Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Όταν ο Δήμαρχος γράφεται με κεφαλαίο δέλτα

Σ
ήμερα το πρωί, ο Δήμαρχος Πατρέων παρουσιάστηκε στον εισαγγελέα, προκειμένου να απολογηθεί επειδή η δημοτική αρχή αρνήθηκε να συμμορφωθεί με την γνωστή εντολή Κυριάκουλα. Αρνήθηκε, δηλαδή, να στείλει για έλεγχο τους ατομικούς φακέλλους των μονιμοποιημένων δημοτικών υπαλλήλων. Και αρνήθηκε όχι επειδή θέλει να συγκαλύψει οποιαδήποτε παρανομία αλλά επειδή είναι σαφές ότι, υπό το πρόσχημα του ελέγχου, η κυβέρνηση αναζητά την δεξαμενή απ' όπου θα γίνουν οι επόμενες απολύσεις.

Είναι φυσικό να έχουν σκυλιάσει ο μικροδράκουλας και η παρέα του, μιας και δεν είναι μαθημένοι να εισπράττουν αντιρρήσεις. Καιρός να αλλάξουν μυαλά, επειδή δεν είναι όλοι οι δήμαρχοι Καμίνηδες ή Μπουτάρηδες. Υπάρχουν και κάποιοι Δήμαρχοι που αξίζει να γράφονται με κεφαλαίο το δέλτα. Κάποιοι που είναι όντως Δήμαρχοι και όχι τσουτσέκια. Κάποιοι που νοιάζονται πραγματικά για τον λαό, τον οποίο τάχτηκαν να υπηρετούν. Κάποιοι που τολμούν να πουν "όχι", όταν το "ναι" δεν συμβαδίζει με την φιλοσοφία τους και την αξιοπρέπειά τους.

Παραθέτω το πλήρες κείμενο του απολογητικού υπομνήματος που παρέδωσε στον εισαγγελέα ο Δήμαρχος Πατρέων Κώστας Πελετίδης:

Κύριε Εισαγγελέα,

Ως Δήμαρχος και νέα δημοτική αρχή, έχουμε εκλεγεί με σαφείς δεσμεύσεις στο λαό μας. Δεν αποδεχόμαστε την αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αρνούμαστε να συμβάλουμε στην άσκησή της, για να σταθούμε δίπλα, να στηρίξουμε τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων στο Δήμο.

Είμαστε αντίθετοι με τις ελαστικές σχέσεις εργασίες και διεκδικούμε μόνιμη σταθερή δουλειά με δικαιώματα, μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων στους ΟΤΑ, χωρίς όρους και προϋποθέσεις (σας επισυνάπτουμε προς ενημέρωσή σας την υπ’ αρ. 5207/161311/22-10-2014 επιστολή μας στο υπουργείο Εσωτερικών).

Στο Δήμο Πατρέων έχουμε 324 εργαζόμενους ΙΔΑΧ, που μονιμοποιήθηκαν μέσω της διαδικασίας του ΑΣΕΠ, καθ’ όλα νόμιμοι.

Θέμα ανοχής ή συγκάλυψης πλαστών δικαιολογητικών δεν υφίσταται. Σας γνωρίζουμε ότι η διαδικασία αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη, με πάνω από το 90% του προσωπικού να έχει ελεγχθεί. Ήδη έχουν απολυθεί 2 εργαζόμενοι και παραπέμφθηκαν σε πειθαρχικό άλλοι 2. Δεν καλύπτουμε διαδικασίες με πλαστά δικαιολογητικά σε καμία περίπτωση.

Επίσης, πρέπει να γνωρίζετε ότι στη διάθεση της Ενιαίας Αρχής Πληρωμών υπάρχει όλο το ηλεκτρονικό αρχείο με πλήρη στοιχεία, για όλους τους υπαλλήλους του Δήμου.

Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, αρνηθήκαμε ως δημοτική αρχή να δώσουμε τους ατομικούς φακέλους για επανέλεγχο, δίνοντας αντίστοιχες εντολές στις διοικητικές υπηρεσίες του Δήμου.

Αυτή είναι και η θέση του Δημοτικού Συμβουλίου, που εκφράστηκε με την αντίστοιχη απόφασή του 405/24-9-2014.

Η κυβέρνηση σήμερα, με πρόσχημα τη διαδικασία του επανελέγχου, ανακαλεί διορισμένους εργαζόμενους που δουλεύουν για 10-15 χρόνια, έχουν ελεγχθεί από το Δήμο, τα υπηρεσιακά συμβούλια, το ίδιο το ΑΣΕΠ και νομιμοποιήθηκαν με νόμο του κράτους (ΠΔ 164/2004, γνωστό ως Προεδρικό Διάταγμα Παυλόπουλου).

Η κυβέρνηση είναι υπόλογη, που δε διστάζει να τσαλαπατά και να ανατρέπει τους ίδιους τους νόμους που ψηφίζει (στις ελάχιστες περιπτώσεις που αυτοί ωφελούν τους εργαζόμενους) και όχι ο Δήμος.

Δηλώνουμε ότι δε θα υποχωρήσουμε από αυτή μας τη θέση, δεν πρόκειται να συμβάλουμε σε απολύσεις εργαζομένων στο Δήμο μας, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα είμαστε ανακόλουθοι με τις προεκλογικές δεσμεύσεις που αναλάβαμε απέναντι στους εργαζόμενους και το λαό της πόλης μας, για σταθερή εργασία με δικαιώματα για όλους.

Θα αντιμετωπίσουμε μαζί με τους δημότες μας και τους δημοτικούς υπαλλήλους τις όποιες απειλές και τυχόν "ποινές", επειδή δε συμμορφωνόμαστε με τις αντιλαϊκές υποδείξεις της κυβέρνησης.

Γιατί, για εμάς παραμένουν στην πρώτη γραμμή των αγώνων μας τα αιτήματα:
  • για πλήρη κρατική χρηματοδότηση, για εξασφάλιση όλων των λειτουργικών δαπανών και της μισθοδοσίας των εργαζομένων των ΟΤΑ από τον κρατικό προϋπολογισμό, 
  • για μείωση των ανταποδοτικών τελών και ουσιαστική ελάφρυνση για τα λαϊκά στρώματα και τα μικρομάγαζα και αύξηση στις μεγάλες επιχειρήσεις και τις τράπεζες, 
  • για εξασφάλιση της λειτουργίας των κοινωνικών δομών (Βρεφικοί-Παιδικοί Σταθμοί, Βοήθεια στο Σπίτι, ΚΗΦΗ, ΚΔΑΠ, ΚΔΑΠ-ΜΕΑ, ΚΑΠΗ κλπ) με πλήρη χρηματοδότησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό, με πλήρη στελέχωσή τους και στόχο την κάλυψη του συνόλου των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, 
  • για ολοκληρωμένη λειτουργία των υπηρεσιών των ΟΤΑ, χωρίς ΣΔΙΤ, ΚΟΙΝΣΕΠ, ΜΚΟ με εργαζόμενους με σταθερή δουλειά με μισθούς και δικαιώματα, που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες τους. Γι' αυτό εναντιωθήκαμε στις απολύσεις μέσω της λεγόμενης "αξιολόγησης", γι' αυτό στηρίζουμε τους εργαζόμενους που διεκδικούν τη δουλειά τους στα Δικαστήρια, γι' αυτό αντιμετωπίζουμε ισότιμα τους εργαζόμενους που δουλεύουν στους δήμους μας ανεξαρτήτως των εργασιακών σχέσεων.

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

Δρούμε σε σύνθετες συνθήκες, οι απαιτήσεις μεγαλώνουν

Β
αδίζουμε προς το 11ο Συνέδριο της Οργάνωσής μας με αισιοδοξία. Νοιώθουμε σιγουριά γιατί πατάμε σε στέρεα βήματα. Δεν υποτιμούμε βέβαια τις δυσκολίες. Η αισιοδοξία μας είναι επαναστατική και πηγάζει από τη στέρεα πεποίθησή μας, τη γνώση, ότι το μέλλον μας, το μέλλον της ανθρωπότητας, είναι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός. Πηγάζει, επίσης, από τη δική μας δουλειά και δράση, από την πείρα του Κόμματός μας, από τις δύσκολες μάχες που δίνουμε και το πείσμα που έχουμε για να μπορούμε να ανταποκρινόμαστε.
Είμαστε αισιόδοξοι αλλά αυτό δε σημαίνει ότι επαναπαυόμαστε. Γιατί κρινόμαστε καθημερινά από τη δουλειά μας, από το πώς καταφέρνουμε να χτίζουμε μια γερή επαναστατική οργάνωση. Με χαρακτηριστικά «παντός καιρού», που να στέκεται επάξια ως νεολαία του ΚΚΕ. Ωστε να προετοιμάζεται, να δυναμώνει, αποκτώντας μεγαλύτερη ικανότητα να τραβάει τους νέους των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων στην πάλη για την ανατροπή της βαρβαρότητας του καπιταλισμού, για το σοσιαλισμό.

Στάχτη θα γίνεις κόσμε γερασμένε / σου 'ναι γραφτός ο δρόμος της συντριβής

Σήμερα υπάρχουν όλες εκείνες οι προϋποθέσεις που μπορούν να εξασφαλίσουν για το λαό και τη νεολαία μια ανώτερη ζωή, ασύγκριτα καλύτερη από αυτήν που ζούμε σήμερα. Οι δυνατότητες της ανθρώπινης εργασίας και παραγωγής, τα επιτεύγματα της επιστήμης, οι τεχνολογικές καινοτομίες και εξελίξεις είναι τεράστιες αλλά ενσωματώνονται αντιδραστικά στην καπιταλιστική παραγωγή, υποτάσσονται στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Από παράγοντες που θα μπορούσαν να ανεβάσουν το επίπεδο ζωής, να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της νεολαίας, να μειώσουν το χρόνο εργασίας εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα δουλειά σε όλους, γυρνάνε «μπούμερανγκ» σε παράγοντες που αξιοποιεί η αστική τάξη για την ένταση της εκμετάλλευσης. Ταυτόχρονα, η επίδραση της αντεπανάστασης, της υποχώρησης του εργατικού κινήματος είναι μακροχρόνια. Πολύ περισσότερο που οι νέοι, οι οποίοι ηλικιακά μπορούν να ενταχθούν στην ΚΝΕ σήμερα, είναι γεννημένοι μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές και προέρχονται από οικογένειες που συνήθως ασκούν αρνητική επιρροή, γιατί βρίσκονται κάτω από την επίδραση του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού ή έχουν γενικότερη εχθρική στάση απέναντι στην κομμουνιστική ιδεολογία και τη σοσιαλιστική προοπτική.
Σε αυτό το έδαφος ο αντίπαλος, οι αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, έχουν προσαρμόσει και οξύνουν την επίθεση. Μας λένε με διάφορους τρόπους ότι αυτά «δε γίνονται», είτε λέγοντας ότι ο σοσιαλισμός οικοδομήθηκε και απέτυχε είτε λέγοντας ότι είναι στόχος ενός απώτερου μέλλοντος, της «δευτέρας παρουσίας». Και με τη μία και με την άλλη γραμμή, αυτό που λένε είναι ότι οι νέοι άνθρωποι, που έχουν να ζήσουν όλη τη ζωή μπροστά τους, πρέπει τελικά να συμβιβαστούν στα σημερινά δεδομένα, στα ψίχουλα που τους πετάνε.
Αυτό μεγαλώνει τη δική μας ευθύνη, ώστε ο σοσιαλισμός, η δυνατότητα δηλαδή να ζήσουμε καλύτερα, να μην είναι ούτε μια γενική διακήρυξη, ούτε απλά να εμφανίζεται ως «αξίωμα», κάτι μακρινό για τους νέους των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων. Ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός, ως ιδανικό και ως αναγκαιότητα της σημερινής πάλης, μπορεί να κατακτιέται από τους νέους και τις νέες μέσα από τη γνώση, ως δυνατότητα της εποχής μας, μέσα από την πείρα, τη συμμετοχή τους στον αγώνα, ως σημερινή απαίτηση της κοινωνικής προόδου.
Γι' αυτό πρέπει να αξιοποιήσουμε τα πλεονεκτήματα που έχουμε: Την επαναστατική μας πολιτική, το Πρόγραμμα του Κόμματός μας, που ενσωματώνει και τα συμπεράσματα από την ιστορική πείρα του Κόμματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, από τις αιτίες νίκης της αντεπανάστασης. Καθώς επίσης και τις δυνατότητες που γεννάει η ίδια η εξέλιξη του καπιταλισμού, η συνεχιζόμενη σήψη του. Γιατί η καπιταλιστική κρίση και τα συντρίμμια της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που μαίνεται σε διάφορα σημεία του πλανήτη δίνουν μεγαλύτερες ευκαιρίες και δυνατότητες να προβληθεί η στρατηγική μας, να ανοιχτούν πλατιά ζητήματα για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης στον αντίποδα του καπιταλιστικού, να αναδειχθεί η επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού.

Εχουμε νέα όπλα, όμως, δεν τα έχουμε αξιοποιήσει ακόμη όσο μπορούμε

Δεν είναι μικρά τα βήματα που έχουμε κατακτήσει, ούτε κατακτήθηκαν χωρίς κόπο, αυτόματα. Στους παράγοντες ισχυροποίησης της Οργάνωσης που είχαμε θέσει στο 10ο Συνέδριό μας, είχαμε σε δεσπόζουσα θέση συνολικά την άνοδο της ιδεολογικής δουλειάς, την αφομοίωση της αντίληψής μας για το σοσιαλισμό, τη γνώση της Ιστορίας μας. Καταβάλαμε συστηματικές προσπάθειες, με σχέδιο και επιμονή, συγκρουστήκαμε με λαθεμένες αντιλήψεις και είχαμε αποτελέσματα.
Δεν μπορούμε, όμως, να αρκεστούμε στα βήματα που μετρήσαμε, για παράδειγμα, στην οργανωμένη συζήτηση που έγινε πάνω στα ντοκουμέντα του Κόμματος, στη βελτίωση των συστημάτων εσωοργανωτικής μόρφωσης, στο γεγονός ότι υλοποιήσαμε ορισμένα προγράμματα μαθημάτων ενιαία σε όλες τις ΟΒ κ.ά. Αυτά είναι η βάση, είναι οπωσδήποτε εκεί που θα πατήσουμε αλλά δεν μπορεί να μείνουμε εκεί.
Χρειάζεται να ανέβει αισθητά η ιδεολογικοπολιτική στάθμη της οργάνωσης. Είναι κρίσιμος παράγοντας συνολικά για την κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση στις γραμμές της ΚΝΕ, για τη φυσιογνωμία της Οργάνωσης και την κατάκτηση των χαρακτηριστικών που επιδιώκουμε ως νεολαία του ΚΚΕ. Για τη βελτίωση της εσωτερικής λειτουργίας και ζωής της Οργάνωσης, το ανέβασμα της ικανότητάς μας να διεξάγουμε εύστοχα και μαχητικά τη διαπάλη σε όλους τους χώρους της νεολαίας και με όλα τα αστικά και μικροαστικά ρεύματα, για τη δημιουργία προϋποθέσεων να δρούμε με όρους μορφωτικής - ιδεολογικής - πολιτιστικής αντεπίθεσης.
Μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η ποιοτική αναβάθμιση του περιεχομένου, της συζήτησης, πρώτα απ' όλα, της ΟΒ και όλων των οργάνων. Αυτό να εκφράζεται συνολικά στη ζωή της ΟΒ, την πολύπλευρη δράση της για την παρέμβαση στους νέους και τις νέες του χώρου ευθύνης της. Να εκφράζεται, επίσης, με τη στάση του νέου αγωνιστή απέναντι στη γνώση και τη μόρφωση. Ενώ δηλαδή το σύστημα μας θέλει αμόρφωτους, με ορισμένες σκόρπιες γνώσεις και δεξιότητες, εμείς πρέπει να επιδιώκουμε την ουσιαστική μόρφωση, που είναι πολύπλευρη, ακονίζει την κριτική σκέψη αλλά και την ταξική συνειδητοποίηση. Ανεξάρτητα από το επίπεδο της αστικής εκπαίδευσης, των σπουδών, της ειδίκευσης, ο νέος αγωνιστής πρέπει να είναι φιλομαθής, να «ψάχνεται», να έχει ανησυχία για να γίνεται όσο καλύτερος μπορεί στον αγώνα. Να ανέβει έτσι η σχέση με το μαρξιστικό βιβλίο, την προοδευτική λογοτεχνία, η καθημερινή σχέση με τον κομματικό Τύπο, την ΚΟΜΕΠ. Να εκφράζεται δηλαδή στην πράξη. Να λειτουργεί ως υποδομή στα συστήματα εσωκομματικής μόρφωσης, να αλληλοσυμπληρώνεται η οργανωμένη δουλειά που κάνουμε και οι στόχοι που βάζουμε για ένα ολόκληρο πλέγμα προγράμματος μαθημάτων σε όλη την κλίμακα της Οργάνωσης, με την προσωπική προσπάθεια του καθενός, την ατομική προσπάθεια, πρώτα των στελεχών, για μετάδοση της μαρξιστικής μόρφωσης.
Εχει μεγάλες απαιτήσεις η επεξεργασία για να απαντάμε εύστοχα στην ιδεολογικοπολιτική πίεση, στις αντιλήψεις που καλλιεργεί αντικειμενικά η κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας. Με γνώση και μελέτη κάθε χώρου να αντιπαλεύουμε την παρέμβαση των άλλων κομμάτων, των μηχανισμών του κράτους, της εργοδοσίας, το ρεφορμισμό και οπορτουνισμό. Πιο ολοκληρωμένα χρειάζεται να σχεδιάσουμε την αντιπαράθεση με το περιεχόμενο της αστικής εκπαίδευσης, σε όλες τις βαθμίδες που δρουν τα μέλη της ΚΝΕ, στα σχολεία, στα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ, στις τεχνικές σχολές. Γνωρίζουμε ότι στους χώρους εκπαίδευσης η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη είναι πιο απαιτητική, η επίδραση της αστικής ιδεολογίας είναι συστηματική και επεξεργασμένη, βρίσκουν χώρο να ανθίσουν όλες οι εκφάνσεις του οπορτουνισμού. Η μαχητική απάντηση στις αντιεπιστημονικές θεωρίες που διδάσκονται, στη διαστρέβλωση της Ιστορίας πρέπει να συνδεθεί με τη δουλειά ώστε να κατανοούν τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, ιδιαίτερα όσοι βρίσκονται στον αγώνα, ότι τις όποιες γνώσεις παίρνουν πρέπει να τις θέσουν στην υπηρεσία των κοινωνικών και λαϊκών αναγκών. Επιδιώκουμε δηλαδή να δρούμε με όρους ιδεολογικής αντεπίθεσης, ώστε να δυναμώνει ένα συνολικό ρεύμα αντιπαράθεσης με την κυρίαρχη ιδεολογία και τον οπορτουνισμό, που να καλλιεργεί κριτήρια, αξίες και ιδανικά, την πρωτοπόρα στάση στον αγώνα, τη συλλογικότητα. Να εμπνέει. Να οξύνεται έτσι και η διαπάλη μέσα στο κίνημα, στο περιεχόμενο της πάλης.
Η ιδεολογικοπολιτική στάθμη της οργάνωσης κρίνεται καθημερινά. Στην επαφή μας με τη νεολαία, ώστε να διαμορφώνονται σωστά κριτήρια και αντανακλαστικά απέναντι σε κάθε πιθανή εξέλιξη, με στόχο την ενίσχυση της ταξικής πάλης. Για να διαμορφώνουμε το έδαφος ώστε να καρπίσει η αντικαπιταλιστική πάλη για το σοσιαλισμό, να δημιουργούμε εμπόδια στις προσπάθειες ενσωμάτωσης νεανικών αγώνων και ξεσπασμάτων από το αστικό πολιτικό σύστημα. Με στόχο να μεγαλώνει ο κύκλος νέων γύρω μας που παλεύουν μαζί μας, που νοιώθουν κοντά στο ΚΚΕ και την πολιτική του πρόταση. Να συγκροτείται μια ευρύτερη πρωτοπορία νεανικών δυνάμεων, νέων αγωνιστών που μπορεί να ωριμάζει την επιλογή τους να οργανωθούν στην ΚΝΕ. Γιατί για να επιλέξει κάποιος σήμερα το δρόμο της οργανωμένης πάλης, της κομμουνιστικής στράτευσης και, πολύ περισσότερο, για να κρατήσει σταθερή αγωνιστική πορεία, δεν αρκεί ένα ξέσπασμα του αγώνα. Η συμμετοχή του στην πάλη χρειάζεται να γονιμοποιείται από την επαναστατική πολιτική, ώστε να αποκτάει σταθερό υπόβαθρο και πυξίδα, αντοχή, συνέχεια, επίγνωση των δυσκολιών και της απόφασης, περηφάνια και ανυποχώρητη στάση. Για να αντέξει σε μακρόχρονο και δύσκολο αγώνα.

Σφυρηλατούμε γερή επαναστατική Οργάνωση - την οργάνωση νεολαίας του ΚΚΕ

Μόνο έτσι μπορούν να αποκτούνται, να γίνονται σταθερά σε βάθος χρόνου, να εμπεδώνονται τα επαναστατικά χαρακτηριστικά μας. Για να μπορεί να ανταποκρίνεται η ΚΝΕ στο βασικό καθήκον της διαπαιδαγώγησης των μελών της, της οικοδόμησης επαναστατικής συνείδησης και προσωπικότητας, της προετοιμασίας των μελών της να αποτελέσουν το πρωτοπόρο δυναμικό που θα τροφοδοτεί το Κόμμα μας, το ΚΚΕ.
Μας απασχολεί συχνά το ζήτημα της λεγόμενης αφομοίωσης στην Οργάνωση. Οταν μιλάμε για την αφομοίωση μιλάμε πρώτα από όλα για τη στοιχειώδη αφομοίωση της κομμουνιστικής ιδεολογίας, την αφομοίωση από τα μέλη της ΚΝΕ του Προγράμματος του Κόμματος, των ντοκουμέντων και επεξεργασιών του, των συμπερασμάτων από την Ιστορία του αλλά και των σύγχρονων συμπερασμάτων από την εξέλιξη της ταξικής πάλης. Αρα μας απασχολεί εάν μόνιμα και σταθερά η καθοδηγητική δουλειά, η λειτουργία και η δράση μας διαμορφώνουν αυτές τις προϋποθέσεις.
Αυτές οι πλευρές θέλουμε σε μεγάλο βαθμό να περάσουν και απ' όλη τη δράση που θα αναπτύξουμε μπροστά στον εορτασμό των 100 χρόνων ζωής και δράσης του ΚΚΕ και των 50 χρόνων της ΚΝΕ. Για να γνωρίσουμε την Ιστορία του Κόμματος και τα συμπεράσματα που βγάζουμε, να εμπνευστούμε από την ηρωική του πορεία, να συνδέσουμε αυτά τα διδάγματα με τα σημερινά καθήκοντα της ταξικής πάλης. Να τιμήσουμε στην πράξη τον εορτασμό, σε συλλογικό και ατομικό ο καθένας επίπεδο. Είμαστε πεισμένοι ότι ο αιώνας που τώρα ξεκίνησε, ο 21ος, θα είναι αιώνας νέων κοινωνικών εξεγέρσεων και σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Δεν μπορούμε να ξέρουμε σίγουρα πότε θα εκδηλωθούν, ξέρουμε όμως στα σίγουρα ότι από σήμερα πρέπει να προετοιμαζόμαστε ολόπλευρα, ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά. Γι' αυτό είμαστε απαιτητικοί από τους εαυτούς μας.
Κώστας  ΜΠΟΡΜΠΟΤΗΣ

Μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

Ο λαός ασπίδα και στήριγμα του ΚΚΕ

Η
 κυβέρνηση, με νομοσχέδιο που κατέθεσε στη Βουλή για τα «οικονομικά των κομμάτων», θεσμοθετεί και νομιμοποιεί τις συναλλαγές κομμάτων - επιχειρηματικών ομίλων, ενώ ταυτόχρονα προωθεί το φακέλωμα όσων ενισχύουν κάποιο κόμμα (βλ. περισσότερα στον «Ριζοσπάστη», 10 - 11 - 12 Σεπτέμβρη '14).
Στο στόχαστρο βρίσκεται φυσικά το ΚΚΕ, που σ' όλη του την ιστορική πορεία στηρίζεται στο υστέρημα του λαού, των εργαζομένων, των ανέργων. Ετσι εξασφαλίζει τα απαραίτητα μέσα για να δρα, να διαφωτίζει το λαό, να οργανώνει τον αγώνα για την ανατροπή της εκμετάλλευσης.
Αντί άλλου σχολίου, παραθέτουμε τρία «στιγμιότυπα» απ' την παλιότερη αλλά και τη σύγχρονη Ιστορία του Κόμματός μας, που αποδεικνύουν τους ακατάλυτους δεσμούς του με την εργατική τάξη, τη φτωχολογιά και τα παιδιά της. Δεσμοί - ασπίδα, σε κάθε προσπάθεια να χτυπηθεί η οικονομική του αυτοτέλεια, να περιοριστεί η δράση του Κόμματος.

1
946
«Το μέτρο της αγάπης και της πίστης προς το Κόμμα»
«Θεσσαλονίκη, χειμώνας '46... Η τρομοκρατία και το παρακράτος οργιάζει στην ύπαιθρο. Σκορπάει τον τρόμο και το θάνατο (...).
Μέσα σ' αυτήν την κατάσταση άρχισε η οικονομική εισφορά, ο έρανος του Κόμματος. Ο λαός μας, όμως, έδειξε γι' άλλη μια φορά την αγάπη, την πίστη και την αφοσίωσή του στο ηρωικό του Κόμμα, στο ΚΚΕ. Μ' όλη τη φτώχεια και τον κατατρεγμό έδωσε με κάθε τρόπο το συγκινητικό και αγωνιστικό του "παρών"!
Δε θα ξεχάσω ποτέ το λεπτό κορίτσι από το Μεταλλικό του Κιλκίς, που, μεταμφιεσμένη σε ηλικιωμένη γυναίκα, πέρασε από τα μπλόκα των συμμοριών των Παπαδόπουλων, με κίνδυνο της ζωής της έφτασε στη Θεσσαλονίκη.
Λάμποντας από χαρά, γεμάτη ικανοποίηση και υπερηφάνεια μας παράδωσε το μικρό της "θησαυρό"... Και δεν ήταν μόνο η χρηματική του αξία. Ηταν αυτή η αυταπάρνηση και η αυτοθυσία που δεν μετριέται παρά μόνο με το μέτρο της αγάπης και της πίστης προς το Κόμμα. Το μικρό σακουλάκι είχε μέσα ό,τι πολυτιμότερο είχε η κάθε οικογένεια: ένα δαχτυλίδι, μια καρφίτσα, οικογενειακά ενθύμια, ακόμα και τους βαφτιστικούς σταυρούς των παιδιών τους και τις βέρες που 'χουν κιόλας τριφτεί με τα χρόνια στα τιμημένα δουλευτάρικα χέρια...
Λίγο καιρό αργότερα, μια Κυριακή μεσημέρι, βρέθηκα σ' ένα εργατικό σπίτι. Σπάνιο το κρέας, μια φορά το μήνα.
"Παιδιά μου", λέει η μητέρα "σήμερα δε θα φάμε κρέας. Αυτό το μήνα δε θα φάμε κρέας... Τα λεφτά θα τα δώσουμε στον θείο το Γιάννη που είναι στη φυλακή. Σ' όλους τους θείους και τις θείες που δεν μπορούν να πάνε σπίτια τους".
Τα παιδιά έμειναν με τα μάτια ορθάνοιχτα, απορημένα. Αρχισαν τις ερωτήσεις. Μετά από λίγο το μεγαλύτερο με πολλή σοβαρότητα λέει:
"Μαμά, τα φασόλια μάς αρέσουν πιο πολύ. Και τον άλλο μήνα να μη φάμε κρέας..."».
(Διήγηση της Χρυσούλας Γκόγκογλου, στελέχους του ΚΚΕ, στον «Ο», το Νοέμβρη του '76. Οι υπογραμμίσεις δικές μας).

1
994
Χιλιάδες άνθρωποι στο πλευρό του ΚΚΕ
21 Οκτώβρη '94. Η έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ πλημμυρίζει. Οι εγκαταστάσεις του «Ριζοσπάστη», του «902», της «Τυποεκδοτικής», τα γραφεία του Κόμματος και - το σημαντικότερο - το Αρχείο του Κόμματος βρέθηκαν στις λάσπες. Το μέγεθος της καταστροφής ανυπολόγιστο. Η ανάγκη οικονομικής και υλικής ενίσχυσης προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι ζημιές επίσης τεράστια.
Την επόμενη κιόλας μέρα, φτάνει στον Περισσό ένας Μακρονησιώτης σύντροφος και παραδίδει 1.100.000 δραχμές. Ηταν η αρχή. Χιλιάδες είναι εκείνοι που προσέφεραν απ' το υστέρημά τους, που ήρθαν και δούλεψαν εθελοντικά για να αποκατασταθούν οι ζημιές. Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει καθημερινά δεκάδες προσφορές στο ΚΚΕ.
Η στήριξη των απλών ανθρώπων του μόχθου, των νέων, των ξωμάχων της δουλειάς είναι πολλές φορές ιδιαίτερα συγκινητική. Συνταξιούχοι προσέφεραν ολόκληρη την πενιχρή τους σύνταξη, μαθητές «έσπασαν» τους κουμπαράδες τους για να στηρίξουν το ΚΚΕ. Ενας απολυμένος εργάτης προσέφερε 50.000 δραχμές απ' το επίδομα του ΟΑΕΔ. Οι προσφορές ξεπερνάνε τα σύνορα της χώρας. Ενισχύσεις φτάνουν από πολλές χώρες του κόσμου ως και από... έναν βετεράνο του Βιετνάμ!
Το μεγαλείο της άδολης προσφοράς και της αφοσίωσης στο Κόμμα και τους σκοπούς του, μερικές φορές δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Τι να πεις για την 90χρονη συντρόφισσα γιαγιά που ξεσηκώθηκε από το χωριό της, το Γερακαριό Κιλκίς για να 'ρθει να δουλέψει για τη σωτηρία του Αρχείου; «65 χρόνια δε λύγισα, ούτε το Κόμμα. Και δε θα λυγίσω τώρα!», είναι τα δικά της λόγια.
Πριν έρθει στην Αθήνα, είχε φροντίσει να στηρίξει το Κόμμα και οικονομικά:«Ακουσα για τις καταστροφές μας και τις ανάγκες που έχει το Κόμμα. Κι επειδή δεν μπορώ να βοηθήσω αλλιώς, σκέφτηκα τις 500.000 δραχμές που είχα στην άκρη για την κηδεία μου. Και είπα στην κόρη μου, αφού το Κόμμα έχει ανάγκη, θα δώσω τις 200.000, φτάνουν και περισσεύουν τα υπόλοιπα, μην κάνετε τίποτα σπουδαίο...».

2
013
«Με το κουπόνι στο χέρι... θα φτάσουμε παντού!»
Η συνεισφορά των μελών των Μαθητικών Οργανώσεων της ΚΝΕ, την περσινή χρονιά, στην οικονομική στήριξη του Κόμματός μας ήταν αντιστρόφως ανάλογη της μικρής τους ηλικίας! Οι μαθητές της Καλλιθέας έκαναν την αρχή, συγκεντρώνοντας σε μόλις τρεις μέρες 600 ευρώ προς τιμήν των 95 χρόνων του Κόμματος και του κομμουνιστή ήρωα Νίκου Μπελογιάννη. Το παράδειγμά τους ακολούθησαν οι Μαθητικές ΟΒ της Τούμπας, καλώντας ταυτόχρονα την Καλλιθέα σε άμιλλα.
Πρωτοπόροι στη μάχη, και οι μαθητές απ' τον ακριτικό Εβρο, που από πολύ νωρίς ξεπέρασαν το 90% του πλάνου τους. Με γράμμα τους κάλεσαν τις υπόλοιπες Μαθητικές Οργανώσεις να προσπαθήσουν να τους φτάσουν: «Με το κουπόνι στο χέρι, μετά το φροντιστήριο οικονομική εξόρμηση στην αγορά, στο διάλειμμα του σχολείου στους συμμαθητές, στην παρέα έξω, στα σπίτια που μαζευόμαστε, στους συγγενείς μας, στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς... θα φτάσουμε παντού! Το Κόμμα μας μόνο έτσι θα συνεχίσει να υπάρχει και αυτό το ξέρουμε πολύ καλά! Επίσης ξέρουμε και ότι τα νέα παιδιά και οι οικογένειές τους αντιμετωπίζουν μεγάλα οικονομικά προβλήματα γι' αυτό παίρνουμε λιγότερα απ' τον καθένα και απευθυνόμαστε σε περισσότερους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο σύντροφός μας που έκοψε 2ευρα κουπόνια σε 15 διαφορετικά άτομα, συμμαθητές και φίλους (...) Η νέα γενιά επαναστατών είμαστε αποφασισμένοι να συμβάλουμε καθοριστικά στη μάχη που δίνει το Κόμμα μας».


* Αναδημοσίευση από τον «Οδηγητή» τεύχος Οκτώβρη 2014 που κυκλοφορεί

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

Με την αγωνιστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού - σπουδαστικού κινήματος συμβάλλουμε στην ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας

Σ
τις θέσεις του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ για το 11ο Συνέδριο της Οργάνωσης θέτουμε και το εξής ζήτημα: Οτι με τη δράση μας επιδιώκουμε να δημιουργείται μια ευρύτερη πρωτοπορία μέσα στη νεολαία, που, με τη ζωντάνια και τη μαχητικότητά της, να συμβάλει στην ανασύνταξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος, στην ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας ρήξης και ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Αλλωστε, οι νέοι και οι νέες εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι περιπλανώμενοι, οι σπουδαστές στην τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση και τα ΤΕΙ, οι νέοι συνολικά των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, αποτελούν τη σημερινή και αυριανή βάρδια του εργατικού - λαϊκού κινήματος, σε όποιον τομέα ή κλάδο δουλέψουν ή απασχοληθούν αύριο.
Η
 αγωνιστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος είναι απαραίτητη για να δυναμώσει ο αγώνας για τις ανάγκες των φοιτητών αλλά, ταυτόχρονα, είναι σημαντικό να αποκτούν αγωνιστικές εμπειρίες, να έρχονται σε επαφή με τις αξίες και τα ιδανικά του συλλογικού οργανωμένου αγώνα, να παίρνουν το «βάπτισμα του πυρός» στην πάλη πλάι και μαζί με το λαϊκό κίνημα, στο οποίο πρέπει να παίξουν ενεργητικό ρόλο ως εργατικό ή επιστημονικό δυναμικό, για να αναπτυχθεί ένα δυναμικό και μαζικό κίνημα, που θα στρέφεται ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στον καπιταλισμό που μας «παίρνει» τις ζωές μας.
Είναι ανάγκη γιατί η αστική τάξη, μέσω των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ, θέλει ένα επιστημονικό δυναμικό που με την ένταξή του στην παραγωγή θα υπερασπίζεται το σάπιο σύστημα και όχι τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού. Θέλει το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα στήριγμα του συστήματος σήμερα και προοπτικά έως και για το χτύπημα του εργατικού - λαϊκού κινήματος.
Γι' αυτό έχει μεγάλη σημασία η ανασυγκρότηση του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος, που κρίνεται από το ολόπλευρο δυνάμωμα της ΚΝΕ και από την πορεία ισχυροποίησης του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών. Να κερδίζει έδαφος η γραμμή συσπείρωσης και πάλης ενάντια στη στρατηγική της ΕΕ και του κεφαλαίου στην ανώτατη εκπαίδευση, στο τι αποφοίτους θέλει. Να διαμορφώνονται εστίες δράσης για τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών στις σπουδές και το μέλλον και, ταυτόχρονα, να δυναμώνει η συλλογικότητα και η συμμετοχή, αφού σήμερα έχει χτυπηθεί η ίδια η έννοια της συλλογικής δράσης.

Παράγοντες που επιδρούν στη συνείδηση των φοιτητών

Μας ενδιαφέρει πώς θα δράσουμε στην πλειοψηφία των φοιτητών και των σπουδαστών, στην οποία επικρατούν οι μειωμένες απαιτήσεις στη μόρφωση, τη δουλειά, τη ζωή, όπου υπάρχει παθητική στάση απέναντι στα προβλήματα και ανάθεση της λύσης τους σε άλλους, δήθεν «σωτήρες», ενώ καλλιεργούνται αντιδραστικές αντιλήψεις για το ρόλο της επιστήμης και της Ερευνας, υπάρχει αποδοχή του στόχου της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, στον οποίο όλα πρέπει να υποτάσσονται, αποδοχή της επιχειρηματικότητας ως μέγιστης αρετής.
Αυτό είναι αποτέλεσμα μιας σειράς παραγόντων. Καταρχάς του ίδιου του ρόλου του σημερινού πανεπιστημίου που παράγει και αναπαράγει την αστική ιδεολογία, ότι δηλαδή ο καπιταλισμός ως σύστημα είναι ό,τι καλύτερο έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος, ότι το πολύ - πολύ γίνονται κάποιες αδικίες που μπορούν να ξεπερνιούνται. Της άμεσης πλέον παρέμβασης των επιχειρήσεων στη διαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών, στην Ερευνα, τη διδασκαλία που περνά και την αντίληψη στους σπουδαστές ότι «οι επιχειρήσεις μπορούν να λύνουν τα προβλήματα», της μεγαλύτερης και ταχύτερης εφαρμογής των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στην ανώτατη εκπαίδευση αλλά και γενικότερα, που ενισχύει τις αυταπάτες. Της παρέμβασης Πρυτάνεων, Προέδρων, Συμβουλίων Ιδρυμάτων και της πλειοψηφίας των καθηγητών.
Είναι, επίσης, αποτέλεσμα της δράσης των παρατάξεων της συγκυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του οπορτουνισμού, των διάφορων «αναρχοαυτόνομων» ομάδων και «στεκιών», που, από διαφορετικές θέσεις, ευθύνονται και για τα διαλυτικά φαινόμενα στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα, που και αυτά παίζουν ρόλο στην αποξένωση των φοιτητών και σπουδαστών από τις συλλογικές διαδικασίες, στην απομαζικοποίησή τους. Οπως τώρα, που υπάρχει ανάγκη να δυναμώσει η συζήτηση μέσα στα αμφιθέατρα και να αναπτυχθεί συλλογική δράση για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές και οι πρωτοετείς στις σπουδές τους και το μέλλον τους, να αναπτυχθεί ενιαία η πάλη με τον εργαζόμενο λαό ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική. Οι ΔΑΠ - ΠΑΣΠ κάνουν τα πάντα για μην αμφισβητηθεί η κυβερνητική πολιτική. Οι ΕΑΑΚ - ΑΡΕΝ κάνουν τα πάντα για να μην ανοίξει πλατιά στα έτη, στα αμφιθέατρα η συζήτηση για τα μεγάλα προβλήματα των φοιτητών και των σπουδαστών. Πολεμάνε φανατικά την προσπάθεια του εργατικού - λαϊκού κινήματος ώστε με πάνω από 600 φορείς και δεκάδες φοιτητικούς συλλόγους να «βουλιάξει» η Αθήνα την 1η Νοέμβρη. Τα ΕΑΑΚ συμπορεύονται σε όλες τις σχολές (σε 48 από τις 51 συνελεύσεις πανελλαδικά) με την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματος που, από το Κόμο της Ιταλίας μέχρι τις συναντήσεις με στελέχη της γερμανικής κυβέρνησης, δίνει διαπιστευτήρια ότι θα διαχειριστεί καλύτερα τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων.

Εχουμε διαμορφώσει προϋποθέσεις να σταθούμε πιο αποτελεσματικά απέναντι σε αυτήν την κατάσταση

Η πραγματικότητα είναι ότι το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα βρίσκεται σε πολύχρονη παρατεταμένη κρίση που έχει πάρει μόνιμα χαρακτηριστικά. Αλλά και ότι έχουμε διαμορφώσει προϋποθέσεις για να σταθούμε πιο αποτελεσματικά απέναντι σε αυτήν την κατάσταση. Γι' αυτό και μας απασχολεί η παραπέρα ισχυροποίηση του ΜΑΣ, η συσπείρωση περισσότερων συλλόγων, επιτροπών ετών και εξαμήνων, νέων μορφών συσπείρωσης, η ζωντανή λειτουργία και δράση των Επιτροπών Αγώνα.
Μας ενδιαφέρει να διαμορφώνονται όροι για την άνοδο της συλλογικότητας μεταξύ των φοιτητών και των σπουδαστών. Για να μεγαλώνει η συμμετοχή με την αξιοποίηση πολλών μορφών συλλογικής δράσης. Μας ενδιαφέρει, δηλαδή, η ζωντανή λειτουργία και δράση των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων. Θέλουμε τα έτη, τα εξάμηνα και οι συνελεύσεις τους να είναι οι πυρήνες στην προσπάθεια ανασύνταξης και οργάνωσης του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος. Βλέπουμε το ρόλο της ανάπτυξης της πολιτιστικής, μορφωτικής και αθλητικής δραστηριότητας μέσα στις σχολές και τους φοιτητικούς συλλόγους. Οτι το ενδιαφέρον των νέων για το αντικείμενο σπουδών, για το επάγγελμα, μπορεί να αποτελέσει σημαντική βάση για να αναπτύσσεται η κοινή δράση και πρωτοβουλία φοιτητικών συλλόγων με εργατικά σωματεία, μέσα από κοινά διεκδικητικά πλαίσια, εκδηλώσεις, συζητήσεις, κοινές περιοδείες, καμπάνιες. Την ανάπτυξη μορφών αλληλεγγύης ανάμεσα στους σπουδαστές, την αλληλεγγύη στους μαθητές των λαϊκών οικογενειών με τη συμμετοχή φοιτητών στα λαϊκά φροντιστήρια, σε τμήματα εργαζομένων που αγωνίζονται.
Θέλουμε να δυναμώσει η διαπάλη με απόψεις που αναπαράγονται και εμποδίζουν ή δυσκολεύουν την ενεργή συμμετοχή και την οργάνωση του κινήματος. Με τη λογική «δε βγαίνει τίποτα, τίποτα δεν αλλάζει» που αναπαράγεται από φοιτητές που έχουν από μικρή έως καθόλου αγωνιστική πείρα. Με την αντίληψη ότι «ο αγώνας έχει αποτέλεσμα αρκεί να είναι με μορφές διαρκείας», ανεξαρτήτως σκοπού, περιεχομένου, οργάνωσης, λες και η πρόοδος του κινήματος έρχεται με τακτικισμούς, με εκρηκτικά στιγμιότυπα και με τυχοδιωκτικές κινήσεις. Αυτό που χρειάζεται είναι να αποκαλύπτονται στους φοιτητές οι αιτίες, οι υπεύθυνοι γι' αυτά που ζούμε και η ανάγκη της πάλης εναντίον τους, άρα οι στόχοι πάλης να αποκτούν αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Σε αυτήν την κατεύθυνση να εντάσσονται πιο οξυμένες μορφές πάλης. Με την άποψη ότι «για να αναπτυχθεί ο αγώνας πρέπει να πάμε όλοι μαζί χωρίς κόμματα» ή με την άποψη ότι «για να αναπτυχθεί ο αγώνας πρέπει να πάνε όλες οι αριστερές δυνάμεις μαζί», ενώ ο αγώνας δυναμώνει όταν ενώνονται οι φοιτητές που πλήττονται από την αντιλαϊκή πολιτική στην πάλη ενάντια στις κατευθύνσεις της ΕΕ, τις απαιτήσεις των μονοπωλίων, που είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι για την κατάσταση των σπουδών και της ζωής τους. Δυναμώνει όταν οι φοιτητές και σπουδαστές παλεύουν μαζί με τον εργαζόμενο λαό, με το ταξικό εργατικό κίνημα.

Να δυναμώσει η αυτοτελής παρέμβαση της ΚΝΕ

Ρίχνουμε βάρος ώστε να πάρει χαρακτήρα μορφωτικής - ιδεολογικής - πολιτιστικής αντεπίθεσης η μάχη μέσα στα αμφιθέατρα με όσα διδάσκονται από τους καθηγητές και όσα γράφονται στα πανεπιστημιακά συγγράμματα. Για να διαμορφώνεται κλίμα αντίστασης και ανάτασης, να σπάνε προκαταλήψεις, να διαμορφώνονται αντιστάσεις. Για παράδειγμα, στις παιδαγωγικές και καθηγητικές σχολές μπορεί να γίνεται αντιπαράθεση με το ρόλο που αναθέτει η κυρίαρχη τάξη στους εκπαιδευτικούς, να συμβάλλουν δηλαδή στην αναπαραγωγή της αστικής ιδεολογίας μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Χρειάζεται, επίσης, να παίρνονται πρωτοβουλίες μορφωτικού, πολιτιστικού, ιστορικού περιεχομένου ώστε να διαπαιδαγωγούνται με τις αξίες και τα ιδανικά του εργατικού κινήματος αυριανοί παιδαγωγοί.
Μας ενδιαφέρει συνολικά να απλωθεί η αυτοτελής παρέμβαση της ΚΝΕ για να διαμορφώνονται κριτήρια, αξίες και ιδανικά μέσα από πολλά θέματα, μέτωπα και με πολυμορφία. Να αναδεικνύεται η επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, κόντρα στον αντικομμουνισμο που διδάσκεται, στη συκοφάντηση του σοσιαλισμού. Να απλωθεί με βάση και τον κλάδο και τις προοπτικές του για να προετοιμάζονται οι φοιτητές και σπουδαστές για το μέλλον. Στα Πολυτεχνεία, στις σχολές Υγείας, στη Φαρμακευτική και το Γεωλογικό, στη Γεωπονική, στα ΤΕΙ, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να προβάλλονται με κάθε τρόπο οι προοπτικές ανάπτυξης των κλάδων προς όφελος του λαού με καθεστώς κοινωνικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας, ανάπτυξης που ταυτόχρονα θα εξασφαλίζει δουλειά σε όλους και ευκαιρίες ανάδειξης της δημιουργικότητας των αποφοίτων. Για παράδειγμα, μια σειρά απόφοιτοι σχολών του κατασκευαστικού κλάδου από τα Πολυτεχνεία και τα ΤΕΙ, μέσα από την ανάδειξη των αντιθέσεων της καπιταλιστικής ανάπτυξης του κλάδου, σε συνδυασμό με τη γνώση των δυνατοτήτων της σύγχρονης παραγωγής και τεχνολογίας και της κοινωνικοποιημένης και κεντρικά σχεδιασμένης παραγωγής, μπορούν να κατανοούν την αναγκαιότητα άλλου δρόμου ανάπτυξης που να έχει στο επίκεντρο τις κοινωνικές ανάγκες.
Τα βήματα σε αυτήν την κατεύθυνση εξαρτώνται από την πολιτική και οργανωτική ισχυροποίηση της ΚΝΕ στα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ, από την ικανότητα παρέμβασής μας στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα. Κρινόμαστε και συνεχίζουμε.


Νίκος  ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ
Μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ: Μαθαίνουμε και διδασκόμαστε από την Ιστορία της κρίσιμης δεκαετίας 1940 - 1949

Αποσπάσματα από την ομιλία του Μάκη Μαΐλη, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, στην εκδήλωση που διοργάνωσαν οι ΤΟ Εκπαιδευτικών και ΑΕΙ - ΤΕΙ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ την Παρασκευή 24 Οκτώβρη στην αίθουσα Συνεδρίων του Κόμματος

Ενάντια στην παραχάραξη της Ιστορίας

Η ιδεολογική διαπάλη για τη δεκαετία του '40 είναι σκληρή, γιατί σκληρός και δύσκολος είναι και ο αγώνας για το σοσιαλισμό. Μαζί με την ανοικτή και καθαρή αντιπαράθεση, συνυπάρχει και η παραχάραξη της ιστορικής πραγματικότητας. Αναφερόμαστε σε λογής - λογής παραχαράκτες την ΕΕ, τα υπουργεία, τον εξαγορασμένο Τύπο τους, τις τηλεοράσεις που αναπαράγουν διαρκώς ταινίες κατασκευασμένες στα υπόγεια της CIA. Η προβοκάτσια υπάρχει από τότε που διαμορφωνόταν η ταξική κοινωνία.
Ενα παράδειγμα κατασκευής γεγονότων αποτελεί το λεγόμενο Σύμφωνο Δασκάλωφ - Ιωαννίδη, το οποίο το ΚΚΕ δήθεν υπέγραψε στην Κατοχή για να παραχωρηθεί στη Βουλγαρία τμήμα της Μακεδονίας. Αυτό το έγγραφο κατασκευάστηκε από τους Γερμανούς και αναπαράχθηκε ως είδηση από τα βρετανικά Μέσα. Σημειώνεται ότι ο Δασκάλωφ ήταν ανύπαρκτο πρόσωπο.
Παράδειγμα επίκλησης ανύπαρκτων ζητημάτων ως πραγματικών είναι αυτό που ακούμε από πολιτικούς και ιστορικούς, ότι το ΚΚΕ έκρυβε το Πρόγραμμά του την περίοδο της Κατοχής και ότι πρόβαλε τον εθνικοαπελευθερωτικό μανδύα, για να συσπειρώσει το λαό και ύστερα να τον οδηγήσει δολίως και διά της βίας στη δικτατορία του προλεταριάτου. Ομως τα ντοκουμέντα μαρτυρούν ότι το ΚΚΕ ποτέ δεν έκρυψε το σκοπό του.
Βέβαια, δε μας λένε, γιατί ένα τμήμα της αστικής τάξης συνεργάστηκε με τους Γερμανούς και ένα άλλο πήγε στη Μέση Ανατολή, ενώ ένα τρίτο, π.χ. ο ΕΔΕΣ, συνεργαζόταν και με τους Βρετανούς και με τους Γερμανούς.
Παραχάραξη της Ιστορίας είναι ο κάλπικος ισχυρισμός ότι τα Τάγματα Ασφαλείας συγκροτήθηκαν λόγω της «ΕΑΜικής τρομοκρατίας». Ο Παν. Κανελλόπουλος το 1945 υποστήριξε:
«... τα τάγματα δεν θα εγίνοντο αν δεν προηγούνταν τα εγκλήματα του ΕΛΑΣ».
Κι αυτό, όταν τα γεγονότα μαρτυρούν το δολοφονικό ταξικό ρόλο των Ταγμάτων Ασφαλείας, ενώ η κυβέρνηση Τσολάκογλου ζητούσε από τους Γερμανούς να γίνουν τα Τάγματα από το 1941, όταν ακόμα δεν είχε δημιουργηθεί το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι τότε δε συμφώνησαν οι Αρχές Κατοχής. Και δε συμφώνησαν, επειδή, περιμένοντας τότε εγγλέζικη απόβαση στην Ελλάδα, φοβούνταν ότι τα Τάγματα Ασφαλείας θα πήγαιναν με τους Εγγλέζους. Ο δοσίλογος πρωθυπουργός Ράλλης ομολόγησε το λόγο που συγκροτήθηκαν τα Τάγματα. Είπε:
«... τα θεμέλια του κοινωνικού μας καθεστώτος εσείοντο».
Η παραχάραξη της Ιστορίας δείχνει ιδεολογική αδυναμία και στρατηγικά αδιέξοδα, εκφράζει την ιστορικά παρωχημένη θέση της αστικής τάξης. Με την παραχάραξη επιχειρείται το χτύπημα της ταξικής πάλης, για να θωρακίζεται η αστική εξουσία.
Χρειάζεται να υπογραμμιστεί η ευθύνη μας στην υπεράσπιση της ιστορικής αλήθειας, ιδιαίτερα των δασκάλων όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης. Θα τιμήσουν την πνευματική τους υπόσταση - ένας αριθμός τους ήδη το κάνει - όταν δε θα διδάσκουν ως αληθινά εκείνα που λένε τα βιβλία του υπουργείου Παιδείας, αλλά θα αποκαλύπτουν το ψέμα και θα διδάσκουν αυτό που έγινε. Ακόμα και αν δε συμφωνούν κάποιοι με την ιδεολογία του ΚΚΕ, δε δικαιούνται να βάζουν στο ίδιο τσουβάλι τον κομμουνισμό και τον φασισμό, τον Χίτλερ και τον Στάλιν, τον Ζαχαριάδη και τους φασίστες, κάνοντας λόγο για τα «δύο άκρα», όπως συμβαίνει με σειρά καθηγητές, που μάλιστα αυτοονομάζονται «αριστεροί», ενώ δηλητηριάζουν τη νεολαία.

Ο χαρακτήρας του Β' Παγκόσμιου Πολέμου

Τα θεμελιακά ζητήματα, πάνω στα οποία στηρίζεται η εξέταση των γεγονότων, από τον πόλεμο του 1940-1941 ανάμεσα στην Ιταλία και την Ελλάδα και στη συνέχεια, είναι ο χαρακτήρας του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και η στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος πριν, στη διάρκειά του και ύστερα απ' αυτόν.
Το ΚΚΕ, με τις επεξεργασίες του, εδώ και μια δεκαετία περίπου, έχει εκτιμήσει ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως και ο Α΄, ήταν πόλεμος ιμπεριαλιστικός. Ο δεύτερος ήταν συνέχεια του πρώτου. Ομως, όταν προετοιμαζόταν και όταν ξεκίνησε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η διεθνής κατάσταση δεν ήταν ίδια με αυτήν του πρώτου. Είχε συντελεστεί μια κοσμοϊστορική αλλαγή με παγκόσμια επίδραση, η νικηφόρα Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και υπήρχε το βασικό δημιούργημά της, η Σοβιετική Ενωση. Ταυτόχρονα, είχε αναπτυχθεί το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, συγκροτημένο και διαρθρωμένο από το 1919 στις γραμμές της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ακριβώς σ' αυτά βρίσκεται η ιδιαιτερότητα του Β΄ σε σχέση από τον Α΄ Πόλεμο: Οτι το μόνο έως τότε σοσιαλιστικό κράτος, η ΕΣΣΔ, μπήκε στον πόλεμο δεχόμενο την επίθεση του ενός ιμπεριαλιστικού μπλοκ και στην εξέλιξη του πολέμου συμμάχησε με το άλλο ενάντια στο επιτιθέμενο. Ο νέος συσχετισμός μεταξύ των δυνάμεων του κεφαλαίου και των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, υπεισέρχονταν από την αρχή στο συσχετισμό μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, τον επηρέαζε χωρίς να αλλάζει το χαρακτήρα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός, γιατί αιτία της έκρηξής του υπήρξαν οι οξυμένες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής, των αγορών και των πηγών πρώτων υλών. Τις ανακατατάξεις, οι οποίες είχαν συντελεστεί στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων μετά τον Α΄ Πόλεμο, επιτάχυνε και τροφοδότησε στη διάρκεια του Μεσοπολέμου η μεγάλη παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλισμού 1929 - 1933, αλλά και η νέα που εκδηλώθηκε το 1938. Και τελικά τα δύο ιμπεριαλιστικά μπλοκ συγκροτήθηκαν με βασικές δυνάμεις τους από τη μια τις Γερμανία - Ιταλία - Ιαπωνία και από την άλλη τις ΗΠΑ - Γαλλία - Μ. Βρετανία.
Επομένως, στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μόνον η Σοβιετική Ενωση αγωνιζόταν από δίκαιες θέσεις. Εκανε πρώτα απ' όλα πόλεμο υπεράσπισης της σοσιαλιστικής πατρίδας, πόλεμο αντικαπιταλιστικό. Δίκαιο πόλεμο έκαναν και τα Κομμουνιστικά Κόμματα όπου Γης, καθώς και τα εθνικοαπελευθερωτικά και αντιφασιστικά κινήματα, στα οποία ηγούνταν τα Κομμουνιστικά Κόμματα.
Οι ΗΠΑ - Μ. Βρετανία - Γαλλία συμμάχησαν με τη Σοβιετική Ενωση, επειδή είχαν χάσει θέσεις στην πολεμική σύγκρουση, ιδιαίτερα με τη συντριβή της Γαλλίας. Συμμάχησαν, για να ξεμπερδέψουν με τον άλλο ιμπεριαλιστή ανταγωνιστή τους που αμφισβητούσε τη δική τους κυριαρχία. Αυτές τις αντιθέσεις αξιοποίησε και η σοβιετική ηγεσία, συμβάλλοντας στην υπογραφή του Συμφώνου Μόλοτοφ - Ρίμπεντροπ.
Το γεγονός ότι οι ΗΠΑ - Μ. Βρετανία έκαναν πόλεμο αντιλαϊκό και όταν συμμάχησαν με τη Σοβιετική Ενωση επιβεβαιώνεται από σειρά γεγονότων, όπως το ότι επεξεργάζονταν νέες μορφές και μηχανισμούς υπονόμευσης της Σοβιετικής Ενωσης. Ακόμα, με τον υπονομευτικό ρόλο τους στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που ηγούνταν τα Κομμουνιστικά Κόμματα, καθώς και με τη συνεργασία τους και με δυνάμεις που συνεργάζονταν με τους κατακτητές (π.χ. Τάγματα Ασφαλείας στην Ελλάδα) κ.ά.

... και η στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος

Το ζήτημα σχετικά με το χαρακτήρα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ταλάνισε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Οι επιπτώσεις από τις εναλλασσόμενες και αλληλοσυγκρουόμενες θέσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς ήταν ιδιαίτερα δραματικές στο ΚΚΕ. Τα 3 γράμματα του Ν. Ζαχαριάδη για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο αποτυπώνουν αυτές τις αντιφάσεις. Στο Α΄ γράμμα ο πόλεμος χαρακτηριζόταν ως εθνικοαπελευθερωτικός, ενώ στο Β΄ και στο Γ΄ γράμμα ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές.
Η 12η Ολομέλεια της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Αύγουστος - Σεπτέμβρης 1932) καθόρισε σωστά τη στρατηγική στόχευση των Κομμουνιστικών Κομμάτων:
«Στο αποκορύφωμα της παγκόσμιας κρίσης της καπιταλιστικής οικονομίας, που όλο και φουντώνει, ενόψει του άμεσου κινδύνου μιας νέας ιμπεριαλιστικής παγκόσμιας σφαγής (...) όλο και πλατύτερες μάζες (...) αρχίζουν να καταλαβαίνουν, ότι μόνο ο δρόμος (...) της προλεταριακής επανάστασης, (...) μπορεί να οδηγήσει στην απελευθέρωση από το ζυγό του κεφαλαίου».
Στη λογοδοσία της ΚΕ του ΚΚ (μπ) της ΕΣΣΔ προς το 17ο Συνέδριο του Κόμματος (26 Ιανουαρίου 1934), ο Ι. Β. Στάλιν επίσης σωστά είπε:
«Οπως βλέπετε, τα πράγματα τραβούν για νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, σα διέξοδο από τη σημερινή κατάσταση».
Ομως αυτές οι σωστές τοποθετήσεις άλλαξαν την επόμενη χρονιά στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, το οποίο διαμόρφωσε τη στρατηγική των αντιφασιστικών λαϊκών μετώπων. Στην Εισήγηση προς το 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς ήταν χαρακτηριστικά και τα παρακάτω:
«Αυτόν τον καιρό, οι εργαζόμενες μάζες σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες έχουν να διαλέξουν, συγκεκριμένα για σήμερα, όχι ανάμεσα στην προλεταριακή διχτατορία και την αστική δημοκρατία, αλλά ανάμεσα στην αστική δημοκρατία και το φασισμό».
Η θέση για τον ιμπεριαλιστικό Β΄ Πόλεμο υιοθετήθηκε και λίγο πριν και με την υπογραφή του Συμφώνου Ρίμπεντροπ - Μόλοτοφ, για να αλλάξει και πάλι στη συνέχεια.
Δηλαδή, αποσυνδέθηκε η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και για την έξοδο απ' αυτόν, από το στόχο της επαναστατικής εργατικής εξουσίας. Διαχωρίστηκαν οι αστικές δυνάμεις σε δημοκρατικές και φασιστικές και επιλέχτηκαν οι πρώτες ως σύμμαχες του εργατικού κινήματος για μεταβατική κυβέρνηση. Τη σταδιοποίηση του στρατηγικού στόχου ακολούθησε και το ΚΚΕ επί δεκαετίες. Πολύ αργότερα, όταν ήρθε η διεθνής αντεπανάσταση, υποχρέωσε σε μία εξέταση σε βάθος όλης της πορείας μας έως τη δεκαετία 1990.

Μόνο όποιος διδάσκεται από την Ιστορία την τιμά πραγματικά

Την αναγκαιότητα, και επομένως την επικαιρότητα του σοσιαλισμού, το Κόμμα μας τεκμηρίωσε με το 15ο Συνέδριο, που το Πρόγραμμά του προσδιόρισε ως σοσιαλιστικό το χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα. Αυτή η προγραμματική αντίληψη του ΚΚΕ πήρε πιο επεξεργασμένη μορφή στο 19ο Συνέδριο.
Αποδείχτηκε και από την ιστορική μελέτη ότι η αναγκαιότητα και η επικαιρότητα του σοσιαλισμού έχουν αντικειμενική βάση και δεν αναστέλλονται ανάλογα με τις συγκυρίες ή ανάλογα με τη μορφή που παίρνει η αστική διακυβέρνηση, από τις κάθε φορά ενδοαστικές αντιθέσεις.
Κι όμως, εδώ και πολλές δεκαετίες, άλλοτε με δική μας ευθύνη και άλλες φορές, γιατί ο αντίπαλος θέτει τα διλήμματα που τον συμφέρουν, το ζήτημα του σοσιαλισμού χαρακτηριζόταν ανεπίκαιρο, σεχταριστικό, αριστερίστικο, τροτσκιστικό.
Τη δεκαετία του '40 ήταν ο φασισμός και ο πόλεμος, που δήθεν απομάκρυναν την πάλη για το σοσιαλισμό.
Αργότερα, ήταν το λεγόμενο μετεμφυλιακό κράτος.
Στη συνέχεια, ήταν η χούντα των συνταγματαρχών, που επέβαλλε την αντιδικτατορική ενότητα.
Μετά τη χούντα, ήταν η «επάρατος δεξιά» που έπρεπε να φύγει από την κυβέρνηση.
Και αφού έφυγε, ήταν η «αλλαγή του ΠΑΣΟΚ» που έπρεπε να περιφρουρηθεί, για να μην ξανανοίξουν τα Μακρονήσια και για να έρθει η Νέα Ελλάδα!...
Και στη συνέχεια, μαζί με την τελευταία βαθιά και παρατεταμένη οικονομική καπιταλιστική κρίση, ήρθαν τα μνημόνια, που με τις σειρά τους, όπως μας λένε διάφοροι, αναστέλλουν την πάλη για το σοσιαλισμό. Ταυτόχρονα, προστέθηκε η εκλογική άνοδος της Χρυσής Αυγής, οπότε τέθηκε το θέμα του αντιφασιστικού μετώπου για την αντιμετώπισή της...
Και αύριο, κάποιο άλλο δίλημμα θα τεθεί, που θα ... καθιστά το σοσιαλισμό ανεπίκαιρο. Κι αν δεν υπήρχε τίποτα απ' όλα αυτά, κάποιοι θα τα ανακάλυπταν.
Βέβαια, ο εγκλωβισμός του εργατικού κινήματος, του ίδιου του Κομμουνιστικού Κόμματος, σε αυτά τα «σκαλοπάτια» είναι ένα γενικότερο πρόβλημα που δεν αφορούσε μόνο την Ελλάδα, αλλά πρώτα απ' όλα το κίνημα στις πιο ισχυρές καπιταλιστικές χώρες. Κι ας προηγήθηκε πριν 100 περίπου χρόνια η Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, που επιβεβαίωσε θεωρητικά και πρακτικά ότι η εποχή μας, που εκείνη η επανάσταση εγκαινίασε, είναι εποχή του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, γεγονός που ισχύει ανεξάρτητα από πισωγυρίσματα.
Ενδεχομένως, θα τεθεί το ερώτημα: Δηλαδή, δεν πρέπει το Κόμμα να παίρνει υπόψη του τις συνθήκες μέσα στις οποίες δρα, γεγονότα που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή της εργατικής τάξης και πολλές φορές έχουν οδυνηρές επιπτώσεις ακόμα και για την επιβίωσή της; Για παράδειγμα, ότι το 1941 - 1944 στην Ελλάδα υπήρχε τριπλή κατοχή; Δεν πρέπει να παίρνει υπόψη του το γεγονός ότι ο φασισμός σηκώνει κεφάλι και επηρεάζει πολιτικά καθυστερημένες λαϊκές μάζες;
Μακριά από εμάς ακόμα και η σκέψη ότι είναι ή ότι ήταν δυνατό να μην παίρνει το ΚΚΕ υπόψη του τέτοια ή άλλα παρόμοια γεγονότα, ότι μπορούσε ν' αδιαφορεί γι' αυτά ή για το μεροκάματο, τη σύνταξη, την ασφάλιση, τη μόρφωση, το ψωμί του λαού. Το ΚΚΕ, 96 χρόνια, έχει στις περγαμηνές του χιλιάδες μικρότερους ή μεγαλύτερους αγώνες, ακόμα και για το πιο μικρό πρόβλημα. Είναι πολλοί οι νεκροί της εργατικής τάξης και του ΚΚΕ, οι εξόριστοι, οι φυλακισμένοι, χιλιάδες οι απολυμένοι για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, για τις συνθήκες δουλειάς, στην πάλη κατά της ανεργίας, ακόμα και για τα συσσίτια στους άνεργους και στις οικογένειές τους. Είναι δικοί μας οι δολοφονημένοι εργάτες στο Πασαλιμάνι το 1923, οι νεκροί του Μάη του '36 και τόσοι και τόσοι ακόμα. Ποιοι είναι αυτοί που κατηγορούν το ΚΚΕ για αδιαφορία, ενώ δήθεν αυτοί νοιάζονται για τη ζωή του λαού; Αποτελούν πρόκληση και συκοφαντία αυτά που ακούγονται από αστούς και οπορτουνιστές, ιδιαίτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι το ΚΚΕ αδιαφορεί για το σήμερα, όταν είναι σε όλους γνωστό ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, αυτοτελώς και μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ, αγωνίζονται ακόμα και για το ελάχιστο. Ρώτησαν άραγε τους χαλυβουργούς και τους το είπαν αυτό; Είναι πολλοί και σήμερα οι απολυμένοι για τη δράση τους, ενώ άλλοι ζουν με ένα κομμάτι ξερό ψωμί και δεν κάνουν πίσω, παρά τη λυσσαλέα επίθεση, αναδεικνύοντας μια μορφή σύγχρονου ηρωισμού. Αλλά τους φοβίζει η στρατηγική του ΚΚΕ. Αυτή θέλουν να χτυπήσουν και το επιχειρούν και μέσα από την υποκρισία τους για το σήμερα του λαού, που η πολιτική τους καταδικάζει στη φτώχεια. Γνωρίζουν ότι αυτή η στρατηγική, όσο προωθείται, όσο το ΚΚΕ θα γίνεται πιο ισχυρό, τόσο πιο αποτελεσματικό θα γίνεται και το κίνημα για το ψωμί, το μεροκάματο, την Ασφάλιση κ.λπ.
Το θέμα μας όμως τίθεται από εμάς τελείως διαφορετικά. Και τίθεται με συλλογικές κομματικές αποφάσεις έτσι, ώστε να ενισχύεται σήμερα η ταξική πάλη και όχι για να αφορίσουμε ή για να καταδικάσουμε εκείνους που είμαστε σάρκα από τη σάρκα τους, κομμάτι της ίδιας Ιστορίας, μέλη του ίδιου Κόμματος, του ίδιου του διεθνούς κινήματος. Αλλά γιατί πρέπει να γίνουμε καλύτεροι από τους πατεράδες μας και τα παιδιά μας καλύτερα από μας, όπως έλεγε ο Λένιν. Μόνο όποιος διδάσκεται από την Ιστορία του ΚΚΕ την τιμά πραγματικά.

Για την στρατηγική του ΚΚΕ στα χρόνια της Κατοχής

Ετσι, όταν το ΚΚΕ κρίνει σήμερα τη στρατηγική του στα χρόνια της Κατοχής, την κρίνει με βάση το ότι τότε ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας δε συνδέθηκε με το λόγο ίδρυσης και ύπαρξης του ΚΚΕ, που είναι η πάλη για την εργατική εξουσία, δηλαδή την πρώτη προϋπόθεση για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Ορισμένοι διαχωρίζουν τη στρατηγική σταδιοποίησης από επιλογές συμμαχιών του ΚΚΕ και του ΕΑΜ που οδήγησαν στους απαράδεκτους συμβιβασμούς με τις αστικές δυνάμεις στο Λίβανο και την Καζέρτα. Σου λένε, όλα πήγαιναν καλά μέχρι την Ανοιξη του '44, αλλά στη συνέχεια έγιναν τα λάθη. Για ποιους λόγους έγιναν; Εδώ η απάντηση είναι χλωμή και αβαθής έως ανύπαρκτη. Αλλοι, υπεκφεύγοντας της ουσίας, λένε ότι το ζήτημα θέλει μελέτη, δίχως και να το μελετούν.
Ωστόσο, η μελέτη των ντοκουμέντων της περιόδου και η διεθνής εμπειρία αποδεικνύουν ότι η εξέλιξη της ταξικής πάλης προς το τέλος και μετά τον πόλεμο καθορίστηκε κατά πολύ το προηγούμενο διάστημα.
Στη θέση για το σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας, το Κόμμα μας έδωσε επείγοντα χαρακτήρα ύστερα από την αυτοδιάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, το Μάη του 1943. Ας πάμε παραπέρα: Το Γενάρη 1944, η 10η Ολομέλεια της ΚΕ πήρε σχετική απόφαση, που έθετε ως στόχο το«...σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας στην ελεύθερη Ελλάδα, που θα συντονίσει τον εθνικό αγώνα με τις επιχειρήσεις των συμμάχων...». Στη βάση αυτή συγκροτήθηκε η ΠΕΕΑ και ανασχηματίστηκε συμπεριλαμβάνοντας στη σύνθεσή της και αστούς πολιτικούς, ένθερμους υποστηρικτές της σύμπραξης με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις της κυβέρνησης του Καΐρου. Ετσι έγινε η Συμφωνία του Λιβάνου και το φυσικό της επακόλουθο, η Συμφωνία της Καζέρτας. Με τη Συμφωνία του Λιβάνου, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ μπήκαν στην κυβέρνηση που είχαν συγκροτήσει τα αστικά κόμματα όλων των αποχρώσεων στο Κάιρο, και τελικά πήραν έξι υπουργεία. Με τη Συμφωνία της Καζέρτας, ορίστηκε ως ανώτατος διοικητής των στρατιωτικών δυνάμεων στην Ελλάδα, δηλαδή και του ΕΛΑΣ, ο Εγγλέζος στρατηγός Σκόμπι.
Στις τότε αναλύσεις του Κόμματος δε γίνεται εκτίμηση για το αν υπήρχε ή δεν υπήρχε τις μέρες εκείνες επαναστατική κατάσταση. Ωστόσο, τέτοια κατάσταση είχε διαμορφωθεί. Οταν ήρθε η απελευθέρωση δεν υπήρχε κυβέρνηση στην Ελλάδα, το αστικό κράτος είχε διαλυθεί, υπολογίσιμος εγγλέζικος στρατός δεν είχε έρθει ακόμα και παντού έκανε έντονη την παρουσία του ο ένοπλος λαός. Χαρακτηριστικό γεγονός ήταν και το κίνημα της Μέσης Ανατολής, που η συντριπτική πλειοψηφία τού εκεί αστικού στρατού είχε ταχθεί με το ΕΑΜ.
Αν το ΚΚΕ είχε διαμορφώσει στρατηγική κατάκτησης της εργατικής εξουσίας, τα γεγονότα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Με τη βεβαιότητα της νίκης; Οχι, γιατί αυτή την καθορίζει τελικά ο συσχετισμός δυνάμεων. Αλλά με τη βεβαιότητα ότι μόνο έτσι υπήρχαν μεγάλες πιθανότητες για τη νίκη.
Να, λοιπόν, ποια ήταν η αιτία. Και όσοι υποστηρίζουν ότι με έναν «καλό» Λίβανο τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά, δηλαδή όσοι θέλουν και το σκύλο χορτάτο και την πίτα άθικτη, ας θυμηθούν τα λόγια του Γ. Παπανδρέου, πρωθυπουργού αυτής της «εθνικής κυβέρνησης». Είπε:
«... διά να υπάρξη ο Δεκέμβριος, έπρεπε προηγουμένως να είχωμεν έλθει εις την Ελλάδα. Και τούτο ήτο δυνατόν μόνον με την συμμετοχήν και του ΚΚΕ εις την κυβέρνησιν, δηλαδή με τον Λίβανον. Και διά να ευρεθούν εδώ οι Βρετανοί, οι οποίοι ήσαν απαραίτητοι διά την Νίκην, έπρεπε προηγουμένως να είχεν υπογραφή το Σύμφωνον της Καζέρτας. Και διά να γίνη η Στάσις (του Δεκεμβρίου) έπρεπε προηγουμένως να επιμείνω εις την άμεσον αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ και να θέσω το ΚΚΕ ενώπιον του διλήμματος ή να αποδεχθή ειρηνικώς τον αφοπλισμόν του ή να επιχειρήση την Στάσιν, υπό συνθήκας όμως πλέον, αι οποίαι ωδήγουν εις την συντριβήν του».

Η λογική του "μικρότερου κακού" οδηγεί πάντα στο "μεγαλύτερο"

Εχει άμεση σχέση και με τα προηγούμενα η καθυστερημένη γενίκευση της πάλης του ΔΣΕ. Το 1946, χρονιά συγκρότησης του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ, ήταν η χρονιά που σημαδεύτηκε από τη σωστή θέση της αποχής του ΚΚΕ και του ΕΑΜ από τις βουλευτικές εκλογές του Μάρτη. Ομως, αυτή η σημαντική θέση έμεινε μετέωρη, ενώ λίγους μήνες αργότερα το ΚΚΕ συμμετείχε στο δημοψήφισμα που θ' αποφασιζόταν η επιστροφή ή όχι του βασιλιά στην Ελλάδα. Επομένως, η σωστή επιλογή της αποχής από τις βουλευτικές εκλογές έμεινε μετέωρη, επειδή συνδέθηκε με τη μετατροπή της ένοπλης πάλης σε μέσο πίεσης για την επιβολή της ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης. Κι αυτό, τη στιγμή που η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη μετά το Δεκέμβρη του 1944 και τις ανηλεείς διώξεις δεκάδων χιλιάδων κομμουνιστών, ΕΑΜιτών, ΕΠΟΝιτών, που ακολούθησαν τη συνθηκολόγηση της Βάρκιζας με την οποία ο ΕΛΑΣ παρέδωσε τα όπλα. Το 1946 υπήρχαν ακόμα ισχυρές οργανωμένες λαϊκές δυνάμεις στα αστικά κέντρα, ενώ το ίδιο χρονικό διάστημα δεν ήταν τόσο ισχυρός ο αστικός στρατός, ούτε είχε εκκενωθεί βίαια η ύπαιθρος. Οταν αργότερα την εκκένωσαν οι κυβερνητικές δυνάμεις, ο ΔΣΕ στερήθηκε ανθρώπινες εφεδρείες και κάθε είδους εφοδιασμό. Η καθυστερημένη γενίκευση της ένοπλης πάλης είχε ως αποτέλεσμα να μη ριχτούν στον αγώνα χιλιάδες εργάτες και εργάτριες, αλλά και να εκκαθαρίσει το αστικό κράτος το στρατό από χιλιάδες πρώην αετόπουλα και ΕΠΟΝίτες που τότε ήταν στις γραμμές του και μπορούσαν να τον αποδιοργανώσουν.
Επομένως, η ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου ήταν σημαντικό βήμα, γιατί τέθηκαν οι βάσεις για τη δημιουργία του ΔΣΕ. Αλλά δεν ήταν βήμα επαρκές.
Με βάση αυτά τα συμπεράσματα το ΚΚΕ αντιμετωπίζει και την έκφραση του φασισμού στην Ελλάδα στο πρόσωπο της Χρυσής Αυγής. Επιβεβαιώθηκε ότι η αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου μπορεί να είναι ριζική και αποτελεσματική, μόνο όταν συνδέεται με την πάλη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για τη λαϊκή συμμαχία, για την εργατική εξουσία και όχι μέσω της συμμαχίας με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις ή μέρος αυτών των δυνάμεων. Γιατί και αυτές, παρά τις διαφορές τους με τη Χρυσή Αυγή, αποτελούν τμήμα του αστικού πολιτικού συστήματος όπως και εκείνη. Οι αντιθέσεις τους εκφράζονται στο πλαίσιο της αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος για τη μεγαλύτερη θωράκισή του, ενώ είναι και αντιθέσεις ανάμεσα σε εγχώρια και ξένα τμήματα του κεφαλαίου. Η υπεράσπιση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και του κράτους της είναι ο κοινός παρονομαστής όλων, παρά τις διαφορές που έχουν. Ολων πλην του ΚΚΕ. Αυτό δε σημαίνει ότι οι κομμουνιστές σε κάθε τόπο δουλειάς δεν πρέπει να επιδιώκουν τη συσπείρωση με εργάτες και εργάτριες, με άλλα λαϊκά στρώματα, που δεν έχουν πειστεί ακόμα για την ανάγκη να πάνε μέχρι την εργατική εξουσία.
Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, για να χειραφετηθούν από το κεφάλαιο και τα κόμματά του, έχουν συμφέρον να αποβάλουν τη λογική του μικρότερου κακού, γιατί οδηγεί πάντα στο να έρθει το μεγαλύτερο.

Το Κόμμα μας προχωρά στην παραπέρα μελέτη της Ιστορίας του

Το Κόμμα μας, υλοποιώντας την Απόφαση του 19ου Συνεδρίου του, προχωρά στην επεξεργασία του κειμένου για το Δοκίμιο Ιστορίας Α΄ τόμος 1918 - 1949. Οι βάσεις της έρευνας και μελέτης αυτής της περιόδου έχουν τεθεί σε ένα μεγάλο βαθμό με τη μεθοδολογική προσέγγιση, που περιέχεται στο Β΄ τόμο του Δοκιμίου και που αγκαλιάζει την περίοδο 1949 - 1968, με προεκτάσεις και πριν από το 1949, καθώς και με συμπεράσματα που αφορούν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και την πορεία της ταξικής πάλης τον 20ό αιώνα. Στη διερεύνηση της περιόδου από το 1918, απασχολεί ιδιαίτερα πώς το ΚΚΕ όριζε το χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα, καθώς και οι αιτίες που οι σχετικές αναλύσεις του τροποποιούσαν τη στρατηγική του. Γιατί πρέπει να θυμηθούμε εδώ ότι η στρατηγική του ΚΚΕ δεν ήταν πάντα εκείνη των σταδίων στην επαναστατική διαδικασία. Για παράδειγμα, από το 1929 έως το 1933, το Κόμμα μας σωστά καθόριζε ως σοσιαλιστικό το χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα. Το ίδιο, όχι πάντα αλλά κατά διαστήματα, και πριν το 1928. Μπορεί η ανάλυση που έκανε για τον καπιταλισμό στην Ελλάδα να είχε αδυναμίες (κι εξάλλου ήταν ένα κόμμα νεαρό), όμως επιβεβαιώθηκε ότι διέθετε τις δυνάμεις εκείνες που το προσανατόλιζαν σε σωστή βασικά κατεύθυνση. Το γιατί αυτή δεν κυριάρχησε τελικά είναι ένα θέμα που πρέπει να απαντηθεί.
Χρήσιμα, λοιπόν, τα διδάγματα, δίνουν απάντηση και σε όσους εργαζόμενους υποστηρίζουν καλοπροαίρετα σήμερα ότι η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια κυβέρνηση πάνω στο καπιταλιστικό έδαφος θα βοηθήσει και το λαό, θα είναι και υπέρ του ΚΚΕ. Ομως, η εμπειρία έδειξε ότι η συμμετοχή χαντάκωσε και το λαό και το ΚΚΕ. Και μάλιστα ένα λαό που είχε τα όπλα. Γιατί συνέβη αυτό, παρά τη λαϊκή δύναμη εκείνων των χρόνων; Γιατί συμμετοχή του ΚΚΕ σε αστική διακυβέρνηση σημαίνει στην πράξη παραίτηση του ΚΚΕ από τον αυτοτελή πολιτικό ρόλο του και προσχώρησή του σε κάποια μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού. Δηλαδή, σημαίνει να σκάβει άθελά του το λάκκο το δικό του και του λαού.
Αυτά είναι τα πραγματικά γεγονότα και τα διδάγματά τους αποτελούν την καλύτερη απάντηση και στον φραξιονισμό του λεγόμενου «Εργατικού Αγώνα» και της «Νέας Σποράς» και όσων με ψεύτικες ονομασίες επιτίθενται στο ΚΚΕ, κρύβοντας το πρόσωπό τους και επικαλούμενοι την πείρα του παρελθόντος, από την οποία, με αυταρέσκεια, δε βγάζουν κανένα συμπέρασμα.
Δικαίωμά τους. Ομως κρίνονται και για την πολιτική υποκρισία, χαρακτηριστικό και αυτό του οπορτουνισμού. Γιατί δεν κρύβουν μόνο το όνομα αλλά και τους σκοπούς τους. Γι' αυτό δε λένε ότι χρησιμοποιούν την ΕΑΜική πάλη για να προωθήσουν το στόχο της σύμπραξης με τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλα συναφή οπορτουνιστικά - ρεφορμιστικά σχήματα. Αυτή είναι η θέση τους για τη λεγόμενη «μεταβατική κυβέρνηση», κι ας κάνουν κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ για δεξιά στροφή, για συμβιβασμό με το κεφάλαιο, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ. Κρύβουν τον ίδιο συμβιβασμό, κατηγορώντας το ΚΚΕ ότι σεχταριστικά εγκατέλειψε το στόχο μιας «κυβέρνησης του αντιμονοπωλιακού μετώπου».

Πραγματικά "εθνικά συμφέροντα" είναι τα συμφέροντα της εργατικής τάξης


Αποδείχτηκε και από την πείρα της δεκαετίας 1940 - 1949, αυτό που το Κόμμα μας υπογραμμίζει σήμερα: Οτι τα πραγματικά «εθνικά συμφέροντα» ταυτίζονται με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, με την επαναστατική πάλη τους για την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας, της δικτατορίας του προλεταριάτου. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, τους οποίους ποτέ δεν προκαλούν οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, αποτελούν συνέχεια, με άλλα μέσα, με τα όπλα, της αντιλαϊκής εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής που οι κυρίαρχες αστικές τάξεις, είτε είναι αμυνόμενες, είτε είναι επιτιθέμενες, εφαρμόζουν και εφάρμοζαν και στην περίοδο της ειρήνης. Επομένως, το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα οφείλει να κάνει και στον πόλεμο (και μάλιστα πιο αποφασιστικά λόγω της κατάστασης) εκείνο που επιβάλλεται να κάνει και σε καιρό ειρήνης: Να χτυπήσει την αιτία της εκμετάλλευσης και του πολέμου, την καπιταλιστική εξουσία και τα μονοπώλια, που θυσιάζουν τους λαούς για τα κέρδη στο όνομα της υπεράσπισης της πατρίδας, άλλοτε με την ανεργία και την πείνα, άλλοτε και με τον πόλεμο. Η τέτοια πολιτική διαμορφώνει προϋποθέσεις για δίκαιη ειρήνη, δίχως προσαρτήσεις και παραβιάσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων κάθε λαού, είτε είναι στην πλευρά των επιτιθέμενων είτε στην πλευρά των αμυνόμενων. Οσον αφορά την παραβίαση ή καταπάτηση της εθνικής ανεξαρτησίας από τα επιτιθέμενα ιμπεριαλιστικά κράτη, αυτήν την παίρνει υπό την προστασία της η εργατική τάξη και οι δυνάμεις του στρατού που θα περάσουν με το μέρος της. Σε κάθε χώρα υπάρχουν δύο έθνη, δύο πατρίδες. Από τη μία των εκμεταλλευτών και από την άλλη των υπό εκμετάλλευση.

Η Διακήρυξη του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών για τις εκλογές στα Υπηρεσιακά Συμβούλια. Τα ψηφοδέλτια που στηρίζει στην Θεσσαλία


Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Οργάνωση και συντονισμός ενάντια στις νέες απολύσεις στους δήμους

Χρύσανθος Κυριαζής
Μιλάει στον «Ριζοσπάστη» ο Χρύσανθος Κυριαζής, μέλος του ΔΣ του Συνδικάτου Εργαζομένων στους ΟΤΑ Αττικής και μέλος της Επιτροπής Αγώνα εργαζομένων ΙΔΑΧ στο Δήμο Πετρούπολης
-- Ποιοι είναι κατά κύριο λόγο οι εργαζόμενοι Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου (ΙΔΑΧ) και πώς βρεθήκατε σε αυτή τη θέση;
Είμαστε εργαζόμενοι με σύμβαση αορίστου χρόνου, δηλαδή με διαφορετική σχέση εργασίας από τους μόνιμους συναδέλφους μας. Πάντα υπήρχαν μισθολογικές και ασφαλιστικές διαφορές, όμως αυτός ο κόσμος, όσο δεν έμπαινε ζήτημα απολύσεων, ένιωθε μία σιγουριά. Δεν υπήρχε η αγωνία αν η σύμβαση θα ανανεωθεί, αν θα συνεχίσει να δουλεύει.
Ολοι οι εργαζόμενοι ΙΔΑΧ είναι πρώην συμβασιούχοι, που τα προηγούμενα χρόνια έδωσαν αγώνα για να γίνουν αορίστου χρόνου, να διασφαλίσουν δηλαδή καλύτερες συνθήκες δουλειάς. Αυτό που λέμε και ξαναλέμε είναι ότι τίποτα δεν μας χάρισαν. Οι εργαζόμενοι πάλεψαν με βασικό σύνθημα τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Η μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου δεν ήρθε από μόνη της, από κανέναν δήμαρχο και καμία κυβέρνηση. Πήραμε την υπόθεση στα χέρια μας και την πήγαμε μέχρι τέλους.
Το λέμε αυτό γιατί η κυβέρνηση χρησιμοποιεί στην προπαγάνδα της το επιχείρημα ότι οι εργαζόμενοι τα είχαν βρει με τους δημάρχους, ότι μαζί έκαναν παρανομίες και άλλα τέτοια. Εντεχνα μπερδεύει τα πλαστά πτυχία με τον «επανέλεγχο» των συμβάσεων, ενώ είναι γνωστό ότι αυτή ήταν μία άλλη διαδικασία, που έχει ήδη ολοκληρωθεί στους δήμους.
Ρίχνουν «λάσπη» στους εργαζόμενους ΙΔΑΧ, με στόχο να λειτουργήσει ο κοινωνικός αυτοματισμός για τις απολύσεις που έχουν ήδη ξεκινήσει, όπως στους Δήμους Ασπροπύργου και Κερατσινίου. Η κυβέρνηση πάει να ελέγξει μία 20ετία πίσω τις συμβάσεις, με βασικό κριτήριο την ασφαλιστική κάλυψη, αγνοώντας συνειδητά ότι αυτοί οι εργαζόμενοι δούλευαν για κάποια χρονικά διαστήματα ανασφάλιστοι, με τη σύμφωνη γνώμη δημάρχων και την ανοχή της κυβέρνησης, αφού τα ίδια τα υπουργεία δεν έστελναν έγκαιρα τις συμβάσεις, οι υπηρεσίες των δήμων δεν μπορούσαν να κλείσουν και έτσι συνέχιζαν να δουλεύουν ανασφάλιστοι.
Τώρα ζητάνε και τα ρέστα από τους εργαζόμενους και τους απειλούν με απόλυση. Μέσα σε όλα, ακούσαμε από τον υπουργό Κυρ. Μητσοτάκη ότι είναι άδικο για τους υπόλοιπους εργαζόμενους, επειδή οι ΙΔΑΧ έγιναν «αορίστου» με κάποιο μέσο! Η κοροϊδία βγάζει μάτι. Αν θεωρούν ότι αδικήθηκαν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, να μονιμοποιήσουν και τους άλλους, όχι να απολύσουν και αυτούς που έγιναν «αορίστου».
Οι μετατροπές των συμβάσεων έγιναν κάτω από την πίεση των αγώνων των εργαζομένων. Δεν μας έκανε χάρη ούτε ο Παυλόπουλος, ούτε και η ευρωπαϊκή Οδηγία που επικαλούνται ακόμα και τώρα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και συνδικαλιστές της ΠΟΕ - ΟΤΑ.
Η ευρωπαϊκή Οδηγία έβαζε όρους και προϋποθέσεις για τη μετατροπή των συμβάσεων. Στην ουσία, έθετε τις κατευθυντήριες γραμμές ώστε να μη γίνει μόνιμος κανένας εργαζόμενος. Μάλιστα, σε σχετική Ερώτηση, η ΕΕ είχε απαντήσει αρνητικά αν η ευρωπαϊκή Οδηγία μπορεί να βοηθήσει στη μονιμοποίηση εργαζομένων.
-- Τι επιδιώκει πραγματικά η κυβέρνηση με τον «επανέλεγχο» των συμβάσεων;
Με τον νόμο 4250 για την «αξιολόγηση» όλων των εργαζομένων και τον «επανέλεγχο» των ΙΔΑΧ, η κυβέρνηση θέλει από τη μια να διαμορφώσει μία δεξαμενή με εργαζόμενους, απ' όπου ανά πάσα στιγμή θα μπορεί να απολύει κόσμο, για να πετυχαίνει τους αριθμητικούς της στόχους αναφορικά με τη μείωση του προσωπικού στον δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Από την άλλη, η μείωση του προσωπικού θα γονατίσει τις υπηρεσίες των δήμων και οι παραπέρα ιδιωτικοποιήσεις των υπηρεσιών θα έρθουν σαν ώριμο φρούτο. Τα βάρη, φυσικά, θα φορτωθούν στους δημότες.
Βέβαια, οι ιδιωτικοποιήσεις προχωράνε στους δήμους, δεν περιμένουν τις απολύσεις. Ομως, θα δώσει έδαφος σε κάθε δήμαρχο που δεν θα έχει προσωπικό να κινηθεί ακόμα πιο γρήγορα, με ΚΟΙΝΣΕΠ (Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις), με ΜΚΟ, με εργολάβους και ταυτόχρονα να αξιοποιεί όλες τις ευέλικτες μορφές εργασίας.
-- Γιατί συγκροτήσατε τις Επιτροπές Αγώνα ΙΔΑΧ και το Συντονιστικό τους;
Στις σημερινές συνθήκες, υπάρχει ανάγκη να δοθεί συνολική απάντηση στις απολύσεις. Δεν μπορούμε να περιμένουμε πότε θα έρθει η σειρά μας, πρέπει να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας. Ούτε βέβαια μπορούμε να περιμένουμε την ΠΟΕ - ΟΤΑ, που έχει δώσει δείγματα γραφής, που όχι μόνο δεν κάνει τίποτα, αλλά με προκλητικό τρόπο επιτίθεται στο Συντονιστικό. Η αδράνεια και η αναμονή είναι συνενοχή και επικίνδυνη για τους εργαζόμενους.
Ηδη έχουμε προχωρήσει στη συγκρότηση Επιτροπών Αγώνα εργαζομένων ΙΔΑΧ σε 7 δήμους, σε συνεργασία με τα αντίστοιχα σωματεία και με την παρότρυνση των ίδιων των εργαζομένων με αυτές τις σχέσεις εργασίας.
Το επόμενο βήμα ήταν η συγκρότηση Συντονιστικού Επιτροπών Αγώνα ΙΔΑΧ, ύστερα από συγκέντρωση στο Δήμο Ασπροπύργου, όπου συμφωνήσαμε σε ένα πλαίσιο πάλης και προχωρήσαμε και σε κινητοποίηση στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Πάμε βήμα βήμα και σ' αυτήν την κατεύθυνση καλούμε όλους τους ΙΔΑΧ της Αττικής να δυναμώσουν τον αγώνα τους. Καλούμε όλους τους ΙΔΑΧ σε όλη την Ελλάδα να συγκροτήσουν Επιτροπές Αγώνα δίπλα στα σωματεία τους και να συντονίσουν τη δράση τους με το Συντονιστικό της Αττικής.
-- Γιατί οι Επιτροπές Αγώνα και το Συντονιστικό συγκέντρωσαν τόσο ακαριαία την επίθεση της πλειοψηφίας της ΠΟΕ - ΟΤΑ;
Σκοπός της επίθεσης της ΠΟΕ - ΟΤΑ στο Συντονιστικό και στις Επιτροπές Αγώνα είναι να ανακόψει τη συσπείρωση δυνάμεων. Θέλει να φοβίσει τους εργαζόμενους, να τους αποτρέψει να συγκροτήσουν άλλες επιτροπές, δημιουργώντας κλίμα αρνητικό με τη «λάσπη» που ρίχνει.
Η ΠΟΕ - ΟΤΑ είναι πάντα σε ετοιμότητα να χτυπήσει ό,τι κινείται «από τα κάτω» και δεν το ελέγχει. Μπορεί η πλειοψηφία να αργεί να αντιδράσει στις εξελίξεις, μπορεί να έχει ευθύνη για το πώς προετοιμάζει τον κλάδο, για τον εκφυλισμό ακόμα και των κινητοποιήσεων που η ίδια αποφασίζει, όμως οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι δείχνει γρήγορα αντανακλαστικά όταν είναι να χτυπήσει τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ και ό,τι πάει να οργανωθεί από τα ταξικά σωματεία.
Ηδη, μέσα σε λίγες μέρες, έχει βγάλει δύο ανακοινώσεις ενάντια στο Συντονιστικό και στο Σωματείο της Ελευσίνας - Ασπροπύργου - Μάνδρας. Ας εξηγήσει η πλειοψηφία της ΠΟΕ - ΟΤΑ στους εργαζόμενους: Γιατί είναι κακό που συγκροτήθηκαν Επιτροπές Αγώνα; Πού διαφωνούν με το πλαίσιο πάλης που βάζουμε; Χτυπάνε το Σωματείο Ελευσίνας - Ασπροπύργου - Μάνδρας με το αστείο επιχείρημα ότι συμμετείχε σε κινητοποίηση στην Αθήνα και οι εργαζόμενοι δεν πήγαν κατευθείαν στο υπουργείο, όπου είχε συγκέντρωση η ΠΟΕ - ΟΤΑ, αλλά έκαναν προσυγκέντρωση στην πλατεία Κλαυθμώνος. Ετσι, λένε, διασπάμε το κίνημα και τον αγώνα!
Αυτά τα έχουμε ακούσει πολλές φορές, ότι διασπάμε την ενότητα με τις πρωτοβουλίες μας. Καταρχήν, ερμηνεύουμε διαφορετικά την ενότητα. Αυτοί θέλουν να τα βρούμε μαζί τους, δηλαδή να τους δώσουμε άλλοθι για τις πλάτες που έβαλαν όλα αυτά τα χρόνια για να υλοποιηθούν οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί στον κλάδο μας.
Εμείς μιλάμε για ενότητα των εργαζομένων, στη βάση ότι όλοι οι εργαζόμενοι είναι το ίδιο και πρέπει να έχουν δικαίωμα ψήφου, έκφρασης λόγου μέσα στα σωματεία τους και στην Ομοσπονδία, ανεξάρτητα από τη σχέση εργασίας, είτε είναι μόνιμοι, είτε αορίστου, είτε είναι συμβασιούχοι.
Κοιτάξτε να δείτε, είναι λογικό να χτυπάνε το Συντονιστικό των «αορίστου», αφού οι εργαζόμενοι αυτοί είναι οι παλιοί συμβασιούχοι και η ΠΟΕ - ΟΤΑ είχε και έχει σταθερή θέση απέναντί τους. Δεν δεχόταν, ούτε δέχεται τους συμβασιούχους ως ισότιμους εργαζόμενους, δεν έχουν δικαίωμα να γραφτούν στα σωματεία τους, ούτε βέβαια δικαίωμα ψήφου. Οσα Σωματεία τόλμησαν να γράψουν συμβασιούχους και τους επέτρεψαν να ψηφίσουν, τιμωρήθηκαν στα συνέδρια της ΠΟΕ - ΟΤΑ με διαγραφή. Χαρακτηριστικό ήταν το τελευταίο Συνέδριο, όπου πέταξαν έξω 18 Σωματεία.
Οσο ήμασταν συμβασιούχοι, ήταν απέναντί μας. Οταν γίναμε «αορίστου», μας αγάπησαν ξαφνικά. Αλλά όταν οργανωνόμαστε, τότε πάλι έρχονται να μας θυμίσουν ποιοι πραγματικά είναι αυτοί στην ηγεσία της ΠΟΕ - ΟΤΑ.
Δεν έχουμε αυταπάτες ότι θα αλλάξουν ή ότι ξαφνικά τους πήρε ο πόνος για εμάς. Οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάζουμε ουσιαστικά συμπεράσματα για το ποιος στέκεται σταθερά δίπλα μας και ποιος απέναντί μας. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ήταν δίπλα μας τότε, αυτές είναι που στέκονται αταλάντευτα στο πλευρό μας και τώρα, χωρίς να διαχωρίζουν τους εργαζόμενους με βάση τη σχέση εργασίας.
Σ' αυτές τις συνθήκες, πρέπει να ρίξουμε το βάρος στην οργάνωση του αγώνα, χωρίς να περνάει σε δεύτερη μοίρα η αντιπαράθεση με απόψεις σαν αυτές που σπέρνει η ΠΟΕ - ΟΤΑ. Είναι άλλωστε βασική προϋπόθεση για την επιτυχία του αγώνα μας να προβληματιστούν οι εργαζόμενοι για το ρόλο της ηγεσίας της ΠΟΕ - ΟΤΑ (ΠΑΣΚΕ/Συνδικαλιστική Ανατροπή, ΔΑΚΕ), για το ότι με τη στάση της υπονομεύει τον ενιαίο αγώνα όλων των εργαζομένων.