Με αφορμή την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, με την οποία η κυβέρνηση υποχρεώνει υπερχρεωμένους δήμους να επιβάλουν νέους ή να αυξήσουν υπάρχοντες φόρους που θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά νοικοκυριά, ο αστικός Τύπος και πολιτικοί εκπρόσωποι της συγκυβέρνησης κάνουν λόγο για «πελατειακές σχέσεις», «διαφθορά» και «νοσηρή κατάσταση». Είναι έτσι;
Ας δούμε, λοιπόν, μερικές πλευρές της υπόθεσης χρεωμένοι δήμοι: Ποια είναι η αιτία, η ρίζα του προβλήματος. Πώς και γιατί έφτασαν οι δήμοι σε αυτήν την πράγματι δύσκολη οικονομική κατάσταση.
1. Σύμφωνα με τους αστικούς νόμους και το αστικό Σύνταγμα, το κράτος πρέπει να καταβάλλει κάθε χρόνο ένα συγκεκριμένο ποσοστό από τον κρατικό προϋπολογισμό στους δήμους. Ομως, αυτό δε γινόταν, δε γίνεται και τώρα περιορίζεται ακόμα περισσότερο.
Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και η σημερινή ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΔΗΜΑΡ παρακρατούν αυθαίρετα αυτούς τους πόρους, με αποτέλεσμα το σύνολο αυτής της παρακράτησης να ξεπερνά κατά πολύ τα 10 δισ. ευρώ. Αυτά τα χρήματα, είναι χρήματα του λαού, των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων που έχουν πληρώσει μέσω της άγριας φορολόγησής τους και - υποτίθεται - ότι μέρος αυτών των χρημάτων θα επιστραφεί στους εργαζόμενους με την παροχή έργων και υπηρεσιών μέσω των δήμων. Αυτή η κατάσταση έχει ως αποτέλεσμα οι δήμοι να οδηγούνται σε τραπεζικό δανεισμό ακόμα και για πάγιες υποχρεώσεις. Αυτή είναι μία βασική αιτία που οι δήμοι είναι χρεωμένοι.
2. Οι κυβερνήσεις και η Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδος (ΚΕΔΕ) προσπαθούν να κρύψουν ότι σημαντικό μερίδιο στο σημερινό οικονομικό πρόβλημα δημιούργησαν και οι πολιτικές παράδοσης έργων στο κεφάλαιο. Θυμίζουμε ότι το πρόγραμμα «Θησέας», που ενέκριναν κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και δήμοι που πρόσκεινται σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, επιβάλλει την υλοποίηση έργων στους δήμους μέσω Συμπράξεων με τον Ιδιωτικό Τομέα (ΣΔΙΤ). Κάτι που οδήγησε σε έργα που συμφέρουν το κεφάλαιο, δηλαδή αποφέρουν κέρδη σε αυτό και όχι σε έργα που έχουν ανάγκη οι λαϊκές εργατικές οικογένειες. Τώρα, το πρόγραμμα «ΕΛΛΑΔΑ» (σ.σ. συνέχεια του «ΘΗΣΕΑ») που βρίσκεται στα σκαριά, κινείται στις ίδιες κατευθύνσεις. Δηλαδή, χρηματοδοτούνταν έργα με λεφτά του λαού που εξυπηρετούσαν την κερδοφορία του κεφαλαίου και όχι τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες.
Ποια είναι η πρακτική; Δήμοι επιλέγουν ή προτίθενται να χρηματοδοτήσουν έργα επιχειρηματικής δραστηριότητας, για παράδειγμα τσιμεντονήσι στην Ανατολική Αττική, όταν όλη η περιοχή δεν έχει αποχετευτικό δίκτυο. 'Η εγκρίνονται έργα (π.χ. από το ΕΣΠΑ) για ποδηλατόδρομους και άλλες αισθητικές παρεμβάσεις, όταν την ίδια στιγμή αποκλείονται έργα όπως σχολεία, παιδικοί σταθμοί κλείνουν, αντιπλημμυρικά ή έργα αντισεισμικής θωράκισης μένουν στα χαρτιά, με αποτέλεσμα να απειλούνται ακόμα και ανθρώπινες ζωές.
Είναι σαφής ο προσανατολισμός να δαπανούν οι δήμοι τα «πακέτα» χρημάτων σε επιλογές όπως οι παραπάνω και να καταφεύγουν μετά στο δανεισμό για να καλύψουν βασικές ανάγκες. Δάνεια που πληρώνουν βέβαια οι εργαζόμενοι μέσω της φορολόγησης που επιβάλλουν οι δήμοι. Δάνεια που στη συνέχεια δημιουργούν τα χρέη.
Ό,τι λένε τώρα τα αστικά επιτελεία για τα χρέη των δήμων, προκειμένου να δικαιολογήσουν την αύξηση της φορολόγησης των εργαζομένων, είναι περίπου τα ίδια με εκείνα που έλεγαν και λένε για τις συντάξεις – μαϊμού και τους «τεμπέληδες» εργαζόμενους στο Δημόσιο, με στόχο να σφαγιάσουν τις συντάξεις και να δικαιολογήσουν μαζικές απολύσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου