Οπλισμένοι με νέα πείρα, βλέπουμε με ευθύνη και αισιοδοξία τη χρονιά που έρχεται

Από τη συνέντευξη με τον Γιώργο Πέρρο

Μια χρονιά πλούσια σε εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, που αφήνει παρακαταθήκη και πείρα για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, ολοκληρώνεται σε λίγες μέρες. Ο «Ριζοσπάστης» συζητάει με τον Γιώργο Πέρρο, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, για τον απολογισμό της χρονιάς που φεύγει, τις προοπτικές που ανοίγονται για το κίνημα τη χρονιά που έρχεται.

-- Κάνοντας ένα σύντομο απολογισμό της δράσης του ΠΑΜΕ τη χρονιά που πέρασε, ποιους σταθμούς ξεχωρίζετε;

-- Να θυμίσουμε ότι φέτος, στις 3 Απρίλη, συμπληρώθηκαν 15 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΜΕ. Το ΠΑΜΕ το γέννησε η ανάγκη της ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος. Για ένα κίνημα ικανό να απαντήσει στην ολομέτωπη και γενικευμένη επίθεση, αλλά και να παλεύει με γραμμή πάλης και συμμαχιών.

Κίνημα που δε θα περιορίζεται μόνο στην αντιμετώπιση των συνεπειών, αλλά θα παλεύει στην προοπτική για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, ζήτημα που προϋποθέτει γραμμή ρήξης και ανατροπής με τα μονοπώλια, τα κόμματα και τους μηχανισμούς που τα υπηρετούν, πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Γι' αυτό και το ΠΑΜΕ δεν έκατσε με τα χέρια σταυρωμένα. Προετοίμασε δυνάμεις, ενημέρωσε για τη νέα επίθεση και ιδιαίτερα για την κοινωνική ασφάλιση. Οι αγώνες που έγιναν φέρουν τη σφραγίδα μιας μεγάλης προσπάθειας να συγκροτηθούν Επιτροπές Αγώνα στους τόπους δουλειάς και κατοικίας. Καταγράφεται το αποτέλεσμα της αποφασιστικής παρέμβασης εκατοντάδων απεργιακών φρουρών των ταξικών συνδικάτων, των αγωνιστικών συνδυασμών με τη συμμετοχή μεγάλου αριθμού εργαζομένων, ακόμα και στα πιο δύσκολα εργοδοτικά «γκέτο».

Ο πολλαπλάσιος αριθμός εργαζομένων που συμμετείχε στους αγώνες με το ΠΑΜΕ, σε σχέση με τις εκδηλώσεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, η δράση νέων δυνάμεων, σωματείων, συνδικαλιστών, εργαζομένων που συσπειρώθηκαν στις γραμμές του ΠΑΜΕ, επιβεβαιώνουν αυτήν την υπεροχή.

Υπεροχή που επιτεύχθηκε σε περίοδο έντασης της πολεμικής ενάντια στο ταξικό κίνημα απ' όλα τα κέντρα του αστικού οικονομικού - πολιτικού συστήματος. Και ένα από τα θετικά ζητήματα είναι ότι ένα σημαντικό κομμάτι της εργατικής τάξης άντεξε μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, παρέμεινε ζωντανό και συνεχίζει να δρα μαζί με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, έχει αγωνιστικές διαθέσεις.

Τη χρονιά που πέρασε, ανοίξαμε πιο σχεδιασμένα τη δουλειά μας στη νεολαία και ιδιαίτερα σ' όσους εργάζονται με τα πεντάμηνα, τις άθλιες εργασιακές σχέσεις των 200 και 300 ευρώ. Τα συνδικάτα οργάνωσαν καλύτερα την παρουσία τους στους «πρακτικάριους», στη μαθητεία. Εγιναν δεκάδες παρεμβάσεις για να έχουν δικαιώματα. Δυνάμωσε η επαφή με τις σχολές, με στόχο την επαφή με τα συνδικάτα των κλάδων, κάναμε βήματα στην οργάνωση όσων είναι στα διάφορα προγράμματα.

Θυμίζουμε ακόμη τη σημαντική δουλειά που έγινε με το τουρνουά ποδοσφαίρου με τη συμμετοχή δεκάδων εργαζομένων από χώρους δουλειάς, τη βοήθεια που προσφέρει το «Web radio», η επιτροπή για το Ασφαλιστικό, η ομάδα των νομικών και οι δεκάδες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης.

Αποδεικνύεται ότι μπορούμε να μη χάνουμε καμιά μάχη με δική μας ευθύνη. Οτι μπορούμε να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθηση των εργαζομένων, ότι μπορούμε να αναπτύξουμε ένα κίνημα που να κερδίζει με πείσμα, θέληση και καλό σχεδιασμό. Οτι μπορούμε να ανατρέπουμε αρνητικούς σχεδιασμούς, να διευρύνουμε την επιρροή μας και αυτό να εκφραστεί πιο τολμηρά στους αγώνες και στις αρχαιρεσίες.

-- Από το Σεπτέμβρη και μετά, είδαμε να κυριαρχεί η προετοιμασία και ο απολογισμός του Πανελλαδικού Συλλαλητηρίου. Γιατί ήταν τόσο σημαντική αυτή η πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ;

-- Το κάλεσμα του ΠΑΜΕ προς τα συνδικάτα, προς την εργατική τάξη, προς τα λαϊκά στρώματα, για ένα δίμηνο αγωνιστικών κινητοποιήσεων με κορύφωση το Πανελλαδικό Συλλαλητήριο την 1η Νοέμβρη, σε όλους τους κλάδους, με αιτήματα όπως την πάλη κατά της ανεργίας, την κοινωνική ασφάλιση, το εισόδημα, ήταν πράγματι μια σημαντική πρωτοβουλία απ' την οποία αποκομίσαμε θετική πείρα. Θυμίζω ότι προηγήθηκε το Σεπτέμβρη η συνεδρίαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής στη Θεσσαλονίκη, που αποφάσισε το δίμηνο αγωνιστικό πρόγραμμα.

Αξιοποιήσαμε το βασικό εργαλείο των συλλογικών διαδικασιών, τα σωματεία δούλεψαν καλά με τις Γενικές Συνελεύσεις, τις συσκέψεις. Εγινε προσπάθεια περισσότεροι εργαζόμενοι να πουν γνώμη, να πάρουν ευθύνη, εκπαιδεύτηκαν δυνάμεις. Κυρίως φάνηκε ότι μπορούμε με καλό σχεδιασμό, σωματείο το σωματείο, κλάδο τον κλάδο, επιχείρηση την επιχείρηση, να έχουμε συσπείρωση δυνάμεων, κίνηση μαζών, δυνάμωμα της επαφής με τους χώρους δουλειάς. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, μπήκαν στη μάχη περισσότερες δυνάμεις, ενισχύθηκε το πνεύμα της πρωτοβουλίας από σωματεία, χώρους δουλειάς και κλάδους.

Ηταν ένας σημαντικός σταθμός, που βοήθησε αυτό που έχει σήμερα ανάγκη το κίνημα, δηλαδή αγώνες με αιτήματα που βοηθούν τη συσπείρωση δυνάμεων, τον ταξικό προσανατολισμό, τη συμμαχία, αλλά και τον αγώνα κατά κλάδο και επιχείρηση. Συνέβαλε καθοριστικά να δυναμώσει η αντιπαράθεση με τις λογικές που θέλουν τους εργαζόμενους να αποδέχονται τη φτώχεια, να αποδέχονται τη μείωση των δικαιωμάτων τους στο όνομα των «αντοχών της οικονομίας», της ταξικής συνεργασίας, της κυβερνητικής εναλλαγής. Βοήθησε στο δυνάμωμα της αντιπαράθεσης με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό.

Σταθερός προσανατολισμός στην ανασύνταξη του κινήματος

Από το Πανελλαδικό Συλλαλητήριο, 

την 1η Νοέμβρη στην Αθήνα

-- Σε ό,τι αφορά το στόχο της ανασύνταξης, σε ποιους επιμέρους δείκτες εκτιμάτε ότι έχει γίνει πρόοδος;

-- Εγινε σημαντική προσπάθεια να παλεύεται ενιαία το ζήτημα της ανασύνταξης, βεβαίως με τις προσαρμογές που πρέπει να γίνονται από κλάδο σε κλάδο και από νομό σε νομό. Για παράδειγμα, με την πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ για το δίμηνο δράσης και το Πανελλαδικό Συλλαλητήριο, είχαμε αποτελέσματα. Ανοίξαμε δρόμους, άνοιξε συζήτηση, συσπειρώθηκαν δυνάμεις.

Αποδεικνύεται ότι μπορούμε να ξεπερνάμε τις δυσκολίες που προκύπτουν από αρνητικούς συσχετισμούς, να προκαλούμε ρήγματα, να ανατρέπουμε δυσκολίες με όρους μαζικού κινήματος και βεβαίως τη συμμετοχή των εργαζομένων. Ενισχύθηκε σε ένα βαθμό η πρωτοβουλία των συνδικάτων, των χώρων δουλειάς, με θετικά αποτελέσματα. Τέτοια παραδείγματα είναι ο αγώνας στη «Σόφτεξ», στην κατασκευή της επέκτασης του Μετρό, με την υπογραφή επιχειρησιακών συμβάσεων, με αυξήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα, στη «Forthnet», στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών.

Καταγράφηκε πρόοδος στην καλύτερη λειτουργία των σωματείων, στην οργάνωση της συζήτησης στις συνεδριάσεις των ΔΣ και στο να μαζεύονται, να σχεδιάζουν, να χρεώνουν ευθύνη, να ελέγχουν. Εγινε καλύτερη προσπάθεια τα ΔΣ να είναι ο συντονιστής, ο καθοδηγητής των κινητοποιήσεων, της δράσης, χωρίς βέβαια αυτό να έχει πάρει καθολικά χαρακτηριστικά. Θετικά παραδείγματα είναι ο συντονισμός σε μόνιμη βάση με τα επιχειρησιακά σωματεία στον τουρισμό - επισιτισμό, στον Τύπο - χαρτί, στα τρόφιμα - ποτά, στο φάρμακο, που πρέπει να μείνει ως μόνιμος τρόπος δουλειάς.

Πολλαπλασιάστηκαν οι μαζικές διαδικασίες, οι γενικές συνελεύσεις, συσκέψεις, συγκεντρώσεις, όπου οι εργαζόμενοι παίρνουν τις αποφάσεις τους, σχεδιάζουν, παίρνουν την ευθύνη ενός αγώνα. Βελτιώθηκε η σταθερή παρουσία μας στους χώρους δουλειάς.

Εγινε σημαντική προσπάθεια να απευθυνθούμε πλατιά. Αυτό έγινε πιο ορατό, για παράδειγμα, στο συλλαλητήριο, όπου υπήρξαν απτά αποτελέσματα στην κινητοποίηση νέων δυνάμεων, μέσα από μαζικές διαδικασίες. Σημειώνουμε ότι ξεπέρασαν τις 1.000 οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που καλούσαν στο Πανελλαδικό Συλλαλητήριο, και σε πολλές από αυτές δεν πλειοψηφούν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Δίπλα στα εργατικά συνδικάτα βρέθηκαν εκατοντάδες ακόμα μαζικοί φορείς της εργατικής τάξης, των συνταξιούχων, της νεολαίας, των γυναικών, των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς.

Βελτιώθηκαν τα προπαγανδιστικά υλικά μας, έγιναν πιο εύστοχα, πιο εκλαϊκευτικά, καλύτερα οργανώσαμε την αντιπαράθεση στα επιχειρήματα των εργοδοτών, του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Δουλέψαμε καλύτερα το πλαίσιό μας, που βοήθησε στη συσπείρωση, στην κινητοποίηση νέων δυνάμεων. Πλαίσιο στο οποίο, βέβαια, ο κάθε κλάδος έβαζε και τα δικά του αιτήματα.

-- Τι πείρα προκύπτει απ' όλα τα παραπάνω;

-- Η πείρα από τη δουλειά όλο αυτό το διάστημα δείχνει ότι το οξυγόνο, η ζωή του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος είναι η δουλειά στη βάση, η δουλειά στα σωματεία, στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, στις συνοικίες. Εκεί δηλαδή που ζει και δουλεύει ο άνθρωπος του καθημερινού μόχθου. Εκεί μπορούσαμε να επιμείνουμε πιο συγκεκριμένα και πιο αποφασιστικά στο πώς υλοποιείται ο σχεδιασμός, η δουλειά χώρο το χώρο, σωματείο το σωματείο, κλάδο τον κλάδο.

Είχαμε ορισμένα θετικά αποτελέσματα στις αρχαιρεσίες, όπου κατακτήσαμε νέες θέσεις, αυξήσαμε τις ψήφους μας, αποσπάσαμε σωματεία από τις δυνάμεις του συμβιβασμού και του νέου κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Είχαμε μια ορισμένη μαζικοποίηση των συνδικάτων με νέες εγγραφές.

Ασφαλώς υπήρξαν και αδυναμίες, που έχουν να κάνουν με αδράνεια σωματείων, τους αδύνατους δεσμούς με τους τόπους δουλειάς. Υπήρξαν σωματεία που με προχειρότητα δούλεψαν, οι όποιοι αγώνες δε γίνονταν υπόθεση των ΔΣ, των αγωνιστικών συνδυασμών, των ίδιων των εργαζομένων.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, δυσκολευτήκαμε στην αποκάλυψη των άλλων δυνάμεων, της στάσης τους, και με καθυστέρηση δράσαμε πιέζοντας από κάτω να παρθούν αποφάσεις από γενικές συνελεύσεις. Αξιοποιήσαμε κάπως καλύτερα τα ψηφοδέλτιά μας, τα μέλη των ΔΣ, δυνάμεις που συμπορεύονται μαζί μας, παρότι υπάρχουν ακόμα δεκάδες συναγωνιστές που θα μπορούσαν να πάρουν ευθύνη, να χρεωθούν δουλειά. 

Ούτε παλιοί, ούτε νέοι "σωτήρες"

-- Γιατί λέτε ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από την ανάπτυξη που υπόσχεται η κυβέρνηση; Για παράδειγμα, δεν είναι καλό το γεγονός ότι από τις επενδύσεις θα προκύψουν κάποιες θέσεις εργασίας;

-- Καταρχήν, ανάπτυξη είχαμε και πριν την κρίση, και μάλιστα υψηλή. Κι όμως, είχαμε Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με «αύξηση» 0,77 ευρώ τη μέρα, με τη συνδρομή του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού. Επίθεση είχαμε βέβαια σε όλα τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Αυτό λοιπόν που βγαίνει είναι ότι η ανάπτυξη έφερε την κρίση, και αυτό γιατί ήταν ανάπτυξη για το κεφάλαιο και όχι για τις ανάγκες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Η όποια ανάπτυξη προκύψει δε θα φέρει πίσω αυτά που έχασαν οι εργαζόμενοι, αντίθετα, θα είναι πάνω στα αποκαΐδια των εργατικών δικαιωμάτων. Στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, με την όποια διαχείριση, είτε αυτή που υλοποιεί η συγκυβέρνηση είτε αυτή που υπόσχεται η αξιωματική αντιπολίτευση, το ζητούμενο για τους εργοδότες και το κράτος τους είναι η «αντιμετώπιση» της ακραίας φτώχειας.

Στις όποιες θέσεις εργασίας δημιουργηθούν, οι εργάτες θα δουλεύουν με όρους εκατό χρόνια πίσω. Εχουμε παραδείγματα και σήμερα, όπως οι εργαζόμενοι στην Cosco, στα ξενοδοχεία, στις εταιρείες τηλεπικοινωνιών κλπ. Οι αυτοαπασχολούμενοι, που καταστράφηκαν, έκλεισαν τα μαγαζιά τους, δε θα ξαναλειτουργήσουν τις βιοτεχνίες τους. Αρα, αυτοί που μιλούν για ανάπτυξη, εννοούν ανάπτυξη που θα δημιουργεί νέους όρους κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο.

Είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις των αρχηγών της συγκυβέρνησης Σαμαρά και Βενιζέλου, «να μη χαθεί ό,τι χτίσαμε». Δηλαδή, ό,τι έχασαν οι εργαζόμενοι πρέπει να τσιμενταριστεί και, από την άλλη, τα κέρδη της εργοδοσίας πρέπει ν' αβγατίζουν.

-- Γιατί λέτε ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν να ελπίζουν τίποτα από μια αλλαγή στη διακυβέρνηση; Δε θα μπορούσε μια άλλη κυβέρνηση να ανακουφίσει με την πολιτική της τα λαϊκά στρώματα, όπως, για παράδειγμα, λέει ότι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ;

-- Καταρχήν, ο ΣΥΡΙΖΑ δε λέει ότι θ' ασκήσει πολιτική για να ανακουφίσει τα λαϊκά στρώματα. Αυτό που λέει σε όλους τους τόνους είναι ότι είναι λάθος η πολιτική της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά τη διαχείριση του χρέους, δηλαδή το αναγνωρίζει. Σε ό,τι αφορά την καπιταλιστική ανάπτυξη, θέλει τη διευκόλυνση των ξένων επενδυτών, μιλάει για «υγιείς» επιχειρηματίες, συμφωνεί με την Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ. Επίσης, δεν ασκεί πολιτική με προσανατολισμό σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του, αλλά εστιάζει την επίθεση στη Μέρκελ, αθωώνοντας την ΕΕ, τους μηχανισμούς της και ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει.

Αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται είναι η διαχείριση της ακραίας φτώχειας. Λέει, για παράδειγμα, ότι θα επανέλθει ο κατώτερος μισθός στα 751 ευρώ με συμφωνία των κοινωνικών εταίρων. Δηλαδή, ξαφνικά θα τρελαθούν ο ΣΕΒ και οι άλλοι εργοδότες, να συμφωνήσουν να χάσουν αυτό που χρόνια πάλευαν να καταργήσουν.

Δε λέει κουβέντα για την κατάργηση όλου του μηχανισμού που στην ουσία κατεδαφίζει συνολικά τις ΣΣΕ. Εχει πιει το αμίλητο νερό όταν μπαίνει το θέμα της αναπλήρωσης των απωλειών. Μιλάει για επαναφορά του 13ου μισθού των συνταξιούχων από 700 ευρώ σύνταξη και κάτω, όχι όμως με τη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης. Δε λέει κουβέντα για κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων, παλιών και νέων.

Για μας είναι καθαρό ότι όποια ψήγματα της πολιτικής του κινούνταν έστω και φραστικά προς το λαϊκό συμφέρον, τα έχει εξαργυρώσει στο ενεχυροδανειστήριο του κεφαλαίου, για να πάρει το «δαχτυλίδι» και να γίνει κυβέρνηση. 

Υπάρχουν οι προϋποθέσεις να βάλει ο λαός τη σφραγίδα του

-- Η χρονιά που ξεκινάει σε λίγες μέρες σε τι κατάσταση βρίσκει το εργατικό κίνημα; Είναι σε θέση να διεκδικήσει την κάλυψη των απωλειών που είχε τα τελευταία χρόνια, να απαντήσει στην επίθεση που κλιμακώνεται σε βάρος του; Τι προϋποθέσεις απαιτούνται γι' αυτό;

-- H χρονιά που μας πέρασε έδειξε ότι υπάρχουν δυνατότητες. Αναπτύχθηκαν αγώνες σε κλαδικό και επιχειρησιακό επίπεδο, όπως στον Τύπο και Χαρτί, στους οικοδόμους, στις Τηλεπικοινωνίες, στα Τρόφιμα κλπ. Για να μπορέσει όμως το εργατικό κίνημα να διεκδικήσει όσα του ανήκουν, πρέπει να πάρει τα μέτρα του.

Εχουμε πει πολλές φορές ότι τα στηρίγματα του ΠΑΜΕ είναι τα ίδια τα σωματεία. Χρειάζεται λοιπόν να έχουμε στο κέντρο της προσοχής μας τη δουλειά τους. Να βοηθάμε στο ξεπέρασμα των αδυναμιών τους. Εκεί που οι ταξικές δυνάμεις είναι πλειοψηφία στις διοικήσεις, πρέπει να αποτελούν το παράδειγμα στη λειτουργία, στη δράση, στον προσανατολισμό δουλειάς.

Ενα από τα σημαντικά ζητήματα είναι η μαζικοποίηση των συνδικάτων. Πότε συσπειρώνει τους εργαζόμενους το σωματείο; Οταν συγκεντρώνει δυνάμεις απέναντι στο κεφάλαιο και στη στρατηγική του, όταν υπερασπίζεται τα δικαιώματα των εργαζομένων, όταν προωθεί τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Οταν αντιπαλεύει τη στρατηγική των υποταγμένων ηγεσιών.

Οταν λειτουργεί και διαπαιδαγωγεί στις αρχές της ταξικής πάλης μέσα στην καθημερινή δράση και ταυτόχρονα προετοιμάζει την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους για μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές μάχες. Οταν οργανώνει έναν αγώνα παίρνοντας όλα τα μέτρα για την επιτυχία του: Από τα επιχειρήματα και το περιεχόμενο της ανακοίνωσης, μέχρι το να γίνεται ο αγώνας υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων, να μπαίνουν οι ίδιοι στην οργάνωση της μάχης.

Η εξασφάλιση της συλλογικότητας στο σχεδιασμό, στην οργάνωση της δουλειάς, έχει μεγάλη σημασία. Γιατί μόνο μέσα στη συλλογική λειτουργία μπορεί να βρει ο εργαζόμενος τη θέση του, να συμβάλει στη λήψη και στην υλοποίηση των αποφάσεων. Μέσα στις συλλογικές διαδικασίες, θα προωθείται η συσπείρωση δυνάμεων στην ταξική γραμμή, θα αναπτύσσεται η διαπάλη με τη γραμμή του συμβιβασμού.

Χρειάζεται ο προσανατολισμός του σωματείου να αγκαλιάζει και να συσπειρώνει περισσότερες δυνάμεις. Ο κάθε κλάδος να έχει γνώση των εξελίξεων στο χώρο του και να τις εντάσσει στις γενικότερες εξελίξεις. Η κάθε συνδικαλιστική οργάνωση να έχει μπροστά της όλο τον κλάδο, όλους τους χώρους, συνολικά έναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό και τι δυνάμεις έχει, σχεδιάζοντας τις παρεμβάσεις στους νέους τόπους δουλειάς και πώς θα αποκτήσει δυνάμεις σ' αυτούς.

Γι' αυτό επιμένουμε σταθερά στην ανάγκη απεγκλωβισμού και απόρριψης συνολικά αυτής της πολιτικής. Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι σήμερα μέσα από κάποιους αγώνες κατάφερνες να αποσπάσεις μια αύξηση στο μεροκάματο. Φτάνει αυτό; Δε φτάνει. Γιατί έρχεται από την άλλη μεριά η πολιτική της κυβέρνησης, των πολυεθνικών, της ΕΕ και με την εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, τις ιδιωτικοποιήσεις, τη φοροληστεία, στα παίρνει πίσω.

Αποδείχτηκε μέσα από τους μικρούς και μεγάλους αγώνες ότι η προοπτική που βάζει το ΠΑΜΕ, η ίδια η ύπαρξή του, η συμβολή του στους αγώνες, αποτελεί τη μόνη φιλεργατική - φιλολαϊκή διέξοδο σήμερα. Η εργατική τάξη έχει υποχρέωση να παλεύει όχι μόνο για να βελτιώνει τους όρους ζωής της, τις συνθήκες δουλειάς, αλλά και να απαιτεί ό,τι της ανήκει, να διεκδικεί τον πλούτο που παράγει. Ενας τέτοιος προσανατολισμός είναι αναγκαίος σήμερα, για να αποσπάσει η εργατική τάξη ακόμα και τις ελάχιστες κατακτήσεις.

-- Ποιος είναι ο ρόλος της κοινωνικής συμμαχίας που περιγράψατε πιο πάνω;

-- Είναι κρίσιμο ζήτημα για την ανάπτυξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, για την πορεία της ανασύνταξης. Είναι υπόθεση πρώτ' απ' όλα της εργατικής τάξης να τραβήξει στον κοινό αγώνα όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, ΕΒΕ, αγρότες, απέναντι στον κοινό εχθρό που είναι τα μονοπώλια. Εγιναν βήματα στην κοινή δράση των δυνάμεων της συμμαχίας τη χρονιά που πέρασε.

Στους αγώνες που έγιναν ήταν σημαντική η συμβολή της νεολαίας, των γυναικών, των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς. Οργανώθηκαν κάποιες κινητοποιήσεις με όρους συμμαχίας, με συνδυασμένες παρεμβάσεις σωματείων και μαζικών φορέων από δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με ενιαίο και διευρυμένο πλαίσιο πάλης. Τέτοιες περιπτώσεις είναι οι κινητοποιήσεις για την κοινωνική ασφάλιση, στην Ελευσίνα για την Υγεία, οι κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών, μαθητών, γονιών για τα ΕΠΑΛ, τα Μουσικά Σχολεία κλπ., στους διοικητικούς υπαλλήλους στα Πανεπιστήμια, για τα ζητήματα της Υγείας, της κατάργησης της Κυριακάτικης Αργίας κ.ά.

Ηταν σοβαρή η προσπάθεια να εκφραστεί η συμμαχία στο επίπεδο των κλάδων, όπως στα τρόφιμα - ποτά, στους οικοδόμους. Ομως τα βήματα αυτά δεν είναι εκείνα που απαιτούνται στις σημερινές συνθήκες. Είναι ανάγκη να οργανώσουμε πιο μεθοδικά και με προοπτική τη δουλειά μας και σε αυτό το μέτωπο. Είναι ώριμη η ανάγκη εκσυγχρονισμού του πλαισίου πάλης που έχουμε συμφωνήσει το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ, η ΟΓΕ, το ΜΑΣ.

Ο ρόλος του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού

-- Πώς προσπαθεί η εργοδοσία να αναπροσαρμόσει τα σχέδια και την τακτική της απέναντι στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και τι ρόλο παίζει ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός;

-- Ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός συνειδητά παίζει το ρόλο της «ασφαλιστικής δικλείδας», ώστε οι αγώνες να μην προβάλλουν ένα συνεκτικό πλαίσιο αιτημάτων που να αμφισβητεί την καπιταλιστική κερδοφορία και ιδιοκτησία. Να μην κλιμακώνονται και να μη συντονίζονται οι αγώνες. Να μην οικοδομείται μέτωπο των εργαζομένων με τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες.

Με ένα τέτοιο διεκδικητικό πλαίσιο, που είναι σε αντιπαράθεση με την κυρίαρχη πολιτική και την κερδοφορία του κεφαλαίου, μπορείς να οργανώσεις την αντίσταση, να διεκδικήσεις κατακτήσεις, να απεγκλωβιστούν δυνάμεις από τη λογική του «εφικτού», του «να μάθουμε να ζούμε με ψίχουλα», που καλλιεργείται από τους επιχειρηματίες, τους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς τους αντιπροσώπους.

Ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός δεν έχει κανένα δισταγμό να αποτελέσει ενιαίο μηχανισμό μαζί με εργοδότες και κυβέρνηση, προκειμένου να μειώσουν και να παρεμποδίσουν αγώνες που αποφασίζουν και υλοποιούν τα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Είναι χαρακτηριστικά τα κρούσματα παρεμπόδισης αποφάσεων στα όργανα και ανοιχτής απεργοσπασίας που καταγράφηκαν από τις δυνάμεις της συναίνεσης. Παγιώνεται μια στάση τους που, όπου είναι ισχυρό το ταξικό κίνημα, συσπειρώνονται όλοι μαζί και με ενιαίο τρόπο ενάντια στο ταξικό ρεύμα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, αλλού ανοιχτά, αλλού συγκαλυμμένα, ένα τμήμα του κεφαλαίου στηρίζει το μείγμα διαχείρισης της αξιωματικής αντιπολίτευσης και επιτίθεται πιο οργανωμένα απέναντι στο ΠΑΜΕ. Για παράδειγμα, αυτό κάνουν οι φαρμακοβιομήχανοι, που μάλιστα κάλεσαν τους εργαζόμενους του κλάδου να στραφούν σ' αυτήν την επιλογή.

Θέλουν να εμποδίσουν να ανοίγει η συζήτηση ότι οι διεκδικήσεις με βάση τις ανάγκες της εργατικής τάξης προϋποθέτουν βαθύτερες αλλαγές, που σημαίνει σύγκρουση με τα μονοπώλια και τις πολιτικές δυνάμεις που τα υπηρετούν. Μ' αυτήν την κατεύθυνση, ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός, παλιός και νέος, ταυτίζεται.