Με αφορμή τις κινητοποιήσεις και τη σημερινή επίσκεψη αντιπροσωπείας της ΟΓΕ στα μπλόκα της φτωχής αγροτιάς, ο «Ρ» συζήτησε με την Ρούλα Χαλάτση, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΟΓΕ και του Συλλόγου Γυναικών Καρδίτσας, την Χαρά Κούτρα και την Φωτεινή Γακοπούλου, από τους Συλλόγους Γυναικών της Σέκλιζας και του Γραμματικού, αντίστοιχα, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αγρότισσες, για τη συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις και τις πρωτοβουλίες των Συλλόγων και των Ομάδων της ΟΓΕ στην περιοχή.
-- Η ΟΓΕ έχει δηλώσει τη στήριξή της στις κινητοποιήσεις της φτωχής αγροτιάς. Τι σημαίνει η διαπίστωση πως ο αγώνας που δίνουν είναι αγώνας όλου του λαού;
Ρούλα Χαλάτση: Στην ανακοίνωσή της η ΟΓΕ σημειώνει την αλληλεξάρτηση των προβλημάτων της φτωχής αγροτιάς με αυτά των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Εκτός από τα κοινά αιτήματα, που αφορούν, για παράδειγμα, τα χαράτσια και τις μειώσεις στις συντάξεις, ο πρωτογενής τομέας παραγωγής συνδέεται με τη διατροφή και την ένδυση του λαού αλλά και με μια σειρά κλάδους (εργοστάσια ζάχαρης, κλωστοϋφαντουργίας, λιπασμάτων, επιστημονικούς κλάδους, όπως γεωπόνοι κ.λπ.). Η καταστροφή της μικρομεσαίας αγροτιάς, που προωθείται από την ΕΕ και τις εκάστοτε κυβερνήσεις μέσα από την ΚΑΠ και τις συνολικότερες αντιλαϊκές πολιτικές, και η συγκέντρωση της γης σε μονοπωλιακούς ομίλους είναι καταστροφική συνολικά για τα λαϊκά στρώματα.
-- Πώς έχουν δράσει οι Σύλλογοι και οι Ομάδες της ΟΓΕ, τι πρωτοβουλίες έχουν πάρει και ποιο είναι το κλίμα που συναντούν;
Ρούλα Χαλάτση: Από την πρώτη στιγμή οι Σύλλογοι της Θεσσαλίας βγήκαν με ανακοινώσεις στον τοπικό Τύπο. Στη συνέχεια, κλιμάκιο των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου της ΟΓΕ στη Θεσσαλία επισκέφτηκε το μπλόκο της Νίκαιας, το ίδιο έκαναν και όλοι οι Σύλλογοι με ψηφίσματά τους. Ακόμα, μοιράστηκαν ανακοινώσεις σε λαϊκές αγορές, υπηρεσίες και καταστήματα των θεσσαλικών πόλεων. Συμμετείχαμε στα συλλαλητήρια που οργανώθηκαν. Απευθυνθήκαμε στις αγρότισσες, τις καλέσαμε να πάρουν μέρος στον αγώνα, να συζητήσουν με τις Ομάδες και τους Συλλόγους μας στα χωριά, πραγματοποιήσαμε σύσκεψη στα Τρίκαλα.
Οι γυναίκες δείχνουν να κατανοούν την ανάγκη για αγώνα. Λένε ότι έχουν φτάσει στα όριά τους. Τους πήραν τα σχολειά, γιατρούς δεν έχουν, χαράτσια συνέχεια, το εισόδημα μειώνεται (και οι αγροτουριστικοί συνεταιρισμοί που τους έβαλαν να κάνουν, διαλύθηκαν σχεδόν όλοι με τους περιορισμούς που έχουν μπει. Ούτε εισόδημα τους έδωσαν, όπως τους υπόσχονταν). Αλλά και στις πόλεις το κλίμα είναι καλό, αφού πολλοί κατανοούν ότι δεν μπορούν να έχουν εισόδημα και δουλειά αν οι αγρότες ξεκληριστούν.
-- Τα αιτήματα των αγροτών σχετίζονται με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αγρότισσες και γενικά οι γυναίκες της υπαίθρου;
Ρούλα Χαλάτση: Τα προβλήματα της φτωχής αγροτικής οικογένειας είναι κοινά για τα μέλη της, άντρες, γυναίκες και παιδιά. Ομως, μια σειρά προβλήματα έχουν ιδιαίτερες επιπτώσεις στις γυναίκες, εξαιτίας της ανισότιμης θέσης τους. Για παράδειγμα, η εξίσωση των ορίων ηλικίας ή το μεγάλο μέρος των αγροτισσών που δεν ασφαλίζονται λόγω οικονομικών δυσκολιών και δουλεύουν ως «συμβοηθούντα μέλη», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη συνταξιοδότηση, την ασφάλιση και την υγειονομική περίθαλψή τους. Με αυτή την έννοια, όλα τα αιτήματα αφορούν και την αγρότισσα: Αυτά που αφορούν το αγροτικό εισόδημα, τα χαράτσια και ιδιαίτερα αυτά για την Υγεία, τα όρια συνταξιοδότησης, τις περικοπές στις συντάξεις.
Χαρά Κούτρα: Η γυναίκα του χωριού αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες. Καταρχάς έχει μειωμένη πρόσβαση στις υπηρεσίες Υγείας και Πρόληψης. Για παράδειγμα, στο δικό μας χωριό έρχεται αγροτικός γιατρός μια φορά τη βδομάδα, ενώ υπάρχουν χωριά του κάμπου όπου πηγαίνει στο διπλανό χωριό και πρέπει να τον επισκεφτούν εκεί. Κι αυτό ενώ οι μισές γυναίκες μόλις φτάσουν στα σαράντα αρχίζουν να έχουν προβλήματα με τη μέση, με τα πόδια τους εξαιτίας της σκληρής δουλειάς στο χωράφι. Εκτός αυτού, στο Νοσοκομείο Καρδίτσας πλέον δεν υπάρχει ούτε γυναικολογική ούτε οφθαλμολογική κλινική.
Στο ζήτημα της δημιουργίας οικογένειας τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα, καθώς η νέα γυναίκα της υπαίθρου καλύπτεται ασφαλιστικά να γεννήσει μόνο σε δημόσιο νοσοκομείο, αλλά, όπως ήδη είπαμε, δεν υπάρχει γυναικολογική κλινική εδώ. Επιπρόσθετα έξοδα και εμπόδια καλούνται να ξεπεράσουν και όσες έχουν μικρά παιδιά, αφού δεν υπάρχουν παιδικοί σταθμοί, ενώ με το κλείσιμο αρκετών σχολείων στα χωριά κάθε γονιός πρέπει να βάλει το χέρι στην τσέπη και να μεταφέρει το παιδί του μέχρι και είκοσι χιλιόμετρα μακριά.
Η αλήθεια είναι ότι η γυναίκα της υπαίθρου έχει μάθει να ζει με τη στέρηση, να πολεμά το κρύο στον κήπο, τον ήλιο στο χωράφι, τις φυσικές αντιξοότητες.
Φωτεινή Γακοπούλου: Από μικρό κοριτσάκι, 10 χρόνων, δούλευα στα χωράφια. Από 25 χρόνων που παντρεύτηκα αγρότη, συνέχιζα να δουλεύω στο χωράφι. Εγκυος έδενα, όπως κι όλες οι χωριανές, το τσουβάλι στη μέση και το γέμιζα βαμβάκι. Μεγαλώναμε τα παιδιά μας, σκαλίζαμε, ποτίζαμε, όλα με τα χέρια, αφού τότε δεν είχαμε ακόμα μηχανές. Στο σπίτι, εκτός από τα παιδιά και το νοικοκυριό, είχαμε και τους ηλικιωμένους, έπρεπε να τους φροντίζουμε. Δεν είχαμε κι ευκολίες, κουζίνα, πλυντήριο. Μετά από χρόνια τα αποκτήσαμε, αλλά και με αυτά απαιτείται χρόνος.
Με όλ' αυτά έχουμε επιβάρυνση στην υγεία μας. Καρκίνοι από τα φυτοφάρμακα, αρθρίτιδες από την καταπόνηση, την υγρασία, την κούραση. Αν πάμε στο Κέντρο Υγείας Σοφάδων για να μας δει γιατρός, να μας γράψουν εξετάσεις, πληρώνουμε 5 ευρώ κι επειδή δε γίνονται εκεί όλες οι εξετάσεις πρέπει να πάμε σε άλλο γιατρό και να πληρώσουμε επίσκεψη 10 ευρώ. Εχουν ακριβύνει τα φάρμακα, έχει αυξηθεί η συμμετοχή σε πολλά και άλλα τα πληρώνουμε εξολοκλήρου από την τσέπη μας γιατί δεν είναι στη λίστα.
Τώρα που πέρασαν τα χρόνια κι έφτασα 65 χρόνων κι άρχισα να φτιάχνω τα χαρτιά μου για να πάρω σύνταξη, μας λένε ότι θα την πάρουμε στα 67. Να δουλέψω δηλαδή άλλα δύο χρόνια στα χωράφια, να πληρώνω 345 ευρώ από 250 που πληρώναμε για ασφάλιση και τι να πάρω; Πετσοκομμένη σύνταξη. Αντε να ζήσεις. Ο άντρας μου είναι στο μπλόκο της Νίκαιας, του ρίξανε και χημικά τα ΜΑΤ. Τι να πεις; Μόνο να αγωνιστείς, όχι μόνο για το σήμερα αλλά και για το αύριο, το δικό μας και των παιδιών μας. Αυτό σου μένει.
-- Σε ποιο βαθμό και με ποιους τρόπους συμμετέχουν οι αγρότισσες στις κινητοποιήσεις; Πώς συμβάλλουν οι Σύλλογοι και οι Ομάδες της ΟΓΕ στην οργάνωση των γυναικών των φτωχών αγροτικών νοικοκυριών;
Χαρά Κούτρα: Οι αγρότισσες επισκέπτονται τα μπλόκα, όμως υπάρχουν προκαταλήψεις, αναχρονιστικές απόψεις αλλά και αντικειμενικές δυσκολίες, όταν έχουν να φροντίσουν μικρά παιδιά ή ηλικιωμένους, που τις εμποδίζουν να συμμετέχουν πιο ενεργά, να πάρουν το τρακτέρ και να κατέβουν ή να μείνουν για μέρες στα μπλόκα. Αυτό είναι το στοίχημα που ελπίζουμε ότι με τη συστηματική δουλειά θα μπορέσουμε να κερδίσουμε το επόμενο διάστημα, να μπορούμε να είμαστε πρωταγωνίστριες και όχι απλοί θεατές και συμπαραστάτες.
Ρούλα Χαλάτση: Η απάντηση της Χαράς δείχνει το ζήτημα στην ουσία του. Οι ίδιες πηγαίνουν με τις οικογένειές τους στο μπλόκο. Συμπαραστέκονται, συμμετέχουν σε συλλαλητήρια ή στις συσκέψεις. Ο αγώνας, όμως, των αγροτών απαιτεί όλες τις δυνάμεις στη μάχη. Και οι γυναίκες της αγροτικής οικογένειας είναι σημαντικό όχι απλά να συμπαραστέκονται αλλά να συμμετέχουν σε όλες τις φάσεις του αγώνα. Να οργανωθούν στους αγροτικούς συλλόγους, στην ΠΑΣΥ, να είναι μπροστά και μέσα στον αγώνα. Αυτό δεν έχει μέχρι τώρα επιτευχθεί. Υπάρχουν όμως κάποια καλά δείγματα. Εξαιτίας της κρίσης και της επίθεσης που δέχονται, οι αγρότισσες είχαν υποχωρήσει και συντηρητικοποιηθεί αρκετά. Ο αγώνας αυτός τις έκανε να ξεπεράσουν φοβίες, λογικές του «τίποτα δε γίνεται». Αρχίζουν και συνειδητοποιούν ότι όσο κλείνονται στα σπίτια τους κοιτάζοντας τα δικά τους προβλήματα, χειρότερα πάνε τα πράγματα. Το καθήκον της ΟΓΕ, των Συλλόγων και Ομάδων μας, που μπαίνει πια επιτακτικά, είναι να τις οργανώσουμε στο γυναικείο ριζοσπαστικό κίνημα. Το κάλεσμα στις αγρότισσες, γενικότερα στις γυναίκες της υπαίθρου, πρέπει να γίνει στόχος κάθε Συλλόγου της περιφέρειας. Οι καιροί δεν περιμένουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου