Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

74 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΕΑΜ

Δύο αντίθετοι κόσμοι στην πάλη για την απελευθέρωση
Σήμερα, 27 του Σεπτέμβρη, συμπληρώθηκαν 74 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ, του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, που συσπείρωσε τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού και με την καθοδήγηση του ΚΚΕ οργάνωσε την αντίσταση του λαού μας ενάντια στο γερμανικό φασισμό, απελευθερώνοντας την Ελλάδα από την τριπλή φασιστική κατοχή, Γερμανίας, Ιταλίας και Βουλγαρίας.
Το ΚΚΕ είχε βγει βαριά χτυπημένο από τη βασιλομεταξική δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936. Είχε στερηθεί τις σημαντικές υπηρεσίες εκατοντάδων στελεχών του, που η κυβέρνηση Μεταξά παρέδωσε στους Γερμανούς, καθώς και του Γενικού Γραμματέα της ΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη, που επίσης τον παρέδωσε στην Γκεστάπο και αυτή τον έστειλε στο στρατόπεδο Νταχάου. Παρ' όλα αυτά, όταν οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα (27 Απρίλη 1941), οι κομμουνιστές που δραπέτευσαν από τους τόπους εξορίας, όπου τους κρατούσε η κυβέρνηση Μεταξά, καθώς και άλλοι που δρούσαν στην παρανομία, έσπευσαν να ανασυγκροτήσουν το ΚΚΕ και να οργανώσουν την Αντίσταση κατά των κατακτητών. Με πρωτοβουλία του ΚΚΕ ιδρύθηκε το ΕΑΜ.
Η πολιτική στάση, όμως, των αστικών κομμάτων στα χρόνια της Κατοχής δείχνει ότι και σ' αυτή την περίοδο της πάλης για την απελευθέρωση υπήρχαν δύο κόσμοι αντίθετοι και ότι οι αστοί δε νοιάζονταν για την απελευθέρωση, παρά μόνο για τη διατήρηση της εξουσίας τους και μετά απ' αυτήν. Ας το δούμε.
Ενα τμήμα του αστικού κόσμου επέλεξε το δρόμο της ανοιχτής συνεργασίας με τους κατακτητές. Ηταν οι γνωστοί «κουίσλινγκ», που σχημάτισαν τις κατοχικές κυβερνήσεις υπό τους Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλο και Ι. Ράλλη. Με την ενίσχυση αυτών των κυβερνήσεων και των Γερμανών, σχηματίστηκαν τα φασιστικά κόμματα: Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας, Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωσις (ΕΣΠΟ), Οργάνωσις Εθνικών Δυνάμεων Ελλάδος (ΟΕΔΕ) κ.ά.
Το μεγαλύτερο τμήμα του αστικού πολιτικού κόσμου της εποχής ανήκει στους «απόντες» του αγώνα. Ο Θ. Σοφούλης, αρχηγός των Φιλελευθέρων, ο Γ. Καφαντάρης των Προοδευτικών, ο Ι. Σοφιανόπουλος του Αγροτικού Κόμματος, ο Γ. Παπανδρέου του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο Παν. Κανελλόπουλος του Εθνικού Ενωτικού Κόμματος, ο Κ. Καραμανλής του Λαϊκού Κόμματος, απείχαν ουσιαστικά, ορισμένοι και τυπικά, ενώ ο Στυλ. Γονατάς, υπαρχηγός του Κόμματος των Φιλελευθέρων, καθοδήγησε την ίδρυση των Ταγμάτων Ασφαλείας του Ι. Ράλλη. Ο Γ. Καφαντάρης, σε πρόταση που του έγινε από το ΚΚΕ να προσχωρήσει στην Αντίσταση, απάντησε: «Οι Ελληνες να μη νοιάζονται, το ζήτημα θα το λύσουν οι σύμμαχοι» (δηλαδή οι Εγγλέζοι) (Π. Ρούσου, «Η μεγάλη πενταετία» τ. Α, σελ. 137, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»). Ο Γ. Παπανδρέου, στον οποίο έγινε πρόταση να ηγηθεί του ΕΑΜ, είπε κατηγορηματικά «όχι». Από τη Νίκαια της Γαλλίας όπου είχε μετεγκατασταθεί, ο Ν. Πλαστήρας καλούσε το λαό με επιστολή του να συνεργαστεί με τους κατακτητές: «Είμαι της γνώμης ότι πρέπει να γίνει κυβέρνησις φιλογερμανική, για να καταστήσωμεν ολιγώτερον οδυνηράν την ήτταν. Αυτό πρέπει να γίνη και αν ακόμη θα ηξεύραμε ότι ο πόλεμος θα ετελείωνε και μετά τινας μόνον μήνας με τελείαν ήτταν του άξονος (όπερ απίθανον)», έγραψε. («Η Καθημερινή», 14 Σεπτέμβρη 1998).
Ο αστικός πολιτικός κόσμος, που δεν μπήκε στις κυβερνήσεις των «κουίσλινγκ», συμφωνούσε με τη συγκρότησή τους. Εγραψαν οι αθηναϊκές εφημερίδες της 8ης Μάη 1941: «Ο πρωθυπουργός κ. Τσολάκογλου εδέχθη χθες τους πολιτικούς ηγέτας της χώρας, κ.κ. Πάγκαλον, Γονατάν, Οθωναίον, Μάξιμον, Κ. Τσαλδάρην, Γ. Παπανδρέου, Π. Κανελλόπουλον, Β. Δηλιγιάννην, Γ. Πεσματζόγλου, Γ. Μερκούρην, Βελέντζαν και Περ. Ράλλην. Μετά τας συνομιλίας εδόθη εις τον Τύπον η κάτωθι επίσημος ανακοίνωσις: "Ο κ. πρωθυπουργός ήκουσε μετά προσοχής τας γνώμας των ανδρών τούτων, αφού εξέθεσε την κατάστασιν και τας ακολουθητέας κατευθύνσεις της κυβερνήσεως. Πάντες ανεγνώρισαν ότι η Κυβέρνησις Εθνικής Ανάγκης είναι επιβεβλημένον να υποστηριχθή εκ μέρους πάντων των Ελλήνων άνευ επιφυλάξεων και ειλικρινώς. Επίσης πάντες ανεγνώρισαν το σφάλμα του εκπεσόντος καθεστώτος να κηρύξη τον πόλεμον κατά της Γερμανίας και διεκήρυξαν το χάσμα, το οποίον χωρίζει την Ελλάδα από την κυβέρνησιν των εν Κρήτη εγκατασταθέντων φυγάδων. Πολλοί εξ αυτών εξεδήλωσαν τον ζωηρόν αποτροπιασμόν των, διότι οι φυγάδες ούτοι δε συνεταύτισαν τας τύχας των με τον ελληνικόν Λαόν, τον οποίον, εκτός της συμφοράς του πολέμου, απεγύμνωσαν διά της αφαιρέσεως του Δημοσίου Χρήματος"...» (Κ. Πυρομάγλου, «Γ. Καρτάλης», σελ. 136-137).
Δηλαδή, οι παραπάνω πολιτικοί, αφού στήριξαν δημόσια την κυβέρνηση των Γερμανών στην Ελλάδα, έκαναν δήθεν και τον τιμητή στους υπόλοιπους της αστικής τάξης, που έφυγαν απ' τη χώρα για τη Μέση Ανατολή.
Μετά το θάνατο του Μεταξά, την «αυτοκτονία» του πρωθυπουργού Κορυζή και την εμφάνιση του Κοτζιά - πρωτοπαλίκαρου της 4ης Αυγούστου και δημάρχου Αθήνας - ως πρωθυπουργού για λίγες ώρες, ο βασιλιάς Γεώργιος Β' κάλεσε τον Εμμ. Τσουδερό την 21 Απρίλη 1941 και τον διόρισε πρωθυπουργό, που ήταν βενιζελικός και ήταν έτοιμος να φύγει για την Κρήτη και σε συνέχεια για το Κάιρο.
Ο Τσουδερός επεδίωξε η σύνθεση της κυβέρνησης να είναι αντιπροσωπευτική των κομμάτων. Αλλά μπήκαν στη μέση οι Εγγλέζοι, που ήθελαν να προφυλάξουν τους «δημοκρατικούς» πολιτικούς (Γ. Παπανδρέου κ.ά.) και μαζί με τον Τσουδερό σχημάτισαν αμιγή φασιστική κυβέρνηση. Στη σύνθεσή της περιλήφθηκαν τα πιο εκτεθειμένα, τα πιο αντιδραστικά στοιχεία: Ο ναύαρχος Σακελλαρίου, ο Μανιαδάκης - υφυπουργός Ασφάλειας επί Μεταξά - ο Κοτζιάς, ο Νικολούδης, ο Δημητράτος!
Αποδεικνύεται λοιπόν περίτρανα ότι κανένας λαός δεν μπορεί να εμπιστευθεί την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας του στα αστικά κόμματα και στην τάξη τους.
Βεβαίως, το λαϊκο-απελευθερωτικό κίνημα, με καθοδηγητή το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, με το ένοπλο τμήμα του, τον ΕΛΑΣ και το ΕΛΑΝ, με την ΕΠΟΝ, την ΟΠΛΑ, έγραψαν μια από τις πιο λαμπρές σελίδες στη νεότερη Ιστορία της λαϊκής πάλης, την αθάνατη εποποιία της Αντίστασης. Το ΚΚΕ υπήρξε η ψυχή, η καθοδηγητική δύναμη και ο κύριος αιμοδότης της ΕΑΜικής Αντίστασης. Χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι ΕΑΜίτες έδωσαν τη ζωή τους. Το ΕΑΜ έσωσε το λαό από την πείνα. Χάρη στη δράση του ΕΑΜ δε στάλθηκε ούτε ένας εργάτης για να δουλέψει στα γερμανικά εργοστάσια, με εξαίρεση αυτούς που είχαν συλλάβει ομήρους οι Γερμανοί. Δε στάλθηκε ούτε ένας για να πολεμήσει κατά της Σοβιετικής Ενωσης.
Το έπος του ΕΑΜ, όμως, δεν ήταν μόνο η εθνική απελευθέρωση, αλλά και η δημιουργία φύτρων της λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα με τα όργανα λαϊκής αυτοδιοίκησης, τα λαϊκά δικαστήρια.
Βεβαίως, η εργατική τάξη, ο λαός δεν κατάφεραν να κατακτήσουν την εξουσία. Το Κόμμα μας, παρά την τεράστια συνεισφορά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του, δεν μπόρεσε να διαμορφώσει τη στρατηγική που θα οδηγούσε προς την επαναστατική επίλυση του προβλήματος της πολιτικής εξουσίας. Δε διαμόρφωσε τις υποκειμενικές προϋποθέσεις μιας πορείας, που ανάλογα και με άλλους παράγοντες μπορούσε να οδηγήσει στη νίκη. Η στρατηγική, επίσης, του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα τελικά δεν προσανατόλισε στη διαμόρφωση στρατηγικής των ΚΚ ενάντια στην αστική τάξη της χώρας τους, είτε η τελευταία ήταν επιτιθέμενη είτε αμυνόμενη.
Η πείρα της συγκεκριμένης περιόδου στην Ελλάδα δείχνει ότι η εργατική τάξη, ο λαός πρέπει να είναι έτοιμος να κτίσει το δικό του μέτωπο για να υπερασπιστεί την εδαφική ακεραιότητα, αλλά και να βγει από τον πόλεμο νικητής εκείνος και όχι η αστική τάξη της χώρας του. Να πετύχει διπλή απελευθέρωση από την ξενική ιμπεριαλιστική κατοχή και την εγχώρια αστική πολιτική εξουσία, από το καπιταλιστικό σύστημα που είναι αξεχώριστο με τον πόλεμο.

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Νέα μέτρα - καρμανιόλα για το λαϊκό εισόδημα

Αντιμέτωπα με τη νέα φοροληστεία που φέρνει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και μάλιστα χωρίς απολύτως καμία εξαίρεση θα βρεθούν από το αμέσως προσεχές διάστημα τα εργατικά - λαϊκά στρώματα της χώρας, με την καθημερινότητά τους να «στοιχειώνεται» από την απογείωση φόρων που ήδη υπάρχουν, αλλά και με την επιβολή νέων. Πρόκειται για το ένα από τα πλοκάμια της αντιλαϊκής πολιτικής για λογαριασμό του κεφαλαίου, το οποίο θα συνδυαστεί μάλιστα και με την παραπέρα καρατόμηση των κρατικών κονδυλίων που αφορούν στην κάλυψη ακόμη και στοιχειωδών αναγκών της λαϊκής οικογένειας.
Για την ώρα, οι αντιλαϊκές παρεμβάσεις φτάνουν σε ποσά πάνω από 4 δισ. ευρώ το χρόνο και μάλιστα είναι ισόποσα μοιρασμένες ανάμεσα στα κρατικά έσοδα και τις δαπάνες, βάσει όσων συμφώνησε η συγκυβέρνηση με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (Ευρωζώνη - ΔΝΤ).
Σε αυτό το πλαίσιο, αποτελεί μία ακόμη απάτη ολκής το «επιχείρημα» της συγκυβέρνησης και των άλλων κομμάτων της αστικής διαχείρισης, περί «ισοδύναμων μέτρων» ή περί «φορολογικής δικαιοσύνης». Σε κάθε περίπτωση, τα όποια «ισοδύναμα» θα αντιστοιχούν σε «λύσεις» ανάμεσα στη Σκύλα και τη Χάρυβδη, αφού το ένα μέτρο «αντικαθίσταται» με άλλο αντίστοιχης απόδοσης, χωρίς να θίγεται στο ελάχιστο η στρατηγική του κεφαλαίου. Επιπλέον, στην πραγματικότητα, τέτοιου είδους παρεμβάσεις θα γίνονται με γνώμονα την επίτευξη «ποσοτικών» και «ποιοτικών» στόχων, την «αποδοτικότητα» δηλαδή της εγκληματικής πολιτικής για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Το χρονοδιάγραμμα της αντιλαϊκής επέλασης
Σε αυτά τα πλαίσια, η συγκυβέρνηση καταθέτει στις 5/10 το προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το 2016, ταυτόχρονα με την κατάθεση του συμπληρωματικού προϋπολογισμού για το 2015. Σε αυτά θα ενσωματώσει την απόδοση των νέων δημοσιονομικών μέτρων, με την παραπέρα διόγκωση των αντιλαϊκών φόρων και τις περικοπές δαπανών. Την ίδια μέρα συνεδριάζει και το Γιούρογκρουπ.
Στη συνέχεια κατατίθεται το νέο Μεσοπρόθεσμο Σχέδιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2016 - 2019, στο οποίο ενσωματώνονται τα πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα της επόμενης περιόδου, ενώ περί τα μέσα Οκτώβρη αναμένεται να ξεκινήσει και η πρώτη αξιολόγηση του μνημονίου από Ευρωζώνη και ΔΝΤ.
Οι «εκκρεμότητες» θα διευθετηθούν στο αμέσως προσεχές διάστημα, τόσο με την κατάθεση νέων αντιλαϊκών εφαρμοστικών νομοσχεδίων στη Βουλή, όσο και με σωρεία υπουργικών αποφάσεων.
Μπαράζ εφαρμοστικών διατάξεων
Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά το φορολογικό οπλοστάσιο του αστικού κράτους, ένα από τα βασικά κομμάτια του συνολικότερου αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, ενισχύεται από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και με τα παρακάτω, νέας κοπής αντιλαϊκά μέτρα για λογαριασμό του κεφαλαίου:
-- Ενεργοποιείται το Δημοσιονομικό Συμβούλιο, με αντικείμενο την αυτόματη καρατόμηση κρατικών δαπανών σε περίπτωση «απόκλισης» από τους αντιλαϊκούς στόχους. Να σημειωθεί ότι τα φορολογικά έσοδα στο 8μηνο του 2015 υπολείπονται του στόχου κατά 3,3 δισ. ευρώ...
-- Τσακίζουν τους φτωχούς αγρότες. Διπλασιάζεται ο φόρος εισοδήματος στο 26% και μάλιστα από το πρώτο ευρώ. Για το 2016, ο φόρος ανεβαίνει στο 20% και το 2017 στο 26% (από 13% σήμερα).
Ο ειδικός φόρος στο αγροτικό πετρέλαιο απογειώνεται επίσης σε δύο δόσεις, από τα 66 στα 330 ευρώ ανά χιλιόλιτρο. Η αρχή γίνεται άμεσα, από τον Οκτώβρη φέτος, με αύξηση στα 200 ευρώ ανά χιλιόλιτρο, ενώ από την 1η Οκτώβρη 2016 θα γίνει η αύξηση στα 330 ευρώ.
Επιπλέον, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, θα καταργηθεί «η προνομιακή φορολογική μεταχείριση των αγροτών», με μέτρα όπως η φορολόγηση των κάθε είδους επιδοτήσεων και αποζημιώσεων κ.ά.
Το υπουργείο Οικονομικών, εξάλλου, αποστέλλει τα «διορθωμένα» εκκαθαριστικά της Εφορίας προς τους αγρότες, με βάση τις διατάξεις του πρόσφατου νόμου που προβλέπει το διπλασιασμό της προκαταβολής φόρου (55% από 27,5%), γεγονός που σημαίνει αντίστοιχες αυξήσεις στους φόρους εισοδήματος που θα καταβληθούν φέτος.
-- Μόνιμα αντιλαϊκά χαράτσια: Ποσά ύψους 2,65 δισ. ευρώ το χρόνο προβλέπονται για το χαράτσι τουΕΝΦΙΑ, με ρήτρα ότι θα μείνουν ακατέβατα ακόμη και αν πέσουν οι αντικειμενικές τιμές στην ακίνητη περιουσία, επί των οποίων υπολογίζονται τα χαράτσια.
-- Μισθωτοί - συνταξιούχοι: Νέες αντιλαϊκές παρεμβάσεις δρομολογούνται στην κλίμακα φορολόγησης μισθωτών και συνταξιούχων για τα εισοδήματα του 2016, ενώ έτοιμη προς νομοθέτηση είναι η κατάργηση των τελευταίων ελαφρύνσεων που έχουν απομείνει για δαπάνες των λαϊκών νοικοκυριών.
Επιπλέον, αυξάνεται και μονιμοποιείται η λεγόμενη «εισφορά αλληλεγγύης», που ενσωματώνεται πλέον στο φόρο εισοδήματος.
-- Πετσοκόβουν το επίδομα θέρμανσης: Μειώνεται από το χειμώνα του 2015 κατά 50% η κρατική «δαπάνη» για το επίδομα θέρμανσης λαϊκών νοικοκυριών, για ...την «καλύτερη στόχευση» των δικαιούχων προς επιδότηση, όπως χαρακτηριστικά προβλέπεται στην αντιλαϊκή συμφωνία της συγκυβέρνησης.
-- Κατασχέσεις για ληξιπρόθεσμα χρέη: Καρατόμηση του ακατάσχετου ορίου μισθών, συντάξεων και ασφαλιστικών βοηθημάτων, από τα 1.500 στα 1.000 ευρώ. Επιπλέον, επιτρέπεται η κατάσχεση μισθών, συντάξεων και ασφαλιστικών βοηθημάτων σε ποσοστό 50%, εφόσον αυτά υπερβαίνουν τα 1.000 ευρώ και φτάνουν μέχρι τα 1.500 ευρώ ή σε ποσοστό 100% του ποσού που υπερβαίνει τα 1.500 ευρώ.
-- Αποβολή από τη ρύθμιση των 100 δόσεων για τις παλαιότερες «οφειλές» στην Εφορία όσων «δεν καταφέρνουν να πληρώσουν τις τρέχουσες υποχρεώσεις τους», καθώς και όσων έχουν «εισοδηματική ικανότητα» να πληρώσουν νωρίτερα από τη λήξη της ρύθμισης. Ταυτόχρονα, προβλέπεται αύξηση των προβλεπόμενων επιτοκίων και προστίμων. Τις επόμενες μέρες θα εκδοθεί η υπουργική απόφαση με την οποία αυξάνεται στο 5% (από 3% σήμερα) το επιτόκιο για τη ρύθμιση των 100 δόσεων για όσους έχουν οφειλές πάνω από 5.000 ευρώ, ενώ ακόμη μεγαλύτερες αυξήσεις επέρχονται για μεγάλο μέρος των λαϊκών νοικοκυριών με ληξιπρόθεσμες οφειλές κάτω από 5.000, που μέχρι σήμερα είναι άτοκες. Για τα μικρότερα ποσά, για να μην ισχύσει επιτόκιο 5%, θα πρέπει να συντρέχουν σωρευτικά οι εξής προϋποθέσεις: Ο οφειλέτης να είναι φυσικό πρόσωπο το οποίο δεν ασκεί επιχειρηματική δραστηριότητα, η ακίνητη περιουσία του οφειλέτη, σύμφωνα με το Ε9, να είναι αντικειμενικής αξίας έως 150.000 ευρώ και η υπαγόμενη στη ρύθμιση βασική οφειλή να υπερβαίνει το 50% του δηλωθέντος ετήσιου εισοδήματος του οφειλέτη. Για παράδειγμα, αν κάποιος έχει ρυθμίσει οφειλή 5.000 ευρώ, χωρίς να συγκεντρώνει τις παραπάνω προϋποθέσεις, ενώ μέχρι σήμερα η εξόφληση του χρέους του είναι άτοκη, από τις 15/10 και μετά θα επιβαρύνεται με 250 ευρώ σε ετήσια βάση.
-- Αυτοαπασχολούμενοι: Σταδιακή αύξηση της προκαταβολής φόρου εισοδήματος από το 55% στο 100% για αυτοαπασχολούμενους, μικρές επιχειρήσεις, καθώς και για εργαζόμενους με μπλοκάκια παροχής υπηρεσιών. Το 2016, εκτός από τον κύριο φόρο που θα επιβληθεί με 26% από το πρώτο ευρώ, θα επιβαρυνθούν και με προκαταβολή φόρου που θα υπολογιστεί πλέον με 75% αντί 55%. Ακόμη πιο μεγάλες θα είναι οι επιβαρύνσεις το 2017 για τα εισοδήματα του 2016, καθώς η προκαταβολή φόρου θα αυξηθεί περαιτέρω στο 100%. Εννοείται, βέβαια, ότι διατηρείται και το τέλος επιτηδεύματος, ενώ στο αντιλαϊκό τραπέζι είναι ακόμη και η αύξηση του φορολογικού συντελεστή στο εισόδημα.
-- ΦΠΑ στα νησιά: Ορισμός των πρώτων νησιών του Αιγαίου στα οποία θα εφαρμοστεί η κατάργηση της έκπτωσης 30% στον ΦΠΑ (Οκτώβρης 2015). Το μέτρο θα ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του 2016. Ο εμπαιγμός της συγκυβέρνησης περιλαμβάνει την «επιστροφή» ενός απειροελάχιστου τμήματος της φοροληστείας, μόνο σε όσους κατοίκους των νησιών «έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη». Μάλιστα, ακόμη και αυτό θα ισχύσει με «δημοσιονομικά ουδέτερο τρόπο», δηλαδή σε συνδυασμό με άλλο ισοδύναμο αντιλαϊκό μέτρο...
-- Τεκμήρια διαβίωσης: Νέες αυξήσεις στα τεκμήρια διαβίωσης της λαϊκής οικογένειας (κατοικίες, αυτοκίνητα κ.ά.).
Πλήρης ανάπτυξη και εφαρμογή του νέου ηλεκτρονικού περιουσιολογίου. Να σημειωθεί ότι στο λεγόμενο περιουσιολόγιο θα «φακελώνονται» και οι δαπάνες της λαϊκής οικογένειας, όπως για ηλεκτρικό ρεύμα, τηλέφωνο, ύδρευση, προκειμένου αυτές να αποτελέσουν τεκμήριο εισοδήματος.
Σημαντικές περικοπές αναμένονται στα ισχύοντα σήμερα φορολογικά όρια και «εξαιρέσεις», όπως:
-- Στα αφορολόγητα όρια για μεταβιβάσεις ακινήτων, κληρονομιές, δωρεές και γονικές παροχές.
-- Στις εξαιρέσεις που ισχύουν στα τεκμήρια διαβίωσης («μειωμένα» τεκμήρια κατά 30% για τους συνταξιούχους πάνω από 65 χρονών κ.ά.).
-- Στις απαλλαγές από τα τέλη ταξινόμησης και τα τέλη κυκλοφορίας οχημάτων (για πολύτεκνους κ.ά.).
-- Τρανταχτές ανατιμήσεις στους ειδικούς φόρους κατανάλωσης σε τσίπουρο και τσικουδιά. Σύμφωνα με πληροφορίες, η Κομισιόν απαιτεί τη «συμμόρφωση» με τις ευρωενωσιακές οδηγίες, κάνοντας λόγο για τους «υπερβολικά μειωμένους συντελεστές», όταν αυτά παρασκευάζονται «χύμα» από μικρούς παραγωγούς.
-- Αύξηση του φορολογικού συντελεστή για τα εισοδήματα από ενοίκια (ο χαμηλός για εισόδημα μέχρι 12.000 ευρώ θα αυξηθεί από 11% στο 15% και ο υψηλός από 33% σε 35%). Εναλλακτικά εξετάζεται η φορολόγησή τους με την ενσωμάτωση των ποσών αυτών στη νέα φορολογική κλίμακα (άρση αυτοτελούς φορολόγησης).

Καμιά ανοχή στη βάρβαρη κυβερνητική πολιτική και τα ψέματα που τη συνοδεύουν

Σε ανακοίνωσή του για την ομιλία του πρωθυπουργού στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει τα εξής:
Οπως ήταν αναμενόμενο, ο κ. Τσίπρας έθεσε ως άμεση προτεραιότητα της νέας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ τη γρήγορη υλοποίηση των μέτρων του 3ου μνημονίου, που περιλαμβάνει πλήρη σφαγιασμό μισθολογικών, εργασιακών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, άγρια φορολογία στα λαϊκά νοικοκυριά, ιδιωτικοποιήσεις, ζεστό χρήμα για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και νέα πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο.
Αυτός ο βαρύτατος λογαριασμός, που καλείται να πληρώσει ο ελληνικός λαός, προκειμένου να υπάρξει στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας και των τραπεζών, αποκαλύπτει το παραμύθι του κ. Τσίπρα περί "ισοδύναμων" και ενός "μοντέλου ανάπτυξης", που δήθεν μπορεί να εξασφαλίσει και τα κέρδη των λίγων και τις ανάγκες των πολλών.
Αποτελεί δε ωμή κοροϊδία η εξαγγελία για "προστασία των αδυνάμων", τη στιγμή μάλιστα που πετσοκόβονται ακόμη και τα επιδόματα των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων, όπως το ΕΚΑΣ. Στην καλύτερη περίπτωση, την ελεημοσύνη στις ομάδες της πιο ακραίας φτώχειας θα κληθούν να την πληρώσουν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, που προκλητικά βαφτίζονται "έχοντες". Δηλαδή, ο φτωχός θα πληρώνει για τον φτωχότερο.
Από τη μεριά του λαού δεν πρέπει να υπάρξει καμιά ανοχή στη βάρβαρη κυβερνητική πολιτική και τα ψέματα που τη συνοδεύουν. Χρειάζεται τώρα οργάνωση της πάλης και της αντεπίθεσης, ενάντια στο κεφάλαιο και την ΕΕ, ενάντια στην κυβέρνηση και τ' άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, που προσπαθούν να εμφανίσουν τη λαϊκή ψήφο ως "εντολή" υλοποίησης των βάρβαρων μέτρων.

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

ΚΚΕ: Η ΕΕ δεν μπορεί να δώσει φιλολαϊκή λύση ούτε στο προσφυγικό

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ για την απόφαση της Συνόδου Κορυφής, με θέμα το προσφυγικό - μεταναστευτικό ζήτημα
Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ επιβεβαιώνουν ότι καμία φιλολαϊκή λύση δεν μπορεί να υπάρξει, ούτε για το προσφυγικό - μεταναστευτικό ζήτημα, στο πλαίσιο της ΕΕ. Οι αποφάσεις της Συνόδου δίνουν απόλυτη έμφαση στη διατήρηση εκτός της ΕΕ και στην απέλαση, με κάθε τρόπο, του μεγαλύτερου όγκου των προσφύγων και μεταναστών. Αυτό το σκοπό εξυπηρετεί η ένταση της καταστολής στα σύνορα, η ενίσχυση του Frontex, με την ανάπτυξη ακόμη και των Δυνάμεων Ταχείας Επέμβασης στα χερσαία σύνορα της Ελλάδας, με ορατό τον κίνδυνο εκχώρησης της φύλαξης των ελληνικών συνόρων σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Τον ίδιο σκοπό εξυπηρετεί η διάθεση κονδυλίων και άλλων ανταλλαγμάτων προς την Τουρκία κι άλλες γειτονικές χώρες, στις οποίες έχει καταφύγει μεγάλος αριθμός Σύρων προσφύγων και προς χώρες των Δυτικών Βαλκανίων.
Οι εκκλήσεις της Συνόδου για τερματισμό του πολέμου στη Συρία, μόνο ως υποκρισία μπορούν να εκληφθούν. Είναι στη φύση του μονοπωλιακού καπιταλισμού να σπέρνει φτώχεια, δυστυχία και πολέμους. Οι όποιες "πρωτοβουλίες" της ΕΕ, των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών και κρατών εν μέσω σφοδρών ανταγωνισμών, προϋποθέτουν την εξασφάλιση των συμφερόντων τους από την κατανομή της λείας των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των δρόμων μεταφοράς τους, που και πάλι ζημιωμένοι θα είναι μόνο οι λαοί.
Οι δηλώσεις του Ελληνα πρωθυπουργού, μετά το τέλος της Συνόδου Κορυφής, είναι προκλητικές, γιατί αποτελούν προσπάθεια εξωραϊσμού του πραγματικού χαρακτήρα της ΕΕ και αθώωσης των ταξικών αντιλαϊκών επιδιώξεών της και στο προσφυγικό - μεταναστευτικό πρόβλημα.
Είναι αποκαλυπτικό το λεγόμενο "σχέδιο κατανομής και μετεγκατάστασης προσφύγων" από την Ελλάδα σε άλλα κράτη - μέλη που αφορά μόλις 60.000 πρόσφυγες για ένα χρόνο, όταν, τους πρώτους οκτώ μήνες του 2015, οι πρόσφυγες ξεπέρασαν στην Ελλάδα τους 300.000 και η προσφυγική ροή συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς.
Η ΕΕ, με στόχο την εξασφάλιση πάμφθηνου εργατικού δυναμικού για τα μονοπώλια, "κοιτά στα δόντια" και επιλέγει τους απαραίτητους για την καπιταλιστική αγορά εργασίας, πρόσφυγες, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η προτίμηση των ίδιων των προσφύγων για τη χώρα μετεγκατάστασής τους, από κέντρο επιλογής ("hotspot") που θα λειτουργήσει στην Ελλάδα, υπό την αιγίδα της Europol, του Frontex και της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Ασύλου. Με βάση τα παραπάνω, η ουσία του αντιδραστικού Κανονισμού του Δουβλίνου που μετατρέπει την Ελλάδα κι άλλες χώρες υποδοχής σε σταθμούς συγκέντρωσης μεταναστών, παραμένει και μάλιστα ενισχύεται.
Το σύνολο των μέτρων που αποφάσισε η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ εμπεριέχει σοβαρούς κινδύνους αύξησης των νεκρών μεταναστών στα σύνορα της ΕΕ και εγκλωβισμού ενός μεγάλου αριθμού τους στην Ελλάδα, παρά τη θέλησή τους, με επιλογή ακόμα πιο ριψοκίνδυνων και πανάκριβων δρομολογίων από τους διακινητές που εκμεταλλεύονται τους πρόσφυγες.
Το ΚΚΕ καλεί το λαό, το εργατικό - λαϊκό κίνημα σε επαγρύπνηση και ένταση της αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και μετανάστες και να διεκδικήσει:
-- Κατάργηση του Κανονισμού του Δουβλίνου, της Σένγκεν, του Frontex και όλων των κατασταλτικών μηχανισμών της ΕΕ.
-- Οχι σε νέα μέτρα της ΕΕ για καταστολή στα σύνορα.
-- Να σταματήσουν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ΕΕ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ.
-- Απευθείας μεταφορά των προσφύγων από τα νησιά και τα σημεία εισόδου στις χώρες τελικού προορισμού τους, με ευθύνη της ΕΕ και του ΟΗΕ.
-- Ενίσχυση του προσωπικού και των υποδομών που σχετίζονται με τη διάσωση, καταγραφή - ταυτοποίηση, στέγαση - σίτιση - περίθαλψη και ασφαλή μεταφορά από τα νησιά στα σημεία εξόδου από τη χώρα.
-- Δημιουργία αξιοπρεπών κέντρων υποδοχής και φιλοξενίας.

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της 20ής Σεπτέμβρη 2015

1.
 Η ΚΕ χαιρετίζει τα μέλη, τους φίλους και οπαδούς του Κόμματος και της ΚΝΕ, τους συνεργαζόμενους, όλους όσοι έδωσαν τη μάχη, συστρατεύτηκαν μαζί του. Το Κόμμα συγκέντρωσε ποσοστό 5,6% και διατήρησε τους 15 βουλευτές του. Αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα εκφράζει το συνολικό αρνητικό ταξικό συσχετισμό δυνάμεων, τη γενικότερη υποχώρηση του εργατικού λαϊκού κινήματος σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, το επίπεδο της ταξικής πάλης στη χώρα μας και διεθνώς.
Το ΚΚΕ θα αξιοποιήσει την πολιτική, εκλογική και κοινοβουλευτική του δύναμη στην τιτάνια προσπάθεια που χρειάζεται να γίνει από εδώ και μπρος για την ανασύνταξη και ενδυνάμωση του εργατικού κινήματος, ευρύτερα του λαϊκού κινήματος, την ισχυροποίηση της Λαϊκής Συμμαχίας, για να δυναμώσει η γραμμή της αντεπίθεσης και της ρήξης, της συνολικής αμφισβήτησης και αντίθεσης με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, την ΕΕ και την πολιτική που στηρίζει αυτόν το δρόμο.
Η συγκέντρωση δυνάμεων σε αυτήν την κατεύθυνση, η πολιτική χειραφέτηση του εργαζόμενου λαού από ψεύτικα διλήμματα και σκοπέλους που καλλιεργεί το αστικό πολιτικό σύστημα, μέσα από την εναλλαγή κομμάτων και προσώπων σε διάφορους ρόλους, είναι προϋπόθεση για την αγωνιστική παρεμπόδιση αντιλαϊκών μέτρων και την απόσπαση επιμέρους κατακτήσεων, μέχρι την οριστική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.
Ιδιαίτερα, θέλουμε να χαιρετίσουμε αυτούς που για πρώτη φορά ψήφισαν το ΚΚΕ, εκτιμώντας τη συνέπεια, την ανιδιοτέλειά του, τη μαχητικότητά του στην πάλη για τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού, ακόμη και αν δε συμφωνούν με το σύνολο των θέσεών του. Χαιρετίζουμε όσους με την ψήφο τους επικρότησαν ότι το ΚΚΕ όλα αυτά τα χρόνια και ιδιαίτερα το τελευταίο 7μηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, κόντρα στο ρεύμα των προσδοκιών και ψεύτικων ελπίδων που καλλιέργησε η κυβερνητική εναλλαγή τον περασμένο Γενάρη, αποκάλυψε ότι στο έδαφος της καπιταλιστικής κυριαρχίας και των διεθνών ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, δεν μπορεί αντικειμενικά να υπάρξει διαχείριση και διαπραγμάτευση προς όφελος του λαού.
Απευθυνόμαστε και σε όσους και όσες, αν και εκτιμούν την αγωνιστική φιλολαϊκή στάση του ΚΚΕ, δεν έκαναν ακόμα το αποφασιστικό βήμα της ψήφου, κυρίως κάτω από την πίεση της πόλωσης και του ΣΥΡΙΖΑ που ζητούσε την ψήφο "για να μην επιστρέψει το παλιό", ή προτίμησαν την αποχή.
Οι εξελίξεις και η πάλη των κομμουνιστών στην Ελλάδα προκαλούν το ενδιαφέρον σε πολλούς εργαζόμενους στην Ευρώπη και σε άλλες χώρες του κόσμου. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τα δεκάδες Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα που εκδήλωσαν τη συμπαράστασή τους στο ΚΚΕ, την ώρα που οι δυνάμεις του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) και γενικότερα της σοσιαλδημοκρατίας έσπερναν κι εξακολουθούν να σπέρνουν αυταπάτες για το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του.
2.
 Σε αυτές τις εκλογές ένα μεγάλο μέρος του λαού επέλεξε την αποχή, που έφτασε στο μεγαλύτερο ποσοστό των τελευταίων χρόνων. Αν και σε μεγάλο βαθμό εκφράζει δυσαρέσκεια προς το αστικό πολιτικό σύστημα, αίσθημα αγανάκτησης ή και απογοήτευσης σε τμήματα εργαζομένων και νεολαίας, δεν αποτελεί ενεργητική στάση αμφισβήτησης και αντίθεσης στη σημερινή κατάσταση και στα αίτια που την γεννούν. Αντίθετα, ενισχύει την ηττοπάθεια και την παραίτηση, ότι "τίποτα δεν γίνεται", "τίποτα δεν αλλάζει", ενισχύει την ισοπεδωτική και λαθεμένη εντύπωση ότι "όλοι το ίδιο είναι".
Όσοι και όσες είχαν ψηφίσει άλλοτε το ΚΚΕ ή όσοι σκέφτηκαν να ψηφίσουν ΚΚΕ, αλλά τελικά επέλεξαν την αποχή, χρειάζεται να σκεφτούν ότι όλες οι μικρές και μεγάλες μάχες, μαζί και αυτή των εκλογών, μπορεί και πρέπει να αξιοποιούνται για να υπάρχουν ρωγμές στο σημερινό αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, να συγκεντρώνονται δυνάμεις με στόχο τη συνολική ανατροπή. Η αποχή σχετίζεται οπωσδήποτε και με δυσκολίες μετακίνησης για ένα τμήμα του λαού που αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα φτώχειας και επιβίωσης και από αυτήν την άποψη υπάρχει ευθύνη στις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις που δεν έχουν πάρει μέτρα διευκόλυνσης, όπως επανειλημμένα έχει ζητήσει το ΚΚΕ.
Καλούμε όλες αυτές τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, από αύριο κιόλας, να συναντηθούν μαζί μας στους καθημερινούς αγώνες, στα σωματεία, στους κλάδους, στους χώρους δουλειάς και νεολαίας, στο κίνημα, για την απόκρουση των μέτρων του 3ου και των προηγούμενων μνημονίων, για την ανάκτηση των απωλειών, αλλά και γενικότερα στην πάλη για να αλλάξει συνολικά χέρια η εξουσία. Μέσα στον αγώνα, τη συλλογική δράση μπορούν να ξεπερνιούνται δισταγμοί και αναστολές, να κατανοείται καλύτερα η πρόταση διεξόδου και εξουσίας του ΚΚΕ.
3.
 Το γενικό εκλογικό αποτέλεσμα εκφράζει σταθεροποίηση της αναδίπλωσης, της παθητικής αναμονής και συντηρητικοποίησης ενός μεγάλου τμήματος του λαού. Είναι σε βάρος των εργαζόμενων, μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων, των ανέργων, των παιδιών τους, των συνταξιούχων. Το αποτέλεσμα, σε μεγάλο βαθμό, αναπαράγει το συσχετισμό ανάμεσα στα κόμματα του αστικού πολιτικού συστήματος που υπήρχε και στις προηγούμενες εκλογές, πριν 8 μήνες, αποτυπώνει συμβιβασμό απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και την απατηλή ελπίδα στην αναδιάρθρωση της σοσιαλδημοκρατίας από το ΠΑΣΟΚ προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που ως κυβέρνηση έφερε τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα και το 3ο μνημόνιο, εκφράζει την αναπαραγωγή της επιλογής του "μικρότερου κακού" σε σχέση με τη ΝΔ, την παγίδευση στο δόλωμα "δεύτερη ευκαιρία, για να μη γίνει παρένθεση η Αριστερά".
Εξακολουθεί να είναι αρνητικό το γεγονός ότι η εγκληματική ναζιστική Χρυσή Αυγή έχει διαμορφώσει μια σταθερή πολιτική επιρροή. Μεγάλες ευθύνες φέρουν όλα τα άλλα κόμματα, από το κυβερνητικό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, την αξιωματική αντιπολίτευση της ΝΔ, αλλά και τα άλλα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, που δεν την αντιπάλεψαν ουσιαστικά, πολιτικά, ανοιχτά στην προεκλογική περίοδο, αλλά και πιο πριν. Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να υψώνει τη σημαία του αγώνα ενάντια στο ναζισμό -φασισμό και τους σημερινούς εκπροσώπους του στην Ελλάδα, που δηλητηριάζουν εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις, οργανώνουν τάγματα εφόδου, στήνουν δουλεμπορικά παραμάγαζα, παρά την προσπάθεια εμφάνισης ενός πιο "νομιμόφρονος" προσώπου, εξαιτίας και των ποινικών διώξεων που βρίσκονται σε εξέλιξη.
Ορισμένες ανακατατάξεις μεταξύ αστικών κομμάτων, όπως η άνοδος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ) σε σχέση με την υποχώρηση στο ΠΟΤΑΜΙ, αποτυπώνουν τη συνεχιζόμενη πορεία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, από την οποία κανένα όφελος δεν μπορεί να περιμένει ο λαός. Η κοινοβουλευτική παρουσία της Ένωσης Κεντρώων, με τις αντιδραστικές στην πραγματικότητα θέσεις της, χρησιμοποιείται ως ανάχωμα εγκλωβισμού ενός μέρους της αγανάκτησης σε ανώδυνα κανάλια.
Οι θέσεις της νεοσύστατης Λαϊκής Ενότητας -που προήλθε από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και έμεινε τελικά εκτός Βουλής- αντιπροσωπεύουν μια πολιτική πρόταση εξόδου από την κρίση με εθνικό νόμισμα, χωρίς ουσιαστικά να αμφισβητούν το καπιταλιστικό σύστημα και την ΕΕ.
4.
 Ο ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα χρόνια πρόσφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στο σύστημα. Σε πρώτη φάση αξιοποίησε τη δυσαρέσκεια του λαού για τα αντιλαϊκά μέτρα, στοχοποιώντας αποκλειστικά την κυβερνητική διαχείριση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τα μνημόνια, συσκοτίζοντας τον πραγματικό τους χαρακτήρα, ως πολιτική στήριξης του κεφαλαίου στη φάση της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, που είναι αναπόφευκτο φαινόμενο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Προσπάθησε να εξαπατήσει εργατικές - λαϊκές δυνάμεις ότι η δική του πολιτική πρόταση θα είχε δήθεν φιλολαϊκό - "αντιμνημονιακό" προσανατολισμό, ότι είναι δυνατό, χωρίς ρήξη και ανατροπή, χωρίς λαϊκές θυσίες στον αγώνα, να επιτευχθεί η λαϊκή ευημερία, γιατί είναι δήθεν ζήτημα διαπραγμάτευσης, τιμιότητας, ικανότητας, εξυπνάδας.
Η υπογραφή του 3ου μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και η εσπευσμένη προκήρυξη βουλευτικών εκλογών συνοδεύτηκαν από ανανέωση των διλημμάτων, προκειμένου να υπάρξει χειραγώγηση των λαϊκών δυνάμεων και απόσπαση της λαϊκής συναίνεσης στα αντιλαϊκά μέτρα. Προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να καλλιεργήσει την ψευδεπίγραφη εντύπωση ότι, σε αντίθεση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, η δική του "πάλεψε". Ότι, παρά το συμβιβασμό, η μάχη της διαπραγμάτευσης δήθεν δεν έχει κριθεί, ότι η ΕΕ μπορεί να αλλάξει, ότι υπάρχουν ζητήματα ανοιχτά (ρύθμιση χρέους, αναπτυξιακά πακέτα, ισοδύναμα), τα οποία μπορεί μια δική του κυβέρνηση να τα διαχειριστεί καλύτερα. Με αυτόν τον τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωμάτωσε εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, οι οποίες, ενώ τα προηγούμενα χρόνια πάλεψαν εναντίον των αντιλαϊκών μέτρων και των μνημονίων, τώρα υποστηρίζουν μια δήθεν "δικαιότερη" και "ηπιότερη" εφαρμογή τους. Η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ και των διαφωνούντων παρακλαδιών του είναι ότι αφόπλισαν το κίνημα, το υπέσκαψαν, με τις αυταπάτες, τις απατηλές υποσχέσεις τους.
Η πιο μεγάλη αρνητική προσφορά του τα τελευταία χρόνια εκδηλώνεται στην ανάδειξή του σε εργοδοτική, εργατοπατερική δύναμη, ενσωματώνοντας τους αντίστοιχους μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ και αποδεχόμενος το χάιδεμα ενός σημαντικού μέρους της καπιταλιστικής εργοδοσίας και των μηχανισμών της ΕΕ. Επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ προετοίμασε και καλλιέργησε το έδαφος για να περάσουν νέα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, και ως αξιωματική αντιπολίτευση παλιότερα και στο 7μηνο της διακυβέρνησής του.
Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε το δικαίωμα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να εμφανιστούν δικαιωμένοι σε σχέση με το κυβερνητικό τους παρελθόν. Προσπαθούν να εμφανίζονται ως γνήσιοι εκφραστές του "μονόδρομου" της ΕΕ, των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων, των επενδύσεων της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τα οποία δήθεν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα πιστεύει.
5.
 Η νέα κυβέρνηση συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα πορευτεί στο δρόμο της εφαρμογής των αντιλαϊκών μέτρων και μνημονίων, προς όφελος της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Θα υλοποιήσει τις κατευθύνσεις της ΕΕ που αφορούν όλες τις χώρες-μέλη.
Η αστική τάξη στην Ελλάδα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τα ευρωενωσιακά επιτελεία, ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ, τα αστικά κόμματα ενδιαφέρονται να υπάρχει μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα στηρίζει μια κυβέρνηση ικανή να περνά σχετικά εύκολα τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα, ώστε να διευκολύνουν την ανάκαμψη και ταυτόχρονα να κρατάνε το κίνημα σε υποχώρηση, παγωμένο. Θα χρησιμοποιήσουν τη λαϊκή ψήφο ως συναίνεση για να περάσουν όλα τα μέτρα χωρίς αντίσταση, να υλοποιηθεί ανώδυνα η στρατηγική τους.
Όπως φαίνεται, σε αυτήν τη φάση, η ΝΔ θα διατηρήσει το ρόλο της, με μια άσφαιρη, κάλπικη αντιπολίτευση, ως δήθεν "υπεύθυνη αντιπολίτευση" που βοηθάει το κυβερνητικό έργο και την επίσπευσή του στο όνομα της "σταθερότητας", της "εθνικής ομοψυχίας", που ουσιαστικά σημαίνει ότι η άρχουσα τάξη έχει λυμένα τα χέρια να ξεδιπλώσει την επίθεσή της, σημαίνει ταξική συνεργασία, ένταση του αυταρχισμού.
Μπροστά μας βρίσκονται μεγάλες μάχες για τα καυτά προβλήματα που αφορούν το σύνολο της εργατικής τάξης, τα λαϊκά στρώματα (π.χ., το Ασφαλιστικό). Το ΚΚΕ θα συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις ώστε να οργανωθεί η λαϊκή αντεπίθεση, να εδραιωθεί ο προσανατολισμός του κινήματος σε αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, να μαζικοποιηθούν οι διαδικασίες του κινήματος και οι αγώνες.
Αποτελούν ωμή κοροϊδία οι διακηρύξεις όλων των άλλων κομμάτων για ισοδύναμα, αντισταθμίσματα ή παράλληλα προγράμματα, που δήθεν μπορούν να αμβλύνουν τις βαριές συνέπειες του 3ου μνημονίου. Δεν πρόκειται ούτε καν για μια επιστροφή ενός μικρού μέρους των απωλειών που είχε ο λαός τα τελευταία χρόνια. Στην "καλύτερη" περίπτωση μια ομάδα εργαζομένων θα παίρνει κάτι και θα το πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. Ο φτωχός θα πληρώνει για το φτωχότερο. Η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της θα αξιοποιήσουν τα διάφορα ισοδύναμα για να καλλιεργήσουν τη λογική τού "διαίρει και βασίλευε", του διαχωρισμού των εργαζομένων, για να αποτρέψουν την ενίσχυση ενός κινήματος που θα συνενώνει πάνω σε κοινά και ενιαία αιτήματα, που θα παλεύει ενάντια στη φιλομονοπωλιακή πολιτική, το κεφάλαιο, την ΕΕ.
Προϋπόθεση μιας έστω και χλιαρής καπιταλιστικής ανάκαμψης είναι η διατήρηση και επέκταση της κατάργησης των όποιων κατακτήσεων, η ακόμα πιο φθηνή και υποταγμένη εργατική δύναμη, ο φορολογικός παράδεισος του κεφαλαίου που θα περικόψει δραστικά και θα καταργήσει τις -έτσι κι αλλιώς- μικρές κοινωνικές δαπάνες, ενώ θα διατηρηθεί η υψηλή ανεργία και κυρίως η ημιαπασχόληση. Η ανάκαμψη, που σημειώθηκε σε άλλα καπιταλιστικά κράτη, δεν μείωσε θεαματικά την ανεργία, δεν οδήγησε σε ανάκτηση απωλειών για το λαό, σε κατάργηση αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων που πάρθηκαν στα χρόνια της κρίσης. Ο λαός θα πληρώσει τόσο τη ρύθμιση του χρέους, ανεξάρτητα με το πώς και πότε θα γίνει, όσο και τα αναπτυξιακά πακέτα που θα κατευθυνθούν στο μεγάλο κεφάλαιο, όπως ακριβώς και τα προηγούμενα.
Η κατάσταση μπορεί να επιδεινωθεί, καθώς εμφανίζονται σημάδια για την εκδήλωση μιας νέας διεθνούς συγχρονισμένης κρίσης και ταυτόχρονα οξύνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα στην ευρύτερη περιοχή μας.
6.
 Το ΚΚΕ, συνεπές σε όσα έλεγε και προεκλογικά, δεν πρόκειται να στηρίξει ή να δώσει ανοχή στη νέα κυβέρνηση. Θα αξιοποιήσει τη συσπείρωση δυνάμεων, που σε αυτήν τη φάση υπήρξε, για να κάνει αυτό που υποσχέθηκε στο λαό, να υπάρξει δυνατή εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση και στη Βουλή, αλλά πάνω απ’ όλα στο κίνημα, για να δυναμώσει η Λαϊκή Συμμαχία για το σήμερα και για την προοπτική. Τη δύναμη που μας έδωσε ο λαός δεν μας την έδωσε για να την εξαργυρώσουμε σε αντιλαϊκές κυβερνήσεις συνεργασίας, που θα υλοποιήσουν μνημόνια, σκληρά μέτρα σε βάρος του λαού, για τα κέρδη της πλουτοκρατίας.
Η στάση αυτή του ΚΚΕ δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε "εκ του ασφαλούς", όπως λένε τ’ άλλα κόμματα. Η κομμουνιστική εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση είναι πολύ δύσκολο και σύνθετο καθήκον, απαιτεί μεγάλες θυσίες και ευθύνες. Αυτή είναι, όμως, η μόνη στάση που μπορεί να ασκήσει πίεση, να βάλει εμπόδια και κυρίως να ανοίξει το δρόμο ριζικών αλλαγών και ανατροπών. Αυτή είναι η μόνη στάση που ανταποκρίνεται στο εργατικό - λαϊκό συμφέρον και όχι η συμμετοχή σε κυβερνήσεις διαχείρισης.
Η εργατική - λαϊκή πλειοψηφία, η νεολαία της, ανεξάρτητα από την ψήφο της ή τη στάση αποχής, δεν πρέπει να σκύψει το κεφάλι στα αντιλαϊκά μέτρα, να υποταχθεί στον ισχυρισμό κυβέρνησης και αστικής αντιπολίτευσης ότι έδωσε τη συναίνεσή της για την εφαρμογή του μνημονίου.
Το κίνημα πρέπει με την παρέμβασή του να δυσκολεύει τη λήψη μέτρων και στην εξέλιξη της ταξικής πάλης να μπορεί να δυσκολεύει τη "σταθερότητα" του αστικού πολιτικού συστήματος, την ικανότητά του να βρίσκει εναλλακτικές, να φτιάχνει και να αξιοποιεί άλλα αναχώματα, να κουράζει, να εξαντλεί το λαό, να τον απογοητεύει και να τον οδηγεί σέρνοντας εκεί που θέλει. Το ΚΚΕ θα αγωνίζεται για την πολιτική χειραφέτηση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων στην κατεύθυνση της ταξικής πάλης για την ανατροπή.
Θα συνεχίσει το σκληρό ιδεολογικό, πολιτικό αγώνα ενάντια στις ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές "μνημόνιο - αντιμνημόνιο", "νέο - παλιό", "ευρώ - δραχμή", που συσκοτίζουν την πραγματική διαχωριστική γραμμή με τα κόμματα που υπερασπίζονται το καπιταλιστικό σύστημα. Θα αγωνιστεί για τη χειραφέτηση από την -ξένη προς τα λαϊκά συμφέροντα- αντιπαράθεση για πιο ευνοϊκές συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης, η οποία βαφτίζεται άλλοτε "παραγωγική ανασυγκρότηση", άλλοτε "εθνικό σχέδιο ανάπτυξης" κλπ. από το οποίο δήθεν μπορεί να ωφεληθεί και ο λαός. Θα συνεχίσει να αποκαλύπτει την πραγματική διαχωριστική γραμμή, από τη μια ανάμεσα στην καπιταλιστική εξουσία, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και όσους τον υπηρετούν και από την άλλη το ταξικό εργατικό κίνημα, τη Λαϊκή Συμμαχία, με πρωτοπορία το ΚΚΕ που αμφισβητούν αυτόν το δρόμο.
7.
 Το ΚΚΕ αξιοποίησε την εκλογική μάχη προκειμένου να προβάλει την αναγκαιότητα σύγκρουσης με την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία, που αποτελεί την αιτία όλων των λαϊκών προβλημάτων, της σήψης που αναδίνεται σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής, από τη φτώχεια, την ανεργία, τη διαφθορά, μέχρι την πρόκληση των αυξημένων μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών.
Έκανε προσπάθεια να προβάλει την εναλλακτική πρόταση εξουσίας που μπορεί να οδηγήσει στον πραγματικά διαφορετικό, όχι μόνο εναλλακτικό, αλλά ανώτερο τύπο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, με κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, με κεντρικό σχεδιασμό, εργατικό έλεγχο για ολοένα διευρυμένη λαϊκή ευημερία. Αυτές είναι οι προϋποθέσεις για έξοδο από την ΕΕ, προς όφελος του λαού, για μονομερή διαγραφή του χρέους και λύτρωση από τη μέγγενη των αγορών του κεφαλαίου. Σ’ αυτόν το δρόμο μπορεί να αποτρέψει τα χειρότερα, να διεκδικήσει βελτίωση της ζωής του.
Αυτή η πρόταση συζητήθηκε πιο πλατιά, πιο βαθιά μέσα στο λαϊκό κόσμο. Οι θέσεις αυτές και η συνολική πολιτική μας πρόταση μπορούν να γίνουν αντικείμενο συστηματικής συζήτησης μέσα στους τόπους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές, αξιοποιώντας και την πολύτιμη πείρα του προηγούμενου διαστήματος. Αποτελεί ευθύνη και καθήκον άμεσης προτεραιότητας, από την Κεντρική Επιτροπή έως την κάθε Οργάνωση του Κόμματος και της ΚΝΕ, να συνεχιστεί η προσπάθεια διεύρυνσης των αγωνιστικών δεσμών με νέες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, εκλαϊκεύοντας την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ σε όλους αυτούς που το ψήφισαν στις εκλογές

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015

Πάνω από την κάλπη...

Λίγες ώρες απομένουν μέχρι ν' ανοίξουν οι κάλπες. Τα μηνύματα από τη μάχη που δίνουν χιλιάδες μέλη, οπαδοί και φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, είναι αισιόδοξα. Επιβεβαιώνουν το καλό κλίμα που υπάρχει για το Κόμμα, το αυξημένο ενδιαφέρον να συζητηθεί και να εξηγηθεί καλύτερα η διέξοδος που προτείνει. Νέοι ψηφοφόροι στρατεύονται με το ΚΚΕ, παλιοί οπαδοί και φίλοι, που για διάφορους λόγους αποστασιοποιήθηκαν σε προηγούμενες αναμετρήσεις, τώρα επανακάμπτουν.
Υπάρχει, ωστόσο, κι ένας κόσμος από τα λαϊκά στρώματα που ακόμα ταλαντεύεται. Που προσεγγίζει το ΚΚΕ με τα κριτήρια που αναδείξαμε στην προεκλογική περίοδο, δεν έχει όμως απαγκιστρωθεί από τα ψευτοδιλήμματα και τις αυταπάτες, με τις οποίες ψηφοθηρούν τα άλλα κόμματα. Κόσμος προδομένος από τον ΣΥΡΙΖΑ, απογοητευμένος από τη διακυβέρνηση όλων των προηγούμενων, καχύποπτος απέναντι σε ξαναζεσταμένες υποσχέσεις.
Με πειστικά επιχειρήματα, δουλεύοντας με σχέδιο και χωρίς να υποτιμάμε καμιά απ' αυτές τις περιπτώσεις, πρέπει τις ώρες που απομένουν να τα δώσουμε όλα, για να κερδηθούν στην κάλπη με το ΚΚΕ. Να στεριώσουμε τις γέφυρες μαζί τους, με το βλέμμα στην επόμενη μέρα.
Η "ακυβερνησία"
Λένε κάποιοι ότι στις εκλογές κρίνεται το ποιος θα αναδειχτεί κυβέρνηση και επομένως η ψήφος της Κυριακής έχει διλημματικό χαρακτήρα: ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ; Το επιχείρημα αυτό σε πολλές περιπτώσεις συνοδεύεται από την «αγωνία» της ακυβερνησίας και των συνεπειών που μπορεί να έχει στη ζωή του λαού.
Την ερχόμενη Δευτέρα, κυβέρνηση θα υπάρχει. Οχι γιατί το λέει το ΚΚΕ, αλλά επειδή υπάρχει αντικειμενική βάση για το σχηματισμό της. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την προγραμματική σύγκλιση των κομμάτων που ψήφισαν το μνημόνιο και στηρίζουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, πασχίζουν για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας.
Αυτό που πρέπει να απασχολήσει το λαό, δεν είναι αν θα σχηματιστεί κυβέρνηση, αλλά τι θα κάνει αυτή η κυβέρνηση όταν ορκιστεί και μοιραστούν τα υπουργεία. Η απάντηση είναι ότι «θα σηκώσει τα μανίκια» για να εφαρμόσει όλα τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της πρώτης αξιολόγησης. Επομένως, με το «καλημέρα», θα πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε η προηγούμενη συγκυβέρνηση.
Στηρίζοντας οποιοδήποτε από τα κόμματα που ψήφισαν το μνημόνιο και τώρα λανσάρονται σαν υποψήφιοι να συγκυβερνήσουν, ο λαός προσθέτει τη δική του ψήφο στις 222 που στήριξαν το μνημόνιο στη Βουλή, το βράδυ της 14ης Αυγούστου. «Πυροβολεί τα πόδια του» και ανάβει το «πράσινο φως» στην επόμενη κυβέρνηση να προχωρήσει ταχύτατα στην εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου.
Η "δεύτερη ευκαιρία"
Κάποιοι, πάλι, που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές και τώρα ταλαντεύονται, σκέφτονται μήπως αξίζει να του δώσουν μια «δεύτερη ευκαιρία». Αυτό πρακτικά σημαίνει επιβράβευση της πολιτικής του, αλλά και αποδοχή της κοροϊδίας, με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετώπισε το λαό όλο το διάστημα πριν και μετά τις εκλογές του περασμένου Γενάρη.
Τι σημαίνει «δεύτερη ευκαιρία» στον ΣΥΡΙΖΑ; Να είναι αυτός που, από τη θέση του πρωταγωνιστή, θα υλοποιήσει τις προδιαγεγραμμένες ανατροπές στο Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά. Θα καταργήσει το ΕΚΑΣ και θα αποφασίσει την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Θα ιδιωτικοποιήσει ό,τι δεν πρόλαβαν οι προηγούμενοι και θα συρρικνώσει κι άλλο το λαϊκό εισόδημα. Θα διευθύνει τη συμμετοχή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια που επικαιροποιούνται διαρκώς στην περιοχή μας.
«Δεύτερη ευκαιρία» στον ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει όμως και αποδοχή μιας ολόκληρης επιχειρηματολογίας που λέει ότι εκβιάστηκε για ν' αποδεχτεί τη συμφωνία με τους «θεσμούς». Οτι ο ίδιος έδωσε τάχα τη μάχη για το συμφέρον του λαού, ότι εξάντλησε όλα τα όπλα στη διαπραγμάτευση και τελικά, κάτω από το βάρος του εκβιασμού, συμφώνησε στο τρίτο μνημόνιο.
Δεν ήταν οι εκβιασμοί αυτοί που επέβαλαν τη συμφωνία. Αλλωστε, στο πλαίσιο της ανισόμετρης και ανισότιμης ΕΕ, αυτά είναι «ψωμοτύρι» ανάμεσα σε κράτη - μέλη, ακόμα και με μεγαλύτερη πολιτική και οικονομική ισχύ από αυτή της Ελλάδας. Ούτε τον έσπρωξαν σε συμφωνία οι υπαρκτές αντιφάσεις της πολιτικής του.
Αυτό που οδήγησε στο τρίτο μνημόνιο είναι η στρατηγική του. Η προσπάθεια να διαπραγματευτεί για το κεφάλαιο μέτρα χαλάρωσης της αυστηρής περιοριστικής πολιτικής και η αποτυχία της, κάτω από το βάρος των συνολικότερων εξελίξεων στην οικονομία της Ευρωζώνης και παγκόσμια.
Ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης εντός της Ευρωζώνης και της ΕΕ δεν μπορεί να υπηρετηθεί διαφορετικά στη σημερινή συγκυρία, παρά μόνο με μέτρα όπως αυτά που περιέχονται στα μνημόνια. Αυτό είναι το κλειδί για να συνειδητοποιηθεί το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ από αντιμνημονιακός ρήτορας έγινε ο αριστερός ιεροκήρυκας των μνημονίων.
Η "μόνιμη αντιπολίτευση"
Ακούγεται από κάποιους και το εξής επιχείρημα: Καλά τα λέει το ΚΚΕ, αλλά δε θέλει να κυβερνήσει. Τα λέει αυτά ξέροντας ότι θα είναι πάντα στην αντιπολίτευση.
Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στο θέμα της συμμετοχής σε κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού επιβεβαιώθηκε από τις εξελίξεις και αποτελεί παρακαταθήκη για το λαό και το κίνημα. Στην πραγματικότητα, επαληθεύτηκε ότι καμιά κυβέρνηση που θέλει να υπηρετήσει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, δεν μπορεί να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική, ανεξάρτητα από προθέσεις και διακηρύξεις.
Η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κλασικό τέτοιο παράδειγμα. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι δεν υπήρξαν κι άλλα. Για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80 αναδείχτηκε σε κυβέρνηση με τα συνθήματα που τότε προέβαλε το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι του κινήματος. Η «προσαρμογή» του, όμως, ήταν ταχύτατη, από την πρώτη κιόλας τετραετία της διακυβέρνησής του.
Επομένως, επαληθεύεται αυτό που λέει το ΚΚΕ, ότι όσο ο λαός επιλέγει να είναι στην αντιπολίτευση, τόσο το ΚΚΕ θα παλεύει για να πάρει αυτή μαχητικά, ταξικά χαρακτηριστικά. Να αποτελέσει φόβητρο απέναντι στην πραγματική εξουσία, που ανήκει στο κεφάλαιο, στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και πολιτικά εκφράζεται από τα αστικά κόμματα και τις κυβερνήσεις τους.
Αυτή η αντιπολίτευση δεν είναι εύκολη. Για παράδειγμα, στο κίνημα εκφράζεται με απειθαρχία στους αντιλαϊκούς νόμους και στην επιθετικότητα της εργοδοσίας, με συνέπειες για τους εργαζόμενους που επιλέγουν μια τέτοια στάση, σε συνθήκες συνδικαλιστικών διώξεων και τρομοκρατίας. Εκφράζεται με την καθημερινή έγνοια για την οργάνωση της εργατικής τάξης, που φέρνει τους πρωτοπόρους εργάτες, τους κομμουνιστές αντιμέτωπους με απολύσεις και διώξεις από την εργοδοσία και το κράτος της, με ποινικοποίηση του αγώνα και βαριές καταδίκες.
Σε κάθε περίπτωση, το ΚΚΕ έχει πρόταση λαϊκής εξουσίας και διακυβέρνησης, στην οποία θα αναλάβει όλες του τις ευθύνες, όταν ο λαός το αποφασίσει.
Οι "συνεργασίες"
Από ορισμένους τίθεται το θέμα των συνεργασιών. Λένε, δηλαδή, ότι το ΚΚΕ δεν έχει πολιτική συμμαχιών με άλλα κόμματα και ότι αυτός είναι ανασταλτικός παράγοντας για να το ψηφίσουν.
Το ΚΚΕ έχει την πιο πλατιά, την πιο σύγχρονη, αναγκαία και επίκαιρη πολιτική συμμαχιών απ' όλα τα άλλα κόμματα. Προτείνει και παλεύει για τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα, σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, ανεξάρτητα από τις πολιτικές προτιμήσεις και τα «πιστεύω» που έχει ο καθένας.
Αυτή η συμμαχία θα παλεύει για να αποκρούσει τα βάρβαρα μέτρα, να ανακτήσει ο λαός τις απώλειες που είχε από την περίοδο της κρίσης, να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ικανοποίηση των σύγχρονων και διευρυμένων αναγκών του. Η πάλη της θα κατευθύνεται στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, στην κατάκτηση της εξουσίας από το λαό, που θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ, θα κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, θα διαγράψει μονομερώς το χρέος.
Αυτή η Λαϊκή Συμμαχία θα δώσει τη δύναμη, την αποφασιστικότητα στο λαό να πάρει την τύχη στα χέρια του, να επιβάλει πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο.

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Ισχυρό ΚΚΕ γιατί υπάρχει διέξοδος για το λαό στο δρόμο της ανατροπής

Μία από τις βασικές κριτικές που δεχόταν το ΚΚΕ και κορυφώθηκε στις διπλές εκλογές του 2012, ήταν ότι τα παραπέμπει όλα στο σοσιαλισμό και ότι δεν έχει προτάσεις για να ανασάνει σήμερα ο λαός που υποφέρει. Αυτό, βέβαια, συνιστά κατάφωρη διαστρέβλωση των θέσεων του ΚΚΕ από την πλειοψηφία των αστικών κομμάτων και ΜΜΕ, για να το παρουσιάζουν σαν κόμμα από «άλλο κόσμο» και την πρότασή του σαν εναλλακτική για τον ...άλλο κόσμο.
Ωστόσο, αποτελεί γεγονός πως με τον ίδιο τρόπο εκλάμβανε και μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων τη θέση του Κόμματος ότι στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης δεν υπάρχουν περιθώρια άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής, ανεξάρτητα από διακηρύξεις και προθέσεις.
Κάτω από το βάρος των οξυμένων προβλημάτων, της ανάγκης να υπάρξει έστω και η ελάχιστη ανακούφιση, κάτω από την πίεση των αυταπατών και των υποσχέσεων που σκορπούσαν απλόχερα ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες οπορτουνιστικές τότε δυνάμεις, ήταν πολλοί αυτοί που σκέφτονταν ως εξής: Μπορεί το ΚΚΕ να έχει καλές προτάσεις, αλλά είναι για το μετά, όχι για το τώρα, αφού τώρα έχουμε καπιταλισμό και το ΚΚΕ λέει ότι τίποτα φιλολαϊκό δεν μπορεί να γίνει στο έδαφός του.
Σήμερα, είναι πιο εύκολο για το λαό να δει καλύτερα και με άλλο μάτι αυτό που με συνέπεια του έλεγε το ΚΚΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στη διακυβέρνηση υποσχόμενος να εφαρμόσει ένα άλλο μείγμα διαχείρισης, το οποίο, σύμφωνα με όσα έλεγε προεκλογικά, θα μπορούσε να οδηγήσει σε έξοδο από την κρίση προς όφελος του λαού, ή τουλάχιστον να μετριάσει τις συνέπειες, σε σύγκριση με αυτά που πρότειναν οι ανταγωνιστές του, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Τον περασμένο Γενάρη, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεκριμενοποίησε την πρότασή του στο λεγόμενο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το ΚΚΕ αποκάλυψε ότι αυτό προβλέπει ψίχουλα για το λαό και γενναίες παροχές προς το κεφάλαιο, για λογαριασμό του οποίου άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε να διαπραγματευθεί.
Χρειάστηκαν μόλις εφτά μήνες για να αποδειχτεί ότι ακόμα και τα ελάχιστα μέτρα ανακούφισης του λαού δεν μπορούν να γίνουν πράξη, όταν το ζητούμενο μιας κυβέρνησης είναι η καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα και ανάπτυξη. Πολύ περισσότερο όταν αυτή επιδιώκεται στο πλαίσιο μιας ευρύτερης οικονομικής, πολιτικής και νομισματικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, με ανταγωνιστικά συμφέροντα και οξυμένες αντιθέσεις.
Οι προεκλογικές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς το λαό, αν και αισθητά διαφοροποιημένες από το «θα καταργήσω τα μνημόνια με ένα νόμο», που έλεγε το 2012, κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος και αυτό που έμεινε από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν το μακροσκελές υποσχεσιολόγιο προς το κεφάλαιο για μέτρα που θα υποβοηθήσουν την ανάκαμψή του. Στην πλειοψηφία τους, τέτοια μέτρα ενσωματώθηκαν στο τρίτο μνημόνιο, μαζί με νέες ανατροπές σε Εργασιακά και Ασφαλιστικό.
Θα αναρωτηθεί κανείς: Τότε δεν έχει κανένα νόημα να ζητάει ο λαός μέτρα ανακούφισης και αλλαγές προς όφελός του; Το αντίθετο ισχύει. Ο λαός δεν πρέπει να αρκείται μόνο στη διεκδίκηση μέτρων ανακύκλωσης και διαχείρισης της φτώχειας του, αλλά να παλεύει οργανωμένα για την ανάκτηση των απωλειών που είχε το διάστημα της βαθιάς κρίσης, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών.
Για να έχει, όμως, αποτελεσματικότητα αυτός ο αγώνας, θα πρέπει ολοένα και περισσότερο να συνδέεται με αντικαπιταλιστικούς - αντιμονοπωλιακούς στόχους πάλης, σε ρήξη με το κεφάλαιο, την ΕΕ και την εξουσία τους, ακριβώς επειδή στο έδαφος αυτής της εξουσίας είναι ασυμβίβαστα η ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου και η ευημερία του λαού. Ενα κίνημα με αυτόν τον προσανατολισμό, που θα συγκρούεται και δεν θα συνεργάζεται με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τις διακρατικές ενώσεις τους, θα μπορεί στην πορεία να αποσπά κάποιες κατακτήσεις, να ακυρώνει ή να εμποδίζει μέτρα. Δηλαδή, οποιαδήποτε δυνατότητα βελτίωσης της ζωής των εργαζομένων στις σημερινές συνθήκες θα έρθει ως αποτέλεσμα σκληρής ταξικής πάλης και όχι ως αποτέλεσμα της διαχείρισης της μιας ή της άλλης κυβέρνησης, θα κριθεί από τη συνολική κατεύθυνση που θα αποκτά ο εργατικός - λαϊκός αγώνας.
Το κύριο, όμως, είναι ότι στο πλαίσιο ενός τέτοιου κινήματος, θα δυναμώνουν η συμμαχία της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα και η αναγκαιότητα της πραγματικής ανατροπής, που συνίσταται στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής με λαϊκή εξουσία, με αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.
Ο στόχος αυτός παλεύεται μέρα με τη μέρα, από σήμερα κιόλας, όχι σε κάποιο μακρινό αύριο. Αρκεί να ξεμπερδέψει ο λαός με τις αυταπάτες ότι κάτι καλό μπορεί να προκύψει για τον ίδιο αν στοιχηθεί με τους στόχους του κεφαλαίου για ανάκαμψη. Η χειραφέτηση του λαού από την πολιτική της εργοδοσίας και των κομμάτων της είναι προϋπόθεση για να βαδίσει στο δρόμο της ανατροπής και αυτήν την προοπτική πρέπει να ενισχύσει το δυνάμωμα του ΚΚΕ και στις επικείμενες εκλογές.

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2015

Αν εφαρμοστεί το τρίτο μνημόνιο, θα αποφύγουμε τα χειρότερα;

Με αφορμή και τις πρόσφατες εξελίξεις και την πείρα, μπροστά και σε μια σειρά από κάλπικα διλήμματα που βάζουν τα κόμματα της αστικής διαχείρισης, τα λαϊκά στρώματα της χώρας και μπορούν και πρέπει να κατασταλάξουν στα δικά τους πολύτιμα συμπεράσματα.
Το ίδιο το ερώτημα, είτε αυτό διατυπώνεται καλοπροαίρετα είτε όχι, ξεκομμένο από τη σημερινή πραγματικότητα και την εξέλιξή της, έρχεται να συσκοτίσει τα πράγματα και να αποπροσανατολίσει, να βάλει το «κάρο μπροστά από το άλογο», να στριμώξει το λαό σε «επιλογές» από το κακό στο χειρότερο, ανάμεσα στη Σκύλα και τη Χάρυβδη των μονοπωλίων.
Την ίδια ώρα, σκόπιμα, τα κόμματα της αστικής διαχείρισης καλλιεργούν τέτοιου είδους «διλήμματα». Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, απαντά ότι δεν είχε και άλλη επιλογή, παρά να υπογράψει το μνημόνιο, αφού σε άλλη περίπτωση, το ενδεχόμενο του grexit θα έφερνε τα ακόμη χειρότερα. Στην ίδια ρότα και βέβαια σε στρατηγική σύμπλευση με την κυρίαρχη επιλογή του ελληνικού κεφαλαίου, ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ και άλλοι διαχειριστές ισχυρίζονται ότι «αναγκαστικά» ψήφισαν το τρίτο και μάλιστα, κατά την κοινή ομολογία τους, ακόμη χειρότερο μνημόνιο, αφού μόνο έτσι θα μπορούσε να διασφαλιστεί η «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας» και η παραμονή της στην Ευρωζώνη.
Πρόκειται για την πολιτική που οδηγεί το λαό σε ολοένα και βαθύτερα αδιέξοδα. Η «έξοδος από το μνημόνιο» έχει ως όρο και προϋπόθεση την πλήρη εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο ΣΕΒ. Σε αυτό το πλαίσιο, ο αντιλαϊκός κατήφορος δεν πρόκειται να σταματήσει, ενώ και ο πυρήνας των μέτρων θα συνεχίσει να στοιχειώνει την καθημερινότητα του λαού την κάθε «επόμενη μέρα», είτε με μνημόνια είτε χωρίς αυτά. Οι θυσίες που ζητούνται και θα συνεχίζουν να ζητούνται από τους εργαζόμενους και δεν πρόκειται να σταματήσουν είτε με ευρώ είτε με εθνικό νόμισμα, προκύπτουν από την αναγκαιότητα στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Ενώ, βεβαίως, η ίδια η ανάκαμψη δεν πρόκειται να συνδυαστεί, όπως έχει αποδείξει και η διεθνής πείρα, με ανάκτηση δικαιωμάτων, με κάλυψη των εργατικών - λαϊκών αναγκών. Αλλωστε, οι ίδιοι προβλέπουν, για παράδειγμα, υψηλή ανεργία, ακόμα και με θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Παράλληλα, η λογική του «μικρότερου κακού» έφερε το λαό στις Συμπληγάδες και των τριών μνημονίων. Ας θυμηθούμε ανάλογα διλήμματα που κυριάρχησαν σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις αλλά και μετά από αυτές, όπως για παράδειγμα γύρω από τον υποτιθέμενο «κίνδυνο της ακυβερνησίας», που βέβαια ουδέποτε επιβεβαιώθηκε στην πράξη, την ανάγκη για τις εκταμιεύσεις των δόσεων από τα δάνεια των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, με αντίτιμο την εφαρμογή των κάθε φορά προαπαιτούμενων αντιλαϊκών μέτρων και άλλα αντίστοιχα. Αντίστοιχα διλήμματα επανέφερε και ο Α. Τσίπρας, δικαιολογώντας την ψήφιση του 3ου μνημονίου, λέγοντας ότι έτσι απέτρεψε τη χρεοκοπία των τραπεζών, όχι όμως τη χρεοκοπία του λαού, η οποία θα συνεχίζεται είτε έτσι είτε αλλιώς...
Την ίδια ώρα, από τη σκοπιά του κεφαλαίου, τα μνημόνια αποδείχνονται η «σανίδα σωτηρίας», στην προσπάθεια εξόδου τους από την καπιταλιστική κρίση, για την επάνοδο στη φάση ανάκαμψης των επιχειρηματικών κερδών και των κερδοφόρων επενδύσεων. Αποκαλυπτική σε αυτή την κατεύθυνση είναι η τοποθέτηση του ΣΕΒ, ενόψει των εκλογών της Κυριακής. Οι Ελληνες βιομήχανοι με ξεκάθαρο τρόπο τονίζουν:«Υπάρχουν νεφελώδεις διακηρύξεις περί του μνημονίου ως αναγκαίου κακού (...). Επιδιώκεται με κάποιο μαγικό τρόπο το μνημόνιο να εξουδετερωθεί, να καθυστερήσει η εφαρμογή του και να "ξεδοντιαστούν" όλα τα μέτρα που θίγουν προνομιούχες ομάδες της ελληνικής κοινωνίας».
Σήμερα πλέον είναι καθαρό το γεγονός ότι στο πλαίσιο της πολιτικής που υπηρετεί το κεφάλαιο, δεν μπορεί να υπάρξει «φιλολαϊκή» διέξοδος, ενώ και η όποια «αλλαγή» σε κάποια από τα μέτρα του μνημονίου σηματοδοτεί την εφαρμογή άλλων ισοδύναμων αντιλαϊκών μέτρων, με αντίστοιχο δημοσιονομικό όφελος στους κρατικούς προϋπολογισμούς.
Η σημερινή πραγματικότητα, για μια ακόμη φορά, έρχεται να επιβεβαιώσει το Κόμμα μας. Η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας και μπορούν και πρέπει να βγάλουν από την κάλπη ισχυρό το ΚΚΕ, για δυνατή εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση στην εξουσία του κεφαλαίου, την κυβέρνησή του, τα κόμματά του και την ΕΕ, στο δρόμο της ανατροπής τους, για την εργατική - λαϊκή εξουσία.