Η παρέμβαση και η οικοδόμηση του Κόμματος και της ΚΝΕ στις νέες ηλικίες: Καθοριστικός όρος για την προοπτική της επαναστατικής πάλης

Αναφερόμαστε στη συνολική προσπάθεια που κάνει το ΚΚΕ και η Νεολαία του, η ΚΝΕ, να διευρύνουν τους δεσμούς τους, την επαφή και τις οργανωμένες δυνάμεις τους στις πιο νέες και παραγωγικές ηλικίες, γενικότερα στη νεολαία. Την προσπάθεια, επίσης, που οφείλουν να
κάνουν οι κομμουνιστές σε όποιο χώρο είναι χρεωμένοι, στο σωματείο, σε κάποιον μαζικό λαϊκό φορέα, ώστε όλο και περισσότερες νέες και ζωντανές δυνάμεις να έρχονται πιο κοντά στον αγώνα, στην πάλη, να συνειδητοποιούν την αιτία της εκμετάλλευσης και της αδικίας, να αποκτούν αντικαπιταλιστική συνείδηση.

Καθήκον πρώτης και ζωτικής σημασίας.

Αφορά όλους τους κομμουνιστές, ανεξαρτήτως ποια είναι η πιο επιμέρους και συγκεκριμένη χρέωσή τους. Αφορά την ομαλή ανανέωση και τη βελτίωση της κοινωνικής και ηλικιακής σύνθεσης των γραμμών του Κόμματος. Αρκεί να συνειδητοποιηθεί το εξής θέμα, ότι ανασύνταξη του κινήματος και οικοδόμηση του ΚΚΕ δεν είναι δυνατόν να προχωρήσουν αποφασιστικά, κατά βάση με δυνάμεις κάποιας ηλικίας (ας πούμε σχηματικά 50 ή 60 χρόνων) που ακόμη δεν έχουν πάρει την απόφαση να κάνουν ένα βήμα πιο ριζοσπαστικό στη ζωή τους. Βεβαίως, περιπτωσιολογικά, για κανέναν δεν είναι αργά να το πάρει απόφαση, αλλά εμείς ως πρωτοπορία πρέπει να ιεραρχήσουμε καλύτερα και πιο συγκεκριμένα τη δουλειά μας. Να δουλέψουμε με προοπτική και πνεύμα υποδομής στις πιο νέες βάρδιες εργατοϋπαλλήλων όλων των βασικών κλάδων. Στις δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων που δουλεύουν με τις «ευέλικτες» συνθήκες εργασίας. Στους σπουδαστές και στους απόφοιτους των ΤΕΙ, πολλών σχολών των ΑΕΙ, των ΙΕΚ, άλλων χώρων κατάρτισης. Στους μαθητές Τεχνικών και Γενικών Λυκείων. Στους ανέργους. Δηλαδή σε γενιές νέων ανθρώπων, που μπαίνουν στον ταξικό στίβο με πολύ δυσμενείς όρους, σε συνθήκες αντεπαναστατικές παγκοσμίως, με το εργατικό κίνημα σε όχι καλή κατάσταση.

Και όμως: Εδώ ακριβώς είναι η μαγιά που πρέπει να αποτελέσει τον μελλοντικό «στρατό της επανάστασης». Εδώ βρίσκεται για εμάς τους κομμουνιστές μία από τις πλέον σημαντικές πολιτικές, ιδεολογικές και οργανωτικές μάχες που έχουμε να δώσουμε. Για να τη δώσουμε με προδιαγραφές επιτυχούς έκβασης, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πιο καλά τις κύριες προϋποθέσεις για να τα καταφέρουμε. Το θέμα, όπως γίνεται αντιληπτό, δεν αφορά στενά και περιορισμένα απλώς την καλύτερη οργάνωση της δουλειάς, βεβαίως και τέτοιο ζήτημα υπάρχει. Αφορά, όμως, πρωτίστως τη συνειδητοποίηση σε τι κατηγορίες ανθρώπων μιλάμε, ποια είναι τα βιώματα και οι εμπειρίες τους, η αφετηρία απ' όπου ξεκινάνε, οι ζωτικές τους ανάγκες. Επίσης, το πόση δουλειά έχει γίνει από το καπιταλιστικό σύστημα στη συνείδησή τους, συνολικά στον τρόπο ζωής τους. Οτι όχι απλά το οργανωμένο επαναστατικό κίνημα, αλλά και οι στοιχειώδεις συλλογικές μορφές έκφρασης και λειτουργίας, που σε παλιότερες γενιές είχαν το χαρακτήρα μιας καθημερινής τριβής, τώρα έχουν συκοφαντηθεί, έχουν θεωρηθεί αναχρονιστικές. Εχουν αντικατασταθεί με άλλες «σύγχρονες» μορφές επικοινωνίας, βαθύτατα απρόσωπες, που οδηγούν στην αποξένωση έως και στην αποβλάκωση.

Σοβαρή μάχη στον τομέα των ιδεών

Αρα: Δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε στέρεα βήματα στην παρέμβασή μας αν δεν συνειδητοποιήσουμε πόσο σοβαρή είναι η μάχη πρωτίστως στον τομέα των ιδεών. Δηλαδή στο μπόλιασμα με τις επαναστατικές ιδέες, με το ότι η ταξική πάλη είναι ο κινητήριος μοχλός της Ιστορίας, με τη στρατηγική του ΚΚΕ, με τη σοσιαλιστική προοπτική κόντρα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Εδώ είναι το πλέον σημαντικό. Αν εδώ υπάρξει πρόοδος, τα υπόλοιπα είναι πιο βατό να προχωρήσουν. Αν όμως δεν υπάρξει, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα και θα δυσκολεύουν κι άλλο.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα: Με όλες τις μορφές και τρόπους, σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, προσαρμοσμένα και σχεδιασμένα και φυσικά ακόμη πιο εντατικά στην επιχείρηση, στην εταιρεία που πιάνει δουλειά ένας νέος, του πιπιλίζουν στην κυριολεξία το μυαλό ότι «η επιχείρηση είναι η οικογένειά μας», ότι «όλοι μαζί, εργάτες και εργοδοσία, μπορούμε να προχωρήσουμε», ότι «ο ρόλος των σωματείων είναι εποικοδομητικός και συμπληρώνει τον επιχειρηματία για το κοινό καλό» και άλλα ανάλογα. Δηλαδή, πλήρη διαστροφή της ταξικής πραγματικότητας, του κινητήριου μοχλού του καπιταλιστή, που είναι το κέρδος, της ιστορικής αποστολής του εργάτη, που είναι να ανατρέψει αυτό το άδικο και εκμεταλλευτικό σύστημα. Εδώ, λοιπόν, πρέπει να γίνει πολλή δουλειά, συνδυαστική και επίμονη. Με κάθε ευκαιρία και με πολύμορφη δουλειά, συνδυάζοντας ό,τι είναι πρόσφορο ως μορφή παρέμβασης, πρέπει να αναδεικνύεται ακριβώς το αντίθετο από αυτό που πλασάρουν στη νέα γενιά, ότι δηλαδή αυτός ο κόσμος είναι σάπιος και πρέπει ν' αλλάξει και θ' αλλάξει με πρωταγωνιστές τους παραγωγούς του πλούτου, δηλαδή ακριβώς τους ίδιους που το σύστημα πιστεύει πως τους έχει υποταγμένους. Οτι ο καπιταλισμός δεν είναι αιώνιος. Οτι το μέλλον της ανθρωπότητας είναι η σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία. Αυτή η κοινωνία για την οποία τόσα στραβά έχουν ακούσει, τόσες συκοφαντίες, τερατουργήματα, έως και ειρωνείες και ανοησίες. Αν, όμως, δεν υπάρχει ένα σχετικό υπόβαθρο που να διαμορφώνει αντιστάσεις, τότε και το ρηχό και το ψέμα γίνονται πιστευτά. Ετσι, βλέπεις και ακούς πλήρη αντιστροφή π.χ. της Ιστορίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, του ρόλου του Κόκκινου Στρατού, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ κ.λπ. Είναι φανερό πως το κομμάτι της ιστορικής πραγματικότητας, των γεγονότων και διδαγμάτων από αυτά, αποτελεί ένα ακόμη πολύ σημαντικό πεδίο που θα δώσουμε (ήδη δίνουμε) σκληρή μάχη για το κέρδισμα της συνείδησης της νέας γενιάς. Γι' αυτό και οι εκδηλώσεις, τα αφιερώματα, οι εκδόσεις, οι πρωτοβουλίες από το Κόμμα και την ΚΝΕ ειδικά σε αυτόν τον τομέα πρέπει να πολλαπλασιαστούν. Μάλιστα, τονίζουμε, όχι ως ένα ακίνδυνο μνημόσυνο κάποιων περασμένων εποχών, αλλά ως το πιο ζωντανό εργαλείο συμπερασμάτων και μαχητικότητας για την πάλη που διεξάγουμε σήμερα.

Παρέμβαση που διαμορφώνει υποδομή

Παράλληλα, είναι προφανές πως μόνο η ιδεολογική δουλειά και οι ιστορικές αναφορές δεν φτάνουν, αν δηλαδή ένας νέος δεν αποκτήσει μέσα από την ίδια του την πείρα συνείδηση της εκμετάλλευσης, δεν δει το αληθινό πρόσωπο του εργοδότη όταν τα πράγματα σφίξουν, αν δεν μπει - με λίγα λόγια - στον αγώνα, μόνο με τη θεωρία δεν γίνεται. Ομως, αυτά δεν λύνονται στην ίδια τη ζωή «πατώντας ένα κουμπί». Η δική μας δουλειά είναι ακόμη και εκεί που τα πράγματα φαίνονται ασχημάτιστα, άγουρα, να μη χάνουμε το βηματισμό μας. Να κάνουμε δουλειά υποδομής, που αργά ή γρήγορα θα καρποφορήσει.

Αρα, τοποθετούμαστε για τα καθήκοντα του Κόμματος, των Κομματικών Οργανώσεων. Τοποθετούμαστε και για τις πολιτικές και οργανωτικές υποχρεώσεις που απορρέουν για τις Οργανώσεις μας. Για το αν και μέσα από την επικαιρότητα εμείς μπορούμε να δείχνουμε την ουσία των θεμάτων, πώς δουλεύει ο καπιταλισμός. Για παράδειγμα, σε σχέση με το προσφυγικό ζήτημα, δεν υπάρχει δεύτερη κουβέντα για το ότι έχει μεγάλη σημασία ένας πιο διευρυμένος ανθρωπισμός και η αλληλεγγύη που εκδηλώθηκε από μια σειρά ανθρώπους προς τους πρόσφυγες. Οτι ειδικά σε πιο νέα παιδιά αυτή η ευαισθησία είναι μεγάλη. Αν, όμως, μείνουμε σε αυτό που - για τους δικούς τους λόγους - και κομμάτι των αστών μπορεί για κάποιο διάστημα να το ενισχύει ή να μην το αποθαρρύνει, τότε δεν βγαίνουν ουσιαστικά και ολοκληρωμένα συμπεράσματα: Οτι ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα, βίαια μέσα, ότι ο λαός δεν πρέπει να ταχθεί με κάποια μερίδα των αστών, ότι η προσφυγιά είναι αποτέλεσμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, το οποίο το ζούμε πλέον άμεσα στη χώρα μας, ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει τεράστιες ευθύνες. Εδώ φυσικά τα πράγματα γίνονται πιο απαιτητικά για τη θέση και τη στάση που πρέπει να πάρει ο καθένας, αλλά εδώ είναι και ο δικός μας ρόλος να επιμείνουμε, να εξηγήσουμε, να διαφωτίσουμε περισσότερο. Να διαπαιδαγωγήσουμε προετοιμάζοντας για όποια εξέλιξη.

Από αυτό το πρίσμα οφείλουμε, λοιπόν, να εξετάσουμε τη δουλειά μας. Χρειάζεται να εκτιμήσουμε πως παρά τη μεγάλη προσπάθεια που γίνεται, μπορούμε να βελτιωθούμε κι άλλο στη διακίνηση του «Ριζοσπάστη», της ΚΟΜΕΠ, του μαρξιστικού βιβλίου ειδικά στις πιο νέες ηλικίες. Επίσης, στη διάδοση της προοδευτικής λογοτεχνίας, στην προβολή του κινηματογράφου, της μουσικής, του θεάτρου, άλλων μορφών που μπορούν να συνεγείρουν, να συγκινήσουν, να προβληματίσουν. Αναφερόμαστε, λοιπόν, σε μια συνολική, διαρκή δουλειά, που δεν σταματάει σε κάποιους σταθμούς, αλλά αποκτά χαρακτήρα πιο συστηματικό, μόνιμο.

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, μια εδαφική ΚΟ και την ευθύνη της σε αυτόν τον τομέα. Συχνά υπολειπόμαστε και στην πιο ολοκληρωμένη καταγραφή των διευρυμένων κατηγοριών, συγκριτικά πιο νέων και παραγωγικών ηλικιών που πρέπει να παρέμβουμε. Δηλαδή χρειάζεται πιο ολοκληρωμένη καταγραφή και αντίστοιχο σχέδιο. Ενδεικτικά: Οπως ο κλάδος του Εμπορίου ή του Επισιτισμού, που οι ανακοινώσεις εύρεσης εργασίας λένε «ζητείται σερβιτόρος ή υπάλληλος μέχρι 25 χρόνων»; Δηλαδή 30 χρόνων θεωρείται γέρος και ασύμφορος για την επιχείρηση... Τα χιλιάδες νέα παιδιά που τελειώνουν κάποια σχολή και συσσωρεύονται στις λίστες των ανέργων, στα κέντρα κατάρτισης και επανακατάρτισης, στα «δίμηνα» και «πεντάμηνα» των δήμων. Οι απόφοιτοι των περισσότερων σχολών των ΤΕΙ που ψάχνουν δουλειά σε βιομηχανίες, αλλά και σε άλλους σημαντικούς κλάδους όπως η Υγεία. Οι μαθητές των λυκείων. Αρα, καταρχάς το εύρος της δουλειάς μας είναι πιο μεγάλο και σημαντικό. Η κάθε ΚΟ χρειάζεται να σκεφτεί τους τρόπους και τις μορφές που θα βρει για να παρεμβαίνει και να επιδρά σε αυτά τα τμήματα. Χρειάζεται όχι μόνο επιμονή, αλλά και εφευρετικότητα, φαντασία και ευστοχία. Προσπάθεια να αποφεύγουμε τη σχηματοποίηση. Για παράδειγμα, στους νέους που πάνε στα κέντρα γρήγορης κατάρτισης (συχνά εντατικά δίμηνα για να μπουν μετά στα προγράμματα του ΟΑΕΔ) δεν αρκεί μόνο μια εξόρμηση με κάποια ανακοίνωση. Αυτό φυσικά είναι αναντικατάστατο. Αλλά, επιπρόσθετα, χρειάζεται να μας απασχολήσει πώς τους βοηθάμε να αποκτούν πιο συλλογική σκέψη, να διατυπώνουν έστω κάποια αιτήματα, κάποιες διεκδικήσεις. Πώς τους προετοιμάζουμε για τη στάση που πρέπει να κρατήσουν αύριο στη δουλειά τους. Αρκεί μόνο η παραίνεση γι' αυτά; Δεν χρειάζεται και περισσότερη συζήτηση για το ότι το μέλλον τους δεν μπορεί να είναι αυτή η μισή ζωή, ότι μπορεί η κοινωνία να λειτουργεί αλλιώς, ότι υπήρξε τέτοια κοινωνία. Ολα αυτά, φυσικά, σε μια πορεία θα κατακτιόνται περισσότερο στην επαφή μας. Δεν γίνεται «μια και έξω». Αν αποκτήσεις σχέσεις εμπιστοσύνης, τότε είναι πιο εύκολο να σε ακούσει ένας άνθρωπος. Υπάρχει, λοιπόν, ζήτημα και καλύτερου προσανατολισμού και ιεράρχησης, «ευκαιριών» που μας δίνει η ίδια η πραγματικότητα, για να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας ακριβώς στη δουλειά με αυτές τις γενιές εργατοϋπαλλήλων.

Με ένα τέτοιο πνεύμα δουλειάς από τις Κομματικές Οργανώσεις, είναι βέβαιο πως και η ΚΝΕ θα βοηθιέται, θα ωριμάζει να αποκτά πιο στέρεους δεσμούς και διόδους επαφής με τη νεολαία του χώρου ευθύνης της. Θα βελτιώνει και θα μεγαλώνει το πεδίο δράσης της. Το λάθος είναι να ανατίθεται (και συχνά ασχεδίαστα, απρογραμμάτιστα) αυτό το καθήκον στην ΚΝΕ. Είναι φανερό πως το επόμενο διάστημα μπορούμε να επιταχύνουμε τη δουλειά μας, να την προσανατολίσουμε καλύτερα και σε αυτόν τον τομέα. Τα οφέλη θα είναι πολλαπλά.

Πέτρος ΑΛΕΠΗΣ
Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Γραφείου Περιοχής Αττικής