Σε μαζική συγκέντρωση που διοργάνωσαν χτες οι Τομεακές Οργανώσεις Βιομηχανίας, Θριασίου - Μεγαρίδας του ΚΚΕ στην Ελευσίνα, στην πλατεία Ηρώων, μίλησε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας. Μεταξύ άλλων σημείωσε:
''Οι τελευταίες καθημερινές εικόνες από το προαύλιο της ΕΡΤ με τους χιλιάδες εργαζόμενους συγκεντρωμένους, που κάνουν αυτές τις μέρες το γύρο του κόσμου, η μεγάλη συμμετοχή στην απεργιακή συγκέντρωση με μαζικά τα μπλοκ του ΠΑΜΕ, τροφοδοτούν μια συζήτηση γύρω από το κίνημα και τον προσανατολισμό του, αναπαράγουν παλιά και νέα επιχειρήματα στη λογική του δήθεν "όλοι μαζί". Γιατί στην πραγματικότητα είναι "δήθεν" αυτοί που τα επικαλούνται.
Αυτή η λογική, είναι παλιά και δοκιμασμένη, ξεπλένει συνδικαλιστικές ηγεσίες για τη στάση τους όλα αυτά τα χρόνια αλλά και σήμερα. Αθωώνει πολιτικές δυνάμεις για την πολιτική τους που δεν κάνει βήμα πίσω από την κυρίαρχη πολιτική, είναι επικίνδυνη γιατί αποπροσανατολίζει από το ποιος φταίει, ποια είναι η αιτία που φτάσαμε ως εδώ, τι πρέπει να αλλάξει και πώς θα το αλλάξουμε.
Οι εργάτες που ζουν στην Ελευσίνα και στις γύρω εργατικές λαϊκές περιοχές του Θριασίου, εργάτες που δουλεύουν στα εργοστάσια της γύρω περιοχής, άνεργοι που έμειναν χωρίς δουλειά γιατί εργοστάσια έκλεισαν ή μείωσαν το προσωπικό, αυτοπασχολούμενοι που έβαλαν λουκέτο γιατί εδώ η ανεργία τσακίζει κόκαλα, μπορούν να καταλάβουν ποιοι χωράνε και ποιοι όχι στο "όλοι μαζί".
Ξέρουν καλύτερα από μας ότι στο κίνημα δεν ισχύει το απλοϊκό "όλοι οι καλοί χωράνε" γιατί στο κίνημα ο καθένας κρίνεται καθημερινά όχι μόνο για το τι λέει αλλά και για το τι κάνει και ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Ολοι μαζί πρέπει να είναι οι εργάτες, οι αυτοπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες, οι νέοι και οι γυναίκες της λαϊκής οικογένειας γιατί αυτοί όλοι μαζί υποφέρουν από την αντιλαϊκή πολιτική διαχρονικά των κυβερνήσεων, πριν και μετά τα μνημόνια. Οι εργάτες που νοιώθουν στο πετσί τους τι θα πει ταξική εκμετάλλευση, οι νέοι και νέες των λαϊκών οικογενειών, που ξέρουν με τι κόπο και ιδρώτα μπαίνει ένα πιάτο φαΐ γεμάτο στο τραπέζι.
Οι εργάτες που δουλεύουν στα εργοστάσια της περιοχής ή ζουν στην περιοχή, οι άνεργοι, οι μικρομαγαζάτορες που δίνουν τη μάχη της επιβίωσης, οι γυναίκες και τα παιδιά τους είναι όλοι μαζί στην από δω μεριά. Ζουν μαζί στις ίδιες υποβαθμισμένες γειτονιές, τα παιδιά τους πάνε μαζί στα ίδια σχολεία της αμορφωσιάς, στοιβάζονται στην ίδια ουρά του ΟΑΕΔ, βράζουν μαζί στο ίδιο καζάνι.
Ολοι αυτοί μαζί έχουν συμφέρον να βρεθούν σε μια κοινωνική συμμαχία, γιατί κοινά είναι τα συμφέροντά τους, γιατί κοινός είναι ο εχθρός, ο καπιταλισμός, τα μονοπώλια και η εξουσία τους.
Το "Ολοι μαζί" εμπεριέχεται στην πρόταση συμμαχίας του ΚΚΕ, στην πρόταση του ΚΚΕ για τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας που είναι η πιο πλατιά ενωτική πρόταση συμμαχίας γιατί απευθύνεται στην πλειοψηφία του λαού που είναι εργάτες, αυτοπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες, νέοι και γυναίκες της λαϊκής οικογένειας. Αυτή η συμμαχία μπορεί να υπερασπίσει το εργατικό λαϊκό εισόδημα, να οργανώσει την αλληλεγγύη, να αντικρούσει τα βάρβαρα μέτρα, μπορεί να υπερασπίσει δικαιώματα, να παλέψει για κατακτήσεις. Κυρίως όμως αυτή η συμμαχία μπορεί να ανοίξει το δρόμο για ριζικές αλλαγές, ανατροπές, γιατί έχει αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο.
Σήμερα, αυτή η πάλη είναι δεμένη με την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κατάργηση των μνημονίων διαρκείας και των δανειακών συμβάσεων, με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την ανατροπή της εξουσίας τους και τη διεκδίκηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.
Ποιοι δεν χωράνε στο ''Ολοι μαζί''
Στο "Ολοι μαζί" δεν μπορούν να χωρέσουν όσοι συμμετέχουν μεν σήμερα σε κάποιες κινητοποιήσεις, όπως λένε ενάντια στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αλλά στο μυαλό τους έχουν επιστροφή σε ένα δημόσιο που γνωρίσαμε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, σε ένα καπιταλιστικό κρατικό τομέα, που μας έφερε μέχρι εδώ.
Και μη μας μπερδεύουν με ωραίες λέξεις, περί εθνικοποιήσεων, περί "κοινωνικοποιήσεων" σαν αυτές που έκανε και η ΝΔ τη δεκαετία του '70 και το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του '80 που μας γέμισαν με δημόσιες προβληματικές, με χρέη και μεγάλο φαγοπότι που τα πλήρωνε ο λαός.
Δε θέλουμε επιστροφή στο δημόσιο τομέα για τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται μεν την απελευθέρωση της ενέργειας, ως υποχρέωση απέναντι στην ΕΕ, όμως ρίχνει το βάρος στην τρόικα και το μνημόνιο που μας βάζει να δίνουμε το 51% της ΔΕΗ στους ιδιώτες, λες και το μνημόνιο και η τρόικα δεν είναι η ίδια η ΕΕ, λες και όταν θα υπάρξει απελευθέρωση της αγοράς και έχεις το 51% εσύ ως κράτος δε θα ρίχνεις τα μεροκάματα στους εργαζόμενους, δε θα απολύεις, δε θα ακριβαίνεις το ρεύμα της λαϊκής κατανάλωσης προκειμένου να γίνεις ανταγωνιστικός...
Δηλαδή απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας που οι φωστήρες του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.
Στο "Ολοι μαζί" δε χωρούν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που τόσα χρόνια κάθονται στο σβέρκο των εργαζομένων, ηγεσίες που πρέπει να πεταχτούν έξω από τα συνδικαλιστικά όργανα γιατί αποτελούν εμπόδιο στην ανασύνταξη του κινήματος, γιατί βάζουν τρικλοποδιά στους εργάτες που πρέπει να συνειδητοποιήσουν ποιος είναι ο ένοχος, ποια είναι η αιτία των προβλημάτων τους για να μη στοχεύουν στη μια ή στην άλλη κυβέρνηση αλλά στην ίδια την εξουσία των μονοπωλίων.
Στο "Ολοι μαζί" δεν χωρούν οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - "Αυτόνομη Παρέμβαση" και τα παρακλάδια τους, που από τραπέζι σε τραπέζι κοινωνικού διαλόγου με τους εργοδότες παζάρευαν την τιμή της εργατικής δύναμης, καλλιεργούσαν στους εργάτες την αυταπάτη ότι μπορούν να τα βρουν με τους εργοδότες, ότι μπορούμε να ζούμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα. Καλλιεργούσαν την αυταπάτη ότι η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των επιχειρήσεων μας συμφέρει όλους, κι αυτούς που παράγουν τον πλούτο και τους λίγους που κλέβουν τον πλούτο που παράγουν οι πολλοί.
Στο "Ολοι μαζί" δε χωρούν οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - "Αυτόνομη Παρέμβαση" όχι μόνο γιατί δεν προετοίμασαν τους εργάτες για τα χειρότερα, αλλά και στο ξέσπασμα της κρίσης και στο κάλεσμα των ταξικών δυνάμεων για πολεμικό συναγερμό έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εφησυχάσουν τους εργάτες, συνεπείς στη γραμμή της κοινωνικής συναίνεσης, της ταξικής ειρήνης.
Δεν χωρούν αυτές οι δυνάμεις που σε κάθε απεργιακό κάλεσμα υπονομεύουν τις ίδιες τις αποφάσεις τους, αυτές οι δυνάμεις που στη λογική του εφικτού που αποθεώνεται σε συνθήκες κρίσης, του μικρότερου κακού υπογράφουν και με τα δυο χέρια συμβάσεις που κόβουν μισθούς και δικαιώματα από τους εργαζόμενους για να δώσουν χέρι βοηθείας στους καπιταλιστές.
Πώς να χωρέσουν μαζί στο κίνημα όσοι δίνουν καθημερινά τη μάχη στα εργοστάσια του Θριασίου για να καταλάβει ο εργάτης τη δύναμή του, να ξεπεράσει τους φόβους του, να οργανωθεί και να παλέψει, όσοι δίνουν καθημερινά τη μάχη για την ανασύνταξη του κινήματος, με όλους αυτούς που κάνουν ό,τι μπορούν για να μη σηκώσει κεφάλι ο εργάτης, που του λένε "συναίνεση", για να ταυτίσει τα συμφέροντά του με τα συμφέροντα του καπιταλιστή;
Στο "Ολοι μαζί" δε χωρούν εκτός από αυτά της συγκυβέρνησης και πολιτικά κόμματα και δυνάμεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει μετατραπεί σε κλώνο του ΠΑΣΟΚ. Το επιβεβαίωσε και χτες στο Σύνταγμα όπου περίσσεψε η δημοκρατία, η πρόοδος, τα κοινωνικά συμβόλαια. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά εξ ονόματος του κεφαλαίου γι' αυτό αναφέρεται κι αυτός σε μεταρρυθμίσεις, δηλαδή συμφωνεί με τον οδοστρωτήρα συνολικά των αντιλαϊκών μέτρων του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Θέλει λέει να σταματήσει την καταστροφή με την "κυβέρνηση της Αριστεράς" δεν λέει όμως ότι όποια κι αν είναι αυτή η κυβέρνηση, η καταστροφή είναι δεδομένη, όταν δεδομένη γι' αυτούς είναι η πολιτική της ΕΕ, η εξουσία των μονοπωλίων.
Δε χωρούν δυνάμεις που θέλουν να γίνουν "χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη", θέλουν δηλαδή να διαχειριστούν την καπιταλιστική κρίση προς όφελος των καπιταλιστών. Τέτοιες δυνάμεις είναι και το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλοι που ενοχοποιούν το ευρώ για να αθωώσουν τον καπιταλισμό.
Υπάρχει βάση για ανάπτυξη υπέρ του λαού
Στο Θριάσιο συγκεντρώνεται ένα μεγάλο μέρος των πιο ισχυρών μονοπωλιακών ομίλων της χώρας, σημαντικοί κλάδοι για την οικονομία της χώρας: Χαλυβουργίες, μέταλλο, ναυπηγεία, διυλιστήρια πετρελαίου, τσιμέντα, χημική βιομηχανία, φάρμακο, τρόφιμα, εμπόριο, αποθήκες logistics και άλλα.
Ουσιαστικά μιλάμε για τη βάση της όποιας ανάπτυξης, για στρατηγικούς τομείς, πάνω στους οποίους θα πατήσει η νέα εξουσία, η εργατική εξουσία για να αναπτύξει σε όφελος του λαού τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, τη βιομηχανία της, για την κάλυψη των όλο και περισσότερο διευρυμένων αναγκών του λαού, για την ευημερία του.
Η Ελευσίνα και όλο το Θριάσιο Πεδίο αποτελούν μια απάντηση στην πράξη σε όσους αμφιβάλλουν ότι η Ελλάδα διαθέτει σήμερα σημαντικές βιομηχανικές μονάδες παραγωγής και αντίστοιχα μπορούν να δημιουργηθούν άλλες για να καλύψουν μεγάλο μέρος των λαϊκών αναγκών, όπως των μεταφορών, των κατασκευών δημοσίων έργων υποδομής, της διατροφής.
Η πορεία εξέλιξης της βιομηχανίας στο Θριάσιο αποκαλύπτει μεγάλες αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες που μόνο η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής από τη λαϊκή εξουσία μπορεί στην πραγματικότητα να απελευθερώσει. Ταυτόχρονα, η ίδια η πορεία της Ελευσίνας αποκαλύπτει ποιος κερδίζει, ποιος ωφελείται και ποιος είναι ο μεγάλος χαμένος από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.
Μια απλή ματιά ακόμη και σήμερα μέσα στη βαθιά καπιταλιστική κρίση στη βιομηχανική παραγωγή της ευρύτερης περιοχής του Θριασίου, στις μονάδες της "Χαλυβουργικής", της "Χαλυβουργίας", των τσιμεντοβιομηχανιών "Τιτάν" και "Χάλυψ", των διυλιστηρίων των ΕΛΠΕ, των Ναυπηγείων, των βιομηχανικών πάρκων, της λιμενικής υποδομής, των εγκαταστάσεων της πρώην "Πυρκάλ", είναι αρκετή για να φωτίσει τη σύγχρονη παραγωγική βάση, το έμπειρο εργατικό, τεχνικό, επιστημονικό δυναμικό που υπάρχει σήμερα στη χώρα μας.
Ασφαλώς δεν περιοριζόμαστε μόνο στην εικόνα του Θριασίου. Στο πρόσφατο Συνέδριό μας φωτίσαμε την ανάπτυξη των υλικών προϋποθέσεων στην Ελλάδα που μπορούν να διασφαλίσουν ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, τον ελπιδοφόρο δρόμο της σοσιαλιστικής οικονομίας.
Τεκμηριώσαμε στο 19ο Συνέδριο ότι η Ελλάδα διαθέτει σήμερα σημαντικές εγχώριες ενεργειακές πηγές λιγνίτη, πιθανά μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, υδάτινο, αιολικό και ηλιακό δυναμικό.
Διαθέτει σημαντικά αποθέματα σε ορυκτούς πόρους όπως βωξίτη, νικέλιο, χαλκό και φυσικά χρυσό, που θα μπορούσαν να στηρίξουν μια ριζικά διαφορετική πορεία της χώρας προς όφελος των λαϊκών αναγκών.
Αναφερόμαστε σε φθηνή επαρκή ενέργεια και πλούσιους εγχώριους ορυκτούς πόρους που μπορούν να τροφοδοτήσουν την παραγωγή βιομηχανικών κλάδων της μεταλλευτικής και πετροχημικής βιομηχανίας, της παραγωγής μηχανημάτων και μέσων μεταφοράς, της χημικής βιομηχανίας, της παραγωγής δομικών υλικών για τον τομέα των κατασκευών.
Οταν λοιπόν τα αστικά κόμματα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, ότι καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε, όλοι εμείς πρέπει να προβληματιστούμε για το ποιος είναι ο μεγάλος ένοχος γι' αυτή την κατάσταση.
Ο πραγματικός αντίπαλος των λαϊκών συμφερόντων
Δεν είναι δύσκολο, αγαπητές φίλες και φίλοι, να αποκαλύψουμε τον πραγματικό ένοχο, τον πραγματικό αντίπαλο των συμφερόντων των εργατών, των μισθωτών του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών.
Ας σκεφτούμε:
Γιατί υποχωρεί η ζήτηση τσιμέντου και δομικών υλικών στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια; Η εύκολη πρώτη απάντηση είναι η συνεχής πτώση της κατασκευαστικής δραστηριότητας, ιδιαίτερα των οικοδομών.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Εχουν ικανοποιηθεί οι λαϊκές ανάγκες σχετικά με τα έργα υποδομής, τα έργα αντιπλημμυρικής προστασίας, αντισεισμικής θωράκισης, της λαϊκής στέγης, όταν χιλιάδες νέοι ζουν με τους γονείς τους γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε καν το νοίκι;
Ασφαλώς δεν έχουν ικανοποιηθεί αυτές οι ανάγκες, όμως η κατασκευή νέων κατοικιών καθορίζεται με κριτήριο αν αυτές θα πουληθούν με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους. Γι' αυτό συρρικνώνεται η οικοδομική δραστηριότητα πολλά χρόνια πριν την εκδήλωση της κρίσης συνολικά στην ελληνική οικονομία.
Φυσικά οι μονοπωλιακοί όμιλοι παραγωγής τσιμέντου όπως ο ΤΙΤΑΝ προσανατολίζουν αλλού την παραγωγή τους, στη συγκεκριμένη περίπτωση, στις ΗΠΑ και στη γειτονική μας Τουρκία και Αίγυπτο, διασφαλίζοντας αύξηση του κύκλου εργασιών τους.
Ας σκεφτούμε αντίστοιχα, γιατί η παραγωγή στα Ναυπηγεία Ελευσίνας εξαρτάται σήμερα κυρίως από τη σύμβαση του προγράμματος πυραυλακάτων του Πολεμικού Ναυτικού; Εχουν άραγε καλυφθεί οι ανάγκες για σύγχρονα πλοία στις ακτοπλοϊκές μεταφορές, δεν υπάρχουν άλλες δυνατότητες και ανάγκες παραγωγής;
Ασφαλώς και υπάρχουν μεγάλες ακάλυπτες ανάγκες. Τι δείχνει όμως η ιστορία των ναυπηγείων και στην περίοδο της κρατικής ιδιοκτησίας και όταν πέρασαν στα χέρια των ιδιωτικών ομίλων;
Τη δεκαετία του '80 τα κρατικά ναυπηγεία αποπλήρωσαν τα χρέη του εφοπλιστή Ανδρεάδη, του αρχικού ιδιοκτήτη, μέσω του κρατικού προϋπολογισμού. Στη συνέχεια, πέρασαν στον εφοπλιστή Περατικό που τα φόρτωσε με νέα χρέη, τα ξεχρέωσε και πάλι το κράτος ξεζουμίζοντας τους εργαζομένους φορολογουμένους και δόθηκαν στον Ταβουλάρη που απέλυσε 1.600 εργαζόμενους της επιχείρησης και επαναπροσέλαβε 750 με μειωμένους μισθούς και δικαιώματα. Τον ίδιο χρόνο, πήρε 7 δισ. δρχ. ζεστή κρατική επιδότηση και άλλα 7 δισ. για επενδύσεις.
Ολα αυτά συνέβησαν πριν την εκδήλωση της κρίσης στην Ελλάδα.
Σήμερα οι ιδιοκτήτες των ναυπηγείων ζητούν και αποσπούν νέο ζεστό κρατικό χρήμα 25 δισ. ευρώ με την απειλή των απολύσεων και της μη καταβολής δεδουλευμένων.
Δεν πρόκειται για μεμονωμένο παράδειγμα. Τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά που πέρασαν στα χέρια γερμανικών και αραβικών ομίλων καθόρισαν την παραγωγή τους με βάση τις δεσμεύσεις και τις ρήτρες της ΕΕ για το τι θα παράγει και τους σχεδιασμούς των μεγαλομετόχων τους που διεκδικούν επίσης σίγουρο, κρατικό χρήμα μέσω προγραμμάτων του πολεμικού ναυτικού για να μην κλείσουν.
Δεν έχουν ημερομηνία λήξης οι θυσίες του λαού
Πέρα όμως από τη συρρίκνωση και τις μεταβολές της παραγωγής που προκαλεί η εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης και γενικότερα ο άναρχος χαρακτήρας της καπιταλιστικής ανάπτυξης, πρέπει να προβληματιστούμε: ποιος κερδίζει απ' την παραγωγή και τις επενδύσεις των μονοπωλιακών ομίλων;
Πρόκειται για μια ανάπτυξη για όλους, για έναν εθνικό στόχο; Αξίζει να κάνει ο λαός θυσίες για να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των μονοπωλίων; Θα έρθει με αυτό τον τρόπο η λαϊκή ευημερία;
Οποιος εξακολουθεί να σκέφτεται έτσι δε διδάχτηκε τίποτε απ' την ιστορία των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων τόσο πανελλαδικά όσο και ιδιαίτερα στο Θριάσιο.
Πολύ πριν την εκδήλωση της κρίσης στη χώρα μας σχηματίστηκε το καρτέλ των καυσίμων, ο έλεγχος της διύλισης και της χονδρικής εμπορίας πετρελαιοειδών από δυο ισχυρούς ομίλους, τον όμιλο Βαρδινογιάννη και τον όμιλο Λάτση, μετά την ιδιωτικοποίηση των ΕΛΠΕ.
Ποιες ήταν τελικά οι συνέπειες για τη λαϊκή κατανάλωση και τους εργαζόμενους του κλάδου;
Πανάκριβα καύσιμα, απανωτές αυξήσεις, μειώσεις μισθών και επέκταση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων.
Πρόκειται για εξαίρεση που αφορά έναν συγκεκριμένο κλάδο;
Σε κάθε κλάδο ο ζυγός των μονοπωλίων επιδεινώνει τη ζωή των εργατών, των μισθωτών, των αυτοαπασχολούμενων.
Στη "Χαλυβουργία", οι εργάτες προκειμένου να αποτρέψουν αυτή την επιδείνωση, έδωσαν με ηρωισμό τη μάχη για 9 ολόκληρους μήνες με μια μεγαλειώδη απεργία - που συνάντησε πρωτόγνωρη αλληλεγγύη. Αυτός η ηρωικός αγώνας έχει πάρει τη θέση του στην ιστορία των ταξικών αγώνων. Το σύνθημα που ξεπήδησε μέσα στις μέρες της απεργίας στη "Χαλυβουργία" εξακολουθεί να δονεί τις καρδιές των εργαζομένων. ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕΝ ΓΥΡΝΑ ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ!
Η πείρα όλων των κλάδων αποδεικνύει ότι οι σημερινές απώλειες του λαού στο βωμό της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου απλώς προετοιμάζουν τις επόμενες θυσίες, χωρίς ημερομηνία λήξης.
Την τελευταία τετραετία η αστική τάξη πέτυχε σημαντική ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, μειώνοντας το λαϊκό εισόδημα έως και 50%.
Υπήρξε κάποιο όφελος για το λαό που να αντισταθμίζει τις τρομακτικές απώλειες;
Μειώθηκε τάχα η ανεργία, ή αντίθετα, εκτινάχθηκε σε τρομακτικά ύψη; Δε θα συνεχιστούν μήπως και δε θα ενταθούν οι εργασιακές σχέσεις γαλέρας την επόμενη περίοδο αν δεν αντεπιτεθούμε;
Ομως δε βρίσκονται στο στόχαστρο του κεφαλαίου μόνο οι μισθοί, οι συντάξεις, τα ασφαλιστικά δικαιώματα.
Ο ανταγωνισμός των ομίλων, η άναρχη καπιταλιστική ανάπτυξη, τα επενδυτικά σχέδια με γνώμονα το κέρδος και η αστική πολιτική που τα προωθεί όλα αυτά τα χρόνια, αυξάνουν τους κινδύνους για τη δημόσια υγεία, το περιβάλλον, την ίδια τη ζωή και την ασφάλεια των κατοίκων σε περιοχές όπως του Θριασίου.
Δεν είναι αποτέλεσμα της κρίσης αλλά της αστικής κυβερνητικής πολιτικής δεκαετιών, ο κορεσμός του Θριασίου Πεδίου με ρυπογόνες μονάδες βαριάς βιομηχανίας, με 2 διυλιστήρια, 2 χαλυβουργεία, 2 τσιμεντοβιομηχανίες, διαλυτήρια πλοίων και τόσα άλλα.
Είναι γνωστό ότι πολλές επιχειρήσεις λειτουργούν χωρίς καν άδεια, ότι δε λαμβάνονται τα μέτρα πρόληψης ατυχημάτων, πυρασφάλειας, προστασίας του περιβάλλοντος, ότι στην περιοχή υπάρχουν ανεξέλεγκτες χωματερές τοξικών αποβλήτων κλπ. Αποτελεί πρόκληση ότι σε ένα βεβαρημένο χώρο εκπονούνται σχέδια νέας επιβάρυνσης με επεκτάσεις βιομηχανιών και δημιουργίας νέων εγκαταστάσεων.
Το ΚΚΕ έχει πάρει αγωνιστικές πρωτοβουλίες ενάντια σε αυτή την επικίνδυνη πολιτική και έχει αποκαλύψει το κορυφαίο ζήτημα ότι οι κάτοικοι είναι στην πραγματικότητα αθωράκιστοι σε περίπτωση εκδήλωσης ατυχήματος μεγάλης έκτασης.
Δεν υπερβάλλουμε! Η ανεξέλεγκτη συμβίωση βιομηχανίας κατοικίας στην περιοχή, η γειτνίαση σε πολύ μικρή απόσταση επικινδύνων εγκαταστάσεων όπως διυλιστηρίων με εγκαταστάσεις υγραερίων και πολεμικής βιομηχανίας, είναι ενδεικτικά παραδείγματα της πιθανότητας πρόκλησης ενός μεγάλου ατυχήματος που θα επηρεάσει κατοικημένες περιοχές.
Η ύπαρξη σχεδίων αντιμετώπισης στα χαρτιά χωρίς αυτά να έχουν επικαιροποιηθεί, χωρίς να έχουν γίνει ασκήσεις ετοιμότητας και να έχει ενημερωθεί ο πληθυσμός, η ανεπάρκεια υποδομών, οδών διαφυγής, μέσων και οργανωτικών μέτρων για την περίπτωση που θα απαιτηθεί εκκένωση της περιοχής σε κάποιο ατύχημα, είναι ορισμένες μόνο από τις πλευρές που αναδεικνύουν την επικινδυνότητα για τους εργαζόμενους και τους κατοίκους στην περιοχή.
Να ξεριζώσουμε το κέρδος ως κριτήριο ανάπτυξης
Αν αναλογιστούμε όλα αυτά φίλες και φίλοι, αν σκύψουμε πάνω στην πείρα μας των τελευταίων 15 χρόνων, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε πόσο καλύτερη μπορεί να γίνει η ζωή μας αν ξεριζώσουμε το καπιταλιστικό κέρδος ως κριτήριο της ανάπτυξης.
Στο 19ο Συνέδριό μας επεξεργαστήκαμε αυτόν το ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών του λαού και όχι τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων.
Μόνο η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και γενικότερα των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, των εργοστασίων, των υποδομών, των μέσων μεταφοράς, της γης, μόνο η εργατική λαϊκή εξουσία μπορεί να διασφαλίσει πραγματικά τη λαϊκή ευημερία.
Γιατί μόνο τότε μπορεί να υπάρξει επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής για τη διευρυμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, καθώς και εργατικός έλεγχος που θα διορθώνει τα υποκειμενικά λάθη του εκάστοτε συγκεκριμένου σχεδίου.
Μόνο αυτός ο δρόμος μπορεί να διασφαλίσει τη σωστή οργάνωση, ιεράρχηση και κατανομή του συνόλου των πρώτων υλών, των μέσων παραγωγής, των διαθεσίμων πόρων και ενεργειακών πηγών, της επιστημονικής έρευνας του εργατικού δυναμικού με γνώμονα την κοινωνική ευημερία.
Σε αυτό το πλαίσιο μπορεί, για παράδειγμα, να δημιουργηθεί ο ενιαίος κρατικός φορέας της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας για τη ναυπήγηση, επισκευή και μετασκευή ακτοπλοϊκών και ποντοπόρων πλοίων, για τις ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού, για τη συμβολή στην κατασκευή άλλων μεταφορικών μέσων.
Η παραγωγή αυτού του φορέα θα στηρίζει και θα στηρίζεται απ' την ανάπτυξη του ενιαίου κρατικού φορέα μεταφορών με προτεραιότητα τις μαζικές μεταφορές σταθερής τροχιάς για το ηπειρωτικό τμήμα της χώρας και ακτοπλοϊκές για τις νησιωτικές περιοχές.
Αντίστοιχα, ο ενιαίος κρατικός φορέας ενέργειας, στον οποίο περιλαμβάνονται φυσικά τα διυλιστήρια, θα διασφαλίζει τη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας, την επαρκή και φθηνή λαϊκή κατανάλωση, την ασφάλεια των εργαζομένων του κλάδου και των οικιστικών περιοχών, τη συμβολή στην ισόρροπη ανάπτυξη περιοχών της χώρας, την ώθηση στην κεντρικά σχεδιασμένη βιομηχανική και αγροτική παραγωγή.
Συντριπτική υπεροχή του κεντρικού σχεδιασμού
Δεν έχει νόημα να αναλωθεί κανείς σε ένα μακρύ κατάλογο αντίστοιχων παραδειγμάτων της συντριπτικής υπεροχής του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Είναι ο δρόμος για να αφήσει πίσω του ο λαός τον εφιάλτη της φτώχειας, της ανεργίας, της ανασφάλειας για την επόμενη μέρα. Είναι ο μόνος δρόμος όπου η επιστημονική έρευνα, τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και οι κοινωνικές υπηρεσίες λειτουργούν και αναβαθμίζονται με αποκλειστικό σκοπό τη λαϊκή ευημερία.
Είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να διασφαλίσει φιλική πόλη για τους κατοίκους της, ισόρροπη παρέμβαση του ανθρώπου στη φύση αξιοποιώντας όλα τα διαθέσιμα επιστημονικά εργαλεία και μέσα, το χωροταξικό σχεδιασμό με ισόρροπη κατανομή των βιομηχανικών ζωνών, το εθνικό σχέδιο διαχείρισης αποβλήτων, την εκπαίδευση των λαϊκών οικογενειών για την αντιμετώπιση ενός ατυχήματος μεγάλης έκτασης.
Στο πλαίσιο αυτού του δρόμου η Ελευσίνα και το Θριάσιο θα πάψουν να αποτελούν αποθήκη αποβλήτων, χώρο συγκέντρωσης όλων των ρυπογόνων δραστηριοτήτων της Αττικής και σίγουρο θύμα στην περίπτωση ενός βιομηχανικού ατυχήματος μεγάλης έκτασης.
Το άνοιγμα αυτού του ελπιδοφόρου δρόμου δεν αποτελεί φυσικά ένα μονόπρακτο έργο. Προϋποθέτει οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης σήμερα σε κάθε εργασιακό χώρο, σε κάθε κλάδο, σε κάθε γειτονιά.
Σήμερα που κλιμακώνεται η επίθεση της άρχουσας τάξης και αγκαλιάζει εργάτες, υπαλλήλους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, αυτοαπασχολούμενους, φτωχούς αγρότες, δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.
Προχωράμε μπροστά. Κοιτάμε μπροστά.
Η προσπάθεια να στηθεί προεκλογικό σκηνικό νέου διπολισμού (με ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ), που πυροδότησε η κυβέρνηση της ΝΔ με το συγκεκριμένο τρόπο κλεισίματος της ΕΡΤ, ανεξάρτητα από δυσκολίες στην υλοποίηση του αρχικού σχεδιασμού, λόγω της δικής μας παρέμβασης, λόγω των ελιγμών των κομμάτων της συγκυβέρνησης, δείχνει και το ποια πρέπει να είναι η ουσιαστική κατεύθυνση της πάλης, της διεξόδου:
Από τη μια πλευρά της όχθης βρίσκονται οι εργάτες, μισθωτοί δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, οι αυτοαπασχολούμενοι, κι από την άλλη είναι τα μονοπώλια και το αστικό κράτος τους, δηλαδή οι κρατικές υπηρεσίες της άρχουσας τάξης, οι κρατικές υπηρεσίες με γνώμονα το κέρδος των λίγων. Ενάντια σε όλους αυτούς και τα κόμματα που τους υπηρετούν πρέπει να στραφεί ο λαός.
Εμείς δίνουμε τον αγώνα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, κάτω από τη σημαία της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών, του ριζικά διαφορετικού δρόμου ανάπτυξης και όχι της υπεράσπισης των σημερινών κρατικών επιχειρήσεων και υπηρεσιών ή των "αναμορφωμένων" ΜΜΕ, τύπου BBC, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, συμφωνώντας με τις προωθούμενες κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις και κάνοντας κριτική μόνο στον τρόπο με τον οποίο γίνονται.
Γυρίστε σε όλους αυτούς την πλάτη:
- Στη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, στην αξιωματική αντιπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τις κάθε είδους συνιστώσες της, εντός και εκτός συνασπισμού.
- Σε όλους όσους θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη.
- Τσακίστε το ναζισμό, απομονώστε τα τσιράκια του συστήματος, τους χρυσαυγίτες φασίστες.
- Δώστε δύναμη στο ΚΚΕ.
- Αποφασιστικά, δυναμικά, μπροστά.
- Με αισιοδοξία και γνώση των δυσκολιών, θα ξεπεράσουμε τις δύσκολες μέρες, θα ανοίξουμε το φωτεινό μέλλον για το λαό και τη νεολαία''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου