Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

Ιδεολογική αντεπίθεση με όπλο το Πρόγραμμα του Κόμματος

Για τη δουλειά μας με τους οπαδούς και τον περίγυρο του Κόμματος
Η ιδεολογική διαπάλη με την αστική τάξη και τον οπορτουνισμό έχει γίνει πιο σύνθετη και απαιτητική. Υπάρχουν συγκριτικά νέα στοιχεία, όπως φυσικά και αναπαλαιωμένα επιχειρήματα στην προπαγάνδα του κεφαλαίου και του πολιτικού του προσωπικού, που πρέπει να τα πάρουμε υπόψη, να τα απαντήσουμε προληπτικά και αποφασιστικά. Αυτός είναι ο τρόπος ώστε και ο περίγυρος του Κόμματος να είναι ατσαλωμένος, αλλά και όσο είναι δυνατόν σε αυτή τη φάση να επιδρούμε στα πιο ριζοσπαστικά και ανήσυχα τμήματα των εργατών, να τους βοηθάμε να σκέφτονται με ταξικό κριτήριο τα πράγματα, να μην παρασύρονται και να μην αποπροσανατολίζονται. Δεν αρκεί, δηλαδή, η περιγραφή της άσχημης κατάστασης, αυτή από μόνη της άθελά μας μπορεί και να αναπαράγει - ενισχύει τα αδιέξοδα που ζει ο λαός, αν ταυτόχρονα δεν ερμηνεύει τις εξελίξεις με ζωντανό τρόπο, αν δε δείχνει το δρόμο που πρέπει θαρραλέα να βαδίσει η εργατική τάξη, αυτόν της σύγκρουσης με τον καπιταλισμό, της σοσιαλιστικής προοπτικής.
Αρα οι Κομματικές Οργανώσεις χρειάζεται να προβληματιστούν, να σκεφτούν ενεργητικά και δημιουργικά, για τους πιο πρόσφορους τρόπους που γοργά αλλά όχι πρόχειρα θα μας φέρνουν με σταθερότητα σε επικοινωνία με οπαδούς, φίλους και ευρύτερους καλής προαίρεσης ανθρώπους, για να συζητήσουμε, να εξοπλίσουμε και ταυτόχρονα να πολλαπλασιάσουμε τις δυνάμεις που δρουν αγωνιστικά, κομμουνιστικά.
Μην προσπερνούμε όλες τις θεωρίες που επανήλθαν με αφορμή και την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία. Τις θεωρίες της «εθνικής ενότητας στις κρίσιμες στιγμές», ότι «η Ελλάδα έχει υψηλό επίπεδο δημοκρατίας» και άλλα. Μην προσπερνούμε το ρατσιστικό δηλητήριο ή το συγκαλυμμένο ρατσισμό που καλλιεργείται εντέχνως με αφορμή τους πρόσφυγες. Μην προσπερνούμε θέματα όπως την «ισλαμική τρομοκρατία», που είναι, όπως λένε, «ασύμμετρη απειλή» και «νέα μορφή πολέμου». Αυτές είναι πλευρές που είναι πιθανόν να συντηρητικοποιούν, να φοβίζουν, να αναδιπλώνουν, αν δεν αντιμετωπίζονται μαχητικά, από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και του ιστορικού ρόλου και σκοπού της, της ανατροπής δηλαδή του σάπιου καπιταλιστικού κόσμου.
Παράλληλα: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εφαρμόζει κατά γράμμα τα «θέλω» των βιομηχάνων. Εχει παραλάβει τη σκυτάλη από τις προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις και συνεχίζει ακάθεκτη στο τσάκισμα των λαϊκών δικαιωμάτων. Τα πάει τα πράγματα και πιο πέρα: Μέχρι και την Κάρπαθο προξενεύει για πιθανή νέα ΝΑΤΟική βάση - τόσο «αριστερή» προσέγγιση. Θέλει να επαναφέρει τη σοσιαλδημοκρατία και την ΕΕ στον ίσιο δρόμο γιατί... κάπου τον έχασαν. Θέλει να πείσει το λαό ότι οι καλύτεροι σύμμαχοι της χώρας μας είναι ο Ολάντ, ο Ρέντσι και άλλοι, αστοί πολιτικοί δηλαδή που ηγούνται της αντιλαϊκής πολιτικής στους εργαζόμενους των χωρών τους.
Την ίδια στιγμή, όμως, η κυβέρνηση έχει, θα λέγαμε, μια ιδεολογική «ευελιξία». Εχει και ανάγκη να κάνει ορισμένους ελιγμούς, για να συντηρεί, να κρατά ένα ακροατήριο αριστερών καταβολών κοντά της. Δεν είναι μόνο οι θεωρίες της «δίκαιης ανάπτυξης», το «ό,τι μπορούμε κάνουμε», ότι «έχουμε κοινωνική ευαισθησία». Αυτές φυσικά είναι προπαγανδιστικές καλά προετοιμασμένες θεωρίες, για να συνεχίζεται η ανοχή από σημαντικά εργατικά - λαϊκά τμήματα. Για να ενισχύεται η θεωρία του «λιγότερο κακού», ότι «εμείς τουλάχιστον το παλεύουμε, σκεφτείτε να βγει ο Μητσοτάκης». Εδώ πατάνε πάνω και στην αντιλαϊκή γραμμή που έχει σταθερά χαραγμένη και το άλλο κόμμα του επιδιωκόμενου διπολισμού, δηλαδή η ΝΔ, όπως και στις γενικότερα χαμηλές απαιτήσεις που έχει ακόμη ένα σημαντικό κομμάτι εργατικών μαζών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκείται μόνο σε αυτά. Παρεμβαίνει για ζητήματα της ιστορίας του εργατικού - λαϊκού κινήματος, ακόμη και του ΚΚΕ, για περιόδους κρίσιμες, μεγάλης ανάτασης του λαού. Εννοείται πως δεν είναι τωρινό αυτό το εγχείρημα. Ο οπορτουνισμός και η σοσιαλδημοκρατία έχουν δώσει κατά καιρούς τα ρέστα τους στην καπηλεία των αγώνων. «Αξέχαστη» έχει μείνει η σκύλεψη στην κυριολεξία που έκανε το πάλαι ποτέ ισχυρό ΠΑΣΟΚ στους αγώνες και στα οράματα των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. Ας θυμηθούμε, όμως, και ένα σχετικό πρόσφατο παράδειγμα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρόβαλλε τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του πως είναι ο συνεχιστής του ΕΑΜ! Τι να πεις πράγματι...
Τώρα θέλει να «παινέψει τους πεθαμένους για να θάψει τους ζωντανούς». Θέλει να μιλάμε για περιόδους όπως π.χ. της Αντίστασης, του ΕΑΜ, της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους ναζί και τους συνεργάτες τους, του ΔΣΕ, ως μνημόσυνο, αποκομμένες από το σήμερα. Θέλει - το λιγότερο - να μετατρέψει σε μια ακίνδυνη αγιογραφία τις πιο μεγάλες στιγμές του εργατικού - λαϊκού κινήματος της χώρας μας. Θέλει να αποπροσανατολίσει, να μπερδέψει, να παραπλανήσει. Θέλει τελικά από άλλο δρόμο, αυτόν της επιλεκτικής επισκόπησης της ιστορίας, να μην αμφισβητηθεί σήμερα ο καπιταλιστικός μονόδρομος.
Μπορούμε να τους πολεμήσουμε. Εχουμε σημαντικά όπλα, το Πρόγραμμά μας, τις θέσεις και αποφάσεις που έχουμε επεξεργαστεί όλα αυτά τα χρόνια για την ιστορία, το σοσιαλισμό, την ανάγκη ανασύνταξης του εργατικού κινήματος. Εχουμε επίσης την πολύχρονη πείρα της οργάνωσης, της καθοδήγησης, της συλλογικής λειτουργίας του Κόμματος, που αποτελούν κρίσιμες οργανωτικές προϋποθέσεις για να τα καταφέρουμε.
Από τη σκοπιά των αναγκών και προϋποθέσεων μια Κομματική Οργάνωση να πετύχει στο χώρο ευθύνης της να οργανώσει κατάλληλα τη δουλειά παίρνοντας υπόψη τα παραπάνω, υπάρχουν ορισμένες βασικές ασφαλιστικές δικλείδες που είναι χρήσιμο να τηρήσει - χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως υπάρχουν έτοιμες και εύκολες συνταγές σε αυτά τα ζητήματα.
Χρειάζεται να αποφύγει την αποσπασματικότητα, την προχειρότητα, τον εμπειρισμό, τη δύναμη της ρουτίνας και της συνήθειας. Το να μην παίρνουμε υπόψη τα νέα στοιχεία στη διαπάλη που έχει γεννήσει η ζωή και να πηγαίνουμε με μια πεπατημένη λες και δε συμβαίνει τίποτα καινούργιο. Το να πιάνουμε τώρα ένα θέμα, μετά εύκολα να το αφήνουμε, να σχεδιάζουμε ανολοκλήρωτα μια πρωτοβουλία, μετά να πηγαίνουμε σε κάτι άλλο, χωρίς να φτιάχνουμε από ό,τι καταπιανόμαστε μια υποδομή, αυτό που λέμε «τι μένει». Το να παρασυρόμαστε από την τρέχουσα ή έκτακτη επικαιρότητα, χωρίς να κρατάμε σταθερά το τιμόνι με βάση το τι εμείς έχουμε αποφασίσει ότι θέλουμε να πετύχουμε και σε αυτή τη βάση να αξιοποιούμε και επίκαιρες πλευρές ή να παρεμβαίνουμε αναπόφευκτα και ακούραστα σε ό,τι προκύπτει.
Κρίσιμος δείκτης αυτής της επιδίωξης είναι το πώς κρατάμε «ζεστούς» τους οπαδούς και φίλους του Κόμματος. Πώς τους βοηθάμε να συνειδητοποιήσουν ότι απ' όλες τις εξελίξεις είναι κύριο θέμα να συνειδητοποιείται πώς λειτουργεί το καπιταλιστικό σύστημα, γιατί οξύνονται οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στο κεφάλαιο, γιατί μπορεί να βλέπεις τους αστούς να πλακώνονται αλλά να ομονοούν την ίδια στιγμή. Ταυτόχρονα, θέλουμε οι οπαδοί μας να γίνονται κρίκοι προώθησης της πολιτικής μας όπου δρουν: στο χώρο δουλειάς, στη γειτονιά, στο σύλλογο, στον προσωπικό τους κύκλο. Για μια τέτοια επιδίωξη δεν αρκούν απλώς κάποιες συσκέψεις «ενημέρωσης». Χρειάζεται μια πιο πλούσια και ζωντανή προσέγγιση, συζήτηση με αφορμή π.χ. τη Διακήρυξη της ΚΕ για τα 70 χρόνια του ΔΣΕ, ή για τη θέση μας για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. `Η, ακόμη, συζήτηση για το σοσιαλισμό, τις αιτίες της αντεπανάστασης και τη δική μας αντίληψη, βασισμένη στην απόφαση του 18ου Συνεδρίου, όπου, ας μην ξεχνάμε, έχουν περάσει κοντά 7 χρόνια, υπάρχουν νέοι άνθρωποι που αντικειμενικά δεν είχαν παρακολουθήσει όλη αυτήν την προσπάθεια. Επίσης, είναι χρήσιμη μια συζήτηση που μπορεί να γίνεται σε ένα πιο στοχευμένο ακροατήριο, με ένα πιο συγκεκριμένο θέμα, παράδειγμα η συζήτηση για το ενιαίο 12χρονο σχολείο σε εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές. Το θέμα είναι εδώ και η πιο στοχευμένη ή «ειδική» συζήτηση να ενισχύει τον κεντρικό άξονα, να βοηθά να συνειδητοποιούνται τα κύρια ιδεολογικά ζητήματα, οι ενιαίες επιδιώξεις των αστών και η αντίστοιχα ενιαία απάντηση που πρέπει να δίνει το επαναστατικό κίνημα.
Συνολικότερα, η σταθερή δουλειά με τους οπαδούς του Κόμματος, η διεύρυνση αυτού του κύκλου με νέες και παραγωγικές δυνάμεις, η τολμηρή ανάθεση ευθύνης για δουλειά από μέρους τους είναι και ο καλύτερος τρόπος ώστε αυτοί οι άνθρωποι να ωριμάζουν, να αποκτούν αυτοπεποίθηση, να προετοιμάζονται για ένα ακόμη πιο σημαντικό βήμα στο πλαίσιο της ισχυροποίησης του Κόμματος, την απόφασή τους δηλαδή να γίνουν μέλη του ΚΚΕ, με βάση όσα προβλέπει γι' αυτό το θέμα το Πρόγραμμα και το Καταστατικό του Κόμματος. Δηλαδή, σε αυτές τις αντεπαναστατικές και «άνομβρες» συνθήκες, εμείς σταθερά, επίμονα, ακούραστα δουλεύουμε ώστε να οικοδομείται βήμα - βήμα το Κόμμα μας, με επικέντρωση στους μεγάλους χώρους δουλειάς, εκεί που παράγεται η υπεραξία και μπορεί καλύτερα να καταλάβει ο εργάτης και την εκμετάλλευση αλλά και τη δύναμη του οργανωμένου και συνειδητού αγώνα, στο βαθμό φυσικά που έρθει σε επικοινωνία και μπολιαστεί με τις ανατρεπτικές ιδέες των κομμουνιστών.
Σε αυτό το πλαίσιο και με αυτό το πρίσμα, υποδεχόμαστε σε λίγο διάστημα τα 99 χρόνια του ηρωικού ΚΚΕ, τα 100 χρόνια από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση. Αξιοποιούμε αυτές τις κομβικές επετείους για νέο άνοιγμα στην εργατική τάξη, για νέα εξόρμηση με το Πρόγραμμά μας, για σφοδρή αντιπαράθεση με τους αναθεωρητές και λογής απολογητές της σαπίλας του καπιταλισμού που τάχα θέλουν να ανθρωπέψει. Δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για να δυναμώσουν οι αντικαπιταλιστικές ιδέες μέσα στην εργατική τάξη, μέσα στη νεολαία που στην πλειοψηφία της έχει εργατική - λαϊκή προέλευση, μέσα στους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους. Εδώ κάθε Κομματική Οργάνωση έχει το δικό της μερίδιο, ώστε στο χώρο ευθύνης της να οργανωθεί πλατιά διαφωτιστική, διαπαιδαγωγητική δουλειά και με οργανωτικά αποκρυσταλλώματα. Αυτό τελικά θα δώσει και νέα ώθηση και ενδιαφέρον στο ίδιο το περιεχόμενο λειτουργίας των Οργανώσεων. Εχουμε τις δυνάμεις και τις προϋποθέσεις για να τα καταφέρουμε.

Πέτρος ΑΛΕΠΗΣ
Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και μέλος του Γραφείου Περιοχής της ΚΟ Αττικής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου