Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

Η προσοχή μας στραμμένη στο δυνάμωμα των σωματείων

Ε
ίναι γεγονός ότι η ανάδειξη των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σε συγκυβέρνηση δημιουργεί νέα δεδομένα για το συνδικαλιστικό κίνημα και εκ των πραγμάτων κάνει ακόμα πιο επιτατική την ανάγκη να βελτιώσουμε τη δουλειά μας στα σωματεία, να ανασυγκροτήσουμε το κίνημα. Παίρνοντας υπόψη και δουλεύοντας με τις κατευθύνσεις που έχουμε καταλήξει, πρέπει να ξεκινήσουμε από το χαμηλό επίπεδο οργάνωσης ανά κλάδο.
Η οργάνωση στο σωματείο γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Οι αιτίες είναι αντικειμενικές και υποκειμενικές. Εχουν να κάνουν με το επίπεδο του κινήματος, με την επίδραση που ασκούν αστικές αντιλήψεις, με τη φθορά και την απαξίωση των συνδικάτων από την αστική προπαγάνδα, τη ρεφορμιστική, οπορτουνιστική και εργοδοτική πρακτική, με το ότι οι αγώνες που έγιναν την προηγούμενη περίοδο δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την αντεργατική λαίλαπα, με τις νέες εργασιακές σχέσεις, που συμβάλλουν στον παραπέρα ανταγωνισμό ανάμεσα στους εργάτες, στη διάσπασή τους.
Ομως, εμάς πρέπει να μας απασχολούν κυρίως οι αδύναμες πλευρές της δικής μας δουλειάς. Δηλαδή:
  • Το κατά πόσο έχουμε καθημερινά στον προσανατολισμό μας τη μαζικοποίηση των συνδικάτων με νέες εγγραφές και από νέους χώρους, όχι μόνο την παραμονή των αρχαιρεσιών.
  • Το κατά πόσο έχουμε επεξεργαστεί τα επιχειρήματά μας για την ανάγκη οργάνωσης στα συνδικάτα, ώστε να απαντάμε πειστικά στις αντιλήψεις που προβάλλει σήμερα ο αντίπαλος. Επίσης, το κατά πόσο αυτή η δουλειά ελέγχεται σταθερά από τα ΔΣ, πώς οργανώνεται.
  • Το αν το περιεχόμενο, η λειτουργία και η δράση των συνδικάτων εμπνέουν, προκαλούν το ενδιαφέρον των εργαζομένων και ιδιαίτερα των νέων.
  • Το κατά πόσο τα συνδικάτα ασχολούνται με όλα τα προβλήματα των εργαζομένων, παίρνουν πρωτοβουλίες, διαμορφώνουν αιτήματα.
Χωρίς αυτά, δύσκολα ο εργάτης θα κατανοεί την ανάγκη ισχυροποίησης των συνδικάτων και φυσικά θα βρίσκει έδαφος η επίθεση του αντιπάλου.
Σ
τον πολυπληθή κλάδο της Χημικής Βιομηχανίας, οι συνδικαλισμένοι δεν ξεπερνούν τις 5.000 σε επίπεδο Ομοσπονδίας. Υπάρχουν μεγάλα εργοστάσια, πολλά μικρά και βεβαίως αρκετές πολυεθνικές. Στα περισσότερα εργοστάσια, ιδιαίτερα στα μεγάλα, κυριαρχούν οι ΠΑΣΚΕ- ΔΑΚΕ και η εργοδοσία. Οι εργασιακές σχέσεις είναι από τις χειρότερες.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι οι δεκάδες χώροι όπου δεν υπάρχουν συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι και πολλές φορές η δουλειά μας χάνεται με το να προσπαθούμε να αποκτήσουμε μέλη. Βεβαίως, καλό είναι να έχουμε μέλη και στις μικρότερες επιχειρήσεις, όμως είναι καθαρό ότι αν δεν βάλουμε πόδι σε μεγάλους χώρους για να αποκτήσουμε δυνάμεις, να φτιάξουμε επιτροπή, να οργανώσουμε τους εργαζόμενους, ουσιαστικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να υπάρξει.
Σ' αυτή την προσπάθεια, έχουμε καταγράψει στην Αττική πάνω από 140 εργοστάσια, έχουμε σταθερή επαφή με περίπου 30 από αυτά και με πάνω από 2.500 εργαζόμενους. Ομως, στο κλαδικό Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Χημικής Βιομηχανίας Νομού Αττικής που συγκροτήσαμε, η συσπείρωση είναι ακόμα μικρή. Αυτό δείχνει τη δυσκολία του χώρου, αλλά και την ανάγκη να επιμείνουμε περισσότερο στα μεγάλα εργοστάσια.
Ανάλογη είναι η κατάσταση στη Βοιωτία, στη Θεσσαλονίκη, όπου έχουμε κλαδικά συνδικάτα. Σε άλλες περιοχές, όπως στην Πελοπόννησο, στην Κρήτη, στην Ηπειρο, δεν έχουμε καμία επαφή με εργοστάσια και ο στόχος που βάζουμε είναι να αποκτήσουμε εικόνα και δυνάμεις σε αυτές τις περιοχές.
Β
εβαίως, το γεγονός ότι δεν έχουμε δυνάμεις σε ένα χώρο, δεν σημαίνει ότι δεν παρεμβαίνουμε όταν παρουσιαστεί πρόβλημα, μικρό ή μεγάλο, ή ότι σε αυτούς τους χώρους δεν γίνονται κινητοποιήσεις. Για παράδειγμα, στη «Scott», όπου δεν είχαμε δυνάμεις, βοηθήσαμε στον προσανατολισμό της απεργίας για τις Συλλογικές Συμβάσεις.
Κάναμε επίσης κινητοποιήσεις με επιτυχία στη «ΛΕΒΕΡ» ενάντια στην προσπάθεια της εταιρείας να καταργήσει το πενθήμερο και για να μονιμοποιηθούν οι συμβασιούχοι. Η δουλειά της επιτροπής, του σωματείου, βοηθάει στο να πάρουν μέρος στην απεργία και οι εργαζόμενοι που ανήκουν στο εργοδοτικό σωματείο.
Οι εργαζόμενοι στην «Ιμάντη» έκαναν πολυήμερη απεργία ενάντια στην εκ περιτροπής εργασία, κόντρα στη συμβιβαστική πρόταση του ΔΣ του σωματείου. Στη «Μινέρβα» γίνανε δυο απεργίες ενάντια στην προσπάθεια της εργοδοσίας να προσλάβει ενοικιαζόμενους εργάτες. Κινητοποιήσεις έγιναν επίσης στα Λιπάσματα της Καβάλας, από τους εργαζόμενους στις εργολαβίες, όπου είχαμε καλή παρέμβαση.
Αυτές οι κινητοποιήσεις δείχνουν ως ένα βαθμό ότι υπάρχουν διαθέσεις σε εργαζόμενους. Αγώνες θα ξεσπάσουν το επόμενο διάστημα και το ζητούμενο είναι να τους προσανατολίσουμε, να παρέμβουμε, να ισχυροποιήσουμε τα σωματεία και το ΠΑΜΕ, να παρέμβουμε στους συσχετισμούς. Πολύ περισσότερο που βρίσκεται σε εξέλιξη η διαπραγμάτευση Συλλογικών Συμβάσεων.
Σε ό,τι αφορά, τέλος, την προσπάθεια αναμόρφωσης του συνδικαλιστικού κινήματος, με αλλαγή σκυτάλης από τον παλιό στον νέο εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, στον Πειραιά είναι εμφανής η προσπάθεια των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ να πάρουν με το μέρος τους ό,τι μπορούν από τις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, εκμεταλλευόμενοι την άσχημη κατάσταση στην οποία βρίσκονται αυτές οι παρατάξεις.
Από την άλλη, για να θολώσουν τα νερά, δε διστάζουν να προσαρμόσουν ορισμένες από τις θέσεις τους, ενώ τελευταία δηλώνουν ότι συμφωνούν ακόμα και με ανακοινώσεις του ΠΑΜΕ.
Νίκος ΞΟΥΡΑΦΗΣ
Πρόεδρος ΕΚ Πειραιά

Πρόεδρος Πανελλαδικής Ενωσης Ελαιουργοσαπωνοποιών
Μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου