις
«Τα μνημόνια ενσωματώνουν τις αντιλαϊκές κατευθύνσεις της ΕΕ και τις απαιτήσεις των κεφαλαιοκρατών που υπήρχαν προ κρίσης και σήμερα εφαρμόζονται σε όλες τις χώρες - μέλη, είτε μέσω των μηχανισμών της τρόικας είτε και χωρίς αυτούς. Ακόμη και αν τελειώσει η σημερινή μορφή των μνημονίων, η αντιλαϊκή πολιτική θα συνεχιστεί, μέσω των μηχανισμών εποπτείας και επιτήρησης που έχει συγκροτήσει πλέον η ΕΕ». Η εκτίμηση αυτή του ΚΚΕ, που είχε διατυπωθεί από την αρχή των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, έρχεται σήμερα να επιβεβαιωθεί περίτρανα, που στο προσκήνιο μπαίνουν τα λεγόμενα «διαρθρωτικά μέτρα».
Η επόμενη φάση απαιτεί πολιτικές «που δεν αποσκοπούν μόνο σε δημοσιονομικά αποτελέσματα, αλλά και σε μείζονες μεταρρυθμίσεις που αλλάζουν προς το καλύτερο τους θεσμούς, το DNA του κράτους και της οικονομίας». Αυτό επισήμανε σχετικά πρόσφατα ο υπουργός Οικονομικών, Γκ. Χαρδούβελης, υπενθυμίζοντας την παλιά ατζέντα, τις μόνιμες και πάγιες αξιώσεις και των τμημάτων του ελληνικού κεφαλαίου.
Σε πρώτο πλάνο προβάλλει η διαφαινόμενη συμφωνία ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και την τρόικα σχετικά με την κλιμάκωση των σαρωτικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Η αντιλαϊκή γκάμα περιλαμβάνει μέτρα όπως:
-- Το δικαίωμα της εργοδοσίας να προχωρά στην κήρυξη ανταπεργίας («λοκ άουτ»).
-- Τις μεταρρυθμίσεις στο συνδικαλιστικό νόμο.
-- Ενοποιήσεις ασφαλιστικών ταμείων, μειώσεις συντάξεων και προνοιακών επιδομάτων.
-- Ενίσχυση της φορολογικής διοίκησης, με έμφαση στην «ανεξαρτησία» της Γενικής Γραμματείας Εσόδων του υπουργείου Οικονομικών.
-- Μεταφορά του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας από το υπουργείο Εργασίας στην αρμοδιότητα και τον έλεγχο του υπουργείου Οικονομικών (από το 2015).
-- Αλλαγές στον «αναπτυξιακό νόμο».
-- Επίσπευση του προγράμματος των ιδιωτικοποιήσεων.
Τα βασικά μεγέθη και οι στοχεύσεις του κρατικού προϋπολογισμού που κατατέθηκε στη Βουλή είναι απόλυτα ενταγμένα στο νέο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2015 - 2018, υπηρετούν την πολιτική του κεφαλαίου για τη φάση της εκτιμώμενης ισχνής ανάκαμψης, σε συνδυασμό με την κλιμάκωση των αντιλαϊκών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. «Αβάντα» σε αυτή την πολιτική δίνει και η προοπτική «ελάφρυνσης» του κρατικού χρέους σε συνεννόηση με την τρόικα, η οποία, βέβαια, δεν έχει ενσωματωθεί στις υπάρχουσες προβλέψεις. Πρόσθετη «βαλβίδα ασφαλείας» σε ό,τι αφορά την αναδιανομή εισοδημάτων υπέρ του κεφαλαίου αποτελεί και το γεγονός ότι δεν έχουν συμπεριληφθεί τα «οφέλη», από τη μείωση των επικουρικών συντάξεων και σειράς διαρθρωτικών παρεμβάσεων και άλλων «αναπτυξιακών πρωτοβουλιών», ενώ μόνιμη παρακαταθήκη στην ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου αποτελούν τα δήθεν «έκτακτα» χαράτσια που πρωτοεφαρμόστηκαν τα προηγούμενα χρόνια, στη φάση της οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης.
Σε κάθε περίπτωση, η δημοσιονομική διαχείριση συνδέεται με τους κανόνες ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, τους μηχανισμούς αυτόματης διόρθωσης τυχόν αποκλίσεων και τα άλλα μέτρα της «ενισχυμένης δημοσιονομικής εποπτείας». Αυτό άλλωστε απαιτεί και η κάθε διαχείριση «εντός των τειχών» του κεφαλαίου. Μόνο που απ' όλα τα παραπάνω ό,τι και αν γίνει υπόσχεται να δυναμώσει τη φωτιά στην κόλαση που έχουν ρίξει το λαό, με όποιο μείγμα διαχείρισης. Ζήτημα που βάζει το καθήκον της χειραφέτησης από τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, της οργάνωσης της λαϊκής συμμαχίας, της συμπόρευσης με το ΚΚΕ, της ανάπτυξης της πάλης σε αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική ρότα, για αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με εργατική - λαϊκή εξουσία.

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

12.000 "Ριζοσπάστες" στο πλευρό του λαού

Σ
ήμερα ο «Ριζοσπάστης» συμπληρώνει 12.000 φύλλα κυκλοφορίας από τη μέρα της νόμιμης επανέκδοσής του. Μια πλευρά αυτής της επετείου είναι το ιστορικό της κομμάτι: Από το πώς βγήκε εκείνο το πρώτο φύλλο μετά από 27 χρόνια βαθιάς παρανομίας, έως το πώς συγκροτείται βήμα - βήμα καθημερινά και για 12.000 εκδόσεις ένα έντυπο που στην πρώτη του σελίδα ξεκαθαρίζει: «Οργανο της ΚΕ του ΚΚΕ». Βαρύ φορτίο. Αφήνουμε για τους ιστορικούς αυτήν την πλευρά. Στο πλαίσιο μιας ανασκόπησης για τη βδομάδα που πέρασε, πιανόμαστε από τη συγκυρία της επετείου των 12.000 φύλλων κυκλοφορίας, για να δείξουμε πώς λειτουργεί καθημερινά και γιατί τελικά είναι αναντικατάστατος ο ρόλος του «Ριζοσπάστη» σε ένα πεδίο, όπου η αστική προπαγάνδα είναι κυρίαρχη.
Η αναφορά στον προϋπολογισμό μάς δίνει ένα παράδειγμα: Την ώρα που ο αστικός Τύπος και ένας ευρύτερος κύκλος μέσων ενημέρωσης, που ξεκινούν με αφετηρία το «ένα το κρατούμενο η ΕΕ και τα καπιταλιστικά κέρδη», ανταλλάσσουν «βέλη» για το αν πρέπει μ' αυτόν ή τον άλλο τρόπο να εξασφαλιστούν τα κέρδη των καπιταλιστών, ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφορεί με την εκτίμηση ότι «ο κρατικός προϋπολογισμός του 2015 αποτυπώνει το στόχο της κυβέρνησης για συνέχιση της αντιλαϊκής επίθεσης και επιτάχυνση των αναδιαρθρώσεων, οι οποίες υπηρετούν τις ανάγκες του κεφαλαίου, δηλαδή την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία σε βάρος των λαϊκών αναγκών. Επιβεβαιώνεται ότι η αντιλαϊκή πολιτική, τα βάρβαρα μέτρα, οι φόροι και τα χαράτσια θα συνεχιστούν και στη φάση της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτές οι αναδιαρθρώσεις αφορούν τη μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας και τη δημιουργία ενός ακόμα πιο ευνοϊκού περιβάλλοντος για την προσέλκυση και προστασία των επενδύσεων».
Κάναμε, δηλαδή, καθαρό, ως ΚΚΕ, γιατί ακριβώς αυτό είναι ο «Ριζοσπάστης», ότι η φοροεπιδρομή αναμένεται να συνεχιστεί και για το 2015, οδηγώντας σε επιπλέον επιβάρυνση των λαϊκών νοικοκυριών κατά 1,5 δισ. ευρώ, την ίδια ώρα που για τα φορολογικά έσοδα από τις επιχειρήσεις προβλέπεται νέα μείωση κατά 100 εκατομμύρια ευρώ. Και ότι, παρά την αύξηση των φορολογικών εσόδων, προβλέπεται και νέα μείωση των χρηματοδοτήσεων για την Παιδεία, την Υγεία, τους φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης και τους ΟΤΑ. Δείξαμε ότι ο προϋπολογισμός συντάχθηκε με βάση τους νέους, πιο αυστηρούς, κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας που καθορίζονται από τη νέα οικονομική διακυβέρνηση της ΕΕ, δηλαδή από το μνημόνιο διαρκείας που αφορά όλα τα κράτη - μέλη της.
Και από αυτήν τη σκοπιά, τονίσαμε ότι τόσο το κλίμα αναμονής όσο και η καλλιέργεια ελπίδων για ένα άλλο μείγμα διαχείρισης στο σημερινό πλαίσιο ευνοούν τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου και οδηγούν στην ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας. Και άρα από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων αποτελεί μονόδρομο για την εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα η αποφασιστική οργάνωση της λαϊκής πάλης και η οικοδόμηση της Λαϊκής Συμμαχίας για την απόκρουση των επιδιώξεων του κεφαλαίου, για την ανακούφιση του λαού, αλλά και για την προοπτική του.
Επιλέγουμε πλευρά να σταθούμε
Ο τρόπος που ο «Ριζοσπάστης», δηλαδή το ΚΚΕ, επιλέγει να τοποθετηθεί έτσι απέναντι στον κρατικό προϋπολογισμό, να τον ξετινάζει και να έχει «διά ταύτα» που να λέει στην εργατική τάξη τι πρέπει να κάνει, αποκτά ξεχωριστή σημασία παραμονές της πανεργατικής πανελλαδικής απεργίας που έχει οριστεί για την ερχόμενη Πέμπτη 27 Νοέμβρη. Την ώρα, δηλαδή, που ο μηχανισμός προπαγάνδας της αστικής τάξης πασχίζει να πείσει την εργατική τάξη ότι πρέπει να συναινέσει στη σφαγή της και ταυτόχρονα ο αστικός πολιτικός κόσμος αναλώνεται σε παζάρια συνεννοήσεων για το πώς θα διασφαλιστεί η καπιταλιστική ανάκαμψη.
Η δική μας απάντηση είναι απόλυτα ξεκάθαρη: Η εργατική τάξη πρέπει να τα δώσει όλα για την επιτυχία της απεργίας της και μάλιστα έτσι που η απεργία να ανοίγει το δρόμο και για τη συνέχεια αυτής της πάλης. Συνεπείς σ' αυτήν την κατεύθυνση, σ' όλη τη διάρκεια της βδομάδας, δεν αρκεστήκαμε να μιλάμε γενικά για την απεργία, αλλά και να αποκαλύπτουμε όλους εκείνους που λυτοί - δεμένοι έχουν πέσει με τα μούτρα στη δουλειά για να μη γίνει η απεργία: Από αυτούς που δε γράφουν λέξη για την απεργία, έως εκείνους που δεν παίρνουν καν απόφαση να γίνει η απεργία. Δείξαμε τόσο εκείνους που σιγοντάρουν την εργοδοσία στην επιχείρηση τρομοκράτησης των εργατών όσο και τους άλλους, που, από το πλάι, έρχονται να πουν στους εργάτες ότι δεν έχει νόημα η απεργία, νόημα έχει να συμβάλουν στη σωτηρία της χώρας, δηλαδή στα κέρδη των καπιταλιστών.
Δυο κόσμοι σε αντιπαράθεση
Τα παραδείγματα αυτής της αντιπαράθεσης αρκετά. Ενα ακόμα: Καθημερινά, το τελευταίο διάστημα, η συγκυβέρνηση επιλέγει να «ανοίγει» θέματα που αφορούν είτε το σχολείο είτε τα πανεπιστήμια. Θέματα που επηρεάζουν τη μόρφωση των παιδιών των εργατικών οικογενειών, τις σπουδές τους, συνολικά τη ζωή, το μέλλον τους. Την ίδια στιγμή, εντείνεται η καταστολή στα πανεπιστήμια, αυξάνονται οι εισαγγελικές παρεμβάσεις στα σχολεία ενάντια στις κινητοποιήσεις.
Ερχεται ο «Ριζοσπάστης» και επισημαίνει: Είναι λογικό η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της να επιδιώκουν να περάσουν μια τέτοια πολιτική, που χτυπά το μορφωτικό δικαίωμα, που ενισχύει την επιχειρηματική δράση στα πανεπιστήμια, που θέλει να παρέμβει στη λειτουργία των Φοιτητικών Συλλόγων, που θέλει εκπαιδευτικούς - εθελοντές, με τη λογική του «νόμος και τάξη». Και εξηγεί ότι ενάντια σε όλα αυτά κινητοποιούνται μαθητές, φοιτητές, οι γονείς τους, συμπληρώνοντας ότι όλοι αυτοί έχουν κάθε λόγο να οργανώνονται και να διεκδικούν συλλογικά όλα όσα τους ανήκουν.
Τίποτα αθώο
Αλλο παράδειγμα: Μέγας ντόρος για τις εξελίξεις στο ποδόσφαιρο, πιπεράτες περιγραφές για τα λεγόμενα των παραγόντων του ποδοσφαίρου. Κι έρχεται ο «Ριζοσπάστης», το ΚΚΕ δηλαδή, να σημειώσει ότι «οι τελευταίες εξελίξεις στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, με τις κόντρες των επιχειρηματιών, τις καταγγελίες για στημένα παιχνίδια, τις μαφιόζικες επιθέσεις, τη διακοπή των πρωταθλημάτων, αναδεικνύουν την αναγκαιότητα της πρότασης του ΚΚΕ για κατάργηση εδώ και τώρα της επιχειρηματικής δράσης στο χώρο του Αθλητισμού».
Οτι η αγανάκτηση και η απέχθεια των φιλάθλων γι' αυτά τα φαινόμενα πρέπει να στοχεύσουν την πραγματική αιτία του προβλήματος, στο γεγονός δηλαδή ότι και στο ποδόσφαιρο κυριαρχούν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι ίδιοι δηλαδή που ευθύνονται για την επιδείνωση της ζωής του λαού. Το ΚΚΕ κάλεσε τους φιλάθλους, το λαό και τη νεολαία να μην παγιδευτούν στις κόντρες των επιχειρηματιών. Τόνισε ότι, για να αποτελούν το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός δικαίωμα της νεολαίας και του λαού, χρειάζονται ριζικές αλλαγές προς όφελος του λαού.
Τους έχουμε απέναντι
Τέταρτο παράδειγμα: Εγινε μεγάλη κουβέντα για την αναγκαιότητα να υπάρχουν αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο. Ο «Ριζοσπάστης» έκανε καθαρό μέσα από το κύριο άρθρο του ότι υπό το μανδύα τάχα της «δημοκρατίας» επιδίωξη και στόχος είναι ο αφοπλισμός της εργατικής τάξης, στην πάλη της ενάντια στον κύριο εχθρό της, τους ιδιοκτήτες των επιχειρηματικών ομίλων. Και κατά συνέπεια - τόνισε - ότι επειδή το εργατικό κίνημα έχει και ιστορία, και πείρα μπορεί, και πρέπει, να ορθώσει το ανάστημα σ' αυτήν τη νέα επίθεση αφοπλισμού του, δείχνοντας στιβαρά στους αστούς πως: «Σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει».
Αυτή, η άλλη ματιά στα γεγονότα αποκάλυψε, επίσης, ότι στη μία μετά την άλλη τις Περιφέρειες της χώρας από κοινού δυνάμεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζουν προϋπολογισμούς που τσακίζουν το λαό, ενώ την ίδια στιγμή οι ίδιες αυτές δυνάμεις εμφανίζονται στην κεντρική πολιτική σκηνή να δηλώνουν αντίπαλοι, και παράλληλα πίνουν νερό στο όνομα της ΕΕ. Δείξαμε, δηλαδή, ότι οι εργαζόμενοι έχουν απέναντί τους το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων του αστικού κόσμου, αλλά παράλληλα δείξαμε ότι η αστική τάξη δεν είναι ανίκητη αρκεί οι εργάτες να εμπιστευτούν τη δύναμή τους και έδωσαν δείγματα αυτής της δύναμής τους στο πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη, δύναμη που πρέπει να εκφραστεί και στην πανελλαδική απεργία της ερχόμενης Πέμπτης.
Αυτό που κρίνεται

Καθώς τέλειωνε η βδομάδα, γινόταν καθαρό ότι τα παζάρια κυβέρνησης - τρόικας για τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά και τα παζάρια κυβέρνησης - αξιωματικής αντιπολίτευσης για το πώς θα υπάρξει καλύτερη διαχείριση του αντιλαϊκού δρόμου, εντείνονται. Αυτό το κλίμα γενικευμένου παζαριού υπάρχει κίνδυνος να οδηγεί σε επανάπαυση το λαό, ακόμα και σε καλλιέργεια μιας φρούδας ελπίδας ότι κάτι καλό μπορεί να βγει. Από τη σκοπιά μας, είμαστε υποχρεωμένοι να σημειώσουμε ότι για το λαό πρέπει να 'ναι καθαρό ότι ο δρόμος της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου, της περίφημης καπιταλιστικής ανάπτυξης, για την οποία κόπτονται η συγκυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει τα δικά του αντιλαϊκά προαπαιτούμενα. Η περαιτέρω αμφισβήτηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, ο περιορισμός της συνδικαλιστικής δράσης, το άνοιγμα αγορών, η περαιτέρω εμπορευματοποίηση σε τομείς Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας, όλα αυτά είναι προϋποθέσεις για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, τη στήριξη της δράσης του κεφαλαίου. Αρα καμιά επανάπαυση. Αντίθετα, επειδή αυτά τα προαπαιτούμενα θα καθορίζουν την κυβερνητική πολιτική, όποιος και αν είναι στην κυβέρνηση, ό,τι και αν διακηρύσσει σήμερα. Επειδή στο έδαφος του σημερινού δρόμου ανάπτυξης του κεφαλαίου και της ΕΕ, η αντικατάσταση ενός μείγματος διαχείρισης της αντιλαϊκής πολιτικής από ένα άλλο δεν πρόκειται να βάλει τέρμα στη σημερινή κατάσταση. Επειδή αυτό που κρίνεται είναι αν θα μπορέσει ο ίδιος ο λαός, το εργατικό - λαϊκό κίνημα να γίνει πραγματική «αξιωματική αντιπολίτευση» σήμερα, για να μπορέσει να έχει την εξουσία αύριο. Για όλα αυτά, χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ παντού.

ΣΥΜΒΟΛΑΙΑΚΗ ΓΕΩΡΓΙΑ: Ενισχύει τη συγκέντρωση της παραγωγής και της γης

Τ
Ούτε αξιοπρεπές εισόδημα στη μικρομεσαία αγροτιά, 
ούτε φτηνά και ποιοτικά προϊόντα στους εργαζόμενους 
μπορεί να εξασφαλίσει η συμβολαιακή γεωργία
ο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο επιταχύνει τη διείσδυσή του στην εγχώρια αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή. Πρωταγωνιστής αναδεικνύεται η Τράπεζα Πειραιώς, αφού καρπώθηκε το κερδοφόρο κομμάτι της πρώην Αγροτικής Τράπεζας μέσω των προγραμμάτων συμβολαιακής γεωργίας.
Σ' αυτά συμμετέχουν πλέον περισσότεροι από 14.000 αγροτοκτηνοτρόφοι σε ολόκληρη τη χώρα, 90 επιχειρήσεις εμπορίας και μεταποίησης αγροτικών προϊόντων και συνεταιρισμοί, ενώ τα συνολικά κονδύλια πίστωσης που έχουν χορηγηθεί ξεπερνούν τα 440 εκατ. ευρώ.
Η Τράπεζα Πειραιώς, τα τελευταία χρόνια, εμφανίζεται ως «σανίδα σωτηρίας» στο αντικειμενικό πρόβλημα ρευστότητας που έχουν πολλοί παραγωγοί, με προφανή σκοπό να συμβάλλει στην καπιταλιστικοποιήση της αγροτικής παραγωγής, με έμφαση στα εξαγώγιμα και πρώτης τάξης προϊόντα, όπως είναι το ελληνικό βαμβάκι, ο καπνός, το βιομηχανικό ροδάκινο, η κορινθιακή σταφίδα κ.ά. αλλά και στη μεταποίηση αγροτικών προϊόντων.
Η τράπεζα προσφέρει στους αγρότες «την απαιτούμενη ρευστότητα τη στιγμή που τη χρειάζονται» αλλά και«εγγυημένη πληρωμή της παραγωγής» σε προσυμφωνημένη τιμή, στην ημερομηνία παράδοσης του προϊόντος. Πρακτικά, το σύστημα προχρηματοδότησης για την έναρξη της παραγωγικής δραστηριότητας λειτουργεί ως ένα κλασικό σύστημα δανεισμού, (άλλωστε αυτό είναι αναγκαίο όταν δεν υπάρχουν κεφάλαια και συνήθως στην αγροτική παραγωγή αυτό συμβαίνει), με ιδιαίτερα υψηλό επιτόκιο, που κυμαίνεται από 4% έως και 8%, αναλόγως με το προϊόν και το χρόνο αποπληρωμής του ποσού από τον παραγωγό, αλλά και μευποθήκευση της κινητής (επιδοτήσεις) και ακίνητης περιουσίας του.
Η ουσιώδης διαφορά σε σχέση με τα απλά αγροτικά δάνεια συνίσταται στο ότι, με την υπογραφή της σύμβασης, ο παραγωγός παραδίδει υποχρεωτικά το προϊόν του στον αντίστοιχο έμπορο ή μεταποιητή, που επίσης συμμετέχει στο πρόγραμμα της Τράπεζας Πειραιώς, σε προσυμφωνημένη τιμή, οφείλοντας ταυτόχρονα το προϊόν που θα παραδώσει να ανταποκρίνεται σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ποιότητας. Αυτά τα χαρακτηριστικά καθορίζονται και ελέγχονται από το μεταποιητή που συνάπτει τη συμφωνία. Αποτελούν κριτήρια διαμόρφωσης της προσυμφωνημένης τιμής, άρα και μοχλός για τη συμπίεσή της προς τα κάτω. Αυτή ακριβώς η διαδικασία ανοίγει το δρόμο της συγκεντροποίησης και της καθετοποίησης της παραγωγής μέσω της τράπεζας.
Η τράπεζα παρεμβαίνει στο σύνολο της παραγωγικής διαδικασίας: Από την προμήθεια αγροτικών εφοδίων μέχρι την τελική συγκομιδή, τον έλεγχο των ποιοτικών χαρακτηριστικών του προϊόντος μέχρι τη μεταφορά, την τυποποίηση ή μεταποίησή τους.
Οπως προαναφέραμε, το συγκεκριμένο πρόγραμμα προωθείται σε μια περίοδο που η συντριπτική πλειοψηφία των παραγωγών αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα ρευστότητας, σε βαθμό τέτοιο που με ολοένα και με μεγαλύτερη δυσκολία ξεκινά η κάθε νέα καλλιεργητική περίοδος για τα μικρομεσαία αγροτικά νοικοκυριά.
Το ίδιο πρόβλημα ρευστότητας αντιμετωπίζουν επίσης μικροί και μεσαίοι έμποροι αλλά και μικρές μεταποιητικές βιομηχανίες στην επαρχία, όπως και συνεταιριστικές μονάδες συσκευασίας, επεξεργασίας και τυποποίησης αγροτικών προϊόντων. Επίσης, πολλές φορές κατά το παρελθόν ήταν συνηθισμένο το φαινόμενο και υπήρχε πριν από την κρίση, αγρότες που παρέδιδαν τη σοδειά τους να εισέπρατταν τα χρήματά τους από τους εμπόρους ή τους μεταποιητές ακόμη και ένα χρόνο μετά, ίσως και παραπάνω.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια από το ξέσπασμα της κρίσης, μετά τις περικοπές στις επιστροφές ΦΠΑ, στον ΕΦΚ πετρελαίου, τα «τσουχτερά» τιμολόγια αγροτικού ρεύματος, τη συνολική αύξηση του κόστους παραγωγής -ακόμη και υπό συνθήκες μείωσης των τιμών πετρελαίου- το πρόβλημα της ρευστότητας στον αγροτικό χώρο είναι ασφυκτικό, ειδικά για τη μικρομεσαία εκμετάλλευση.
Είναι φανερό λοιπόν οτι αυτή η συνένωση αγροτοκτηνοτρόφων παραγωγών με εμπόρους και μεταποιητές μέσω της τράπεζας, και μπροστά στις δυσκολίες των αγροτοκτηνοτρόφων παραγωγών, ανοίγει την πόρτα της συγκέντρωσης, άρα της καπιταλιστικοποίησης της αγροτικής παραγωγής μέσα και από την καθετοποίηση.

Στο "πνεύμα" και το "γράμμα" της νέας ΚΑΠ

Σε αυτό το «εύφορο» περιβάλλον, η Τράπεζα Πειραιώς εμφανίζεται στους παραγωγούς σαν ο «μάγος με τα δώρα», κινούμενη φυσικά πάνω στους άξονες που έχουν χαράξει κυβέρνηση και ΕΕ, καθώς η επέκταση της συμβολαιακής γεωργίας αποτελεί βασική τους πολιτική στον εγχώριο πρωτογενή τομέα, η οποία πρέπει να τηρηθεί απαρέγκλιτα κατά τις επιταγές της νέας ΚΑΠ και για την εξυπηρέτηση της κερδοφορίας των μονοπωλίων του αγροτοδιατροφικού συμπλέγματος.
Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν είναι καθόλου περίεργο το γεγονός ότι σήμερα περίπου ο ένας στους τέσσερις αγροτοτοκτηνοτρόφους δηλώνει ότι ενδιαφέρεται να προβεί σε κάποια μορφή συμφωνίας συμβολαιακής γεωργίας στο άμεσο μέλλον, ενώ σχεδόν το 13,7% των παραγωγών ήδη έχουν υιοθετήσει τη συμβολαιακή γεωργία, σύμφωνα με τα στοιχεία πρόσφατης έρευνας του τμήματος Γεωπονίας του ΑΠΘ.
Η συμβολαιοποίηση της γεωργίας δεν είναι φυσικά κάτι το νέο στην εγχώρια αγροτική παραγωγή. Πάντοτε οι αγρότες υπέγραφαν κάποιου είδους συμφωνητικά με τους εμπόρους ή τους μεταποιητές, στη σταφίδα, τα κοτόπουλα, τα σιτηρά ή το βαμβάκι αλλά και σε άλλα προϊόντα, τα συμφωνητικά έχουν μακρά ιστορία.
Ομως, για πρώτη φορά σε τόσο μαζικό βαθμό και με προοπτικές επέκτασης του φαινομένου, ολόκληρη η παραγωγική διαδικασία μπαίνει κάτω από την ομπρέλα ενός ιδιωτικού χρηματοπιστωτικού ιδρύματος, το οποίο ταυτόχρονα έχει θέσει υπό τον έλεγχό του το σύνολο των πιστώσεων προς τον αγροτικό τομέα, των υποθηκών γης και πάγιου εξοπλισμού αλλά και το σύνολο της καταβολής των επιδοτήσεων -που φτάνουν τα 20 δισ. ευρώ μέχρι το 2020- και των κονδυλίων ασφάλισης της παραγωγής.
Ετσι, οι ισχυρότεροι κρίκοι της «αλυσίδας», τράπεζες - μονοπώλια του αγροτοδιατροφικού χώρου, αποκτούν τεράστιες δυνατότητες καθορισμού και ελέγχου των ειδών, της ποιότητας και των ποσοτήτων που θα παραχθούν στην ελληνική γη.
Με λίγα λόγια, η επέκταση της συμβολαιακής γεωργίας αποτελεί ένα ακόμη εργαλείο για τη συγκέντρωση της παραγωγής από τα μονοπώλια και στον αγροτικό χώρο. Ετσι το πρόβλημα του όποιου μικρού και πολυδιάσπαρτου κλήρου υπάρχει ακόμη, θα ξεπερνιέται στο βαθμό που θα επεκτείνεται η καπιταλιστικοποίηση της αγροτικής παραγωγής, την οποία ενισχύει και η συμβολαιοποίηση.

Επεκτείνεται από την Κρήτη ως τον Εβρο

Εκπρόσωποι της τράπεζας έχουν ξεκαθαρίσει ότι τα προϊόντα που τους ενδιαφέρουν να ενταχθούν σε προγράμματα συμβολαιοποίησης είναι κατ' αρχήν εκείνα που έχουν εξαγωγική προοπτική. Τα πρώτα στοιχεία δείχνουν ότι, σε ποσοστό που φτάνει το 90%, όσα προϊόντα έχουν ενταχθεί σε κάποιο τέτοιο πρόγραμμα καταλήγουν σε αγορές του εξωτερικού. Επαληθεύεται δηλαδή ότι η τράπεζα επενδύει σε καλλιέργειες που μπορούν να αποφέρουν κέρδος και όχι με κριτήριο τις διατροφικές ανάγκες του λαού, που μπορεί να καλύψει με επάρκεια η εγχώρια παραγωγή.
Η τράπεζα εξαρχής «στόχευσε» στους παραγωγούς συμπύρηνου ροδάκινου, ένα κατ' εξοχήν εξαγώγιμο εγχώριο προϊόν, με ιδιαίτερη δυναμική κερδοφορίας, εξαιτίας των ποιοτικών του χαρακτηριστικών, που το καθιστούν από τα καλύτερα στις παγκόσμιες αγορές. Ακολούθησε η συμφωνία με καπνοκαλλιεργητές από τους νομούς Σερρών, Καβάλας, Δράμας και Πιερίας και τη μεταποιητική εταιρεία «ΜΙΣΣΙΡΙΑΝ ΑΕ», η οποία έχει συνάψει συμφωνία συνεργασίας με την αμερικανική πολυεθνική «Philip Morris» τριετούς διάρκειας.
Ακολούθησαν συμφωνίες με βαμβακοπαραγωγούς των νομών Ροδόπης και Ξάνθης, σε συνεργασία με τα «Εκκοκκιστήρια - Κλωστήρια Βορείου Ελλάδος ΑΕ», παραγωγούς βρώσιμης ελιάς στην Αιτωλοακαρνανία, κτηνοτρόφους της Θεσσαλίας και γαλακτοβιομηχανίες του ομίλου «ΤΥΡΑΣ ΑΕ». Στο χαρτοφυλάκιό της βρίσκεται ακόμη και συμφωνία στον τομέα των ενεργειακών φυτών. Συγκεκριμένα, για την καλλιέργεια ηλίανθου με την εταιρεία «ΠΑΥΛΟΣ Ν. ΠΕΤΤΑΣ ΑΒΕΕ». Η πιο πρόσφατη συμφωνία συμβολαιακής γεωργίας για την τράπεζα, αφορά στον τομέα των θερμοκηπιακών κηπευτικών και του επιτραπέζιου σταφυλιού στοΗράκλειο Κρήτης.
Μέσα στο 2014 προχώρησε σε συμφωνίες με παραγωγούς ελαιολάδου του Νομού Ηρακλείου και την εταιρεία «Ευριπίδης Α.Ε.», παραγωγούς υπαίθριων λαχανικών σε Εύβοια και Βοιωτία σε συνεργασία με την εταιρεία «Λαλανίτης Α.Ε.», γαλακτοπαραγωγούς των Μαγνησίας, Λάρισας, Καρδίτσας, Φθιώτιδος και Βοιωτίας και την εταιρεία «Ρούσσας Α.Ε.». Σε πρόγραμμα συμβολαιακής κτηνοτροφίας μπήκαν επίσης γαλακτοπαραγωγοί σεΕβρο, Ξάνθη και Ροδόπη σε συνεργασία με την εταιρεία «Ροδόπη Α.Ε.» αλλά και γαλακτοπαραγωγούς από Αττική, Θεσσαλονίκη, Χαλκιδική και Λάρισα σε συνεργασία με την εταιρεία «ΟΛΥΜΠΟΣ».
Φυσικά η, κατά 90% και πλέον, εξαγώγιμη ελληνική κορινθιακή σταφίδα δε θα μπορούσε να απουσιάζει, καθώς φέτος εισήλθαν σε συμβολαιακά προγράμματα παραγωγοί από τους νομούς Ζακύνθου, Μεσσηνίας, Ηλείας και Κορινθίας σε συνεργασία με την εταιρεία «Παπαδημητρίου Χ. Κ. ΑΒΕΤ». Και αυτές είναι μόνο μερικές ενδεικτικές συμφωνίες που έχει εξασφαλίσει μέχρι σήμερα η τράπεζα.

Μια εξ ορισμού ανισότιμη σχέση

Η συμβολαιοποίηση του μεγαλύτερου μέρους της εγχώριας αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής μεσοπρόθεσμα, στην πραγματικότητα, συνιστά άμεση πρόσδεση του πρωτογενούς τομέα στα μονοπώλια του αγροτοδιατροφικού συμπλέγματος. Αυτά επιθυμούν συγκεκριμένες κατηγορίες προϊόντων, σε συγκεκριμένες ποσότητες και τιμές, με προκαθορισμένη ποιότητα που θα προκύπτει από τυποποιημένες καλλιεργητικές πρακτικές.
Η σύναψη συμβολαίου μεταξύ αγροτών και τράπεζας σε καμία περίπτωση δε συνιστά «ισότιμη σχέση», όπου όλοι μπορούν να βγουν κερδισμένοι, όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να υπάρξει σχέση ισοτιμίας μεταξύ μίας ομάδας παραγωγών που δεν μπορεί να προμηθευτεί καύσιμα και άλλα καλλιεργητικά εφόδια για να συνεχίσει να παράγει και ενός τραπεζικού ιδρύματος;