Μεθοδεύσεις για νέες ανατροπές στα Εργασιακά

Για να επιβάλει στους εργαζόμενους στάση αναμονής, ο πρώην υπουργός Εργασίας Π. Σκουρλέτης παρουσίαζε κάθε βδομάδα το ίδιο νομοσχέδιο για την αποκατάσταση τάχα των συλλογικών διαπραγματεύσεων και την επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ. Βέβαια, το νομοσχέδιο αυτό ποτέ δεν ήρθε στη Βουλή. Αντ' αυτού, η κυβέρνηση ψήφισε το 3ο μνημόνιο, που περιγράφει το πλαίσιο των νέων ανατροπών στα Εργασιακά.

Τώρα, ο νυν υπουργός Εργασίας βρήκε άλλο «παραμύθι» να σερβίρει στους εργαζόμενους, για να θολώσει τα νερά γύρω από τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης στα Εργασιακά. Οπου βρεθεί κι όπου σταθεί, ο Γ. Κατρούγκαλος ισχυρίζεται ότι «η όλη μας προσπάθεια είναι να καταστήσουμε το θέμα ευρωπαϊκό και διεθνές» και ότι γι' αυτό το σκοπό αναπτύσσει δραστηριότητα στους διεθνείς οργανισμούς και τα διάφορα φόρα, αναζητώντας στήριξη για φιλολαϊκές τάχα αλλαγές στα Εργασιακά.

Τελευταία τέτοια συνάντηση ήταν με τον επικεφαλής της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO), στη Γενεύη. Σε δηλώσεις του αμέσως μετά, ο υπουργός Εργασίας είπε ότι «πετύχαμε να έχουμε τη συμμετοχή της ILO στην πορεία των διαπραγματεύσεων», και συμπλήρωσε για το ρόλο του ILO: «Επομένως, έχοντας έναν τρίτο - και μάλιστα όχι απλώς έναν τρίτο - τον κατεξοχήν "παίκτη" στα σχετικά με τα δρώμενα στην εργασία, πετυχαίνουμε να μην περιοριστεί το ζήτημα απλώς στις απαιτήσεις, τις τεχνικές, αλλά να "αγκυροβοληθεί" με αυτό που εμείς θεωρούμε ότι είναι το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο στην Ευρώπη, οι καλές διεθνείς πρακτικές, σε ό,τι αφορά την ILO».

Για τον ίδιο σκοπό, ο Γ. Κατρούγκαλος είπε ότι αύριο, Δευτέρα, ο ίδιος θα μιλήσει στην Επιτροπή Απασχόλησης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, την οποία θα καλέσει «να παρακολουθεί τις διαπραγματεύσεις για τα Εργασιακά», ενώ επανέλαβε ότι την προηγούμενη Δευτέρα, στο Λουξεμβούργο, πρότεινε μαζί με άλλους να υπάρξει «Γιούρογκρουπ» των υπουργών Εργασίας, κατά το πρότυπο του Γιούρογκρουπ των υπουργών Οικονομικών, που θα παρακολουθεί και θα αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για τις θεσμικές αλλαγές στην αγορά εργασίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Η προπαγάνδα της κυβέρνησης κινείται σε δύο επίπεδα. Από τη μια, προσπαθεί να πείσει ότι «ασπίδα» για τα εργασιακά δικαιώματα είναι το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» και οι «καλές πρακτικές στην ΕΕ». Με τον τρόπο αυτό εξωραΐζει στα μάτια των εργαζομένων την ΕΕ των μονοπωλίων, που έχει τη βασική ευθύνη για τις εργασιακές ανατροπές σε όλα τα κράτη - μέλη και στην Ελλάδα, με ιδιαίτερη ένταση την περίοδο της κρίσης. Οι «καλές πρακτικές» της ΕΕ είναι οι βέλτιστες για το κεφάλαιο και οι χειρότερες για τους εργαζόμενους, καθώς η τάση της συρρίκνωσης των εργασιακών δικαιωμάτων είναι κυρίαρχη στην ΕΕ και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.

Η δεύτερη λαθροχειρία που κάνει ο υπουργός Εργασίας, είναι ότι παρουσιάζει την ΕΕ ως φορέα θετικών αλλαγών στα Εργασιακά, καλώντας μάλιστα τους εργαζόμενους με τη στάση τους να τις ενθαρρύνουν. Πρόκειται για ψέμα ολκής. Πράγματι, όπως εξαγγέλθηκε από τον Ζ. Κ. Γιούνκερ, η Κομισιόν σκοπεύει να παρουσιάσει ένα νέο πλαίσιο για τις εργασιακές σχέσεις, με έμφαση στη θέσπιση «ελάχιστων κανόνων» κυρίως για τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, που εξαπλώνονται ραγδαία, υπηρετώντας το στρατηγικό στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Οι αλλαγές αυτές, όμως, θα παγιώνουν τις διαλυμένες εργασιακές σχέσεις και, ταυτόχρονα, θα βάζουν ορισμένους κανόνες που δεν έχουν σχέση με την προάσπιση των εργατικών συμφερόντων, αλλά με τους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ανισόμετρες οικονομίες, για τα πλεονεκτήματα που αποκομίζει η καθεμιά, ανάλογα με τους ρυθμούς και το εύρος που καταφέρνει να ενσωματώσει την αντιδραστική εργατική νομοθεσία της ΕΕ.

Με άλλα λόγια, τίποτα δεν έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι από τις εξαγγελίες κυβέρνησης και ΕΕ. Το μόνο απτό που έχουν μπροστά τους είναι η πρόθεση της κυβέρνησης να νομοθετήσει τα μέτρα του μνημονίου, όπου ανάμεσα σε άλλα περιλαμβάνονται η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, η προς το χειρότερο αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου και η παγίωση της ζούγκλας στην αγορά εργασίας, αφού στο μνημόνιο απορρίπτεται οποιαδήποτε ανάκτηση απωλειών, με τη φράση: «Οι αλλαγές στις πολιτικές για την αγορά εργασίας δεν θα πρέπει να συνεπάγονται την επιστροφή σε παλαιότερα πλαίσια πολιτικής, ασύμβατα με τους στόχους της προώθησης μιας βιώσιμης και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξης»...

Π.