Στη γενικευμένη επίθεση απαιτείται γενικευμένη αντεπίθεση

Τ

ο σύνολο της βδομάδας κυριαρχήθηκε από τη φιλολογία περί διαπραγμάτευσης με την τρόικα και στο πλαίσιο αυτό επιχειρήθηκε ένας τεραστίων διαστάσεων αποπροσανατολισμός του λαού που κλήθηκε να κάνει δική του αγωνία το πού θα καταλήξουν τα παζάρια μεταξύ καπιταλιστών. Παζάρια, που, όμως, έχουν κοινό παρονομαστή, το πόσο ακόμα θα τσακιστούν ο λαός και τα δικαιώματά του. Παράλληλα, κι ενώ το λαϊκό κίνημα βρισκόταν σε κατάσταση πολεμικής ετοιμότητας μπροστά στη νέα επίθεση, φούντωσε η υπόθεση Ρωμανού από μια στάση της κυβέρνησης που γεννά ερωτηματικά, καθώς αρνείται να ικανοποιήσει ένα απλό και νομικά προβλέψιμο αίτημα - να παρακολουθεί τα μαθήματά του στο ΤΕΙ ένας κρατούμενος.

Ολοι μαζί να θάψουν τους εργάτες

Για να τα πάρουμε με τη σειρά: Με ένα μπαράζ δημοσιευμάτων, αρθρογραφίας και παρεμβάσεων αστικών επιτελείων και πολιτικών παραγόντων του συστήματος, από την αρχή της βδομάδας επανήλθε επιτακτικά το ζήτημα της περιβόητης «συναίνεσης» και «συνεννόησης» μεταξύ των δυνάμεων της αστικής διαχείρισης. «Ολοι μαζί να σώσουμε τη χώρα» επαναλάμβαναν, κρύβοντας το γεγονός ότι ανάμεσα στα μονοπώλια και τους εκπροσώπους του, από τη μια μεριά, και τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, από την άλλη, δεν υπάρχει κανένα «όλοι μαζί». Ποτέ δεν «κάναμε» θυσίες «όλοι μαζί». Θυσία έγιναν τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα στο βωμό της προσπάθειας του κεφαλαίου να βγει με τις λιγότερες δυνατές απώλειες από την κρίση του. Ο λαός μάτωσε και ματώνει, για να υλοποιηθεί η αντιλαϊκή στρατηγική, που χάραξαν τα μονοπώλια και η ΕΕ πολύ πριν από την κρίση.

Κατά συνέπεια, με όποιο «περιτύλιγμα» και αν πλασάρεται αυτό το «όλοι μαζί», ο λαός δεν έχει κανένα λόγο να συναινέσει στα «προαπαιτούμενα» των μονοπωλίων, που τον ματώνουν στην κρίση και στην ανάκαμψη, ανεξάρτητα από το ποιος είναι στο τιμόνι της αστικής διακυβέρνησης.

Γενικευμένη επίθεση

Εξάλλου, το κάλπικο τού «όλοι μαζί να σώσουμε τη χώρα» ξέφτισε γρήγορα, καθώς έγινε γνωστή η αλληλογραφία κυβέρνησης - τρόικας μέσα από την οποία αποκαλύφθηκε ότι το νέο αντιλαϊκό πακέτο περιλαμβάνει: Χτύπημα στα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, στις παροχές Υγείας και Πρόνοιας προς τους εργαζόμενους, βάζοντας στο στόχαστρο τους νέους ηλικιακά, τις γυναίκες και άλλες κατηγορίες εργαζομένων. Ακόμη μεγαλύτερη επιβάρυνση της λαϊκής κατανάλωσης με αλλαγές στον ΦΠΑ, κατάργηση κοινωνικών επιδομάτων και παροχών, καθιέρωση νέου μισθολογίου στο Δημόσιο με παραπέρα συμπίεση των αμοιβών, επιτάχυνση του προγράμματος των ιδιωτικοποιήσεων κ.ά. Αποδείχτηκε ακόμα μια φορά ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη απαιτεί νέες θυσίες για τους εργαζόμενους.

Η αστική προπαγάνδα τοποθέτησε τη νέα αντιασφαλιστική σφαγή στο πλαίσιο των λεγόμενων «εθνικών στόχων» για τη συμφωνία - δήθεν - απεμπλοκής από την τρόικα και το μνημόνιο, όταν η πολιτική της ΕΕ, στην οποία συμφωνούν κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, πολιτική ενίσχυσης του κεφαλαίου, εγκλωβίζει τους εργαζόμενους μόνιμα και χωρίς επιστροφή στις συμπληγάδες των μνημονίων διαρκείας ακόμα και όταν αυτά δεν ονομάζονται μνημόνια.

Το δίλημμα και η απάντηση

Με αυτά σαν δεδομένα, το ερώτημα που προέκυψε ήταν: Θα αφήσουν αναπάντητη την πρόκληση οι εργαζόμενοι; Μπροστά τους έχουν δύο δρόμους: Ο ένας τούς καλεί να υποταχτούν στους «εθνικούς στόχους» της ανταγωνιστικότητας και της ανάκαμψης των κερδών των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, του κεφαλαίου. Σ' αυτό το δρόμο, ο ΣΥΡΙΖΑ τούς καλεί να περιμένουν τις εκλογές, για να αλλάξουν το διαχειριστή της αντιλαϊκής πολιτικής και να βάλουν στο κεφάλι τους τον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν αμφισβητεί καθόλου τους εθνικούς στόχους του κεφαλαίου, αλλά τον τρόπο με τον οποίο αυτοί θα υλοποιηθούν. Ο δεύτερος δρόμος είναι ο δρόμος των ίδιων των εργατών. Ο δρόμος της οργάνωσης, της λαϊκής συμμαχίας, της πάλης σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Μια πρώτη απάντηση στο δίλημμα έδωσε η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ, που συνεδρίασε έκτακτα και συζήτησε ένα σχέδιο δράσης μπροστά στη νέα επίθεση. Η πρώτη κινητοποίηση, που ήταν διάβημα στο υπουργείο Οικονομικών έβγαλε «λαγό»: Ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών δήλωσε ωμά ότι η κυβέρνηση, πράγματι, προωθεί την αύξηση του ελάχιστου αριθμού ενσήμων για την κατοχύρωση του δικαιώματος στη σύνταξη, από τα 4.500 στα 6.000 ένσημα. Και συμπλήρωσε ότι «δε θεωρούμε σωστό να συνταξιοδοτούνται οι εργαζόμενες γυναίκες με ανήλικα παιδιά πριν από τα γενικά όρια»! Και τα δήλωσε αυτά για χιλιάδες εργαζόμενους που παραδέρνουν μεταξύ ανεργίας και μισο-δουλειάς, συχνά μάλιστα ανασφάλιστης. Η απάντηση δόθηκε την επόμενη μέρα με εξορμήσεις συνδικαλιστών σε χιλιάδες χώρους δουλειάς και ένταση της δουλειάς για τα σημερινά κυριακάτικα συλλαλητήρια που οργανώνει το ΠΑΜΕ.

Προαποφασισμένος δρόμος

Είναι προφανές πως τα νέα αντιασφαλιστικά μέτρα που δρομολογούνται από την κυβέρνηση, στην ουσία ολοκληρώνουν την κατεδάφιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων που έχει ξεκινήσει πολύ πριν από την κρίση και τα μνημόνια και αφορά στρατηγική του κεφαλαίου που έχει διατυπωθεί ήδη από τη δεκαετία του 1990 στις κατευθύνσεις της ΕΕ, ενώ έχει ήδη εφαρμοστεί σε μια σειρά από χώρες. Είναι μέτρα ταξικά από τα οποία ωφελείται ο βασικός, κύριος αντίπαλος των εργαζομένων και των φτωχών - λαϊκών στρωμάτων, η εργοδοσία, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, το κεφάλαιο. Με αυτό σαν ένα το κρατούμενο, η περίφημη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με την τρόικα αφορά μόνο το χρόνο υλοποίησης, το ρυθμό. Και σ' αυτό μόνο το σημείο διαφοροποιείται ο ΣΥΡΙΖΑ που προτείνει ένα άλλο διαχειριστικό μείγμα που περιέχει μια «νέα κοινωνική συμφωνία», δηλαδή ο σφαγιασμός των εργαζομένων να γίνει με δόσεις και με τη συναίνεσή τους. Για την εργατική τάξη πρέπει να 'ναι καθαρό ότι ακόμα και αν δεν παιρνόταν κανένα νέο αντιλαϊκό μέτρο, το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο αρκεί για να κρατά δεμένες όλες τις επόμενες γενιές των εργαζομένων στο άρμα μιας σκληρής εκμετάλλευσης. Κάθε ισχυρισμός περί αλλαγής αυτού του δρόμου με μια κυβερνητική εναλλαγή είναι σκέτη κοροϊδία.

Δεν υπάρχει χρόνος αναμονής

Το ΚΚΕ έκανε καθαρό κι αυτήν τη βδομάδα ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα της αναμονής του αποτελέσματος των περιβόητων διαπραγματεύσεων με την τρόικα, ότι πρέπει να οργανώσουν την αντεπίθεσή τους, να ξεπεράσουν τον αποπροσανατολιστικό «θόρυβο» σχετικά με το ποιος είναι ο ικανότερος διαπραγματευτής, ποιος έχει τις πιο σκληρές κόκκινες γραμμές, η κυβέρνηση, ή, η αξιωματική αντιπολίτευση. Οτι είναι επιτακτική ανάγκη τα εργατικά σωματεία, οι οργανώσεις του μαζικού κινήματος να κάνουν ό,τι περνά απ' το χέρι τους, προκειμένου να ενημερώσουν, να διαφωτίσουν, να κινητοποιήσουν το λαό, για να σταματήσει το έγκλημα διαρκείας σε βάρος του λαϊκού εισοδήματος και ιδιαίτερα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Οτι δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής για το πότε και πώς θα κλείσει η διαπραγμάτευση. Ούτε για το αν θα γίνουν και πότε εκλογές. Χρειάζεται λαϊκή παρέμβαση τώρα και σ' αυτήν την ανάγκη οι κομμουνιστές ανταποκρίνονται δίνοντας και πάλι όλες τους τις δυνάμεις.