Οξυγόνο στο κεφάλαιο, βαρβαρότητα στο λαό

«Το τρίτο μνημόνιο προδιαγράφει τα βήματα που πρέπει να αναληφθούν και την πορεία που θα πρέπει να ακολουθήσει η ελληνική οικονομία προς την κανονικότητα της ανταγωνιστικής ανάπτυξης». Αυτό τονίζει ο ΣΕΒ, σε μία από τις πρόσφατες παρεμβάσεις του, συνοψίζοντας με αυτό τον τρόπο την ενιαία στρατηγική του κεφαλαίου, στην πορεία για τη διέξοδό του από την καπιταλιστική κρίση και για την επάνοδο των ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων σε φάση ανάκαμψης. Ομολογείται πλέον ότι δρόμος αυτός περνάει αναγκαστικά και αναπότρεπτα μέσα από την πολιτική που έρχεται να τσακίσει τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, τα εισοδήματα, τις κατακτήσεις που ακόμη «τρεμοπαίζουν» στα πόδια τους.

Την ίδια ώρα, οι «κόκκινες γραμμές» που εμφάνιζε η συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, έγιναν στην πορεία βαθιά «πράσινες», σε ό,τι αφορά την εφαρμογή των πάγιων αξιώσεων που προβάλλουν και τα τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου. Πρόκειται και πάλι για τη διεργασία των συγκλίσεων που συντελούνται, ανοιχτά σήμερα, και στο επίπεδο των αστικών κομμάτων και του πολιτικού προσωπικού, στο πλαίσιο της γενικότερης, κυρίαρχης στρατηγικής του κεφαλαίου. Σε αυτό πλαίσιο, «δεξιοί», σοσιαλδημοκράτες, η «πρώτη φορά Αριστερά» και άλλοι, παρά και τις αντιθέσεις τους, εμφανίζονται σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι, αυτό των διαχειριστών ενός εκμεταλλευτικού συστήματος που δεν παίρνει από γιατριά υπέρ του λαού, ίσα-ίσα το αντίθετο, τον τσακίζει.

Συγκλίσεις μέχρι ταύτισης

Και βέβαια, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μεταξύ τους συγκλίσεις και μάλιστα σε σημείο ταύτισης επιβεβαιώνονται από τα σχέδια της λεγόμενης «παραγωγικής ανασυγκρότησης» που εξαγγέλλουν τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η πλευρά της ΝΔ. Οι όποιες διαφοροποιήσεις στα προεκλογικά τους προγράμματα και τις παρεμβάσεις, δεν πρέπει να ξεγελάσουν τα λαϊκά στρώματα. Το σχέδιο της παραγωγικής ανασυγκρότησης προδιαγράφεται και στο τρίτο μνημόνιο που ψήφισαν και μάλιστα με απόλυτα συγκεκριμένες αναφορές, σε ό,τι αφορά την εφαρμογή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που προτείνει ο ΟΟΣΑ, μέσα από τις λεγόμενες «εργαλειοθήκες». Το τελικό σχέδιο αναμένεται να ανακοινωθεί την άνοιξη του 2016 και αφορά, επί της ουσίας, τη συγκέντρωση της επιχειρηματικής πίτας και των κερδών στους ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με το προσχέδιο του κυβερνητικού προγράμματος, θέτει τους παρακάτω άξονες:

Ενίσχυση του τραπεζικού τομέα, με στόχο να «αποτελέσει ξανά το ρόλο του αιμοδότη της οικονομίας». Πρόκειται για το σχέδιο ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζικών ομίλων, μέσω της νέας δανειακής σύμβασης που φορτώνουν στις πλάτες του λαού. Συμπληρωματικά με το μνημόνιο, ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει τη δημιουργία«αναπτυξιακής τράπεζας», που βέβαια θα αφορά στην τόνωση της επιχειρηματικότητας.

Διαχείριση «κόκκινων» δανείων. Σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, η «επίλυση του προβλήματος αποτελεί κομβικό σημείο για την ενίσχυση της βιωσιμότητας του τραπεζικού συστήματος και απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάκαμψη της οικονομίας». Επί της ουσίας, ομολογούν ότι το σχέδιο είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των τραπεζών, προκειμένου αυτές με κρατική ενίσχυση να απαλλαγούν από τα βαρίδια. Την ίδια ώρα,συμπληρώνεται το προϋπάρχον νομοθετικό οπλοστάσιο για την πλήρη άρση της όποιας παρεχόμενης προστασίας, ακόμη και για την πρώτη κατοικία, ενώ ταυτόχρονα κλιμακώνονται οι εκβιασμοί απέναντι σε ανήμπορα λαϊκά νοικοκυριά.

Ρευστότητα στην «πραγματική οικονομία». Μετά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, προβλέπεται η πρόσβασή τους στο «πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης» της ΕΚΤ, η σταδιακή «επανασύνδεση» των ελληνικών τραπεζών με τη διεθνή διατραπεζική αγορά, η σημαντική μείωση του κόστους χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών. Μέσω αυτών, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα τονωθεί ο δανεισμός των επιχειρήσεων, «κυρίως για τη χρηματοδότηση επενδύσεων, οι οποίες θα προκαλέσουν την επιθυμητή ενίσχυση της απασχόλησης», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται.

Αξιοποίηση ΕΣΠΑ. Λόγος γίνεται για μια «νέα επιχειρηματικότητα, που να συνδυάζει την παραγωγή υψηλής ποιότητας και προστιθέμενης αξίας προϊόντων και υπηρεσιών με μια νέα μορφή επιχειρηματικής διακυβέρνησης, μέσα από συνεργατικά σχήματα».

Συμπερασματικά, ο ΣΥΡΙΖΑ περιγράφει το σχέδιο για την επάνοδο του κεφαλαίου, από τη φάση της κρίσης στη φάση της ανάκαμψης των επιχειρηματικών κερδών.

Η ΝΔ θέτει αντίστοιχους άξονες και προτεραιότητες και μάλιστα σε σημείο ταύτισης. Και βέβαια, δεν είναι τυχαίο ότι ο μεταξύ τους «καυγάς» γίνεται για το ποιος από αυτούς είναι ο ικανότερος διαχειριστής (των υποθέσεων του κεφαλαίου).

Η ΝΔ, στις προγραμματικές εξαγγελίες της, αναφέρει:

Εφαρμογή των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και θεσμικών αλλαγών, όπως αυτές, εν πολλοίς, ήδη περιλαμβάνονται στο μνημόνιο». Σε αυτές καταγράφουν και τις «ρυθμίσεις στην αγορά εργασίες» και μάλιστα με τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές και διεθνείς πρακτικές». Το ίδιο «επιχείρημα» αξιοποιεί και ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα πριν από την ψήφιση του μνημονίου. Και βέβαια, η ΝΔ θα προχωρήσει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, λέγοντας ότι η συγκεκριμένη ανάγκη προέκυψε με αποκλειστική ευθύνη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Και βέβαια, συμπλέουν και στο ζήτημα της «σταδιακής αποκατάστασης της ρευστότητας στην οικονομία».

«Επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων», προκειμένου να αποκτηθούν «βαθμοί ελευθερίας». Αυτοί, με τη σειρά τους, θα «επιτρέψουν τη βελτίωση των όρων του μνημονίου», με στόχο, όπως λένε, τη μείωση των φόρων και την ενίσχυση των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων. Πρόκειται για την πολιτική διαχείρισης και όχι αντιμετώπισης των ακραίων φαινομένων φτώχειας, καταπώς προτείνεται και από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ.

Κρίνεται αναγκαία η «λήψη πρόσθετων παραμετρικών μέτρων για την ενίσχυση της βιωσιμότητας του χρέους». Το ίδιο λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο την απελευθέρωση κεφαλαίων, προκειμένου αυτά να αποδοθούν στην ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων.

Αξιοποίηση συγκριτικών πλεονεκτημάτων σε τουρισμό, ναυτιλία, αγροτική παραγωγή, μεταποίηση, έρευνα - καινοτομία, που είναι οι προς επιλογή κλάδοι που θα ενισχυθούν μέσω του «εθνικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης». Εχει τη σημασία του το γεγονός ότι ο ΣΕΒ θέτει σειρά από προτεραιότητες και άλλες παρεμβάσεις, με τις οποίες, επί της ουσίας, συμφωνεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε, πολλές από αυτές περιέχονται αυτούσιες και στο τρίτο μνημόνιο.

Η αξιοποίηση του ΕΣΠΑ και του επενδυτικού πακέτου Γιούνκερ αποτελεί μία ακόμη στρατηγικού χαρακτήρα σύμπλευση της ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ, με κοινό στόχο να τονωθούν οι κερδοφόρες επενδύσεις του κεφαλαίου. Η αποδέσμευση του προβλεπόμενου πακτωλού με τα 35 δισ. ευρώ, όπως επίσης και στην περίπτωση της «ελάφρυνσης» του κρατικού χρέους, της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών κ.ά., έχουν όρο και προϋπόθεση την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων του μνημονίου...

Καπιταλιστική κρίση - ανάκαμψη: Οψεις του ίδιου νομίσματος

Εχει σημασία να θυμηθούμε την κοινή προσέγγιση των αστικών κομμάτων και επιτελείων σχετικά με το χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης. Με μια φωνή, έλεγαν ότι πρόκειται για «κρίση του δημοσίου χρέους», για «τραπεζική κρίση» και άλλα παρόμοια, απόλυτα ξεκομμένα από τη ρίζα του προβλήματος που γεννά όλα αυτά τα φαινόμενα. Μετά την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, εν μέσω υψηλών ρυθμών καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι εκδόσεις ομολογιακών δανείων με προσφυγή στις τράπεζες ήταν φαινόμενο απόλυτα συνηθισμένο. Η πρόσβαση στις χρηματαγορές γινόταν σε περίοδο ραγδαίας αύξησης του παραγόμενου ΑΕΠ. Για το 2003 η καπιταλιστική ανάπτυξη στην Ελλάδα έφτασε στο 6,6%, το 2004 στο 5%, το 2006 στο 5,8%. Η καπιταλιστική ανάπτυξη στην Ελλάδα, μέχρι και τα μέσα της περασμένης δεκαετίας, ήταν πολλαπλάσια σε σχέση με αυτή των άλλων κρατών της Ευρωζώνης και σε κάθε περίπτωση πολύ πάνω από τους μέσους όρους.

Η διόγκωση της ανάπτυξης του κεφαλαίου, ωστόσο, επιτάχυνε και βάθυνε την καπιταλιστική κρίση που εκδηλώθηκε στη συνέχεια, με αντίστροφα πολλαπλάσιους αρνητικούς ρυθμούς και ιδιαίτερη ένταση, στις συνθήκες διαβίωσης του λαϊκού πληθυσμού. Αναγκαστικά και αναπότρεπτα, η συσσώρευση καπιταλιστικών κερδών, κάθε φορά, θα οδηγεί στην επόμενη φάση του οικονομικού κύκλου, δηλαδή στο ξέσπασμα της επόμενης καπιταλιστικής κρίσης, ανεξάρτητα από το μείγμα της αστικής διαχειριστικής πολιτικής και την οικονομική και πολιτική δύναμη κάθε κράτους, στο πλαίσιο της καπιταλιστικής ανισομετρίας. Παράλληλα, είναι φανερό το γεγονός ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη και το κρατικό χρέος αλληλοτροφοδοτήθηκαν. Το κρατικό χρέος διοχετεύεται στην ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων, στη χρηματοδότηση των προτεραιοτήτων επιλεγμένων κλάδων και τομέων της οικονομίας, ενώ ταυτόχρονα γιγαντώθηκε με τα εκτεταμένα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων νευραλγικών κλάδων που εκχωρήθηκαν σε «επενδυτές».

Η διέξοδος για το λαό

Το ΚΚΕ τονίζει ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη, αναιμική ή όχι, θα συνδυάζεται με αλλεπάλληλα αντιλαϊκά μέτρα, με μνημόνια διαρκείας, προκειμένου να εμπεδωθεί και να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Ο καπιταλισμός χρειάζεται τα μνημόνια για να μπορεί να αναπαράγει διευρυμένα τα κέρδη του. Τα μνημόνια δεν είναι τίποτα διαφορετικό από αντεργατικές - αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις διευκόλυνσης της κερδοφορίας και εξασφάλισης συνθηκών για καπιταλιστικές επενδύσεις. Φτηναίνουν την εργατική δύναμη, προωθούν ιδιωτικοποιήσεις, φοροληστεύουν το λαό, κόβουν κρατικές δαπάνες για λαϊκές ανάγκες σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια κ.λπ.

Η σημερινή πραγματικότητα, για μια ακόμη φορά, έρχεται να επιβεβαιώσει το Κόμμα μας. Με φόντο και τις πρόσφατες εξελίξεις, η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας και μπορούν και πρέπει να κατασταλάξουν σε συμπεράσματα πολύτιμα για την οργάνωση της πάλης τους και βέβαια για το κριτήριο της ψήφου τους σε αυτές τις εκλογές. Και να βγάλουν από την κάλπη ένα ισχυρό ΚΚΕ, για δυνατή εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση στην εξουσία του κεφαλαίου, την κυβέρνησή του, τα κόμματά του και την ΕΕ, στο δρόμο της ανατροπής τους, στο δρόμο για την εργατική - λαϊκή εξουσία. Που θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, θα διαγράψει μονομερώς το χρέος, θα αποδεσμεύσει την Ελλάδα από την ΕΕ και κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό και με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο θα βάλει την οικονομία στην υπηρεσία κάλυψης των εργατικών - λαϊκών αναγκών.

Α.Σ.